Vísir - 22.10.1957, Side 7

i»riðjudaginn 22. október 1957
VI S 11£
C'
[GATHA I HRISTIE
/Ulat ieiiir
tiýfja tii...
50
„Hvert er íör þeirra heitið?" spui'ði Viktorla, er þau óku af
stað.
„Þeir ferðast án afláts um landið þvert og endilangt. Eg hitti
pá fyrst í Transjordaníu, þegar þeir voru á leíðinni eftir vegin- J
tan frá Dauðahafinu til Amman. í rauninni er för þeirra nu
Ireitiö til hinnar helgu borgar Kerbela, en þeir fara vitanlega um
iáfarna vegi, til þess að sýna í afskekktum þorpum." I
„Kannske einlivér gefi þeim kost á að sitja í bil hjá sér," sagði
'Viktoria.
Richard hló við. „Þeir mundu sennilega ekki þiggja boð um
slika aðstoð," svaraði hann. „Eg var einu sinni í bifreið á ferð j
frá Basra til Bagdad, og ók þá fram á gamlan manri, sem ætlaði
að gangá sömu leið. Eg spurði hann, hversu lengi hann gerði
ráð fyrir að verða á leiðinni, og hann svaraði því, að hann,
foyggist við að köiriast á leiðarenda eftir svo sem tvo mánuði.'
Þá bauð eg honum að stiga upp í biíreiðina, því að þá mundí
hann verða kominn í áfangastað seint um kvöldið. Hann þakkaði
.tnér aðeins kurteislega og hafnaði boði mínu. Honum kom það
ekkert verr að komast til Bagdad eftir tvo mánuði. Hér í landi
jhefur tíminn ekkert gildi fyrir memu Jafnskjótt og manni hefur'
skiiizt það, finnur maður til einkénnilegrar vellíðunar af því.“ |
„Já, eg get ósköp vel gert mér það í hugarlund," mælti
Viktoria.
„Aröbum veítist sérstaklega erfitt að skilja óþolinmæði okkar
vestrænna manna," hélt Riéhard áfram, „þegar við viljum
lirinda einhvérju í framkvæmd hið bráðasta, og þeim finrist það
hinn mesti dónaskapur, þegar við konnmi beint að efninu í sam-
ræðum við þá. Það er til þess ætlazt, að rnaður sitji og tali um
ekki neitt í svo sem klukkusturid — eða menn þurfa ekki að
mæla orð af vörum, ef þeir vilja það heldur.“
„Það mundi vist ekki þykja gott, ef þannig væri unnið í skrif-
stofum í London," sagði Viktoria. ,JÞað þætti sennilega illa farið
með tímann.“ j
„Já, en þá erum Við aftur kömin að fyrri spurningunni —
Irvað er tírriinn í raun og veru? Og hvað er þá að fara illa með
timann?“ svaraði Richard.
Viktoria liugleiddi þessi atriði. Bifreiðin virtist enn stefna út í
buskánn, og ekki vár drégið úr hraðanum, þótt þetta virtust al-
gerar vegleysur. „Hvar er þessi staður eiginlega, sem við erum
á leið til?“ spuföi hún svo.
„Hann heitir Tell Aswad eða Aswad-hæð. Harin er um það
foil við miðb'ik eyðimerkúrírinar. Þér munuð bráðiega fá að sjá
dálítið skritið. En þángað til skuluð þér líta þarna til vinstri —
þangað sem eg beildi.“ i
„Eru þetta ský?“ sþurði Viktoria. „Þetta geta ekki verið fjoll?“
„Jú, það efu eirimitt fjöll," svaraði hann og brosti. „Þetta eru
iiiriir snæviþöktu fjallatindur í Kurdistan. Þeir eru í svo nfökiffi
fjarlægð, að það er eiriungis hægt-að sjá þá, þegar loft er sér-
staklega tært.“
Það var eins og einhver sælu- og þægindatilfinning sveipaði
sig um Viktoriu. Bara að hún þýrfti nú ekki að stiga úr bif-
reiðinni aftur, gæti aðeins setið þarna og ekið áfram um alla
framtíð. Bafa, að hún hefði h'aft vit á því að vera ekki alltaf
að skrökva, þegar hún var svona seinlieppinn lygari. Hún hrökk
í kút eins og hræddur krakki, þegar heririi varð hugsáð til þess,
að riú liði óðum að því að flett yrði ofan af henni, ósanninda-
hjúpnúm svíft af henni. Hvernig skyldi dr. Pauncefoot Jories
aririars vera útlits? Sennilega var hariri hávaxinn, hæruskotinn,
síðskeggjaður og mesta ygiibrúri. O-jæja, það gerir ekkert til,
þótt háriri lilauþi Uþp á riéf sér eða þótt enn verra sé, hugsaði
Viktoria svo, og varð heldur hressari, því að eg hefi þó -skotið
Katrínu ref fyrir rass, og leikið einnig á Olíuviðargreinina og
dr. Rathbone.
