Vísir - 12.11.1957, Qupperneq 7

Þriðjudaginn. 12. nóvember 1957
vlsrB
7
/Ular íeiUt
■iffja til...
67
utan úr myrkrinu, að einhver ensk rödd ávarpaSi hana, og henni
varð þegar hugarhægra.
„Eruð þér ómeidd, ungfrú?" spurði rödtíín.
Viktoría kinkaði kolli, en svo féil hún í öngvit.
7
Síminn hringdi og Ðakin tók upp talíærið. Rödd mæiti: „Við
björguðum Viktoríu' Jones, án þess að hún vrði fyrir skakkafalli.“
,,Það er fyrirtak," svaraði Dakin.
„Við handtókum einnig Katrínu Serakis og lækninn. Hinn dón-
inn stökk ofan af svölunum, og meiddist svo, að honum er ekki
líf hugað.“
„Er stúlkan ómeidd?“
„Já, hún féll aðeins í öngvit."
„Engar fréttir annars af hinni raunverulegu Önnu Scheele?"
„Engar — alls engar.“
Dakin lagði frá sér talfærið. Viktoríu var þó að minnsta kosti
óhætt, en Anna Scheele, hugsaði hann, hlýtur að vera dauð ...
Hún hafði endilega viljað komast til Bagdad á eigin spýtur, og
hafði heitið því aö vera komin fyrir þann 19. Nú var sá 19. kom-
inn en engin Anna Scheele. Kannske var það rétt af henni að
treýsta ekki opinberri hjálp, því ao menn höfðu brugöizt, og aðr-
ir hlotið bana af þeim sökum. En óstudd kæmist hún aldrei á
leiðarenda ... Og án Önnu Scheele mundi ekki vera hægt að
leggja fram fullnægjandi sannanir.
Skrifstofumaður kom inn í herbergið með bréfmiða í umslagi.
Á miðanum stóð, að Richard Baker og frú Pauncefoot Jones ósk-
uðu eftir viðtali við Dakin.
„Eg er ekki við,“ sagði Dakin. „Biðjið þau að afsaka, — segið,
að ég sé upptekinn."
Skrifstofumaðurinn fór, en kom aftur að vörmu spori með ann-
að bréf. Þar stóð: „Þarf að tala við yður varöandi Henry Carmi-
chael. R. B.“
Nú stóð ekki á því, að Dakin væri við, og þegar frú Fauncefoot
Jones og Richard Baker voru komin inn i skrifstofu hans, tók
Richard til máls:
„Eg skal véra stuttorður, en svo er mál rneð vexti, að ég gekk
í skóla með manni, sem hét Henry Carmichael. Við misstum
sjónar hvor á öðrum, og sáumst ekki fyrr en nýlega í Basra, þar
sem ég hitti hann dulbúinn sem Araba. Honurn tókst að vekja
athygli mína á sér, þótt aðrir veittu því ekki eftirtekt. Yður finnst
þetta annars kannske ómerkilegt?"
„Nei, ég hef mikinn áhuga fyrir sögu yðai-,“ svaraði Dakin.
„Jæja, ég komst að þeirri niðurstöðu, að hann teldi síg í hættu,
sem og kom brátt í ljós. Maður nokkur ætlaði að skjóta hann,
en ég fékk hindrað það. Carmichael tók til fótanna, en áður laurn-
aði hann í vasa minn einhverjum miða, sem þó virðist ekki ann-
að en meðmæli með einhverjum Ahmed Mohammed. Eg leit svo á,
að Carmichael teldi miðann mikils virði, svo að ég geymdi hann,
. því að ég vænti þess, að hann mundi sækja hann bráðlega. Fyrir
. fáeinum dögum sagði Viktoría Jones, að Carmichael væri dáin,
og af ýmsu öðru, sem hún tjáði mér, réð eg, að þér munduS rétti
. maðurinn til að taka við miðanum." Hann lagði óhreinan blað-
snepil á borðið fyrir framan Dakin. „Kemur hami yður að nokkru
gagni?“ spurði hann að endingu.
