Vísir - 04.09.1957, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 4. september 1957
VI SIR
j^GATHA |^HHISTt£
fllla? leiíit
íiffja tii...
11
inh í samtökin. Það var sennilega auðveldara að kaupa menn,
ef þess gerðist þörf, enda var hægt að kaupa þá fyrir annað en
íjármuni, ef nauðsynlegt var.
Jæja, hvað sem fyrir hafði komið, þá var hifct ljóst, að hann
var illa-staddur. Hann stóð einn uppi — hjálparvana. Hann hafði
ekkert fé, gat ekki brugðið sér í annað gerfi, og fjandmennirnir
vissu, hvernig' hann var búinn. Þeir veittu honum kannske eftir-
för á þessu augnabliki.
Hann leit ekki við. Til hvers gagns hefði það verið? Eftirleit-
armennirnir mundu ekki vera neinir byrjendur í þeim leik. Hann
reikaði þess vegna um í tilgangsleysi, en þótt hann virtist ekki
hafa neinn áhuga fyrir umhverfi sínu, hugleiddi hann þó marg-
víslega möguleika. Loks fór hann úr Suq-hverfinu og yfir brúna
á skurði einum. Hann gekk viðstöðulaust, unz hann kom auga
á stórt skilti yfir hliði nokkru, og var letraö á það: „Brezk ræðis-
mannsskrifstofa.“
Hann leit eftir götunni í báðar áttir. Enginn virtist hafá hinn
minnsta áhuga fyrir atferli hans. Ekkert virtist því auðveldara
en að ganga inn í ræðismannsskriístoíuna brezku. Hann hug-
leiddi það andartak, honum flaug í hug beitt músagildra, en svo
hugsaði hann sem svo, að hann yrði að héetta á þetta. Hann sá
ekki aðra leið út úf ógöngunum. Hann gekk inn um hliðið.
SJÖTTI KAFLI.
Richard Baker sat í biðstofu brezka ræðismannsins i Basra og
beið eftir viðtali við hann. Hann hafði stigið i land af flutriinga-
skipinu Indlandsdrottning um morguninn, tveim dögum fyrr
en hann ætlaði, svo ?ð hann hafði til umráða þrjá dága, unz
hann héldi áfram til Tell Aswad, en þar hafði hin forna borg
Murik verið áður fyrr.
Hann var þegar búinn að ráða við sig, hvernig hann ætlaði að
verja þessum tveim dögum. Hann hafði heyrt. að skammt frá
sjó i Kuwait væri haugur mikill, sem menn gerðu ráð fyrir, að
ómaksins vert mundi vera að rjúfa. Hánn ætlaði að nota tæki-
færi til þess að framkvæma nokkrar rannsóknir þar.
Hann hafði ekið til gistihússins á flugvellinum og gert þar
fyrirspurnir um, hvernig hann gæti komizt til Kuwrait. Honum
var sagt, að flugvél mundi leggja af stað næsta morgunn, og
mundi hann komast með henni aftur degi síðar. Hann sá því
ekki betur en að þetta mundt allt ganga eins og í sögu. Auð-
vitað mundi hann þurfa að afla sér nauðsynlegra leyfa til að
ferðast til Kuwaits, og af þeim sökum þurfti hann að leita til
brezkra ræðumannsins. Það vildi hinsvegar svo til, að Richard
Butler hafði kynnzt aðalræðismanninum brezka, Clayton að
nafni, nokkrum árum áður í Persíu. Honura fannst því, að þaö
mundi vera bæði skemmtilegt og fróðlegt að hitta hann aftur.
Allmörg hlið voru á garðinum umhverfis bústað ræðismannsins.
Þar var til dæmis aðalhlið fyrir þá, er konlu akandi til fundar
við hana. Þá var heldur minna hlið, er vissi að strætinu á bakka
Shatt el Arab-árinnar. Annars var það venjan, ef menn þurftu
að ræðá einhver embæ’ttiserindi við ræðismanninn, að þeir komu
inn um hliðið, sem vissi að aðalgötunni. Richard fór þá leiðina
inn i bygginguna, afhenti dyraverðinum nafnspjald sitt, og var
þegar sagt, að ræðismaðurinn mundi brátt verða til viðtals. Var
honum síðan visað inn i biðherbergi, sem var vinstra megin við
gang, er lá beina leið frá innganginum til garðs að húsabaki.
Þegar Richard Baker kom inn í biðstofuna, voru þar nokkrir
menn fyrir. Richard leit þó vart á þá,' því að sannleikurinn var
sá, að hann var harla ómannblendinn, og skipti sér yfirleitt ekki
af öðru fólki að nauðsynjalausu. Hann hafði margfalt meiri
áhuga fyrir gömlu pottbroti en lifandi manneskju, sem fædd
var einhvern tíma á tuttugustu öld.
Og hann var ekki fyrr sétztur en hann fór að hugleiða fornar
áletrarnir, sem virtust fjalla um flæking ættkvíslar Benjamíns
um það bil 1750 árum fyrir Krists burð.
Richard Baker gerði sér ekki almennilega grein fyrir því,
hvenær hann vaknaði yfirleitt til vitundar um liðandi stund og
mannverur þær, sem voru í grennd við hann þarna. í fyrstu
varð hann víst var við það, að einhver kvíði sótti á hann, eins
og einhver ókyrrð væri í loftinu í herberginu. Honum fannst
eins og hann andaði þessu að sér. Hann hefði þó ekki getaö lýst
því með orðum, þótt þess hefði verið krafizt af honum, en þó
var ekki um það að villast, og þetta minnti hann á þátttöku
hans í styrjöldinni. Það rifjaði einkum upp fyrir honum sérstakt
atvik, þegar hann og tveir menn aðrir biðu eftir því að vinna
af hendi ákveðin störf, þegar þeir höfðu verið látnir svífa til
jarðar í fallhlífum að baki vígstöðvum fjandmannanna. Þetta
miftnti hann á þáu augnablik, þegar menn gerðu sér fulla grein
fyrir áhættunni, og fundu til skelfingar, óttuðust, að þeir mundu
ekki geta rækt skyldu sína. Hann fann einmitt sama beizka ilm-
inn í lofti þessa stundina.
Þetta var angan, sem táknaði ótta og skelfingu.... í nokkur
andartök veitti hann henni aðeins eftirtekt í undirvitundinni.
Meðvitund hans var að reyna að einbeita sér við atburöi, sem
gerðust hálfri átjándu öld fyrir Kristburð. En nútíminn reyndi
þó að hafa áhrif á hann, og áhrif hans voru svo sterk, að Richard
gat ekki annað en látið undan þeim.
Um það var ekki að villast, að einhver þeirra, sem staddur
var í herberginu, óttaðist um lif sitt....
Richard litaðist um. Fyrst kom hann auga á Araba í slitnum
hermannsjakka, er lét grænar glerperlur renna milli fingra
sinna. Þá var þarna feitlaginn Englendingur meö grátt skegg á
efri vör — hann virtist vera farandsali — er hripaði eitthvað í
minnisbók sína, og virtist ákaflega niðursokkinn í það, og eins
og maður, sem á mikið undir sér. Þá var þarna grannvaxinn,
þrevtulegur maður, ákaflega þeldökkur, sem hallaði sér aftur á
bak á stólnum, og hafði ekki neinn áhuga fyrir því, sem var að
gerast. í herberginu. Þriðji maðurinn var líkastur írökskum skrif-
stofumánrii, og loks var þarna roskinn Persi, klæddur snjó-
hvítum, víðum kufli. Þeir virtust ekki hafa áhyggjur af neinu.
Smám saman fóru smellirnir frá glerperlunum að verða hátt-
bundnir, að því er Richard Butler heyrðist, og jafnframt fannst
honum, að hann kannaðist eitthvað við hrynjandina. Hann hrökk
upp, því að hann hafði verið að því kominn að sofna. Stutt —
langt — stutt — þetta voru Morse-merki — áreiðanlega merki af
því tagi. Richard kannaðist við Morse-stafrófið, því að á stríðs-
árunum hafði hann einmitt verið í merkjasveitum hersins. Hon-
um veittist því ekki erfitt að lesa úr merkjum þeim, sem hann
heyrði. UGLA. — B-L-Ó-M-G-I-S-T E-T-O-N. Hver fjárinn! Já,
það var ekki hægt að lesa annað úr þessum merkjum. Nú var
„Blómgist Eton“ endurtekið. Og hvað var þetta — þar var þessi
tötralegi Arabi, sem gaf þessi merki. Biðum við,'hvað táknaði
þetta eiginlega: UGLA, ETON?
Og nú rann allt í einu upp fyrir honum ljós. Hann hafði verið
kallaður ugla, meðan hann stundaði nám í Eton, af því að hann
hafði notað svo stór og traustleg gleraugu .
