Vísir - 10.09.1957, Page 7

Vf SIR
Þrið.judaginn 10. september 1957
7
j^GATHA PhRISTIE
Map leifap
iiffja til...
16
Níundi kafli.
lúonel Shrivenham, einn .yngstur starísmaður brezku .seudi-
sveitarinnar í Bagdad, var staddur á flugvellinum við borgina og
liorfði á flugvél, sem hnitaði hringa .yfir veliinum. Talsverður
sandstormur geisaði, svo að skyggni var siærnt. Kafði stormur-
inn skollið á mjög snögglega.
Shrivenham var dapur i bragði, er hann sagði við -.vin ,sinn,
Harold að nafni, sem hafði orðið honum samferða.. út á ilugvöil-
inn: „Eg þori að veðja tiu gegn einum um, að hann getur ekki
lent.“
„Hvað gerir hann þá?“ spurði vinurinn.
„Eg geri ráð fyrir, að hann fljúgi áíram . til Basra,“ svaraði
Shrivenham. „Mér er sagt að veður sé ágætt þar.“
„Það er vist einhver stórlax, sem þú átt ,að taka -á móti. er það
ekki?“
Shrivenham stundi hátt. „Jú, heppnin ..er.með:mér.eð.a-hitt-þó
heldur. Nýi sendiherrann hefur tafizt-á ieiðmni hingað. Lans-
downe, sendiráðunauturinn, er í Engiandi. Rice, sem er ráðgjafi
í Austurlandamálum, er í sjúkraliúsi með icrakvef eða eitthvaö
þess háttar. Hann er með ískyggilega hú.an hita. Eest er staddur
í Teheran, og eg verð að gera allt einn..Allt hefur verið sett á
annan endann vegna karlfjanda, sem er að koma, þótt mér
sé það hulin ráðgáta, hvers vegna svo:mikio.er látið með hann.
Jafnvel mennirnir í upplýsingaþjónustunni eru á nálum. Hann
er einn af þessum flækingum, sem eru með nefið ofan í hvers
manns koppi. Eg veit ekki, hvað um er að vera, en eg á að gera
allt, sem hann óskar. Hann verður sennrlega óður, ef vélin verður
að halda áfram til Basra. Eg veit ekki hvaða ráðstafanir eg á
að gera — bjóða honum að taka hingað með lest í kvöld eða biðja
fiugherinn að skjóast með hann á niorgun."
Shrivenham stundi aftur, eins og hann bæri einn ábyrgð á
velferð heimsins. Hann hafði verið dæmalaust óheppinn, síðan
hann kom til Bagdad fyrir þrem mánuðum, og bjóst við að verða
r.ekinn, ef eitthvað kæmi fyrir .enn.
En þetta fór betur en á horfðist, því að flugvélin lækkaði
ílugið. og lenti eftir skamma stund. Þegar hún staðnæmdist, var
Shrivenham viðbúinn til að taka á mót'i hinum mikla manni.
Hann sá snotra stúlku stíga út úr vélinni, en síðan gekk hann
ti! móts við mann einn, er bar skikkju á herðum.
„Hann virðist vera að fara á grímuball," hugsaði Shrivenham,
en- sagði svo upphátt: „Eru þér Sir Rupert Crofton Lee? Eg er
Shrivenham, sendisveitarstarfsmaður."
Honum fannst Sir Rupert heldur þurr á manninn, en það gat
s'tafað af þreytu eftir ferðina. Þeir gengu saman til bifreiðar
sendisveitarinnar, og er hún var lögð aí stað til borgarinnar,
sagði Shrivenham til að þegja ekki eins og steinn:
„Eg var hræddur um, að vélin mundi neyðast til að halda
áfram til Easra, því að skyggni er svo siæmt hér. Stormurinn
skall á mjög snögglega.“
Sir Rupret varð enn merkilegri á svipinn en venjulega, þegar(
liann svaraði: „Það hefði getað haft hinar geigvænlegustu af-'
leiðingar. Heíðu áætlanir mínar farið úr skorðum, ungi maður, *
hefðu afieiðingarnar orðið alvarlegar og viðtækar, svo að ekki'
sé dýpra tekið í árinni."
„EkkL vantar hann gor.geirinn," hugsaði Shrivcnham, „Karlar
af hans tagi halda.víst, að himintunglm snúist um.þá. „Upphátt
sagði hann hinsvegar með lotningu: „Því get eg mætavel trúað,
herra minn.
