Vísir - 06.06.1957, Blaðsíða 7

£ immtudaginn 6. júní 1957
YÍSIB

• •
• •
• •
• •

/
ANDNEMARmR
• •
EFTiR
eiJTffl 310091E
• •
• *
• •
• •
58
• •
«
átti það. Það var heimskulegt af honuni að flækjast um eins
og hundur meðal mýbitinna Indíána, meðan iðjuléysingjar og
letingjar fituðú sig á því, sem mylla Cantrilanna gaf af sér.
Eítir dálitla stúnd, þegar hann væri buinn að hvila sig ætlaði
hann að ganga til Somerset og athuga, hvernig allar aðstæður
væru þar.
Hann settist á breiðu af þurrum blöðum og grasi undir
eikitré og hallaði sér upp að trjábolnum. Þegar hann horfði á
fljótsmynnið varð honum bjart fyrir augum, Hann var vanur
skugganiun í skóginum. i
AHt í einu héyrðist mannamál frá fljótsbakkanum, svo að
Beykháfur hrökk við, settist upp og lagði eyrun við. Þama
hlaut einhver að vera. En hvér gat það verið? Ef það væri
einhver þeirra, sem höfðu flutt til þorþsins, skyldi hann svei
mér gera honum glennu. j
Hann greip byssu sína og læddist iim í kjarrið og skreið’
fram í áttina til árbakkans, þar sem hann gat gægst fram úr
liminu, án þess hann sæist.
Bátur, hlaðinn timbri, flaut þar við árbakkann. Tveir menn,'
annar hár og þrekinn, hinn grannvaxinn, voru að hlaða meira
timbri á bátiim. Báðir voru berfættir að sullast í vatninú.
Hvorugan manninn hafði hann séð áður.
Reýkháfur kipraði augun. Bræðin sauð í honum.
Bölvaðir þjófamir. Þeir voru að stela timbri Cantrilanna.1
Jafnvel þótt það væri á reki, var það eign Cantriiar.na.
Hann reis á fætur og læddist hljóðlega fram á árbakkann.
Hann hélt byssunni í sigti.
Þetta var í fjórða skipti, sem Natti og' Karólína höfðu siglt
. yfir flóann til að ná sér í timbur. Natti áleit, að ekki þyrfti
nema eina ferð til og þá hefði þau nóg timbur. Þau voru þegar
búin að fá hérumbil nóg til að fullgera litla kofann sinn, en
hann vantaði timbur í skúr fyrir birgðimar. Ef heppnin var;
með gæti hann komið upp skúrnum áður en byrjaði að snjóa.!
Karólína varð fljótari til að sjá Reykháf. Natti var aftur á ^
að hlaða timbri í búlkann. Hún þreif í handlegg hans og var;
óttaslegin, því að það var ekki fögur sjón að sjá Reykháf koma !
niður á bakkann. Hann var með hettu, gerðu úr kanínuskinni j
og hann hafði dfegið hana alveg niður að augum. Og skegg
hans náði alveg upp að hettunni, svo að það sem sázt af and-
litinu var eekkert nema skegg og heiftarleg augU. Hann var
berfættur og föt hans voru í tætlum. Ferðalög hans um skóg- '
inn höfðu farið illa með fötin hans. Hún hélt í fyrstu, að hann
væri einhvers konar villidýr, til dæmis bjarndýr, sem hefði
risið upp og gengi á afturfótimum, en riffillinn tók af öll tví-
mæli. Þetta var maður.
Natti snarsneri sér við. Honum svelgdist á munnvatni sínu, j
þegar hann sá þessa sjón. v
Reykháfur sagði:
— Hvern fjandann á þetta að þýða, að stela timbrinu mínu? ,
Natti hörfaði ofurlítið aftur á bak.
— Ég hélt, að þetta væri rekaviður, sagði hann. — Ég vissi
ekki til að neinn eigandi væri að því.
— Jú, það er nú samt svo. Þetta er eign Cantrilanna — eign
mín.
