Vísir - 20.01.1958, Blaðsíða 10

10
VÍSIE
Mánudaginn 20. janúar 195S

MWW^WMWWWWUWWWWWWWWWWWWWWW
o
s
K
2.)orothfy
': QU:ívIm j .
y
44
A
ur
N
N
AST A R S A G A
WWVWrfWWiW.W^WUW^j™.VkVVVVVWVV.VVWUVVWA)VW
Hann fór og símaði til snikkarans. Jafnvel þó að Colette yrði
þar ekki nema að deginum til vildi hann hafa ailt i fullkomnu
standi. Hann langaði til að kofinn líktist veitingahúsinu í
Gandria eins mikið og kostur væri á*þá mundi samveran með
Pietro kannske draga úr mestu heimþránni hjá henni og verða
þægileg tilbreyting frá ströngu siðunum í Osterley House.
Litla svalan hans hafði sannarlega gengið í gildruna, af því
að hún hafði meðaumkvun með gamalli og veikri konu. En hann
gat séð lengra fram í tímann en ung stúlka á hennar aldri, og
hann vissi, að innan skamms mundi hún geta hagaö lífi sínu
eins og hún vildi. Hún gæti keypt- sér bæði kofa og stórhýsi og
gera hvað sem hana langaði til að gera.
Þessir bölvaðir peningar, hugsaði hann með sér, er hann
hafði talaö við snikkarannn og hann lofaði að byrja við fyrsta
tækifæri.
Pyrirheitið um aukaborgun hafði haft undraverð áhrif. Alltaf
réðu peningarnir. John þótti vænt um að geta veitt Colette þessa
ánægju, en það litla sem hann átti var ekki nema krækiber í
samanburði viö Stannisford-auðinn.
Hann varð að fara hægt í að reyna að hafa áhrif á Colette
meðan Pietro yroi í heimsókninni. Hann vildi sízt af öllu gera
sig sekaij. um þvingun eða taugastríð.
PIETRO KEMUR.
Bella frænka var önnum kafin við að búa allt sem bezt undir
komu Pietros litla og hafði nóg að gera. Hún hlakkaði til að eiga
að hugsa um tíu ára gamlan dreng, — það yrði eitthvað líkt og
John væri orðinn skóladrengur í annað sinn.
Grant málaflutningsmaour kaus aö verða kyrr í Castleton.
En hann amaðist ekki viö að kona hans færi á burt svo sem
mánaöar tíma. — Eg hef einhver ráð með að láta tímann líða.
Eg hef aldrei verið sérlega mikið gefinn fyrir kofalíf eða báta,
sagði hann með glettni í augnakróknum. — En þú mátt ekki
fara að reyna að skrafa fólk saman, kelli mín!
— Hvað áttu við? Bella frænka var sakleysið uppmálað.
■— Nei, eg læt gömlu kerlingarnar uin þess háttar, Helen og
hennar líka.
Steve hafði ekki minnst eiriu orði á nýju arfleiðsluskrána, sem
Helen hafði gert. Helen hafði beðið hann sérstaklega fyrir ao
segja ekki Bellu frá henni.
— Bellu var illa við Henry, sagði hún og andvarpaði.
— Það kemur kannske af því að henni þótti alltaf svo vænt
um þig, sagði Steve.
En Helen hafði sitt lag á að sneiða fram hjá hlutunum. Hún
sagði hægt: — Bella mundi verða fokreið við mig ef hún vissi
um þessa erfðaskrá, en eg veit hvað Colette kýs helzt....
— Það sem Colette vill þegar hún er tuttugu og eins árs, er
kannske allt annað en hún vill þegar hún er fjörutíu og tveggja.
Steve hafði gert síðustu tilraunina til að fá hana til að gera
það sem honum sýndist við peningana sína.
