Vísir - 13.09.1957, Page 7

Föstudaginn 13. september 1957
VÍS IR
%
Phristie
fillar íeiíit
tifflja tii...
13
hér?“ bætti hún sí'öan við, því að forvitnin var alveg að gera
út af við hana.
Ekki get eg sagt henni, hugsaði Viktoria, að eg sé að leita að
ungum manni, sem eg hefi séð einu sinni á ævinni. Hún greip
því til skreytni, sem hún hafði notað við frú Clipp með ágætum
árangri: „Eg er á leið til fundar við frærida ririnn, dr. Pauncé-
foot Jones.“
„Nú, eruð þér í ætt við hann,“ mælti frú Trench. „Hann er
viðkunnanlegasti maður, en dálítið utan við sig. En það er víst
ekki nema eðlilegt. Eg var á fyrirlestri hjá honum í London í
fyrra — ágætur fyrirlestur víst, þótt eg skildi ekki orð af því,
sem hann sagði.“
Viktoriu þótti sýnt, að frú Trench vissí allt um alla i Bagdad
og víðar, svo að hún hugsaði sér að reyna ao hafa eitthvert gagn
af henni og spurði: „Vitiö þér, hvort dr. Rathbone er staddur hér
um þessar mundir?“ I
„Já, hann er nýkominn," svaraði frú Trench. „Hann er vist að
reyna að sætta alla menn, en það held eg, aö sé vísastur vegur-
inn ti! að koma öllum í hár saman.“
„Hafið þér nokkra hugmvnd um, hvar hann býr hér í borg?“
spurði Viktoria.
„Eg held, að hann búi í gistihúsinu Babylons-höll. Annars eru
aðalbækistöðvar lrans í grennd við þjóðminjasafnio. Þ'ær héita
„Olíúviðargreinin" — hlægilegt nafn að mínum dómi. Þar úir og
grúir af ungum stúlkum, sem þvo sér ekki nema með höppum
og glöppiun. Mér skilst, aö þær sé allar bráðskotnar í ritara
doktorsins, ungum, snotrum pilti, sem heitir Edward eitthvað." j
Viktoria fann afbrýðisemina stjnga sig í hjartað.
„Olíuviðargreinin?" sagði hún. „Hyar eru þessar bækistöövar
hennar?“
„Þær eru rétt hjá annari brúnni hér fyrir oían. Við hliðargötu'
írá Rashid-stræti, dálítið afskekkta. Ekki íangt frá koparvarn-
ingsmarkaðnum.... En hvað er annars að frétta af konu dr.
Pauncefott Jones? Er hún væntanleg bráðlega?" bætti frú Trench
við.
En Viktoria var nú búin að fá þær upplýsingar, sem hún þarfn-
aðist, svo að hún ætlaði ekki að tefla í neina tvísýnu meö áfram-
haídandi skreytni. Hún leit á armbandsúrið sitt og rak upp óp..
„Ó-ó-, eg lofaöi frú Clipp að koma til hennar klukkan hálf-
sjö, til að hjálpa henni við að undirbúa förina. Eg verð að taka
til fótanna.“
Viktoria þaut upp stigann, og var í bezta skapi. Það skyggði að
visu dálitið á gleði hennar, að Edward skyldi vinna með svo
mörgum stúlkum, en hún vonaðist þó til, að frú Trench hefði
frekar ýkt frásögnina af þvi en hitt. Kvöldið leið fljótt, og þegar
komið var að brottfaratima lestarinnar fylgdi hún frú Clipp é,
járnbrautarstöðina, og um leið og þær kvöddust i lestinni, rétti
frúin henni umslag. Viktoría þakkaði hæverksulega fyrir, en í
rauninni langaði hana til að reka upp siguróp, því að hún þótt-
ist vita, að í umslaginu mundu vera peningar, sem leystu hana
samstundis úr ölíum fjárhagslegum vanda. Hún opnaði umslagið,
þegar hún var komin til herbergis síns í gistihúsinu. í því voru
tvennir nylonsokkar.
Undir venjulegum kringumstæðum hefði hún fagnað þessari
gjöf, en nú var ekki því að heilsa.
A
GATHA
'* i
ELLEFTI KAFLI.
Sólin skein i heiöj, þcgar Viktoffa klæddist morguninn eftir.
