Vísir - 31.08.1957, Side 7

ILaugardáginn 31. ágúst 1957
Vf SIR
'L a u g a r x l a g s s a % a H & 1 ;
Giovanni Varga
m$M0

j
Fyrir mörgym árum eltu ’ þau áttu líka að halda brúðkaup fullyrtu að Gramigna k'œmi
menn þarna niðri við Simeto á sankti Margrétarhátíðinni, þangað til að heilsa henni í eld-
ræningja, sem, ef mig misminnir ( sem kom í júní, eftir heyannir. liúsinu á næturnar og einhver
ekki, hét Gramigna. Og fregnin j Þegar tólgardunkurinn kom hafði séð hann fela sig undir
um hann hafði skotið öllum aftur frá sléttunni skildi hann rúminu. Vesalings móðirin lét
skelk í bringu, hvarvetna í múlasna sinn eftir fyrir utan loga á lampa vegna sálnanna
byggðarlaginu. Byssuliðar, her- j dyr hjá Peppu, Svo gekk hann ' í hreinsunarcldinum og jaínvel
menn og riðandi lögregluþjónar . inn og sagði henni að akrarnir presturinn fór heim til Peppu
höfðu elt hann um tveggja mán- j sínir væru svo fallegir og bara til þess að hræra hjarta hennar
aða skeið, en hafði ekki tekizt, að Gramigna kveikti ekki í þeim. 1 með hempu sinni og taka burí
að klófesta hann. Hann var einn
en jafnaðist á við 10 og það
var óhætt að leggja sig í hættu
fyrir svona illgresi. Auk þess
stóð nú uppskerutíminn fyrir
dyrum og öll uppskeran var nú
látin eiga sig, þvi að bændurnir
þorðu ekki út úr þorpunum af
ótta við Gramigna. Allstaðar var
kvartað. Lögreglustjórinn skip-
aði öllum á lögreglustöðinni að
leggja af stað, gaf byssuliðum
og aðstoðarmönnum þeirra skip-
un um að herða sig og varðlið
og verðir lögðu þegar af stað
og tóku sér stöðu við hvert garð-
brot eða lítinn múr.
Þeir ráku hann á undan sér
eins og illvíga skepnu um allt
landið, fótgangandi og á hest-
baki og með hjálp símans. En
Gramigna smaug alltaf út um
greipar þeirra, eða svaraði þeim
Hann sagði að ábreiðan beint á ' djöfulinn harm Garmigna, sem
móti rúminu væri ekki nógu stór hafði nfð henni á sltt vald.
þegar ætti að þurrka kornið og
að honum fyndist tíminn óend-
I-Iún héit því enn fram, að
ekkl vissi hún hversu þessi mað-
anlega langur, þangað til liann ^ ur liti út, en hún hugsaði ávallt
, um hann, hún sæi hann fyrir sár
gæti fengið að taka brúði sína
heim með sér á brúna múl-
asnanum. En einn góðan veður-
dag sagði Peppa við hann:
„Láttu múlasnann þinn vera
heima, því að ég vil ekki gift-
ast.“
En það uppþot! Móðir Peppu
reytti hár sitt en tólgardunkur-
inn stóð og gapti.
Peppa hafði skyndilega verið
gripin af brennandi ást til Gra-
migna, þó hún þekkti hann ekki
neitt. Það var nú maður í lagi!
„Hvað veizt þú um það?“
„Hvar hefurðu séð hann?“
Peppa svaraði ekki strax, stóð
og horfði niður á gólf'ð kæru-
I á næturnar meðan hún svæfi og
á morgr.ana vaknaði húh með
þurrar varir, alveg eins þyrst og
’hánn.
j Þá lokaði móðirin iiana inni i
' húsinu, svo að hún heyrði ekki
[ lengur taiað um Cramigna. Og
hún hengdi helgimvndir á allar
rifur í hurðinni. Varin af helgi-
myndunum hlustaði Peppa á aiit
sem fóik sagði úti á götunni, hún !
bliknaði og roðnaði á víxl, alveg l
hitasótt, föt hans voru gatrifin,
e.n byssan var reiðufcúin til að
skjóta.
Þegar hann sá áð liún gekk á-
kveðin í gegnum skógarrunnana
í rökkurskímu dagrásarinnar,
hugsaði hann eitt augnablik um
það hvort hann ætti að sleppa
skotinu.
,,Hvað vilt þú?“ spurði hann.
, IIvað hefúr þú'hér að gera?“
Hún ansaði ekki en horfði bara
stöðugt á hann.
„Farðu burt!“ mælti hann aft-
ur. „Farðu burt! Kristur fylgi
þér!“
„Eg get ekki farið heim áftur,"
sagði hún. ..Það er alveg fullt
af hermönnum á veginum."
„Plvað kemur það mér við?
Far þú í burtu!“
Gramigna miðaði á hana byss-
unni. En þegar hún hreyfði sig
ekki úr sporunum varð hann al-
veg frá sér .og réðst á hana með
hnefur.um.
..Hvað ætlarðu þér með þessu?
Ertu galin? Eða kannske þú sért
njósnari?"
„Nei,“. svaraði hún. „Nei, það
er ég ekki.“
„Nú jæja. farðu þá og sæktu
flösku af vatni handa mér þarna
n.'ður í lækinn, fyrst þú ert hér
á an.nað borð.“
Peppa fór án þess að segja orð
og þegar Gramigna heyrði skot-
in dynja, skellihló hann og sagói
við sjálfan sig: „Þessum var
miðað á mig!“
En skömmu síðar sá liann að
Istúlkan kom aftur. Hún var
með skothríð ef þeir nálguðust laus á svjp Hú„ hafði en?a með.
hann um of. Uti á sléttunni, í aumkun með móður sihni> sem
hagaði sér eins og hún væri
brjáluð. Hún leit út eins og
galdranorn og stökk um allt með
grátt hárið út í allar áttir.
„Æ, þessi leiði djöfuil liefir
hætt sér hingað til að leggja
álög á dóttur mina!“
1
þorpum og bóndabýlum, í veit-
ingahúsum og allstaðar, þar sem
fólk kom saman var ekki um
annað talað en Gramigna og
bandvitlausan eltingarleikinn við
hann og æðisgenginn flótta hans.
Hestar byssuliðanna voru dauð-
þreyttir og féllu, hermennirnir
köstuðu sér örmagna á hlöðu-
góifin og varðménnirnir sofn-
uðu á verðinum. En Gramigna
var sá eini sem aldrei varð
þreyttur, hann svaf aldrei en
barðist jafnt og þétt. klifraði upp
þverhvípt björg, smeygði sér í
gegnum akrana, skreið á fjórum
fótum milli fikjukaktusanna eða
hljóp eins og úlfur eftir útþurrk-
uðum rásum fjallshlíðanna. Allt
um kring gengu sögurnar um
dáðir hans, um hugrekki hans
og styrk og örvæntingarfulla
baráttu. Hann var þreyttur og ''
svangur og kvalinn af þorsta og
barðist einn á móti þúsund í
júnísólinni á hinni stóru sléttu,
scm var brennd af sólinni.
Peppa, ein af fegurstu stúlk-
xtnum í Licodia.\átti um þessar
r.mndir að giftast Jinu, sem,
sumir kölluðu tólga'rdunkinn.
Planrf á'tti jörð sunnar og brúnan
múlasna í staiii. Kann var ung'ur
maður. hár og tigulegur og har
herfána r.ankti Margrétár, þráð-
beinn eins og kláruskaft.
Móðir Peppu rrrct af gleði yfir
hinni miklu gæfu. sem féil dótt-
urinni i skaut.' og tók nú að
skoða brúðkaunoskart hennar í
kistunni, venti því og sneri á
alia vcgu og allt var svo íint
eins og það tilheyrði reglulegri
drottningu. Eyrnalokkamir voru
svo langir að þeir löfðu niður á
axlir og gullhringar v
á hvern fingur. Gull átti hún
ein mikið og sanítti Margrét og
Nágrannakonurnar, sem höfðu
verið öfundsjúkar við Peppu út-
úr hinni væntanlegu uppskeru,
útúr brúna múlasnanum og útúr kaktusanna i Palagoniu
eins og djöfulinn blési úr helvíli
beint. í anolit henni.
i Loks heyrðu menn að byssu-
liðar hefðu haft upp á Gramigna !
rneðal fikjukaktusanná í Pala-
goníu.
, Ilánn skai’.t i tvo timai“ sögðu
fceir. Einn byssul'ð! f 611 oj
minnst þrír hormenn o*-u særð-
ir. En þe'r létu k.úh',~'ar dynja
svo þétt á honum, að þe:r fundu
heilt haf af b’éði, þar sem hann
hafð' haldið til.
E'na nótt signdi Peppa höfða-
lag móðu:’ sinnar og strauk út
um gguggann.
Gramigna fakli sig meðal fíkju
blóðug og hélt á flöskunni í
héndi sér og föt hennar voru
rifin. Örmagna af þorsta kast'-
} aði hann sér yfir hana og drakk
unga manninum, sem jafnan bar
morki sankti Margrétar án þess
að hvika, breiddu út ailar hugs-
anlegar- sögur um hana. Þær
þeir
höfðu ekki getað þefað upni kan-
ínuholuna, þar sem hann varð-
ist, blóðugur og náfölúr eítir
þangað ti! hann stóð á öndinni.
Að lokum sagði hann:
„Viltu fylgja mér eft’r?"
„Já, já“, hún kinkaði kolli í
ákafa.
Hungruð og hálfnakin fylgdi
hún honum um allt. gegnum
dali og yf!r fjöll. Oft stökic húh
og náði í vatu handa honum eða
b'.ía aí brau.ði og lagð' þá líf sitt
i hættu. Ef hún kom aftur tóm-
iient, þó að skothríð'n dyndi
kring um hana, sló el'khuginn
iiana, æstvr aí hungr: og þorsta.
