Vísir - 14.12.1957, Blaðsíða 7

Laugardaginn 14. desember 1957
VÍSTR
7

W. Heidenfeld:
Hádegisverðurinn.
Mjög snjallt og ekkert um
að villast, kæri Lorimer, sagði
presturinn. Hann át ekki eitr-
ið og auðvitað dó hann.
— Ekkert undarlegt við það,
sagði Lorimer. Það var einmitt
það, sem skeði.
Presturinn stundi, — þú tal-
ar eins og þessi þarna hjá
Chesterton. Hvað heitir hann
nú aftur. Já, Pond heitir hann.
En sérðu það ekki, kæri vinur,
að ef þú heldur slíku áfram,
þá er það hrein fjarstæða.
— Það er engin fjarstæða,
skal ég segja þér. Þú sæir það,
ef þú þekktir alla málavöxtu.
— Það er bezt, að þér segið
okkur alla málavöxtu, sagði
lögfræðingurinn.
-— Edgar Harrison — sagði
Lorimer — var leiðindapési.
Rauður nöldrari, með svíns-
augu. Hann minnti mann á Her-
mann Göring. Það voru allir
fegnir, þegar hann þagnaði.
Hann var að vísu frábrugðinn
fyrirmyndinni að því leyti, að
hann tók ekki inn cyankalium,
heldur bendir allt til þess, að
hann hafi kosið muskarineitrið.
— Muskarin? spurði prest-
urinn. Er það ekki einhvers-
konar sveppaeitur?
— Einmitt, sagði Lorimer. Ég
undrast, hvað þér eruð vel að
yður í þessum fræðum, prestur
minn. Ég hélt að prestar þekktu
lítið til hlutanna í þessu fagi.
En við skulum nú snúa okkur
að efninu og því, sem gerðist
þenna votviðrasama eftirmið-
dag, þegar Edgar Harrison
hætti að vera leiðindapési.
Fyrr um daginn hafði hann
látið ljós sitt skína við hádegis-
verðarborðið. Það var í þriðja;
sinn sem hann fékk tækifæri'
fil að matast í sælkerklúbbn-
um. Það er nefnilega nafnið á
þessari einstæðu samkomu, þar
sem ríkir piparsveinar rottuðu
sig saman og töldu sér trú um,
að þeir hefðu manna bezt vit
á mat og víni. Þeir komu sam-
an einu sinni í mánuði — til
skiptis hver heima hjá öðrum.
Harrison hafði troðið sér inn
í klúbbinn og þó allir hefðu
helzt viljað losna við hann, var
það ekki hægt, á meðan hann
braut ekki klúbbreglurnar.
Reyndar voru reglurnar ósköp
einfaldar. Allur sá matur, sem
fram var borinn, varð að vera
búinn til af húsbóndanum sjálf-
um og hann átti að gjöra það
sem unnt var til að gera borð-
haldið sem minnisstæðast. Það
var ekki til þess ætlazt, að
framreiddar væru neinar sér-
stakar, ókennilegar kræsingar
og um það voru engar reglur.
Það, sem ætlazt var til, var að
maturinn væri vel tilbúinn og
bragðaðist vel; þó að það væri
ekki annað en dilkakjöt eða
fiskur. Það þurfti ekki endilega
að vera kínverskur eða pólskur
matur — bara venjulegir,
þekktir réttir, en vel tilbúnir.
Það var matartilbúningurinn
og bragðið, sem allt valt á.
Meðlimirnir voru sem sé allir
góðir matreiðslumenn, en þeir
lögðu ekki síður áherzlu á borð-
búnaðinn og hvernig borið var
fram. í þetta sinn var borðið
skreytt hinum fegursta krist-
alli, gljáandi silfurborðbúnaði
og mjallahvítum hördúk og
þurrkum.
Daginn sem Harrison lézt, var
dr. Walker veitandinn við há-
degisverðarborðið. Dr. Walker
var undarlegur maður, sem
fékkst við dulspeki. Hann hafði
ferðazt um öll lönd veraldar-
innar og' var mjög ríkur. Það
vissu enginn hvaðan auður hans
var kominn, og það vissi heldur
enginn fyrir hvað hann hafði
hlotið doktorstitilinn.
Fyrir utan húsbóndann og
Harrison voru þrír aðrir gestir
til borðs. Einn þeirra var þekkt-
ur rithöfudur, annar var atóm-
fræður og sá þriðji var í ein-
hverri hárri stöðu í City.
Allir sungu þeir matseðlin-
um lof og prís. Þeir lofuðu mat-
inn — súpan var framúrskar-
andi og fiskrétturinn, sem
minnti þá á ítalíu, var kær-
komin tilbreyting þennan vot-
viðrissama dag í drungalegri
stórborginni. Fiskrétturinn var
framreiddur í eldtraustri gler-
skál, sem hann hafði verið bak-
aður í.
— Sveppar! Þarna kemur
það, sagði presturinn og smjatt-
aði á orðinu.
