Vísir - 28.05.1957, Blaðsíða 7

Þriðjudagirm- 23. mai 1957
VÍSIR
7
«
• •
• •
/
ANDWEMARMR

EFTJR
RITTIS
MOOKE
• •
• *
52
• a »
" • •
«
«
setlum að selja.
— Já, við ætlum vissulega að selja, tok Rúfus undir.
Frank horfði á þá spurrdngaraugum.
— Þá skulum við gera okkur ofurlítinn dagamun, sagði
Frank og dró flösku upp úr vasa sifium og rétti Rúfusi.
— En, meðal annarra orða, hver fer svona gálauslega með
byssu hér? spurði hann.
Rúfus tók við flöskunni og saup vænan sopa
.svaraði.
— Það er liklega hann „Reykháfur‘i litli. sagði hann. — En
ef hann hefði ætlað að hæfa þig, hefði hann áreiðanlega gert
það.
— Jæja, maður á líklega að vera hofíum þakklátur fvrir að
hæfa ekki, sagðí Frank. — Er þetta barnsvani hjá honum að
skjóta á fólk?
þolinmæði og þrautseigju, reynt að auka þekkingu sína og
hæfi í þessari grein. Meðan bræður hans grotnuðu niður, and-
lega og líkamlega af iðjuleysi og leiðindum, sem af iðjuleysinu
stöfuðu, efldisf hann að þekkingu og veraldai vizku, því að
hann átti sér áhugamál: skipasmíðina.
Teikniblýantur hans var kolamoli, eða jafnvel nagli, ef ekk-1
ert annað var handbært. Þó var engin nauðsyn að geyma
uppdrættina. Þetta voru bara uppdrættir fyrir hann sjálfan.
Og þannig mótuðust skipin í huga hans.
Andrew gamli hlaut allan heiðurinn af Cantril-skipunum,
en hann átti ekki þann heiður. Það var Maynard, sem átti hann.
Því að Maynard tók hina upprunalegu hugmvnd gamla manns-.
ins og endurbætti hana þangað til hún var nothæf.
Og hann hafði fleiri hugmyndir í kollinum núna. en Cantril-
skipin. Þau skip höfðu verið afkvæmi hans, fyrst.a ást hans, en
nú var smíði þeirra lokið. Á þessu svæði var að vísu mikill
skógur í timbri, en þetta var líka f-iskiveiðisvæði, og þarna
var stórt fljót. Flutningaskip var það, sem mest var þörf á.
í Oklohema varð kona nokkur
þess vör að þefdýr hafði komizt
inn i húsið hennar, inn um opn-
ar dyr, á meðan hún hafði
skroppið frá. Nú eru þefdýr
hinir hvimleiðustu vágestir, ekki
sizt ef þau eru áreitt eða kemur
að þeim öttátilfinhing, því þá
spýta þau vökva, sem er svo
Jæja, þeir höfðu flutningaskip. Maynard hafði lengi dreymt1 daiinillur og viðurstyggilegur í
um, að innflytjendur flykktust að, menn, sem þörfnuðust lítilla hvívetná að hann gæti rekíð
fiskibáta og flatbotna pramma, sem hægt væri að nota til heila hersveit á flótta. Auk þess
k*v*ö*!*d«v*ö*k*u«n»ii*l
flutninga niður fljótið. Og Maynard hafði alltaf verið sann-
færður um, að innflytjendur kæmu. Enginn -g'at komið í veg'
áður en hann' fyrir það, jafnvel ekki Andrew gamli. Gamli maðurinn g'at rekið
frumbyggjana frá Crookshank, en þetta var stórt land og
Maynard var sannfærður um að það þyrfti fleiri en meðlimi
Cantrilfjölskyldunnar til að nýta þetta land. Hann harmaði
það ekki, þegar faðir hans dó og Somersetþorpi tók að hnigna.
Gamli maðurinn var naumast stirnaður í gröfinni, þegar
Maynard tók að búa til líkön að smábátum.
— O, ekki segi ég það nú kannske, sagði John..— Og þó.
John gaut augunum til flöskunnar og' sagði í kvörtunartón
við Rúfus, bróður sinn. — Ætlarðu að tæma flöskuna, mann-
'fjandi? Mikill helvítis vínsvelgur ertu!
Eftir dálitla stund, þegar búið var úr flöskunni, tók Frank.
gömlu mennina sinn undir hvora hönd og leiddi þá niður í
fjöruna, þar sem róðfarbáturinn lá, þar sem ungu Cantrilarnir
voru að ýta honiun á flot til að róa út í skútuna.
— Það verður að fara gætilega með göfnlu méimina og koma
þeim örugglega um borð, sagði Frank kurteislega.
Hinir ungu kynblendingar horfðu hver á annan og sögðu:
•— Þeir eru draugfullir, karlhlunkarnir, sagði einn þeirra.
— Þeir, því fef fjaifi, sagði Frank. — Þeir haía aðeins verið
að gera kaupsýslú og þá eru menn vamr að fá sór eirín lít-inn'
um leið. ]
Hann horfði á piltana meðan þeir hjálpuðu Rúfusi og John
um borð.
Guð fyrirgefi mér, hugsaði hann. — En sannaf var nú mál
til komið, að þessir gömlu fauskár fæfu áð skoða sig um í ver-
öldinni.
— Hver er hann þessi náungi, sehi þið káliið Revkháf?
spurði hann hugsandi.
— Hann er frændi okkar, sagði einn af ungu mönnunum.
— Hvar er hann núna?
1 — Hann er á veiðum.
Þeir ýttu bátnum á flot og báturihn barst með straumnum.
Gömlu mennimir sátu stirðlégir og með starandi augu drukk-
inna manna. Ungu mennifnir tveir, sem réru. létu engin svip-
brigði á sér sjá.