Hann leit þvert yfir herbergið á Arabann, tók eftir hverju
smáatriði í klæðaburði hans, röndóttum kuflinum, óhreinum
khaki-jakkanum, gömlum upplituðum treflinum, sem farinn var
að trosna. Menn af þessu tagi voru í hundraðatali á þessum
slóðum. Þeir horfðust angnablik í augu, en á hvorugum mátti
merkja, að hann hefði borið kennsl á hinn. En það heyrðist enn
í glerperlunum.
Fakir hér. Vertu viðbúinn. Hœtta yfirvojandi.
Fakir? Fakir? Vitanlega! Carmichaél fakir! Skólabrcðir, sem
>>*>««•*•••••••••••••••»
•J
k*v*ö»l«d*v*ö*k-u*n»n*í
E. R. Burroughs
— TARZAM
Tarzan hafði ætlað sér að;
• i
heimsækja vatnasvertingj-:
ana, en samtaiið við „George'
)
Rocke“ hvíldi þurigt á hjarta:
haris. Éftir ’að- há:a velt;
vöngum nofckra stunc}, ákvað
harni atí snúá aftur til þess
staðar, sem hánn hafði mætt
. Röck1, á og Tannsaká hann
nánar. Þegár hann kom
aftur á staðinn, heýrði hárin 1
stunur og sár kvein.... og:
fyrir framan sig ktfmi hanri'
„Mér þykir það leitt, að hæn-
an mín skyldi komast út úr
J girðmgunni og róta upp blóma-
beðunum hjá yður.
| — Það var allt í lagi, hafið
engar áhyggjur af því, — því
hundurinn minn át hana.
I — Jæja; það var ágætt. Eg
ók nefnilega yfir hundinn yðar
rétt í þessu.
★
Skottulæknirinn var að reyna
að selja undralyf, sem hann
lýsti yfir að lengdi mjög aldur
manna.
„Horfið á mig, hrópaði hann,
— hress og kátur, þó orðinn sé
yfir 300 ára gamall.
— Er hann í raunini svona
gamall? spurði einn tilheyr-
enda unglegan aðstoðarmann
hans.
— Eg get ekki sagt um það,
svaraði aðstoðarmaðurinn, —
eg hefi ekki unnið með honum
nema í 100 ár.
★
Harin! — Ef þú lætur mig fá
símanúmerið þitt, skal eg
hringja til þin einhvern tíma.
Hún: — Það érl símaskránni.
Hánn: — Ágætt! Hvað hertir
þú?
Hún: — Það stendur í síma-
skránni líka!
★
—Heyrðu mig Síggi, eg sá,
að þú lætur færa þér tvo kok-
teila í rúmið á hverjum morgni,
alveg eins og þú hefðir einhvern
til þess að drekka með.
— Já', eftir einn kokteil finnst
mér eg vera allt annar maður,
og auðvitað verð eg að gefa
honum einn líka.
★
— Svo þú heldur í raun og
veru að minni þitt fari batnandi
við þessa þjálfun?
— Ja, kannske ekki svo mik-
ið. en svo mikið hefir mér farið
fram, að eg man eftir því, að eg
hefi gleymt einhverju, — ef
eg bara gæti munað, hvað það
er.
I ★
Jósép: — Kæri vinur, nú er
ástandið þó sótsvart. Eg hefi
mjög aðkallándi þörf fyrir dá-
litla peningaupphæð, en get
ekki ímýndað mér, hVar eg get
komizt yfir hana.
í Sveinn: — Það gleður mig að
heýra. Eg hélt ; að þér hefði
kannske dottið í hug' að biðja
mig um að lána þér hariá.
'k
Gunni: — Ertu með í Sund-
laugarnar?
Sigga: — Eg get það ekki. Það
var mölfluga, sem er búin að
eta sunclfötin mín.
Gunni: — Sá hefir aldéilis
verið á megrunarkúr!
k
- Ertu búinn að gleyma því,
að þú sk'uldar mér 100-kall.
- Nei, ekki ennþá. En ef bú
gefur mér tíma, þá tekst það
áreiðanlega!
★ •]....
- Hafa nokkrar af bérrtfcku-
auga á annan hvítan mann, j yonum þínum rætzt? . !
sem bundinn var á höndun- — Já. Þegar mámíria togaði í
um milli tveggja bambus-; hárið á mér, þegar eg var lítill,
ií'jáa. J óskaði eg þess, að eg hefði
! ékkert.
2440