— Jæja, þá það, sagði Natíi. — En. það litur ekki út 'fýrir j
að heinn httfi hirt um það. Og þáð ér alvég sýnilegt, að sumt
af því hefúr legið hér svo árum skiptir, En ég skal með ánægju
bðrga þér timbrið við því verði, sem þú héldur, áð sanngjarht sé.
Reykháfur handlék riffilinn ógnandi og spýtti hraustlega.
Natti várð að færa sig svo að hrákinn lenti ekki á fætinum á
honum.
Ef Cantrilarnir, sagði Revkháfur, — vilja láta timbrið sitt
liggja á ströndinni og rotna þar, þá kemur það þér ekki við.
— Nú, þá það, en hvað viltu þá, að ég gert?
— Berðu timbrið í iand aftur.
— O, djöfullinn hafi það, hreytti Natti út úr sér. Það hafði
vérið erfitt verk að koma timbrinu um borð. — Þetta er reka-
timbur, þegar alls er gætt og liggur hér umhirðulaust.
— Það er ekki timbrið, sem er aðalatriðið. Við Cantrilarnir
eigum nóg af timbri. En við viljum ekki hafa ykkur snuðrandi
hér og skemmandi eignir Cantrilanna. Það hafa engir leyfi til
að vera hér nema Cantrilamir. Þu mátt prísa þig sælan, að ég
skuli ekki vera búinn að skjóta af þér höfuðíð. Og hver veií,
nema ég geri það?
Nú gat Karólína ekki orða bundizt léngur.
— Þú erí nú meira helvítis kvikíhdið. Fyrst þið eigið svo
m'ikið timbiu, að þið hirðið ekkert um það, þótt það reki út
um hvippinn og hvappinn, því "í fjándanum értú 'þá að rexa í
því, þótt einhver hirði það og reyni að nýta það, Og við bjóð-
um borgum fyrir það.
Reykháfur hrökk ofurlitið við og starði á hana stundarkorn.
Svo fór hann að glottá.
— Nú, það er þá svona, sagði hann. Þarna ber vel í veiði.
Karólina roðnaði og faldi sig bak við Natta.
— Nú skulum við gera samninga, sagði hann við Natta. — Þú
færð eins mikið timbur og þú vilt, en lánar mér telpuna svo
sem tíu mínútur upp í skóginn.
Natti kreppti hneíana. — Legðu frá þér riffilinn, svo að við
'stöndum jafnt að vígi. Svo skal ég berja grænjaxlana niður í
kok á þér, sagði hann.
— Æi, nei, sagði Reykháfur. — Ég slæst ekki við pelabörn.
Karólína, sem stóð í vatninu úpp fyrir hhé, rak allt í einu
upp óp. Báðir mennimir hrukku við og snarsneru sér í áttina
til hennar. Hún skréið veimandi upp í bátinn og stór krabbi
hékk á ánnarri stóru tánni á henni, en hún var berfætt. Natti
ætlaði að grípa krabbann, en Karólína sparkaði svo ákaft, áð
hann missti hann.
— Vertu kyrr, hrópaði Natti. — Skollinn sjálfur! Vertu kyrr.
Hann greip um öklann á heimi og kippti krabbanum burtu.
Svo lét hann hana sjálfa um að géra áð sárinu. Reykháf 'fannst
þetta mjög skemmtilegt og rak upp skellihlát.ur. En harm
hætti skyndilega að hlæja. Natti sveiflaði hendinni og þeytti
krabbanum í áttina tíl hans. Hann var sæmilega sterkur í
handleggnum, því að hann hafði stundað skógarhögg og fellt
mörg tré um sumarið. Krabbinn hafnaði milli augnanna á
Reykháfi og heyrðist smellur mikill.
Reykháfur rak upp hið hryllilegasta Indíánaöskur, skotið
hljóp úr byssu hans og lenti í fljótinu skammt frá bátnum.
