Vísir - 27.08.1957, Blaðsíða 7

Vísir - 27.08.1957, Blaðsíða 7
Þriðjudaginn 27. ágúst 1957 VÍ SIB f ^GATHA J|hristíe fidat leiðif 4 Greenholtz var aö handfjalla þrjá pundsseðla og' leitaði auk þess í vasa sínum að einhverjum smápeningum. „Ó-já, ég þarf einmitt að tala við yður,“ svaraði hann, „því að 4g er nefnilega búinn að fá nóg af yður. Sjáið þér nokkra sér- staka ástæðu gegn því að ég greiði yður vikulaun fvrirfram í stað uppsagnarfrests, og þér snautið síðan héðan?“ Viktoria — munaðarleysingi — ætlaði einmitt að fara að lýsa því átakanlega fyrir karlinum, að hún ætti fyrir lasburða móður að sjá, er mundi svelta, ef hún missti atvinnuna, en þá varð henni litið framan í Greenholtz. Hann var blár í andliti af reiði, svo að hún hætti við allan skáldskap. „Eg er yður hjartanlega sammála,“ svaraði hún hin vinsam- legasta. „Eg held, að þér hafið alveg á réttu að standa, ef þér skiljið, við hvað ég á.“ Greenholtz brá í brún, þvi aö hann hafði ekki átt von á þessu. Hann hafði aldrei vitað til þess, að nokkur tæki uppsögn með fögnuði, og hann átti erfitt með aö leyna vonbrigöum sínurn ýfir þessu. Hann fór enn ofan í vasa sinn í leit að smápeningum. ,íMig vantar níu pence,“ tautaði hann ólundarlega. „Gerir ekkert til;“ sagði Viktoria vinsamlega. „Þér skuluð fara í bíó fyrir þau, eða fá yður sælgæti.“ „Eg finn ekki heldur nein frímerki." „Skiptir engumáli. Eg skrifa aldrei bréf.“ „Eg gæti sent þetta á eftir yður,“ mælti Greenholtz dauflega. „Verið ekki að ómaka yður til þess. Hvað segið þér heldur um meðmæli?“ sagði Viktoria. Nú fauk í Greenholtz öðru sinni. „Fyrir hvað ætti ég að gefa yður meðmæli?“ spurði hann reiðilega. „Mér skilst, að það sé algeng regla,“ svaraði Viktoria. Greenholtz seildist eftir pappirsörk, og hripaði nokkrar línur á hana. Svo rétti hann Viktoriu blaðið og spurði: „Nægir þetta?“ Á blaðinu stóð: Ungfrú Jones hefur starfað fyrir mig við hraðritun og vélritun í tvo mánuði. Hún hraðritar illa, og fearm ekfei réttritun. Hún hættir störfum sakir slæpingsháttar í vinnutíma. Viktoria gretti sig. „Þetta kalla ég nú ekki meðmæli," sagði hún. „Það var heldur ekki ætlunin,“ svaraði Greenholtz. „Eg held, mælti Viktoria, „að þér ættuð að minnsta kosti að segja, að ég sé heiðarleg, gætin og heiðvirð. Þér vitið, að ég er það. Og svo gætuð þér bætt við, að ég sé þagmælsk.“ ,.Þagmælsk?“ gelti Greenholtz. Viktoria leit sakleysislega á hann: „Já, þagmælsk,“ sagði hún. Greenholtz minntist þá ýmissa bréfa, sem hann hafði látiö Viktoriu taka niður og vélrita, svo að hann skildi, að betra mundi að fara gætilega. Hann þreif pappirsörkina af henni, reif hana í sundur og skrifaði á nýja. Þar stóð: Ungfrú Jones hefur starfað fyrir mig í tvo mánuði við hraðritun og vélritun. Hún hættir störfum af þvi að ég þarf að fækka starfs- fólki mínu. „Hvernig finnst yður þetta?“ „Það gæti verið betra,“ sagði Viktoria, ,,en verður víst að nægja.“ Viktoria var því með tæp vikulaun í töskunni, þegar hún sat í þungum þönkum á bekk einum i Fitz James-gerði, og neytti hádegisverðar síns. Þaö var venja hennar, þegar ekki var rigning, að kaupa sér lítinn ostbita, salathöfuð og samloku með tómötum á milli og eta þenna fábrotna hádegisverö þarna í garðinum, þar sem hún gat gera sér í hugarlund, að hún væri stödd uppi í sveit. Þar sem hún var nú að narta i þetta, sagði hún í fyrsta sinn viö sjálfa sig, að hún yrði að gæta sín framvegis, því að skrif- stofa væri ekki rétti staðurinn til að herma eftir skringilegheitum eiginkonu húsbóndans. Hún yrði framvegis að hafa hemil á fjöri sínu, sem hún hafði jafnan gefið lausan tauminn til þess aö hressa upp á dauflega tilveru. En nú var hún þó laus við Green- holtz, og tilhugsunin um að afla sér atvinnu annars staðar fyllti hana þægilegri eftirvæntingu. Viktoria lék alltaf við hvern sinn fingur, þegar hún átti að taka til á nýjum stað, þvi að aldrei var að vita, hvað gæti komið fyrir. Hún hafði einmitt verið aö sáldra síðustu brauðmolunum fyrir spörfuglana í garðinum, þegar hún veitti því eftirtekt, að ungur maður sat á hinum endanum á bekknum. Viktoria hafði að vísu tekið óljóst eftir honum, en ekki gefið honum verulegan gaum fyrr en nú. Hún leit á hann útundan sér, og leizt vel á það, sem hún gat komið auga á. Þetta var laglegur, ungur maöur, ljós yfir- litum, með einbeitta höku og mjög blá augu, sem Viktoria taldi, að hefðu verið að virða hana fyrir sér með talverðri aðdáun. Viktoria var síður en svo mótfallin því að kynnast ungum mönnum á opinberum stöðum. Hún taldi sig hinn bezta mann- þekkjara, svo að hún gæti fljótlega orðið þess vör, ef einhver slíkur kunningi ætlaði að gerast helzti nærgöngull. Hún brosti þvi alúðlega til mannsins, en hann brá við eins og sprellikarl, þegar kippt er í bandið. „Góðan dag,“ tók hann til máls. „Þetta er skemmtilegur stað- ur. Komið þér oft hér?