„Jæja, þarna getið þér þá séð, hvert för okkar er héítið,"
sagði Richard, og vakti Viktoriu af hugleiðinunum um það, sem
framuridan kynni að vera. Hann benti beint frairi fýrir bif-
reiðina, og Viktoria kóm auga á eitthvað, sem var eins og ör-
lítil bóla eða graftraniabbi úti við sjóndeildarhringinn.
„Þetta virðist í óraíjarlægð,“ sagði hún.
Nei, það eru ekki nema fáeinir kílómetrar þangað. Þér sjáið
það brátt.“
Og það léið héldur ekki á löngu, áður e'n þéssi lít’ilfjörlegá
bóla varð fyrst að myndarlegri þúfu, en siðan að hól, og lok's
að gríðarstórri hæð. Undir einni hliðinni stóð lörig, lág bygging
úr tígulsteirium.
„Þétta eru nú aðalbækistöðvar leiðangursirianna,“ mælti
Riehárd.
Bifreiðinni var ekið gféitt í hlaðið, og var henni fagnað þar af
stórum hópi geltandi liunda. Hvítklæddir þjónar komu hlaup-
andi úr öllum áttum, til þess að fagna komumönnum. Þegar lásson, Hróbjartur Lútherssón,
Fjoísóttur aðal-
fundur Óðins.
Aðalfuinlur Óðins — mál-
fundafélágs sjálfstæðisverka-
manna og sjómanna í Keykja-
vík var haldinn s.l. sunnudag að
’ viðstöddu1 fjölmenni.
Á fundinum gékk 61 maður
í félagið.
Formaður og gjaldkeri félags
ins gáfu yfii’lit yfir störf liðiris
árs og fjárhag félágsins og
stendur bæði félagslífið í heild
og fjárhagurinn riieð miklum
blóma.
Á fundinum var Magnús Jó-
hannésson trésrniður kjörinn
formaður Óðiris i stað Stéfáns
Hannessoriar sem baðst uridán
endurkosningu. Aðrir í tjórn
voru kjörnir Baldur Einarsson,
Guðjón Harissbri, Guðfn. Niku-
Richard hafði skiptzt á nokkrum orðum við þá, sneri hann sér
að Viktoriu, óg mælti:
„Svo er helzt að sjá, sém enginn hafi átt von á yður svo
snemma. Það kemur þó ekki að sök, því að búið verður um rúm
fyrir yður strax, og yður veröur samstundis fært heitt vatn,
svo að þér getið þvegið af yður ferðarykið. Eg geri ráð fyrir, að
þér viljið snyrta yður fyrst og hvilást síðan á eftir, er það ekki?
Dr. Pauncefoot Jones vinnur við uppgröftinn þessa stundina,
og eg ætla þegar til fundar við hann, Ibrahim mun sjá svo um,
að yöur vanliagi ekki um neitt.“
Hann gekk leiðar sirinar að svo mæltu, en Ibrahim, einn þjón-
anna, brosti til Viktoriu, og benti henni að koma með sér inn í
Stefán Hannesson og Þorstéinn
Kristjánssön.
Þá voru enn fremur kjörnir
fimm menn í varastjórn, tveir
eridurskoðéndur og einn vara-
eridurskoðandi.
í umræðum um félagsmál að
loknu stjórhárkjöri kom fram
einhugá vilji að vinriá seiri
iriést og bézt að áhúgamálurri
Sjálfstæðisrrianria og rík óá-
nægja látin í ljósi yf.ir aðgerð-
iog glæsilegasti sem haldina
hefur verið árum saman.
Erá
húsið. Viktoriu fannst byggingin furðu dimm, þegar hún koih iUm.11 ^ l°“iaimnar> sem nú
irih úr glampandi sólskíninu. Þau gengu gegnum setstofu, sem tæn vo ; nllmaigir
var búin stórum borðútn, ög nokkrum stólum, sem farnir voru ^ Un annenn mals °S mÁ
að láta á sjá, en siðan elti ViktoriaTbrahim út í garð að húsa- [ iundui nn ? heiíd
baki, dg loks inn í lítið herbergi með eimim litlum glugga. í iaíi einn 'sn fjþlmennasti
herbergiiui var rekkja, dragkista, sem var engin listamíð,
borð með hreinlætistækjum og stóli. Ibrahim kinkaði kolli bros-
andi, fór svo út úr herberginu, en kom aftur að vörmu spori, og
hafði þá meðferðis stóra krukku með heitu vatni; sem var þó
harla grúggugt, og slitið handklæði. Svo brosti harin á ný —
dáittið afsákaridi þó að þessu sinni — og sótti lítirih spegil, sem
hann festi á nagla í veggrium.