— Einmitt, sagði Lorimer. En
það undarlega við þetta var það,
NAUÐUNGARUPPBOÐ
verður haldið í vörugeymslu Eimskipafélags íslands h.f. í
Haga hér í bænum eftir kröfu Tollstjórans í Reykjavík
mánudaginn 16. desember n.k. kl. 1,30 e.h. Seldar verða
ýmsar vörur til lúkningar aðflutningsgjöldum, ennfremur
5 ha. rafmagnsmótor 220 volta fyrir jafnstraum, ísskápur
og fleira.
Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Rorgarfógetinn í Reykjavík.
'að þeir borðuðu allir fimm af
öllum réttum og allir átu þeir
mikið af hverjum rétti. En lof-
ið mér að halda áfram. Borð-
haldinu lauk með ábæti, sem
var vanillubúðingur og síðan
drukku allir svart kaffi. Með
matnum var borið þungt vín,
sem enginn gestanna þekkti og
voru þeir þó allir vel að sér
á því sviði. Gestgjafinn sagðist
hafa kynnzt því, er hann var
einu sinni á ferð í Egyptalandi.
Áður en þið farið nú að draga
einhverjar ályktanir, vil ég taka
það fram, að engum var
skammtað á diskinn. Súpan var
borin fram í stórri silfurskál
og ausið úr henni á diskana við
borðið. Fiskrétturinn var bor-
inn um á fatinu, sem hann var
bakaður í, og hver gestur tók
sér sjálfur sinn skammt. Búð-
ingurinn var auðvitað ekki
skorinn niður í skammta, svo
að hver gat tekið það sem hann
vildi. Jafnvel kaffið var borið
fram í kaffikönnunni og hellt
úr henni í bollana í allra aug-
sýn.
— En, segið mér, sagði lög-
fræðingurinn, vitið þér ekki í
hvaða rétti eitrið var. Voru
réttirnir ekki rannsakaðir á
eftir?
— Það var ekkert, sem hægt
var að rannsaka á eftir, sagði
Lorimer. Það var spursmálið
um muskarin, ekki cyankalium
eða annað bráðdrepandi eitur.
Þegar Harrison féll saman og
isvitnaði og kvartaði um kvalir
í maganum, var búið að bera
fiskfatið fram í eldhúsið og
þjónninn og aðstoðarkona hans
búin að þvo það upp og koma
því fyrir á sínum stað.
— Og það fengu allir sama
matinn og sömu drykkina og
Harrison?
— Já, og meira að segja
borðuðu sumir meira en Harri-
son. En þeir drukku allir vín
með matnum,, nema Harrison.
Hann bragðaði ekki á víninu.
Hann hafði aldrei drukkið vín-
ið í fyrri matarveizlunum og
sífellt verið að prédika bind-
indi yfir þeim og lýsa því,
hversu skaðlegt áfengið væri.
Þegar ég kom til hússins, þar
sem veizlan hafði verið haldin,
og mér var sýnt líkið, þá komst
ég að raun um, að hinn látni
hafði borðað alveg það sama og
hinir, en þeir kenndu sér einsk-
is meins, nema hvað rithöfund-
urinn kvartaði um að honum
væri bumbult. Mér fannst það
reyndar ekki undarlegt, þar sem
J hann hafði borðað sama mat
, og maðurinn sem drapst af át-
inu.
— En ef hinn látni hefur
borðað sömu sveppina, spurði
presturinn, hvernig gat hann þá
dáið af þeim. Hann hefur þó
varla komið með eitrið með sér
í belg og gleypt hann með
matnum?
— Auðvitað ekki, kæri vin-
ur, sagði lögfræðingurinn. Ef
svo hefði verið, hefði Lorimer
ekki þurft að taka á sig það
ómak, að segja þessa sögu.
— Hver er svo sem að segja
sögu? spurði Lorimer undrandi.
Þið eruð álíka ræðnir og þjónn-
inn, sem kom inn til okkar og
gaf mér tækifæri til að leysa
gátuna.
— Nei, stundi lögfræðingur-
inn. Farið nú ekki að tala um
þjóninn aftur. Þú getur ekki
verið svo kaldranalegur, Lori-
mer. Það segir svo í gamalli
sögu, að þar sem þjónar eru,
þar er líka eitur. En getur þú
ekki gert eina undantekningu
frá þeirri reglu í þetta eina
sinn?
Lofaðu mér þá að ljúka sög-
unni. Ég hef aldrei haldið því
fram, að það væri þjónninn,
sem byrlaði eitrið. Ég veit bara,
að hann kom inn og þvaðraði
og rausaði og söng dónalegar
vísur. Undarlegt urn mann á
hans aldri. Hann pataði og
glápti á okkur eins og hann
ætlaði að dáleiða okkur. Mér
féll allur ketill í eld, unz ég
komst að því, að hann hafði
fengið sinn skammt af eitrinu.
— Fjöldamorð, tautaði lög-
fræðingurinn.