Þegar hún var alklædd, fór hún út á svalirnar fyrir framan her-
bergið. Skammt frá sér kom hún auga á roskinn mann, er var að
verða hæruskotinn. Hann sneri baki við henni, en þegar hann
leit sem snöggvast til hliðar, sá hún að þetta var Sir Rupert
Croften Lee, og hún furðaði sig á því, að hann skyldi búa þarna
en ekki í sendisveitarbústaðnum, eins og oftast var heldri manna
siður. Sir Rupert sat þarna hreyfingarlaus og starði án afláts
út á fljótíö.
Hún fór niður skömmu síðar og snæddi morgunVerð. Síðan
afréð hún að fara að leita að Oiíuviðargreininni, en hafði ekki
hugmynd um, hvert halda skyldi, svo að hún leitaði Markús Tio
uppi, og spurði hann, hvernig hún ætti aö finna þjóðminja-
safnið. En það ætlaði ekki að ganga alveg vandkvæðalaust, því
að jafnvel þegar minnzt var á safnið, gat Markús komið sjálf-
um sér að, en þó verður að segja honum þao til lofs, að hann
fékkst urn siðir til að segja Viktoriu riokkum veginn til vegar, enda
þótt hún géfoi ekki ráð fyrir því, að sér mundi takast að finna
bygginguna án þess að villast.
„Eg ætla eiginlega ekki í safnið,“ sagði hún. „Eg þarf að finna
félag eða klúbb, sem heitir Olíuviðargreinin, og er víst þar í
grenndinni."
Hún gekk út á götuna við svo búið, og stefndi i áttina til
Rashidstrætis. Allt í einu kallaði Markús á eftir henni: „Til
vinstri — ekki til hægri. Það er annars svo la.ngt til safnsins, að
þér ættuð að fara í leigubíl."
„Vita;leigubílstjórarnir hér, livar Olíuviðargrein er?“
„Nei, þeir vita yfirleitt ekki, hvar neitt er hér í borginni. Mað-
ur segir bara við þá liægri, vinstri, beint áfram, stopp — og þá
kemst maður brátt á leiðarenda."
„Þá er víst eins gott að eg gangi, þyí að eg veit ekki, hvenær
eg á að segja hægri eða vinstri eða'stópp," svaraði Viktoria og
beyrgði til vinstri, þegar hún va.r komin út á Rashidstræti. Hún
vissi eiginlega ekki, hvernig henni tókst um síðir að finna þjóð-
minjasafnið, en þótt hún svipaðist um allt í kringum það, tókst
lienni ekki að finna Olíuviðargreinina. Hún var alveg að verða
rugluð af hávaðanum á götunum, og satt að segja þótti henni nú
harla lítið til Austurlanda koma. Þau voru allt öðru vísi en hún
hafði gert sér í hugarlund. Þarna var ekki einu sinni hægt að
spyrja lögregluþjóna til vegar eins og annars staðar, og þótt hún
reyndi að ávarpa ýmsa vegfarendur, sem hún taldi, að mundu
skilja eitthvað í ensku, bar það ekki neinn árangur. Menn ypptu
bara öxlum, og gusuðu úr sér einhverju hrognamáli, sem hún
skildi elckert í. Viktoria sá ekki betur en að hún væri orðin svo
rammvillt, að hún mundi sennilega ekki finna gistihúsið aftur.
Iiún var á gangi í þröngri götu, þar sem mikil barsmíö barst að
éyrum hennar, þegar hún minntist þess, að frú Treneh hafði
sagt, að Olíuviðargreinin væri í grennd við koparvarningstorgið.
Jæja, hún var þó búin að finna þann staö, og áður en varði blasti
við henni spjald mikið, sem á var letrað — Olíuviðargreinin, en
yfir því var gibsmynd af einhverjum afkárálegum fugli, sem
hélt á olíuviðargrein í nefinu.
Viktoria varð harla glöð, og hraðaöi sér að húsinu og inn um
dyrnar, sem spjaldið var fest yfir. Kom hún þar fyrst inn í
hálfrokkið herbergi, þar sem borð og hillur voru þakin bókum,
blöðum og timaritum. Hefði mátt halda, að þarna væri um
bókaverzlun að ræða.