Annar þeirra kallaði í land. — Þú munt áreiðaniega fá að
kynnast Reykháfi. Hann er ekki vanur áð skríða í felur.
Af þeim þrjátíu og sjö meðlimum Cantrilfjölskyldunnar, sem
fóru tii Boston með Mary C. komu tveir aftur, Jósúa og Maynard.
Þessir tveir höfðu aldrei látið Andrew gamla kúga sig. Jósúa
var tröllheimskur. Hann gat ekkert unnið vegna þess að hann
gat ekki hugsað. Hann hafði aðeins unnið eitt sér til frægðaf.
Hann var faðir Reykháfs. En Maynard var greindastur þeirra
bræðra.
Maynafd hafði lært það af föður sínum að smíða skip. í
fjömtíu ár, frá því hann var fjórtán ára, hafði af mikilli elju,
Mike Ellis fór að leita að honum tii þess að fá hjá honum
ýmsar upplýsingar daginn, sém Mary Cantril átti að leggja
af stað. Hann fann hann að lokum um borð í Bessie. Hann var
að skoða hvernig hún væri smíðuð.
Hann hlustaði með athygli, meðan Mike talaði.
— Okkur vantar verkamenn og iðnaðamiénu, sagði Mike.
— Og marga slíka. Charley Tansley mun sjá urn að útvega
birgðir, og tæki og útbúnað. En þú þekkir skipasmiðastöðvarnar.
Þú færð að stjóma öllum skipa- og bátasmíðum og' ræður
hingac eins marga smiði og þá getur náð í.
er daunninn svo langvarandi áð
ef dýr spýr vökva sínum inni 1
húsi — er ekki um annað áð
ræða en yfirgefa húsið — ekki
eina nótt eða tvær — heidur
a. m. k. í heilan mánuð ef ekki
lengur. Lendi vökvi þefdýranna
í fötum, verður annaðhvort að
brenna þau eða grafa i jörðu.
Allt þetta vissi kcnan um
eiginleika þefdýfsins og þess-
vegna þorði hún ekki fyrir sitt
litla líf að ónáða það eða styggja
Þess í stað hringdi hun til lög-
reglunnar og bað hana ásjár og
ráða til að losna við óvættina.
Jú, löggan kunni ráð. Það væri
ekki annað en mylja niður
brauðmola og sti’á þeim frá hús-
dyrunum og eitthvað út á viða-
vang það væri sennilegt að dýrið
myndi ramma á slóðina.
Konan gerði sem henni var
ráðlagt, stráði brauðmolum írá
húsdyi’imum og langar leiðir út
á akur. Og vissulega.bar erfiði
hennar árangur — en öðru vísi
heldur en hún ætlaði. Dýrið
Charley Tansleý hafði verið skipverji á Vestanvindinum.
Hann og skipshöfn hans áttu að hjálpa til að sigla Mai’y C.
heim aftur. Mike hefði heldur viljað senda Cork, en Coik var
og þekktur maður í Boston og Umhverfi borgarinnar. Auk þess
var Charley ágætlega hæfur maðúr. Með Maynard :sem skip-
stjóra var vel fyrir öllu séð.
Maynai’d sagði hugsandi: — Þú vérður að löfa mér að halda
húsinu mínu. Ég geri ráð fyrir, að Rúfus hafi se'lt það ásamt ’ “““ ^yilu
ollu hmu. Eg hef stora fjolskyldu, og hun verðttf að hafa þak
yfir höfuðið.
-— Þó það nú væri, rhaðuf, sagði Mike. ■— Þú skalt fá samn-
ing upp á húsið og landareignina strax á morgun. Og þú skalt
fá hlut í fyrirtækjunum, ef þú vílt halda áfram að smíða
skipin þín.
Maynard kinkaði kolli. Hanh var að hugsa um það, að eí
hánn fengi hæfa og duglega smiði, gæti hann bæði smíðað
Cantril-skip ög skip eftir líkönum sínum.
— Hvað er fjölskylda þín stór? spurði Mike. Honum geðjað-
ist vel að þessum hóglátlega manni, sem virtist á engan hátt,
vera likur hinum ættingjum sínum, sem voru anestu ónýtjungar,
að því er Mike bezt fékk séð.
— Fjórir synir, sagði Maynard —og sjö dætur.
Mike horfði á hann með skéifingu.
— Er kona þín enn á lífi?
Maynard hrisfi höfuðið.
— Já, guði sé lof.
— Eru drengirnir uþp komnir? Ef þeir eru iikir föður sín-
um, verður ekki amalegt að fá þá í vinr.u.
Hann áleit áð hugsast gæti, að .synir hans væru ólíkir hin-
um meðlimum Cantrilfjöiskýldunnar, fyrst Maynard var það.
En það brá skugga á augu Maynards og hann leit undan.
mola. en bara frá akrinum og
heim að húsinu og skaust síðan
inn. Og siðan eru tvo þefdýr í
húsinu-
★ ★
Hjónaband er stofnað þar sem
fólk deilir með sér óþægindum
lífsins, þeim sem það hefði
aldrei orðið fyrir ef það hefði
ekki -gifst.
Það eru til tvær gerðir karl-
manna. Önnur sú sem heíur
ánægju að umgangast stúlkur
sem ganga í nærskornum peys-
um. Hin gerðin hefur ánægju af
kvenfólki sem prjónar slíkar
peysur.
C féunouykA —TARZAM — 2368
— Vili y :!a-anuinn, að menn Galdralæknirinn tók upp hníf. En nú gripu stálfingur um háls í kvöld skaltu fá að heyra boðin
þínir fari rt? spurði Tarzan. - ■ogar spurningar hér, sagði hann. Wezils. — Bíddu hrópaði hann. frá Ovar.