— Nei, sagði Lorimer, það
gekk nú ekki svo langt. Ég hef
læknirinn fyrir ffiér í því. Hann
þurfti ekki annað en líta á þjón-
inn. Svo sendi hann hanri í
rúmið og gaf honum uppsölu-
meðal og nokkra bolla af svörtu
kaffi. Það kom nefnlega í ljós,
að þjónninn hafði fengið sér
vænan sopa af egypzka víninu.
í víninu er nefnlega efni eitt,
sem ekki á þar heima. «
— Nú skil ég ekki, sagði
presturinn. Mér skildist, að
Harrison hefði einmitt ekki
drukkið vínið. Eða gerði hann
það kannske án þess að nokkur
vissi? Stalst hann til þess?
— Alls ekki, svaraði Lori-
mer. Þið hljótið að skilja það,
að hann drakk ekki vínið, og
einmitt þess vegna dó hann.
Hann hafði etið það sama og
allir hinir, og þess vegna hafði
hann fengið vænan skammt af
■muskarin, sem hinn snjalli dok-
tor Walker hafði laumað í fisk-
réttinn — auðvitað til þess að
bæta bragðið. En af því að
doktornum langaði ekki til að
fremja sjálfsmorð, hafði hann
sett atropin út í vínið. Hann
vissi, að það var öruggt móteit-
ur. Hann vissi líka, að hinn
þrautleiðinlegi Harrison mundi
ekki bragða á víninu.
Bók um frumskóga og
myrkviði Brazilíué
í furðuveröld, eftir H. Fawcell.
Útgefandi Ferðabókaútgáfan.
Fi'umskógar og myrkviður
Brasilíu geyma marga dul. Þar
er heimkynni villimanna, hálf-
villtra rauðskinna, eitursnáka,
en einn'ig geyma þeir furðuleg-
ar minjar horfinnar menning-
ar.
Bókín í furðuveröld er frá-
sögn höfundarins P. H. Fawcett
um. ævintýri hans á þessum
leyri^dardómsfu.llui slóðúm, en
hann starfaði þar fyrst sem
landmælingamaður, en síðar
sem landkönnuður í leit. að forn
um minjum, og þar týndist
hann loks ásamt syni sínum ag
hefur ekkert t'il þeirra spurzt
síðan. Frásögnin er byggð á
dagbókum, bréfum og handrit- (
um Fawcetts, en sonur hans,1
Brian Fawcett hefur séð um út- |
gáfuna og ritað eftirmála um
hið dularfulla hvarf föður síns
og þær getgátur, sem uppi hafa |
verið um hvarf hans.
i
Höfundurinn, P. H. Fawcett
höfuðsmaður, hefur verið mik-
il hetja. Um það ber öll frésögn-
in vott. Hann lendir í h'inum
furðulegustu ævintýrum og er
bæði æsilegt og skemmtilegt
að fylgjast með honum um
myrkviði þessarar leyndardóms
fullu og furðulegu ævintýfa-
veraldar. Bókin er cinnig á-
gætlega skrifuð og nýtur sín.
prýðilega í þýðingunni.
Frágangurinn er ágætur í út-
gáfu Ferðabókaútgáfunnar.
K. í.
Læknir til sjós,
eftir Gordon.
Læknir til sjós heitir nýút-
komin bók eftir Richard Gor-
don. Þýöandi er Jóhann Bjarna
son.
Höfundur þessara bókar,
Richard Gordon, hefir skrifað
nokkrar bækur, sem allar hafa
verið þýddar á mörg tungumál
og selzt í stórum upplögurri.
Þessi er sú fyrsta, sem birtist á
íslenzku, en kvikmynd eftir
henni var sýnd í Gamla bíói í
sumar við mikla aðsókn.
Ægisútgáfan hefir gefið bók-
ina út.
Jólafundur Hús-
mæðrafélagsins.
Jólafundur Húsmæðrafélags
R'aykjavíkur verður á mánu-
daginn.
Þar geta konur lært hvern-
ig hægt er að létta sér undir-
búning jólanna
Næstkomandi mánudag, 16.
þ. m. heldur Húsmæðrafélagið
hinn árlega ,,jólafund“ félágs-
ins í Borgartúni 7 kl. 8 síðdeg-
is. Reykvískar, konur bíða æv-
inlega með eftirvæntingu þéssa
fundar og hafa þegar borizt
margar fyrirsi(urnir til Hús-
mæðrafélagsins hvenær hann
yrði haldinn.
*
Að létta sér jólabaksturinn.
Á fundinum segir frú Hrönn
Hilmarsdóttir frá því, á hvern
hátt húsmæður geta létt sér
bakstur og matartilbúning jól-
anna. Sýnir hún rétti og skreyt-
ir borð á ódýran en smekkleg-
an hátt.
Þá verða til sýnis og sölu upp
skriftir af hvers konar mat,
kökum og ábætisréttum. —■
Allt þetta er konum látið í té
endurgjaldslaust og eru allar
konur velkomnar á meðan hús-
rúm leyfir. Á