Stúlkan kom nú út úr herbergi einu við hliðina á því, sem
Viktoria var stödd í, og mælti á ensku, hálfbjagaðri:
„Hvað get eg gert fyrir yður?“
Viktoria virti stúlkuna fyrir sér. Hún var í síðbuxum úr gróí-
gerðu efni og gulleitri peysu, og hafði bundið svart, fitugt hárið
í hnút í hnakkanum. Hún hef'ði vel getað átt heima i listamanna-
hverfi Lundúnaborgar, en andlitið var austurlenzkt, ekki um það
að villast — augun dapurleg og nefið stórt.
„Þetta er — þstta — er — er dr. Rathbone hérna?“ spurði
Viktoria, og bölvaði í hijóði yfir aö vita ekki, hvað Edward héti
fullu nafni.
„Já, þetta er Olíuviöargreinin. Ætli þér ef til vill að' gcrast
meðlimur?"
„Já, kannske," svaraði Viktoria. „Get eg fengið að tala við dr.
Rathbone?“
a
kvöldvökunni
(ú ,
•M
— Villi, eg vildi bara að epí
gæti losnað við að skamma þig;
einn h.eilan dag
— Allt í lagi, mamma, eg eri
samþykkur.
★
— Hvort kallið þér þetta te
eða kaffi? spurði reiður við-
skipta.vinur. — Það er líkara,
benzíni á bragðið.
— Ef það líkist benzíni, svax-.
aði þjónninn með mestu rósemd,
þá skal eg ábyrgjast að það
er kaffi, því að teið hjá okkuri
er eins og uppþvottavatn.
*
John Smith hafði verið sjón-
arvottur að smástuldi. Lög-
reglan kom á vettvarig og einni
lögregluþjónninn spurði vitniÖ
að nafni:
„John Smith,“ sagði Smith.
„Hættið að grínast,“ hraut:
út úr lögregluþjóninum. ,,Hvað
heitið þér réttu nafni?“
„Allt í lagi,“ sagði Smithv
„skrifið hjá yður að eg heiti;
Winston Churehill.“
.,Já, þáð’Var trúlegra,“ sagði;
lögregluþjónninn. „Þér getið
ekki leikið á mig með þessu
Smith nafni.“
★
Næturvörður: — Ungi mað-
ur, ætlið þér að kyssa þessa:
stúlku?
Stúdentinn: — Nei, herrás
minn,
Næturvörðurinn: — Ágætt,
komið þá og haldið a Ijóskei.:-
inu fyrir mig andartak.
*
Stebbi: —• Þú dansar yndis-
lega.
Stína: — Eg vildi að eg gætl
sagt það sama um þig.
— Það gætirðu, ef þú værin.
eins skreytin og eg.
★
— Hvað kallarðu mann, sem.
hefir verið heppinn í ástum?
— Piparsvein.
★
Hún: — En, elskan, ef eg
giftist þér, missi eg vinnuna.
Hann: — Getum við ekki
haldið hjónabandinu leyndu?
Hún: — Ja, segjum að við
eignu'ðumst barn?
Han: — Nú aúðvitað segjum;
við því frá því.
★
— Og endaði leikritið svcx
vel?
— Já, blessaður vertu, það
voru allir ánægðir, þegar þa&.
var búið.
E. R. Burroughs
TARJAN
2-ua
Hinir innfæddu fóru með
Tarzan í gegnum þorp siit
og sýndu hann fólkinu. —
Síðan var hann vandlega
bundinn á hör.dtun og fótum
og varpoð í dýflissima, þar
sem hanri átti að bíða örlaga
sinna. Á meðan fermdi Jim
Cross bát sinn meS þeim *
hiuta siifurstanganna, serri
honurn hafði þegar tekizt að
ná. Eftir að Tarzan hefði
verið fórnað, ætlaði hann aO
laumast á brptt!“,'
Kvikmyndaframleiðandinr
(kemur í heimsókn á vinnu-
stofurnar):
— Hvaða hlutverk fer þessi
lágvaxni náungi með?
— Hann leikur Napóleon.
— En hví í ósköpunum ráðið
þ:ð svona lítinn mann til þess
að fara með svo veigamikið
hlutverk.
'k
— Pabbi, hvar faKldist búl
•— í Vesíurbænum.
*— En mammá?
•— Á Akureyri.
— En eg, pabbi?
— í Bolungarvík.
— En skrítið, pabbi,
skyldum .hittast öll —söa^u*,
{fiftnst þér það ekki?