Vísir - 23.12.1957, Blaðsíða 10

10
VISIB
Laugardaginn 21. desember 1957,
Waites er kominn með bílinn þinn.
Colette heilsaði Grant og frúnni hæverskulega. Hún vissi ekki
hve mikið þeim hafði létt, er þau sáu að þetta var allra myndar-
legasta stúlka.
Bílstjórinn kom til að taka við
Bílstjórinn kom til að taka við farangri Johns. — Það er
gaman að sjá yður aftur og sjá hve vel þér lítið út, dr. Grant,
sagði hann.
— Þakka yður fyrir, Waites. Farið þér gætilega með þetta
koffort. Eg skal aka sjálfur.
Nú varð Colette allt í einu ljóst, að John hafði hugsað sér að
skilja hana eftir hjá þessum gömlu, bráðókunnugu manneskjum.
Hún snerist á hæli og þreif í handlegginn á honum — eina
manninum sem hún þekkti í þessari nýju annarlegu veröld —
og hvíslaði biðjandi: — Þú verður að koma með mér, John.
Góði komdu með mér til hennar ömmu minnar, annars flý eg
inn á eitthvert gistihúsið.
Hún tók ekki eftir hve Granthjónin urðu forviða. í þeirra
augum var hún falleg en duttlungafull stelpa þessa stundina, en
það var ávítun í augnaráði Johns til hennar. — Æ, gerðu það,
hvíslaði hún — Góði, komdu með mér og hjálpaðu mér, John!
John langaði mest til að hrista hana af sér. Þetta var ekki
sú stæriláta, hlægjandi Colette Berenger, sem hann hafði þekkt,
heldur föl og veimiltítuleg stelpa. Hann hafði séð á augnaráði
Grantshjónanna að þeim leist vel á hana, en svo ætlaði hún að
gera sér minkun með þessu háttalagi!
En á næsta augnabliki skildist honum, að hann hafði litið
á þetta eingöngu frá sínu eigin sjónarmiði — en ekki með aug-
um Colette. Castleton var heimili hans og þetta var fjölskylda
hans — jafnvel Waites, bílstjórinn, hafði verið hjá frænda hans
í mörg ár. En Colette var gerókunnug öllu þessu fólki, sem rétti
fram hendurnar til að taka á móti henni inn í nýjan heim. Var
það ekki nema eðlilegt að hún héldi dauðahaldi í eina manninn,
sem hún þekkti? Og auk þess ber eg ábyrgðina á því að hún er dömunum út úr bílnum, opnaði þjónn dyrnar upp á gátt. And-
bíl skammt frá og aka honum burt. Hún vissi ekki að það var
Jaguar, en sá að línurnar voru fallegar.
— Setjist þér við hliðina á mér, Colette. John getur setið fram
í hjá honum frænda sínum. Eg skal reyna að sýna yður svo-
lítið af bænum um leið og við ökum til Osterley House. Bella
reyndi að vera ræðan til þess aö gera Colette rólegri.
Colette hlustaði á hana með hálfu eyra um leið og hún reyndi
að fylgjast með því, sem John sagði við Steve.
John sagði: — Til hvers er verið að hóa saman allri fjöl-
skyldunni strax í dag? Það var auðheyrt á röddinni að hann var
ekki sérlega hrifinn af Joyce og Paul og Nikel, hver svo sem
þau voru.
Bíllinn ók gegnum gamla virðulega bæinn og garðhúsahverfiö
í hjallanum fyrir ofan. — Við eigum heima niðri í bænum, sagði
Bella frænka. — Meðan engir bílar voru til var miklu auðveldara
fyrir manninn minn að komast á skrifstofuna þaðan, og nú
hefur John fengið lækningastofu á neðri hæðinni hjá okkur.
Colette vildi heldur en gjarnan heyra sem mest um John. — Eg
hélt að hann ætti heima i sjúkrahúsinu? sagði liún forviða.
— Nei, hann er ekki fastalæknir þar, skiljið þér. Hann er
sérfræðingur og rekur sína eigin lækningastofu.
Colette kinkaði kolli í ákefð. — Já, eg skil. Hún sagði Bellu
frænku frá slysi Pietros og hvernig John hefði bjargað lífi hans.
— Eg las eitthvað um það i blöðunum, sagði Bella frænka.
— Cranford læknir varð fjúkandi vondur, því að John hafði
lofað að reyna ekkert á sig. Cranford bannaði honum meira
að segja að hafa bílinn meö sér, til þess að hann skyldi hvílast
sem bezt.
— Eg held að hann hafi hvílzt vel — nema þetta eina kvöld,
sagði Colette lágt.
— Já, hann lítur ljómandi vel út, og svo er hann orðinn svo
útitekinn! En í ár höfum við haft ágætt sumar, aldrei þessu
vant, Colette. Eg vona að þér verðið ekki fyrir vonbrigðum af
Englandi. Hún sneri sér að Colette og sá roðann í andlitinu.
Æ, nú höfðu þær verið að tala um John, í stað þess að hún
ætlaði að sýna Colette bæinn! Colette sat og horfði á hnakkann
á honum — fallega höfuðið með þétta jarpa hárið.
Bella frænka varð glöð. Kannske mundi John frændi hafa
fundið gæfuna, sem hún hafði alltaf vera að vona að hann hlyti
En Steve frændi kallaði hana alltaf angurblíða kerlingu þegar
hún minnist á að John væri að pipra. Steve fannst John komast
fullvel af þó að hann hefði ekki kvenmann til að þvælast fyrir
sér.
STANNISFORD-FJÖLSKYLDAN.
Osterley House hafði verið byggt fyrir hundrað árum og húsa-
meistarinn hafði ekki fylgt stíl þess tíma en hrært saman ýmsum
stíltegundum — frá austurlöndum og miðöldum með næpum,
turnum, glersvölum og súlum. John hafði aðvarað Colette
fyrirfram — hann sagði að húsið væri hræðilegt — og. það var
það líka.
Colette féllst hugur þegar hún sá húsið. Þegar þau óku upp
t'rjágöngin, með hrododendron á báðar hliðar, hafði hún verið
vongóð, en þetta stóra, ljóta hús glápti á hana, fannst henni.
Steve ók að aðaldyrunum og þegar John stökk út til að hjálpa
komin hingað, hugsaði hann með sér.
Hann tók um handlegginn á henni og sagði rólega: — Gott og
vel, svöluunginn minn. Waites getur ekið bílnum heim. „Svölu-
ungi“ var gælunafn, sem huggaði hana samstundis.
Bella frænka tók í hinn handlegg Colette og sagði innilega:
— Auðvitað getur John komið með okkur, við hefðum átt að
hugsa út í það, Steve. Helen verður himinlifandi.
— Ef eg þekki John rétt þá vill hann helzt flýta sér beint
heim, sagði Grant þurrlega, en Colette sá að glettni var í aug-
unum undir gleraugunum, og hún þóttist skilja að karlinn væri
bæði góður og gamansamur, þrátt fyrir þykingsháttinn. — Helen
hefur hóað saman öllu skyldfólkinu til að taka á móti ungfrúnni
dyrið var ekki minna en forstofan á stóra gistihúsinu í London,
og þar var fullt af fólki. Colette varð að stilla sig um að skella
upp úr þegar John leiddi hana upp þrepin. Og henni fannst að
honum mundi vera líkt innanbrjósts. Þetta var allt svo tilgerðar-
legt — svo hlægilega likt gamalli Hollywoodmynd um glötuðu
dótturina, sem hverfur heim í höll föður síns.
Á næsta augnabliki stóð hún andsnpænis gamalli konu í hjóla-
stól. Lítilli, gráhærðri konu.
— Velkomin heim, elsku litla stúlkan mín, hvíslaði Helen
Stannisford og rétti fram sjálfandi hönd, en Colette hneigði
sig fyrir ömmu sinni. Síðan heilsaði hún „Paul“, sem auðsjáan-
I lega var yngri bróðir afa hennar, Joyce konu hans og Nigel
Joce og Paul og Nigel. En nú er bezt að halda af stað, svo að syni þeirra. Nigel var ljóshærður með hlæjandi augu og einna
hún fari ekki að undrast um okkur.
Þau fóru að bílnum hans, gömlum Daimler, og það var nóg
rúm þar handa þeim öllum. Colette sá Waites fara inn í lágan
manneskjulegastur af ölu þessu fólki. Hann brosti til hennar
eins og honum þætti verulega vænt um að sjá hana.
— Þakka þér, John, fyrir að þú komst með hana heim, sagði
E. R. Burroughs
- TARZAIM -

FYRIR
KONUR
Nylon undirkjólar og
skjört, hvít og svört.
Perlon undirkjólar og
skjört, hvít og svört.
Perlonskyrtur
Perlonbuxur
Perlon undirlíf.
Nylon náttkjólar
Prjónasliki, náttkjólar
Prjónasilki, undirkjólar
Saumlausir net-nylon-
sokkar, verð frá kl. 43,75
Crépe nylonsokkar
Saumlausir nylonsokkar
verð frá kr. 48,—•
Nylonsokkar með saumi,
verð frá kr. 32,45
Slaeður, verð frá 21,—
Jóladúkar, verð kr. 24,70
V asaklútakassar
Nærföt, allskonar
og margt fleira.
Ásgeír G.
Gunnlaugsson & Co.
FYRIR
KARLA
Manchettskyrtur:
Patria
Novia
Dacron
Dacron, bómull
Nylongaberdín
Sportskyrtur
Nærföt
Sokkar
Vasaklútar
Rakvélar
Herrabindi
(Windsor o. fl.)
Herraslaufur
(Windsor o. fl.)
Rakvélar
Rakblöð
Rakkústar o. fl.
Ásgeir G.
Gunnlaugsson & Co.
FYRIR
BÖRN
Undirkjólar
Skjört
Nærföt
Treflar
Drengjaskyrtur
Drengjaslaufur
(Windsor)
Drengjabindi
(Windsor)
o. fl.
Ásgeir G.
Gunnlaugsson & Co.
Austurstræti 1.
T, Remu lagði til hans spjót-
l inu, en Tarzan vatt sér fim-
^ lega undan og með skjótri
sveiflu stakk hann hnífnum
í kvið Remus, sem hafði
ekki náð aftur jafnvægi.
Hvar er stúlkan? spurði
Tarzan. Nú skiptir hún þig
engu héðan af. Hún er í
brunninum, stundi Remu í
dauða teygjunum.