E'.na nóttina var tunglr.kin og
geltið heyrðist i hundunum, sem
voru langt í burtu á sléttunni. Þá
spratt Gramigna upp og sagði
tveggja daga sult, örmagr.a af við Peppu:
„Vertu hérna kyrr, írma’rc-
geri ég út af við þig sws ssiaiar--
lega sem Guð lifir!“
Hún stóð og sneri feaia £ klétt*
langt niðri í gili, en hantt iSH a3>
stökkva innan um fífcfakaStus--
ana. En hinir voru sfegari; en .
hann og marg skuttt á h*nni.
„Kyrr! Kyrr, þarns-!”1
Kúlunum rigndi rútSvc,. fJépp\i.
sem var utan við scg arf w gist,.
en aðeins hans VÆgirræ, sá aJP
hann kom aftur og vsar iætriur,
hann drógst áfram jafní og-þétlT
og kastaði sér svo ÉS'íflÉóhgumi
á jörðina til þess að b.&.ða. tiyss-
una sína.
Fioða var um muririínH á Bon*-
um en augun loguðu eíns £ 'iacgii
Þá féli hann skyrrdíJegja meS'-
vitundarlaust um katt á g*nsrarr
greinar, sem lágu á jöittanm. ea:
þeir, sem höfðu elt Iianrr, riSínsl:
á hann allir í einu.
Daginn eftir flutiu þefir inanrr
blæðandi og með gaciðritln! £5t-
gegnum bæinn á kerra. Fólli:
flykktist um kerruna tfl þess- aS'
sjá hann. Og ástmey haxis vrar
þarna með, í handjárrrsim eins-
og þjófur, hún, sein áítí jáfn
mikið gull og sankti-Margrétl.
Vesalings móðir Peppa varðt
að selja allt hið fina Er og:
eyrnalokkuna og hringirra fyrir-
hvern fingur, til þess að> geta:
borgað málfærsIumörm<anE dotí--
ur sinnar og taka hana &£mx til'
sín aftur, nú þegar hún '«ar £á-
tæk, sjúk og hlaðin skönsm ogr
bar barn Gramignas i fkngj' séf,
Enginn 1 bænura sá haxias nakk-
uru sinni. Hún sat og hófcci I elö-
húsinu eins og villidýi- <ag: ffiír
fyrst út þegar móðir traarvar
dáin úr sorg og áhyggiaini og;
það varð að selja hösiffi.
Þá fór hún burt úr bænam «ntv.’
nótt og skildi litla barníft eftir á:
liæli fyrir munaðailaosæ. Án
þess að líta aítur einu sárarí hðt
hún til borgarinnar. Þar hafði;
hún heyrt að Gramigrra sætí li
fangelsi. Hún læddist i kringunt:
hið stóra skuggalega öús og:
gægðist i’pp að grinduncmt áyrir
gluggunum og spurði sjálYa sig
hvar hann myndi vera. Err iög’-
reglan var stöðugt á h«km«tn> &
henni, skammaði hana raic.
hana á burt þegar hún fcoroþar.
Loks fékk iiún að vita, aS ast-
vinur hennar væri ekki íengar i
fangelsinu. I-Iann hafðí yerið’
fluttur í járnum yíir hafið. Kvað’
gat irún gert við þvi? Hún varS'
kyrr þar sem hún var og vaiat’
fyrir brauði slnu með þ«f aS
hjálpa hermönnunum og fatrga-
vörðunum vlð og við, eins agr
hún sjálf heyrði til þessarL
skuggalegú og þöglu iryggfngu..
Fyi'ir byssuliðunum, seni ftöfðuj
tekið Gramigna frá henni i fikju-
kaktusunum, fann hún ííl næst-
um því lotningarfulh'ar bliðu.
Það var eins og frumstæð aðdá
un á lcraftinum. Og alltaf var
bún aö verki i herbúðunum, söp-
aði salina og burstaði skó. Húni
var kölluð ,,litla afþurrfcttnar-
stúlan í herbúðurium" Baræ
þegar hún sá þá hiaða byssu sinai
ti! þess að fara í einhvern hættu-
legan leiðangur, fölnaði Iiúrt ag
hugsaði til Gramignas.
oru þar Flestir sem þekkja ketti vita að það er erfitt að tcmja þá, því þrátt fyrir vitsmuni kattarins
itti hún Hcfur hann sterka tillincigingu að fara sínar eigln götur, en liér sézt einn i nokkutskonar
lögreglubúningi og leikur listir að auki.
TÍr L:'"T'g!an í Jórdatúu hefísr
h "i !t-kíð fjóra kornmúníste
í /’.mraan höfuðbsrg íjseís-
ins.
■ýf í juni komu 146,000 erlend-
ir skeinmtiferðamenn tíS
Bretlands, 5% fleiri íi
júní 1956.