Natti greip af honum riffilinn og fleygði honum út í fljótið og
þar sökk hann til botns. Því næst stökk hann upp í bátinn,
leysti fangalínuna og ýtti frá. Reykháfur hafði þiifið upp hnif
og rennt sér á Natta, en Natti skotizt undan, svo að Reyk-
háfur féll á grúfu í vatnið. Hann skreið á fætur og labbaði
inn í skóginn. Allur vindur var úr honum skekinn og hann
var hinn Iúpulegasti. Samt sneri hann við, bölvaði hátt ög í
hljóði og skók hnefana í áttina til bátsins. Ep það var mátt-
laus bræði.
Natti .var óður af bræði. Hann þreif upp riffilinn, sem lá 1
skutnum hjá honum og skaut án bess að miða í áttir.a íil manns-
ins á ströndinni.
Karólína hafði setið með bakið upp að káetur.ni og var að
strjúka á sér tána. Hun rak upp hræðsluóp og sagði: — Ó,
Natti! Gerðu ekki þetta. Og hún greip í handlegg hans.
•••••••»♦•••••••••• •
_A
Einmanálegur maður fékk
sér sæti í veitingahúsinu og bað
um morgunverð, tvö egg, ristað
brauð og kaifi.
„Nokkuð fleira,“ spurði af-
greiðslustúlkan.
„Já, setjist hjá mér við borð-
ið og nöldrið við mig. Eg er
með heimþrá.“
Gamali fjallabúi var í rann-
Sókn hjá lækr.inum. Hann fékk
ýmsár ráðleggingar og fyrir-
mæli, sem áttu að bæta heilsu
hans. Þegar hann var að fara.
sagði læknirinn: „Þér gleýmduð
að börgar mér.“
„Borga yður, fyrir hvað?“
sagði fjallabúinn.
„Fýrir læknisráðin.“
„Það held eg nú ekki,“ sagði
Sá gainli. „Eg ér staðráðinn í að
fara ékki eftir þeim.“ Óg með
það fór hann.
Árbók Fomleifafétags-
ins komnt át.
Nýlega Jkom út liefti af Ar-
bók liins íslenzka fornieifaféIag$
ffyrir árin 1955 og: 1956.
Heftið er átta árkir I Skirnls-
broti, prýtt mörgum myndum.
Helztu greinar að þessu slnn)
eru: Kapelluhraun og Kapelltí-
lág efíir Kristján Eldjám, seni
er ritstjóri árbókarinnar, Manna-
myndadeild þjóðminjasafnsins
eftir Friðrik Á, Brekkan, Eyði-
býii í Helgafelissveít eítir Guð-
brand Sigurðsson á Svelgsá,
Tóftir í Snjóöldufjallgarði eftir
Gísla Gestsson, Islenzkur tré-
skurður í söfnum á Norðurlönd-
úm, upphaf á langri yfirlitsgrein
eftir Ellen Marie Mageröy, Flata
tunga og Bjarnastaðahlíð eftir
Stefán Jónsson á Höskudals-
stöðum, Einkennilegttr legstaður
á Vestra-Landi i Öxatíirði eftir
Baldur Öxdal.
Forseti fornleifafélagsins, dr.
Matthías Þórðarson, er af-
greiðslumaður árbókarinnar og
skráir og nýja félagsmeiih, sem
fá bókina fyrir Iskriftargjaldið.
(Frá Fornleifafélaginu).
C é?. &unou<fhA
imim

Ovar hefur taiað tú ýklrar, iuop-
áði "Wezil séstur. Píð -vefðið -<ð jblýða
txrðum hahs anhárs erúð þið glataðir.
Iliitír óttaslegnu svértingjar gengu
skjátlfandi og vonávikhir ut úr hell-
inúiii og áttu bágt með að trúa því
að gtití .þfeirirá héf'ði orúgðisi þeim.
Tdrzan hélt í humáít á eftir cn tók
aiít í einu efftr því að Wezii hvarf
skýridilégá inn i leýiitgöngj að oaki
svértingjunum, 4» t