Vísir - 31.08.1957, Side 7

Vísir - 31.08.1957, Side 7
ILaugardáginn 31. ágúst 1957 Vf SIR 'L a u g a r x l a g s s a % a H & 1 ; Giovanni Varga m$M0 j Fyrir mörgym árum eltu ’ þau áttu líka að halda brúðkaup fullyrtu að Gramigna k'œmi menn þarna niðri við Simeto á sankti Margrétarhátíðinni, þangað til að heilsa henni í eld- ræningja, sem, ef mig misminnir ( sem kom í júní, eftir heyannir. liúsinu á næturnar og einhver ekki, hét Gramigna. Og fregnin j Þegar tólgardunkurinn kom hafði séð hann fela sig undir um hann hafði skotið öllum aftur frá sléttunni skildi hann rúminu. Vesalings móðirin lét skelk í bringu, hvarvetna í múlasna sinn eftir fyrir utan loga á lampa vegna sálnanna byggðarlaginu. Byssuliðar, her- j dyr hjá Peppu, Svo gekk hann ' í hreinsunarcldinum og jaínvel menn og riðandi lögregluþjónar . inn og sagði henni að akrarnir presturinn fór heim til Peppu höfðu elt hann um tveggja mán- j sínir væru svo fallegir og bara til þess að hræra hjarta hennar aða skeið, en hafði ekki tekizt, að Gramigna kveikti ekki í þeim. 1 með hempu sinni og taka burí að klófesta hann. Hann var einn en jafnaðist á við 10 og það var óhætt að leggja sig í hættu fyrir svona illgresi. Auk þess stóð nú uppskerutíminn fyrir dyrum og öll uppskeran var nú látin eiga sig, þvi að bændurnir þorðu ekki út úr þorpunum af ótta við Gramigna. Allstaðar var kvartað. Lögreglustjórinn skip- aði öllum á lögreglustöðinni að leggja af stað, gaf byssuliðum og aðstoðarmönnum þeirra skip- un um að herða sig og varðlið og verðir lögðu þegar af stað og tóku sér stöðu við hvert garð- brot eða lítinn múr. Þeir ráku hann á undan sér eins og illvíga skepnu um allt landið, fótgangandi og á hest- baki og með hjálp símans. En Gramigna smaug alltaf út um greipar þeirra, eða svaraði þeim Hann sagði að ábreiðan beint á ' djöfulinn harm Garmigna, sem móti rúminu væri ekki nógu stór hafði nfð henni á sltt vald. þegar ætti að þurrka kornið og að honum fyndist tíminn óend- I-Iún héit því enn fram, að ekkl vissi hún hversu þessi mað- anlega langur, þangað til liann ^ ur liti út, en hún hugsaði ávallt , um hann, hún sæi hann fyrir sár gæti fengið að taka brúði sína heim með sér á brúna múl- asnanum. En einn góðan veður- dag sagði Peppa við hann: „Láttu múlasnann þinn vera heima, því að ég vil ekki gift- ast.“ En það uppþot! Móðir Peppu reytti hár sitt en tólgardunkur- inn stóð og gapti. Peppa hafði skyndilega verið gripin af brennandi ást til Gra- migna, þó hún þekkti hann ekki neitt. Það var nú maður í lagi! „Hvað veizt þú um það?“ „Hvar hefurðu séð hann?“ Peppa svaraði ekki strax, stóð og horfði niður á gólf'ð kæru- I á næturnar meðan hún svæfi og á morgr.ana vaknaði húh með þurrar varir, alveg eins þyrst og ’hánn. j Þá lokaði móðirin iiana inni i ' húsinu, svo að hún heyrði ekki [ lengur taiað um Cramigna. Og hún hengdi helgimvndir á allar rifur í hurðinni. Varin af helgi- myndunum hlustaði Peppa á aiit sem fóik sagði úti á götunni, hún ! bliknaði og roðnaði á víxl, alveg l hitasótt, föt hans voru gatrifin, e.n byssan var reiðufcúin til að skjóta. Þegar hann sá áð liún gekk á- kveðin í gegnum skógarrunnana í rökkurskímu dagrásarinnar, hugsaði hann eitt augnablik um það hvort hann ætti að sleppa skotinu. ,,Hvað vilt þú?“ spurði hann. , IIvað hefúr þú'hér að gera?“ Hún ansaði ekki en horfði bara stöðugt á hann. „Farðu burt!“ mælti hann aft- ur. „Farðu burt! Kristur fylgi þér!“ „Eg get ekki farið heim áftur," sagði hún. ..Það er alveg fullt af hermönnum á veginum." „Plvað kemur það mér við? Far þú í burtu!“ Gramigna miðaði á hana byss- unni. En þegar hún hreyfði sig ekki úr sporunum varð hann al- veg frá sér .og réðst á hana með hnefur.um. ..Hvað ætlarðu þér með þessu? Ertu galin? Eða kannske þú sért njósnari?" „Nei,“. svaraði hún. „Nei, það er ég ekki.“ „Nú jæja. farðu þá og sæktu flösku af vatni handa mér þarna n.'ður í lækinn, fyrst þú ert hér á an.nað borð.“ Peppa fór án þess að segja orð og þegar Gramigna heyrði skot- in dynja, skellihló hann og sagói við sjálfan sig: „Þessum var miðað á mig!“ En skömmu síðar sá liann að Istúlkan kom aftur. Hún var með skothríð ef þeir nálguðust laus á svjp Hú„ hafði en?a með. hann um of. Uti á sléttunni, í aumkun með móður sihni> sem hagaði sér eins og hún væri brjáluð. Hún leit út eins og galdranorn og stökk um allt með grátt hárið út í allar áttir. „Æ, þessi leiði djöfuil liefir hætt sér hingað til að leggja álög á dóttur mina!“ 1 þorpum og bóndabýlum, í veit- ingahúsum og allstaðar, þar sem fólk kom saman var ekki um annað talað en Gramigna og bandvitlausan eltingarleikinn við hann og æðisgenginn flótta hans. Hestar byssuliðanna voru dauð- þreyttir og féllu, hermennirnir köstuðu sér örmagna á hlöðu- góifin og varðménnirnir sofn- uðu á verðinum. En Gramigna var sá eini sem aldrei varð þreyttur, hann svaf aldrei en barðist jafnt og þétt. klifraði upp þverhvípt björg, smeygði sér í gegnum akrana, skreið á fjórum fótum milli fikjukaktusanna eða hljóp eins og úlfur eftir útþurrk- uðum rásum fjallshlíðanna. Allt um kring gengu sögurnar um dáðir hans, um hugrekki hans og styrk og örvæntingarfulla baráttu. Hann var þreyttur og '' svangur og kvalinn af þorsta og barðist einn á móti þúsund í júnísólinni á hinni stóru sléttu, scm var brennd af sólinni. Peppa, ein af fegurstu stúlk- xtnum í Licodia.\átti um þessar r.mndir að giftast Jinu, sem, sumir kölluðu tólga'rdunkinn. Planrf á'tti jörð sunnar og brúnan múlasna í staiii. Kann var ung'ur maður. hár og tigulegur og har herfána r.ankti Margrétár, þráð- beinn eins og kláruskaft. Móðir Peppu rrrct af gleði yfir hinni miklu gæfu. sem féil dótt- urinni i skaut.' og tók nú að skoða brúðkaunoskart hennar í kistunni, venti því og sneri á alia vcgu og allt var svo íint eins og það tilheyrði reglulegri drottningu. Eyrnalokkamir voru svo langir að þeir löfðu niður á axlir og gullhringar v á hvern fingur. Gull átti hún ein mikið og sanítti Margrét og Nágrannakonurnar, sem höfðu verið öfundsjúkar við Peppu út- úr hinni væntanlegu uppskeru, útúr brúna múlasnanum og útúr kaktusanna i Palagoniu eins og djöfulinn blési úr helvíli beint. í anolit henni. i Loks heyrðu menn að byssu- liðar hefðu haft upp á Gramigna ! rneðal fikjukaktusanná í Pala- goníu. , Ilánn skai’.t i tvo timai“ sögðu fceir. Einn byssul'ð! f 611 oj minnst þrír hormenn o*-u særð- ir. En þe'r létu k.úh',~'ar dynja svo þétt á honum, að þe:r fundu heilt haf af b’éði, þar sem hann hafð' haldið til. E'na nótt signdi Peppa höfða- lag móðu:’ sinnar og strauk út um gguggann. Gramigna fakli sig meðal fíkju blóðug og hélt á flöskunni í héndi sér og föt hennar voru rifin. Örmagna af þorsta kast'- } aði hann sér yfir hana og drakk unga manninum, sem jafnan bar morki sankti Margrétar án þess að hvika, breiddu út ailar hugs- anlegar- sögur um hana. Þær þeir höfðu ekki getað þefað upni kan- ínuholuna, þar sem hann varð- ist, blóðugur og náfölúr eítir þangað ti! hann stóð á öndinni. Að lokum sagði hann: „Viltu fylgja mér eft’r?" „Já, já“, hún kinkaði kolli í ákafa. Hungruð og hálfnakin fylgdi hún honum um allt. gegnum dali og yf!r fjöll. Oft stökic húh og náði í vatu handa honum eða b'.ía aí brau.ði og lagð' þá líf sitt i hættu. Ef hún kom aftur tóm- iient, þó að skothríð'n dyndi kring um hana, sló el'khuginn iiana, æstvr aí hungr: og þorsta. E'.na nóttina var tunglr.kin og geltið heyrðist i hundunum, sem voru langt í burtu á sléttunni. Þá spratt Gramigna upp og sagði tveggja daga sult, örmagr.a af við Peppu: „Vertu hérna kyrr, írma’rc- geri ég út af við þig sws ssiaiar-- lega sem Guð lifir!“ Hún stóð og sneri feaia £ klétt* langt niðri í gili, en hantt iSH a3> stökkva innan um fífcfakaStus-- ana. En hinir voru sfegari; en . hann og marg skuttt á h*nni. „Kyrr! Kyrr, þarns-!”1 Kúlunum rigndi rútSvc,. fJépp\i. sem var utan við scg arf w gist,. en aðeins hans VÆgirræ, sá aJP hann kom aftur og vsar iætriur, hann drógst áfram jafní og-þétlT og kastaði sér svo ÉS'íflÉóhgumi á jörðina til þess að b.&.ða. tiyss- una sína. Fioða var um muririínH á Bon*- um en augun loguðu eíns £ 'iacgii Þá féli hann skyrrdíJegja meS'- vitundarlaust um katt á g*nsrarr greinar, sem lágu á jöittanm. ea: þeir, sem höfðu elt Iianrr, riSínsl: á hann allir í einu. Daginn eftir flutiu þefir inanrr blæðandi og með gaciðritln! £5t- gegnum bæinn á kerra. Fólli: flykktist um kerruna tfl þess- aS' sjá hann. Og ástmey haxis vrar þarna með, í handjárrrsim eins- og þjófur, hún, sein áítí jáfn mikið gull og sankti-Margrétl. Vesalings móðir Peppa varðt að selja allt hið fina Er og: eyrnalokkuna og hringirra fyrir- hvern fingur, til þess að> geta: borgað málfærsIumörm<anE dotí-- ur sinnar og taka hana &£mx til' sín aftur, nú þegar hún '«ar £á- tæk, sjúk og hlaðin skönsm ogr bar barn Gramignas i fkngj' séf, Enginn 1 bænura sá haxias nakk- uru sinni. Hún sat og hófcci I elö- húsinu eins og villidýi- <ag: ffiír fyrst út þegar móðir traarvar dáin úr sorg og áhyggiaini og; það varð að selja hösiffi. Þá fór hún burt úr bænam «ntv.’ nótt og skildi litla barníft eftir á: liæli fyrir munaðailaosæ. Án þess að líta aítur einu sárarí hðt hún til borgarinnar. Þar hafði; hún heyrt að Gramigrra sætí li fangelsi. Hún læddist i kringunt: hið stóra skuggalega öús og: gægðist i’pp að grinduncmt áyrir gluggunum og spurði sjálYa sig hvar hann myndi vera. Err iög’- reglan var stöðugt á h«km«tn> & henni, skammaði hana raic. hana á burt þegar hún fcoroþar. Loks fékk iiún að vita, aS ast- vinur hennar væri ekki íengar i fangelsinu. I-Iann hafðí yerið’ fluttur í járnum yíir hafið. Kvað’ gat irún gert við þvi? Hún varS' kyrr þar sem hún var og vaiat’ fyrir brauði slnu með þ«f aS hjálpa hermönnunum og fatrga- vörðunum vlð og við, eins agr hún sjálf heyrði til þessarL skuggalegú og þöglu iryggfngu.. Fyi'ir byssuliðunum, seni ftöfðuj tekið Gramigna frá henni i fikju- kaktusunum, fann hún ííl næst- um því lotningarfulh'ar bliðu. Það var eins og frumstæð aðdá un á lcraftinum. Og alltaf var bún aö verki i herbúðunum, söp- aði salina og burstaði skó. Húni var kölluð ,,litla afþurrfcttnar- stúlan í herbúðurium" Baræ þegar hún sá þá hiaða byssu sinai ti! þess að fara í einhvern hættu- legan leiðangur, fölnaði Iiúrt ag hugsaði til Gramignas. oru þar Flestir sem þekkja ketti vita að það er erfitt að tcmja þá, því þrátt fyrir vitsmuni kattarins itti hún Hcfur hann sterka tillincigingu að fara sínar eigln götur, en liér sézt einn i nokkutskonar lögreglubúningi og leikur listir að auki. TÍr L:'"T'g!an í Jórdatúu hefísr h "i !t-kíð fjóra kornmúníste í /’.mraan höfuðbsrg íjseís- ins. ■ýf í juni komu 146,000 erlend- ir skeinmtiferðamenn tíS Bretlands, 5% fleiri íi júní 1956.

x

Vísir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.