Sir Rupert spurði síöan um aðra starfsmehn sendisveitarinnar,
og rnátti á honum skilja, að hann þekkti þá flesta. Varð hann
rnjög undrandi, er hann heyrði, að Rice væri veikur, og lét í það
skína, að honum hefði sennilega verið byrlað eitur. Shrivenham
langaði til að spyrja liinn mikla mann um „það, hví hann væri
þeirra skoðunar, en kunni ekki við það og felldu þeir taliö um
þetta.
Bifreiðin var að nálgast brúna, sem kennd er viö Feisal konung,
þegar Sir Rupert leit allt í einu í kfingum sig, og gaf ökumann- \
inum síöan skipun ura að nema staðar fyrir framan leirkera-
verzlun hægra megin við götuna.
Lágvaxinn Evrópumaður, er haíði verið að tala við kaup-
nianninn, gekk áleiðis til brúarinnar, um leið og bifreiðin rann
upp að gangstéttinni. Shrivenham sýndist þetta vera . Crosbie,
sem hann hafði hitt.einu sinni eða tvisvar. Sir Rupert stökk út
a
kvöldvökunni
L
Rithöfundurinn: — Eg ép
viss um að útgefendurnir liafa
stofnað til samsæris gegn méf.
Vinur: — Af hverju heldurðu
það?
Rithöfundurinn: —- Tíu þeirrá
hafa hafnað sömu sögunni.
★
— Hvenær ferðu í sumarlrí?
— Eg veit það ekki. Eg verð'
úr bifreiðinni og ge.kk. að verzluninni. Hann tók upp leirker, og (bíða þangað til nágrannarnir
gaf sig' á tal við. kaupmanninn á arabisku. Hann bar svo ótt á, ,eru hættir að nota ferðatöskuna
að Shrivenham gat ekki íylgzt með honum, enda var hann ekki ™ma!
enn orðinn.verulega. vel að sér í arabisku. Kaupmaðurinn ljómaði
aliur vegna áhuga Sir Ruperts, baðaði út öilum öngum, pataði
Sarge:
'k
Höfum við
mikið og gaf margvíslegar skýringar. Sir Rupert handlék ýmsa hitzt einhvers staðar áður?
ekki
muni, spurði margvíslegra spurninga, og valdi loks könnu með
þröngum stút, fleygði nokkrum skildingum í kaupmanninn og
settist aftur upp í bifreiðina.
„Þaö er gaman aö kynnast handbragði frumbyggja ýmissa
landa,“ mælti liann og stakk fingri ofan i stútinn á könnunni.
„Þeir gera ímmi þessa með aldagömluin aðfergum, og lögunin
er lík því sem tíðkast í íjallahéruðum Armeníu."
„Þetta eru heldur ómerkilegir munir," svaraði Shrivenham
þ.urrlega.
„Þeir cru ekki merkilegir frá iistrænu sjónarmiði, en sögulega
er.u þeir ákaflega athyglisverðir. Það er hægt að draga ýmsar
sögulegar ályktanir af vinnuaðferðunum, sem fram kom í grip-
unum sjáUum. Eg á safn slíkra muna.“
Rétt í þessu sveigði. bífreiðin'inn á lóð brezku.sendisveitarinnar.
Sir Rupert öskaði þess, að honum væri þegar fylgt til herbergja
sinna. Kunni Shrivenham því vel, að ekki skyldi ætlunin að
halda lengri fyrirlestur um leirkerasmíði, og hann brosti með
sjálfum sér, þegar hann tók eftir því, að Sir Rupert hafði gleymt
leirkönnunni í sætinu á bifreiðinni. Hann gerði sér því ferð til
herbergis Sir Ruperts, og lagði könnuna varlega frá sér á nátt-
borð hins tigna manns, en Sir Rupert virtist ekki taka eftir
háðinu, sem í þessu fólst.
Þegar Shrivenham var farinn leiðar sinnar, gekk Sir Rupert
fram að’ glugganum og fletti sundur miðann, sem liann hafði
fundið í stútnum á leirkönnunni. Á hann voru ritaðar tvær
línur lesmáls. Hann las þær vandlega, en brenndi miðann að
svo búnu. Því næst hringdi hann eftir þjóni.