Steve Grant var ófótt út af hvernig fara mundi þegar ítalski
drengurinn kæmi. John mundi sjálfsagt verða í kofanum í Cobbl-
ervík hvenær sem hann kæmist til þess, og Colette líklega koma
þangað daglega. Hann vonaði að Bella hefði ekki ráðabrugg um
einhverja vitleysu. Hann treysti John að fullu, en hann treysti
mannlegu eðli, og ungu fólki hættir til að verða ástfangið þar
sem umhverfið er fallegt. Steve Grant var enginn harðjaxl, en
hann var málaflutningsmaður og vissi að mikil ábyrgð fylgir
miklum auði.
Þrátt fyrir annirnar gafst Bellu ráðrúm til að heimsækja
Helen, sem ekki var sérlega hrifin af þessum sumarfrísáformum.
— Colette hættir við að haga sér dálítið lausagopalega, sagði
hún mæðulega. Eg er hrædd um þetta kofalif komi losi á hana.
— Þú verður að lofa henni að létta sér upp við og við. Bella
klappaði gömlu konunni á handarbakið. — Annars strýkur hún
fyrir fullt og allt.
Nigel tók þessu heldur fálega líka. — Þú færð enga stund1 svo drengirnir i
aflögu til að vera með mér, Colette. Eg hef aldrei séð þig svona. flangsi ekki utan í
ákafa. Maður skyldi halda að þessi strákur væri bróðir þinn. — Setjið það á hinn hand-
— Það er hann líka. Eg hef þekkt hann margfalt lengur en legginn, endurtók drengurinn.
eg hef þekkt þig, sagði Colette gröm. • | Þér þekkið ekki drengina í
Nigel bað svo innilega afsökunar, að Colette lofaði honum að, skólanum.
koma með sér til Folkestone til að taka á móti Pietro.
Lítill sveitadrengur hafði
verið • bólusettur og. eftir ao-
gerðina ætlaði læknirinn að
fara að binda um sára hand-
legginn, en drengurinn mót-
mælti.
— Setjið það á hinn hand-
legginn, læknir.
— Nei, nei, eg ætla að setja
bindið á auma handlegginn
skólanura
hann.
— Carissimo! Þú hefur stækkað. Minnst fimm sentimetra!
hrópaði hún þegar drengurinn kom hlaupandi niður landgang-
inn og faðmaði hana að sér.
— Eg stækkaði svo mikið meðan eg lá í rúminu, sagði hann
drýgindalega. — Adler læknir segir, að eg megi gera hér um bil
allt sem eg vil núna. Hver er þessi föli maður, sem meö þér er?
Hann lítur út eins og gigolo.
Hún roðnaði. Pietro hafði talað ítölsku, en Nigel hafði heyrt
orðið „gigolo“ og það kom þóttasvipur á hann. Colette sagði
einbeitt: — Við verðum að tala enksu hérna. Það er ókurteisi að
tala mál, sem enginn skilur. Þetta er Nigel Stannisford. Heilsaöu
honum nú fallega.
— Þú talar itölsku ennþá! Pietro brosti glettnislega til henn-
ar, en rétti Nigel höndina. — Komið þér sælir. Eg heiti Pietro
Fionetti.
Á leiðinni til London spurði Colette margs um fjölskylduna í
veitingahúsinu, og Pietro kunni frá mörgu að segja úr ferðinni.
Hann vildi fyrir hvern mun opna töskuna sína og sýna henni
nýju fötin, sem Emilio hafði keypt handa honum fyrir peningana
frá Colette — ljósmyndina af brúðkaupinu, sem var tekin þegar
Emilio og Francesca giftust fyrir viku — og köku, sem Lucia
hafði bakað og sendi Colette.
Það er sama hve hátt mað-
urinn kemst, hann verður alít-
af að hafa einhvern að líta
upp til.
k
1. smiður: — Hvað kemur
þér til að halda, að konan sé
orðin leið á þér?
2. smiður: Á hverjum degi í
heila viku hefir hún pakkað
nestinu mínu inn í vega-
kort.
★
Húsmóðirin: — Hundurinn
ykkar er alveg eins og einn af
okkur.
Leiður gestur: — Eins og
hver?
★
Presturinn (sem mætti ná-
granna sínum er keyrir heim
hey): — Væri ekki betra nð
vera við guðsþjónustu heldur
— Það hefur verið svo leiðinlegt síðan þú fórst. Nú fór hann en vera að hirða?
aftur að tala ítölsku. — En það verður betra þegar eg kem heim
aftur. Francesca er bráðdugleg húsmóðir.
Colette fékk sting fyrir hjartað. Hann var strax farinn að
tala um að fara heim, og Francesca hafði tekið við stöðu henn-
ar í veitingahúsinu.... Það var ekki nema eðlilegt. Colette
krufði sjálfa sig til mergjar. Hún mátti vera þakklát fyrir að þau
höfðu fengið Francescu á heimilið.
Nigel var ekki sýnt um að tala við börn. Hann fór hjá sér
þegar farþegarnir gengu fram hjá dyrunum og sáu hvernig
Pietro hafði umhverft öllu í klefanum. Honurn þótti brúðkaups-
myndin hræðileg og að kakan í pappaöskjunni væri eins og ljót
klessa. Ef aðrir vinir Colette þar syðra voru líkir þessum strák,
mátti hún eiga þá sjálf.
Hann strauk varlega kökumylsnu af nýpressuðum buxunum
sínum og tók ekki eftir að Colette hló að honum.
FRJÁLS SEM FUGLINN.
Colette langaði til að Pietro heilsaði ömmu hennar áður en
hann-færi áfram til Cobblervíkur í kofann. Helen tók vingjarn-
lega á móti drengnum, en hrökk við í hvert skipti sem hún
heyrði gjallandi röddina í honum.
— Mér þykir leitt að þú skulir ekki geta orðiö hérna, eins og
,
.
Bóndinn: — Yður satt að
segja prestur minn, veit eg varla
hvort er betra, að sitja á hey-
hlassi og hugsa um trúna eða
sitja í kirkjunni og hugsa ura
heyið.
★
Mannlegur hugur: — Dá-
samlegt tæki, sem byrja að
starfa þegar maður fæðist og
stanzar ekki fyrr en maður
stendur á fætur til að halda
ræðu.
★
Leiðindadrjóli: — Einhver,
sem heimtar að fá að segja
manni allar sínar hörmungax3
þegar mann langar til að segja
honum frá sínum eigin.
★
Góður nágranni: — Maður,
sem getur horft á mann hvílast
án þess að halda að maður sé
latur.
E. R. Burroughs — TARZAIM — 2332
Stúlkan lét skilja á sér að
[ hún væri hrifin af Tarzani
! og að eitthvað meira gæti
' orðið á milli þeirra, en
' frumskógamaðurinn hristi
^ aðeins höfuðið neitandi og
sagði, því miður, vina mín,
frumskógurinn er heimkyni
mitt og þaðan hverf eg
aldrei.... Já, eg skil, sagði
hún, þá er víst ekki annað
en kveðjast. Vertu sæll, og
hún veifaði til hans um leið
og hún gekk upp landgöngu-
brúna. Tarzan hafði varla
snúa baki við Betty Cole,
þegar ókunnur maður sem
stóð að baki hans ávarpaði
hann með þessum orðum:
Jæja, ef þú er raunverulega
vel kunnugur í frumskógin-
um, þá gætirðu hagnast
nokkuð á því.
★
Menntið karlmann og þér
mennti'ð einstakling. Menntið
konu. og þér menntið heila
fjölskyldu.
★
Sölumaður nokkur, sem varð
veðurtepptur í smábæ, sendi
símskeyti til fyrirtækisins: —
Tepptur vegna snjóa. Sendið
fyrirskipanir.
Og svarið kom um hæl: —
Byrjið orlofið samstundis.
★
Stúlkurnar í gamla daga
roðnuðu þegar þær voru
feimnar; en nútímastúllcur eru
feimnar þegar þær roðna.
Cunard-félagið er nú aS
selja 19 í»ús. lesta skipiS
Scythia til niðurrifs. SkipiS
er rösklega 30 ára gamalf.