“ „Næstum daglega.“ „Það er eftir annari lieppni minni, að hafa ekki komið hingaö fyrr en nú. Var þetta hádegisverðurinn yðar, sem bér voruð að borða?“ „Já,“ svaraði Viktoria. „Eg held, að þér borðið ekki nóg. Eg mundi verða hungurmorða, ef ég borðaði ekki meira. Hvað segið þér nm áð koma i næsta veitingahús og fá bita til viðbótar?“ „Nei, þakka yður fyrir. Eg gæti ekki borðað meira.“ Hún átti eiginlega von á því, að hann reyndi nú að mæla sér mót við hana síðar, en af því varð ekki. Hann andvarpaði aðeins og sagði svo: „Eg heiti Edward. Hvað heitið þér?“ „Viktoria." „Hvers vegna voru foreldrar yðar að skíra yður eftir járnbraut- arstöð?“ „Eg heiti alls ekki eftir járnbrautarstöðinni,“ svaraði Viktoria. „Eg heiti eftir Viktoriu drottningu.“ „Já, það getur svo sem verið. Hvað heitið þér meira?“ „Jones.“ „Viktoria Jones,“ sagði Edward og prófaði, hvernig það færi í minni. Svo hristi hann höfuðið. „Þessi nöfn fara ekki vel saman.“ „Það er hverju orði sannara,“ svaraði Viktoria, og var full al- vara. „Ef ég heiti bara Jenny, þá væri Jones fyrirtaksviðskeyti. 'V L4 * k*v*ö*í«d*v*ö*k*ií*n*íi*i «}«•••••••••*••««*«***«i Bernskan sjálf er naumast gleðilegri en góðlát, fróm og björt elliár. — L. M. Child. ★ Við skulum bera virðingu fyrir gráum hárum. einkum okkar sjálfra. — J. P. Senn. ★ Leikari er myndhöggvari, sem heggur út í snjó. — La- wrence Barrett. ★ í hvert sinn, er eg mála and- litsmynd, missi eg vin. — John Sargent. ★ Maður, sem getur ekki greitt skuld sína, fær annan, sem heldur ekki getur greitt, til þess að saðfesta, að hann geti borg- að. — Ðickens. ★ Sá, sem rænir pyngju minnl, rænir rusli. — Shakespeare. ★ George Johnsen, sem var í svo mörg ár garðyrkjumaður Rotschildanna, bæði í Austur- ríki, Frakklandi og hinu fræga óðali Rotschildanna í Englandi, er nýlega látinn 79 ára gamall. Hann var ekki sérlega góður garðyrkjumaður. Hann nefndi aldrei neitt blóm eftir sér og enginn gluggi ó óðali Roth- schildanna er nefndur eftir honum. En hin stóra, auðuga fjölskylda hafði gaman af því, að háfa garðyrkjúmann,, sem var auðugur og sjálfstæður: Þökk sé þeim ráðleggingum um kauphallarbrask, sem hann fékk hjá Rotschildunum, þegar hann hitti einhvern þeirra í einhverjum garðinum. Hann var á hinum gömlu, góðu dþgum þekktur í kaup- En'Viktoria þarf eittbvað stórkostlegt og mikið, og ég hef einmitt köllunum í London, P.arís oft verið að velta því fyrir mér, hvaða nafn færi bezt við það. Eg þyrfti að hafa eitthvert ættarnafn, sem maður getur velt á tung- unni á sér eins og steinvölu." Og áður en þau eiginlega vissu, voru þau .farin að þylja ýmis konar nöfn, til þess að heyra, hvernig þau hljómuðu, og þau vissu ekki af sér um tima. Þá hrökk Edward allt í einu upp, leit á arm- bandsúrið sitt og rak upp óp. ,Hg verð að flýta mér til'karl-fjandans,“ sagði hann. „Hvað um yð’ur?“ „Mér liggur ekkiú. Eg var rekin úr stöðunni í morgun.“ „Nei, en hvað það var leiðinlegt,“ mælti Edward, og virtist al- vara. „Verið ekki að eyða samúð í mig, þvi að mér er alveg sama. í fyrsta lagi er enginn vandi að fá vinnu, og í öðru lagi fannst mér Og Vínarborg. Og einu sinni sagði kunningi hans við hann: — Georg! Ekkert botna eg í því, að þú skulir hafa nokkurn tíma afgangs handa Rotschild- unum. — O, það sakar nú ekki svo mikið heldur, sagði hinn ró- lynd Georg. — Bara eg hafi tírna til að leggja rækt við fjöl- skylduna. ★ Allir vlja lifa iengi. en eng- inn vill verða gamall. — Swift. C & Siirmtgh TAHZAM ihn dró á hann og að ■báki'hans kom rnáéur frajn á þilfar vélBátsiás og lýfti riffli ó'g miðaði. Ttrzan dvaldi nokrra stimd hjá dufl- ir.ú ög vélti mSlmu fyrír sér, en allt í einu héyrbi'st'í véibáfci Þar var koín- •inn Jhn Cro-ss til a3 verja nársjcð- ihíi hvað seth báð L'röstaði, ’íórzoR sr.éfi i áfttina til lands, en veíbátuV-

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.