„Á eg að taka upp úr töskunni yðar, herra?" spurði þjónninn
eðlilega.
„Nei, ekki strax — eg þarf að tala við herra Shriveríham —
strax.“
Shrivenham kom að vörum spori, og \ar áhyggjufullur á svip.
„Hvað get eg gert fyrir yður, herra?" spurði hann. „Er eitthvað
að?“
„Eg verð þvi miður, að gera mikla breytingu á fyrirætiúnum
mínum. Eg vona, að þér hafið ekki hátt um þaö, sem eg mun
skýra yður frá? Gott er það. Ef eg man rétt, þá eru flest gisti-
hús borgarinnar handan fljótsins, standa þar á bakkanum.“
„Já, við Rashid-stræti, og snúa bakhlið að fljótinu. Babylons-
höll er stærst, og þar búa venjulega þeir menn, sem cru i opin-
berurn erindgerðum."
„Hvað vitið þér um gistiliús, sem heitir Tio?“
„Þar búa margir, því að maturinn er góðúr, en gestgjaíinn er
skringilegur karl, sem lieitir Markus Tio. Har.n er þekktur um
borgina alla.“
„Eg ætla að biðja yður að taka á leigu lierbergi fyrir mig þar.“ (
„Eigið þér við, að þér ætlið ekki að búa í sendiráðinu?" Shriven- (
ham varð skelkaður á svip. )rEn — en það hefur verið ákveðið
fyrir löngu.“
E. R. Rurroughs
TARZAN
Eftir fáar mínútur náöi
Tarzan yíiriiörídi.ini, fékk
komið andstæðing sínum
undir og náði á honum
kverkatalíi George létti og j
taldi nú fullvíst, aS raunir
sínar væra á enda. En svo j
var þó ekkij því-á næstal
andartaki-- korn öskrandi-
hópur innfæddra manna á
fleygiferð út úr skógar-
þykkninu. Reipi, sem slöngv-
að haíði verið um. herðar
Tarzáns, strengdist, og hon-
uni var á skammri stundu
svipt oían af Jim Cross
Marge: — Jú, áreiðanlega. Eg:
hefi oft verið þar.
k
Frúin (kemur inn á hótelið);
— Getið þér látið mig fá hei-71
bergi og bað?
Skrifstof umaðurnin: — Her-
bergi get eg lát.ið yð.ur fá, en
baðið verðið þér að fá yöur
sj.álfar.
*
Óánægður gestur: — Sjáið
hér. regnið bókstafiega streym-
ir niður um þakið yfir svefn-,
herberginu.
Forstöðumaður sumarhótels-
ins: — Nú þ.að er þá í samræmi
við það, sem þér báðuð um:.
„Rennandi vatn í hvérju her-.
bergi.“
★
Maður á skellinöðru n.ami
staðar fyrir utan lítið veitinga-j
hús seint um kvöld, fór inn ogt
bað ura kaffibolla.
„Án rjóma,“ bætti hann við,
um leið og þjónustustúlkap.
snéri við inn í eldhúsið.
Að vörmu spori kom hún tii
baka, tómhent og með afsök-
unarsvip.
„Mér þykir það ákaflega leitt,
hei-ra minn,“ sagffd hún, — en.
rjóminn er allur búinn. Er yður
sama þótt þér fáið kaffið án
mjólkur?“
*
Blake: — Hvers vegna.hefur
kona aldrei orðið forseti?
Drake: Veiztu ekki, að
forseti verður aff hafa náð 35
ára aldri?
-¥■
Fréttaiútarinn kom til baka-
á ritstjórnarskrifstofúr blaðs
síns, eftir að hafa verið i við-
tali.
' — Jæja, sagði ritstjórinn,
hvað sagði Mr. Astorbilt?
— Ekkert.
— Jæja, þá skrifum við efeki
lcr.gra um það en einn dálk.
★
—- Þjónn, eg ætla að la cina
samloku.
— Með ánægju.
— Nei, möð steik á milii.
★
Ætlarðu- í rauninni a8p
halda því fram, að sonur þinn
leiki á fiðlu eins og Heifetz?
— Já, já, — hann hefir hana
allt-af undir hökunni.
*
— Frú, eg er maðurinn, sem
stilli píanó.
— En eg hefi ekki sent eftir
yður.
—• •Nei, eg veit það, en ná-
granfiarn:;; , irðu boð efíir mért