Dakin dró djúpt andann. „Já,“ mælti hann., Þessi miði er meira
virði en þér getið gert ýður í hugarlund. Eg er yður mjög þakk-
látur, Baker,“ hélt hann áfram, og reis á fætur. „Þér afsakið, að
ég skuli reka yður á dyr, en ég má engan tíma missa.“ Hann heils-
aði frú Jones með handabandi og óskaði þess, að hún mætti una
sér vel viö hlið mannsins við fornmenjarannsóknirnar.
„Eg veit, að dr. Pauncefoot tekur ekki eftir möx-gu, sem gerist
umhverfis hann,“ sagði Richard, „en þó geri ég ráð íyrir, að hann
mundi gera gert greinarmun á konu sinni og mágkonu.“.
Dakin leit spyrjandi á frú Jones, en hún sagði lágri röddu: „Eg
er ekki frú Jones. Elsie systir mín er kona lxans og hún er enn í
Englandi. Eg litaði bara á mér hárið, og fékk vegabréfið hennar
lánað. Eg, lierra Dakin, er Anna Scheele.“
24. KAFLI.
Bagdar hafði tekið miklurn stakkaskiptum. Lögreglumenn
höfðu tekið sér stöðu meðfram öllum götum — innlend lögregla,
Alþjóðalögi'egla, amerísk og í’ússnesk lögregla, hlið við hlið, eins
og ekkert væri eðlilegra.
Óteljandi flugufi'egnir voru sífellt á lofti. Menn sögðu, að
hvoi-ugur hinna miklu manna mundi koma! Tvisvar hefði
rússneska flugvélin komið í fylgd með fjölda orustuvéla, hún
hefði lent, en í bæði skiptin hefðu flugmennirnir einir verið í
henni. En loks spurðist það þó, að allt mundi fara eins og ætlaö
hefði verið. Foi-seti Bandaríkjanna og einvaldui’inn væru komnir
til Bagdad. Þeir byggju í höll ríkisstjórans.
Loks hafði hin sögulega ráðstefna hafizt. í litlu foi’herbergi
gerðust atburðir, sem gátu vel haft mikil áhrif á gang sögunnar
um langt árabil. En alít fór .fram stórtíðindalaust eins og venju-
lega, þegar mikilvægir atburðir gerast.
Dr. Alan Breck, sem veitti forstöðu kjarnorkustofnun Breta í
Harwell, gaf mönnum þær upplýsingar, sem til var ætlazt af
honum. Hann skýrði svo frá, að Sir Rupert Croften Lee, er hefði
látizt fyrir skemmstu, hefði beðið hann að rannsaka sýnishorn
af steintegundum, sem hann hafði safnað á ferðum sínum um
Kína, Turkestan og Kurdistan. Þegar hér var komið urðu skýr-
ing&r dr. Brecks svo flóknar og vísindalegar, að erfitt var að
fylgjast með þeim, en þó mátti skilja þaö, að Sir Rupert hefði
fundið málmgrýti, sem í var mikið uranium-magn, en óvíst var
um uppruna þessa, því að öll minnisblöð og dagbækur Sir Ruperts
höfðu eyðilegazt í loftárás á stríðsárunum.
Dakin tók næstur til máls. Með þreytulegri röddu sagði hann
sögu Henry Carmichaels, skýrði frá trú hans á sannleiksgildi
vissra flugufi’egna um miklar verksmiðjur og rannsóknarstofur,
sem gerðar hefðu verið neðanjarðar í dal einum, er var langt
fyrir utan endimörk siðmenningarinnar. Hann sagði frá leit
hdns, og að hún hefði borið árangur. Sir Rupei’t Crofton Lee,
er hefði haft trú á Carmichael vegna þekkingar sinnar á land-
flæmi því, er kom við sögu, hefði fallizt á að koma til Bagdad til
íundar við hann, en það hefði orðið hans bani. Síðan hefði
Carmichael fallið fyrir hendi þess manns, sem tók að sér hlut-.
verk Sir Ruperts.
„Sir Rupert er dauðúr, og Henry Carmichaeler dauöur,“ mælti
Dakin. „En til.er þriðja vitnið, sem enn er á lifi, og er einmitt
státt hér í dag. Eg mun fara þ.ess á leit við uxigfrú Önnu Scheele,
að hún flytji skýrslu sína.“
Anna Scheele var eins í’óleg og yfirlætislaus, og ef hún hefði
verið í-skrifstofu húsbónda síns, Ottos Morganthals í New York,
Dýfingar sýndar á
sundmóti í kvöld.
Býfingar er sú grein sundí»
þróttarinnar, sem frekar lítið hef
ur farið fyrir hér á landi.
Nú bregður hins vegar svo viðs
að kennsla í dýfingum hefur ver-
ið tekin upp í Sundhöllinni og
kennir þær Valdimar Örnólfssón.
Áfyrsta sundmóti veti’arins, suncí
móti Ármanns, sem haldið verð-
ur í Sundhöllinni i kvöld verða1
sýndar dýfingar og leikur varla
vafi á, að margir munu hafa
gaman að sjá þær. Þá skal á það
bent, að á mótinu má búazt við
spennandi keppni í flestum:
keppnisgreinanna.
----♦----
Bretar fá hrað-
fleygar þotur.
f Bretlandi er farið að afhenda
flughernum Victor-sprengjuflug-
vélar, en þær eru sagðar hrað’-
fleygustu sprengj uf lugvélar
heims sinnar stærðar.
Þeim er ætlað að flytja eld-
flugur og telja sérfi’æðingar, að
um þessa gerð herflugvéla megi
segja, að hún verði ekki úrelt
eftir nokkur ár, eins og flestar
aðrár. Kæmi til styrjaldar myndi
lcoma í ljós, segja sérfræðingar,.
að mikill hluti þeirra sprengju-
flugvéla og annarra hei’flugvéla,
sem ýmsar þjóðir eiga, sé úrelt-
ur, og jafnvel ýmsar sem smíð-
aðár hafa verið á siðari árum.
Eisenhower forseti ræddi í gær
við landvarnaráðherra sinn.
Þeir munu einkum hafa rætt
aukin fjárframlög til landvama-
mála með tilliti til þess hve langt
Rússar eru komnir í smíði og
framleiðslu fjarstýrðra skeyta.
Heyrzt hefur, að til standi að
veita einna milljarð dollara auka
lega í Bandaríkjunum til þess að
herða sóknina og fara fram úr
Rússum á sviði fjarstýrðra
skeyta og gervihnatta.
hekktœ
hefst nf
'ýifígiM kemti ffá kjtjun
29 þiis. fjár slátraft
í HásavÉk.
Frá fréttaritara Vísis
Húsavík í gær.
Slátrun sauðfjár liófst li já
Ivaupfélagi Þingeyinga Húsavík
16 septexnber s.l. og var lokið
11 október.
Heiidarslátrun varð 29.052
kindui’, en til innlegs var slátrað
alls 27.492, og er það um 1.100
kindum íleira en árið á undan.
E. R. Burroughs

'
wm
Hann gekk inn á milli kof-
anna í þeirri von að þar væri
einhver, sem eitthvað vissi
um hvarf stúlkunnar. Hann
Tarzan svipaðist um eftir
stúlkunni og undir morgun
kom hann að þorpi einu, þar
eem svertingjar bjuggu. —
komst samt ekki inn í Þorp-
ið. Varðmaður lá í fyrirsát,
og þegar apamaðurinn fór
fram hjá, stökk hann ofan
á Tarzan með vopn reitt til
höggs.
Af þessari fjártölu var 3.300-
slátrað á Ófeigsstöðum í Ljósa-
vatnshreppi. Meðalvigt innlagði’a.
dilka varð 14.8 kg. og er það
400 gr. hærri meðalvigt en á
árinu 1956. Þyngsti dilksskrokk-
ur, sem kom í sláturhúsið, var 27
kg. og var eigandi hans Frey-
steinn Jónsson, Vagnbrekkus,
Mývatnssveit.
Nú þegar er búið að flytja um
helminginn af öilu kjötmagninu
frá sláturstioinni á markað £
Bretlandi.
Óvenjuleg veðurblíða var hén ■
alla sláturstíðina og nokkrir
bændur gerðu tilraun með að
láta dilka ganga á ræktuðu landi.
frá íyrstu göngumj þar til þeim,
var slátrað og virðlst kjötþungi
þeirra hafa aukist verulega.