Viktoria var þvi sannarlega fegin, a'6 liún skyldi hdfa fengið
tækifæri til þess að þvo af sér ferðarykið, og snyrta sig eins dg
kostúr var á. Það var einmitt að renna upp fyrir henni, þegar
hún var korilin þarna i húsaskjól, hversu dæmalaust þreytt hún
var, og hvérriig óhrelnindiri sátu utan á henni eins og brynja.
„Eg geri ráð fyrir. að eg sé alveg eins og eitthvért afskræmi,“
sagði hún við sjálfa sig, um leið og húrí gekk áð speglinum, til
þéss að skoða sig í honúin, áður én hún tseki til við hfeirigem-
inguria.
Húri riárii sriögglega stáðár, þegar húri sá mýrid sína í spegl-
jnum, því að hún botnaði ekki rieitt í neinu. Þetta var'ekki hún
—. þéssi stúlka þar'ria, sexíi huri sá sig í speglirium — þétt’á var
ekki sú Viktoria Jóries, sern hún hafði þekkt svo léngi, og hafði
í rauninrii mestú mætur á. Og svo skildíst heririi, að' sviþuririn
var raunverulega sá, sém hún haföi átt að venjast, eri hárið
átti h'úri ekki, því að það vár'alít’ í einu orð’i þlatínuijóst!
NITJANDI KAFLI. 1
Richartí Báker kom að dr. Pauncefoot Jones á uppgraftrar-
staðriúiri, þar sem háriri sat á hækjum sér við hliðina á verk- ]
stjóra sínum og hjó litlúm ha-ka með méstu gætni i veggjar-
Júlíus efstir.
Eftir fjórar umferðir í tví-
nlénningskeppni TBK er röfi-
in á tíu éfstu pörunum þessi:
1. Hjalti—Júlíus ..... 1059
2. Svavar—Karl ....... 966
3. Sölvi—Þöfðúr ........960
4. Zophan'íás—Lár’us . . 957
5. Guðm.—Géorg........ 927
6. Bérioriý—-Ásrii..... 922
7. Ragriar—Hai-aiduf . . 918
8. ASalst.—Kfemeris .. 907
9. Dóra—Ingóífúr .... 9Ö5
10. Réyriir—Trýgg'vi .... 9Ó4
Firrimta ög siðásta uriiferð'
vérður spilúð fimrritudaginn
24. n. k.
FBHimirai&'aD'iiif'
E. R. Burroughs
TARZAIM
2-17-5-
Geöl’ge Rocke' vár glaðuf
að ffétta, að höriúrii sfafáði
nú ekki lenguf hætbá af ó-
vini sirium Jiriv Crci-s. -Silf-
ursterigurnar voru þégar
kóiririaf um borð í • bitírin-
tii brotfflumings, og Geofge
þakkaði Tarzari innilega fyr-
ir alla hjálpiná: Siðan'
kéðddúst þéír. Fyrir hödd
ættmanriá sirina fliitti Molu
fratti þakldr til Tarzaná
fyrir að Irnfa léýst þá ur.dan
ógnurii Kraka! Að svo bönú '-
héfft- Tárzán á bráut;; ár. -þeSt4
dð’ihafá hugmynd uift'. að'
m.ikíar manriraunir: og.
pþéfí&Bnái" ævintýri bíðtt'
hifeá- áBáricint uridari.
ir.
Á fösfitfrtáginrí do híriri finiriitfi
af fimriibuftinum, scm fæddust í
Toulon í FfakkliiiKH i býrjim
m3rikÖÉfl?í&?
j Fimmburar þesslr höfðu allir
’ vérið’' mjög’ VéÍkbúfcSa1 frá' upþ-
[ hafi. enda fæ'd'dii- fyr.'r tífriáririi
! eri þö géfð'u læhriar sír vöriir '
um, ao hægt mundi’ að iialda lif- •
inu i þeim. En það tókst þó
ekk'í, 'hváð 'scm i’éýrit vár. ■
® •ForiýStðfnYVnlh hWfár veHT'
7.70 þús.‘ dclttrra-tn- ýinWás4
lista , visindh- og slrðlas^cfn^
ariii í Banditfik|umimj;
áfá gftíriall kafl i TexáS'
\ a'ttsð’ uð sýria, hVé 'síöatllMt*
j haim er inéð þvi sð'gariga,' tiy’
i ',tos spiitilti: