Vísir - 21.12.1957, Blaðsíða 10

10
VISIR
Laugardaginn 21. desember 1957
— Eg á ekkert ættland núna, sagði hún daufleg. En hún
lifnaði við aftur þegar hún sá ána. Það var ekki orðið dimt en
í bláu rökkrinu spegluðust ljósin í spegilsléttu vatninu og alls-
konar fleytur lágu við bakkana.
Hún dró hann með sér inn í vafasaman bar í Strand til að
fá Coca-Cola, og roðnaði þegar hópur af slæpingum góndu á
hana, frá toppi til táar. — Eg hélt að þetta væri kaffihús. Það
leit svo sakleysislega út, andvarpaði hún er hún fór út aftur.
John hafði einsett sér að Colette skyldi fá að ráða ferðinni
'sjálf í kvöld, — meira að segja að fara í neðanjarðarbraut og á
almenningsvagni. Það var orðið framorðið og þau þreytt er þau
komu á gistihúsið.
í lyftunni brosti Colette og sagði: — Þakka þér hjartanlega
fyrir, John. Eg er hrædd um að þér þyki ekkert gaman að rangla
tim göturnar, en eg skemmti mér prýðilega.
— Gaman að heyra það, litli bjáninn minn, sagði hann.
Eg fer að verða latur, hugsaði hann með sér. Eg er orðinn
vanur að fara ekki nokkurn spöl nema í bíl. Það er flónska að
eiga annríkt — bruna um göturnar í öskju úr málmi og gleri,
sem lokar mann úti frá öðru fólki, — frá andrúmsloftinu.
Colette er merkilegt barn....
Þegar þau gengu um anddyrið rétt áðan sáu þau að verið var
að dansa inn í salnum — þau heyrðu hljóðfærasláttinn. Flestar
stúlkur hefðu orðið sjúkar af þrá eftir að komast í dansinn, en
þegar hann spurði hana hvort hún vildi dansa, hristi hún höfuð-
ið. — Þarna.... innan um þessa ísjaka? Nei. Og svo er eg ekki
dansklædd heldur, John. Eg hef skemmt mér nógu mikið.
— Eg hef skemmt mér líka, sagði hann þegar lyftan nam
staðar og hann opnaði dyrnar. — Góða nótt, og sofðu vel, væna
:nín.
— Þökk fyrir í dag, hvíslaði hún og stóð og horfði á eftir
íyftunni. Henni fannst hún líkust gyltu búri. Hún hélt á lyklinum
að herberginu sínu í hendinni — að öðru búri, fangaklefa.
Colette brosti að fjarstæöunni — að líkja lúxusherbergi á gisti-
húsi við fangaklefa, og fór inn. Svefnherbergið var með bláum
veggjum og gylltum listum — rúmið var svo stórt að heil fjöl-
skylda hefði komist fyrir í því. En hún var þreytt og sofnaði
þrátt fyrir hávaðann og lætin á götunni. Það síðasta sem hún
mundi var ilmurinn af nellikkunum. Hún hafði sett þær í vatns-
glas á borðinu við rúmið. Þær minntu hana á Lugano — og
John hafði gefið henni þær.
Morguninn eftir fóru John og Colette út i borgina til að sjá
meira. Hann sýndi henni Westminster Abbey og St. Páls-kirkju
og einni hliðargötunni kom hún auga á litla kaþólska kirkju og
fór inn.
— Hún er alveg eins og kirkjan heima, hvíslaði hún og kraup
á kné fyrir framan miðalda líkneski af Maríu mey. Og John fann
að andrúmsloftið þarna inni í svalri kirkjuhni var þrungið frið-
sæld. Þar logaði á kertum og þar var blómailmur.
Þau óku á gistihúsið aftur og sóttu töskurnar sínar og það
munaði minnstu að þau yrði af lestinni, sem var ferðbúin er þau
komu móð og másandi út á stéttina, með óþolinmóðan buröar-
mann á hælunum.
. <;Reykjavikur Apóteki). Sími 1-98,-66.
En þegar þau voru komin inn í klefann hvarf góða skapið hjá
Colette. Nú mundi hún allt í einu hvert hún var að fara. John
fann líka að einhver breyting var orðin. í Castleton mundi þeim
aldrei detta í hug að hlaupa um göturnar, hönd í hönd — eða
liggja í bát út á vatni og hvíla sig. Nú var úti um frjálsa glaða
lífið hjá þeim báðum.
— Ertu þreytt? spurði hann vingjarnlega.
— Dálítið. Hún þorði ekki að segja honum að hún væri daúð-
hrædd. Iíann mundi fyrirlíta hana ef hann vissi, að hún var
máttlaus í hnjánum og hjartað komið upp í háls. í gær hafði
liann hlegið og fengið hana til að lofa a'ð hræðast ekki neitt —
en í dag var allt öðru vísi. Hann mundi ekki einu sinni skilja
hvers vegna hún var hrædd. Þess vegna sat hún þegjandi Iengi
í einu og svaraði aðeins stutt en hæverskulega þegar hann sagði
eitthvað við hana, eða benti henni á eitthvað athyglisvert, sem
þau fóru fram hjá.
— Nú er ekki nema stutt eftir, sagði hann er þau höfðu fariö
fram hjá Salisbury. Þetta var heitur og heiðskír dagur og Colette
gat ekki annaö en dáðst að landslaginu. John var þakklátur
fyrir að veðrið skyldi vera svona gott — honum þótti vænt að
Colette gæti sannfærst um, að sól og hiti væri í Englandi líka.
Lestin hvarf inn í jarðgöng og þegar þau komu úr þeim aftur
blasti sjórinn við. í botni mjórrar víkur var Iítill bær með raúð-
um húsaþökum, og blátt hafið á bak við.
— Castleton! sagði John lágt og fór að taka saman dótið.
Hann gægðist til Colette og sá að andlit hennar var dapurlegt
og þögult, en hann gat ekki hjálpað henni eins og á stóð. Aðeins
tekið í handlegginn á henni og brosað hughreystandi til hennar
áður en lestin nam staðar og þau stigu niður á stéttina, þar
sem frændi hans og frænka biðu þeirra.
kvöldvökunni
Eg hefi hevrt sagt, að þú haf-
ir gifzt konu þinni af því að
frænka hennar arfleiddi hana
að miklum auðævum.
Því er nú ekki svo varið. Eg
hefði gifzt henni þó einhver
annar hefði arfleitt hana.
★
Eg hefi verið óheppinn með
báðar konur mínar.
Hvernig þá?
Önnur hljóp á brott með öðr-
urn manni.
Og hin? L |
Gerði það ekki. .
★
Áhyggjufullur: Tengdamóð-
ur minni var rænt í síðustu
viku. Ræningjarnir sögðust
verða að fá tíu þús. strax ann-
ars skiluðu þeir lienni aftur.