Vísir - 21.04.1958, Síða 10

)
n

VÍSIR
Mánudaginn 21, apríl 1958
CATHERIME GASKIN.
Ubóttir
FÖÐUR sins
u
Hún sökkti sér niour í tónlistina og tók ekki eftir honum.
Á hlið að sjá voru andlitsdrættir hennar spenntir og einbeittir
en yfir henni var einhver svipur sem gaf til kynna að það fór
vel um hana og hún var hamingjusöm. Hendurnar hreyfðust
rólega meðan hún lék hina þekktu rapsódíu eftir Brahms. Það
hann var lægri nú en áður. En meðan hún söktett-sér niður .1
tónlistinar komst hann að raun um, að hann þoldi ekki þessa
ókunnugleikatilfinningu. Hann stóð á fætur, gekk fram og nam
staðar bak við stól hennar.
Skyndilega, eins og hann hefði snortið hana, sleppti hún nót-
unum. Hendurnar fellu þunglega niður á hnén. Hún sneri sér r'
við til að geta séð beint í augun á honum.
— Hefurðu nokkurn tírna heyrt getið um föður mliffi? spurði
hún.
— Já, ég þekki hann.
Hún stóð á fætur og gekk aftur á sinn stað fyrir framan eld-
stæðið. Hún tók koníaksglasið sitt og starði ofan í það.
Þegar Desmond de Coureey var mjög ungur lögfræðingur
hafði hann staðið sig mjög vel í máli, sem vakti mikla athygli.
Á KVÖLDVÖKUNNI
Áhugasamur. vátryggingasali
taldi aldraðan og úttaugaðan
— Bráðum geta menn iariS
kringum jörðina á þrein tím-
um, sagði maður nokkur.
, . , — Binn tími fer í flugið og
Hann hafði þá öðlazt talsverða frægð og hann var oþreytandi tyeir f að komast á flugvöllin)f
að eltast við að koma sér áfram í heiminum, þar til staða hans
var orðin örugg og traust. Johnnie minntist þess, að hann hafði
heyrt nafns hans nefnt í Cambridge og annað slagið hafði nafn
hans verið nefnt í amerísku blöðunum. Á yngri árum hafði Des- ! bókaútgefand“a' á að taka nýja
mond látið talsvert á sér bera. Svo hafði ró færst yfir hann,1 tryggingu útgefandinn fór í
þegar frægð hans var tryggð og það varð meira jafnvægi yfir læknisskoðun og beig sígan ár_
störfum hans. „Hann er að búa sig yndir yfirréttinnsögðu angurslaust eftir boðum frá
menn. Og þeir, sem geðjaðist ekki að honum, sogðu að hann 1 tryggingarsalanum. AS lokum
var vitni þeim dugnað, sem hann áleit hana eiga til að bera. “undi verða f°rSf, rettarins og hreykja sér þar hátt, eins og hringdi hann til hans og spurði
hann var vanur. Þratt fynr allt var hann alltaf tofrandi mað- hyers vegna hann hefgi ekki
I ur °S skarpgáfaður og dóttir hans vissi vel um frægð föður síns, látig . sér heyra Tryg„ingarsol
! var hreykin af honum og hrædd við allt, sem kynni að draga|inn útskýrði það í doprum tón.
I úr henni. En Johnnie hélt, að hún gerði sér vel ljósan þann I_____ Þér hafið ef til yill tekið
veikleika, sem bjó að baki glæsilegrar framkomu hans. eftir að læknirinn okkar býr út
i - Okkur bróður mínum hefur alltaf leiðzt hin mikla dýrkun kort Qg setur gat . f hyert sinn
hans á okkur. Ekkert venjulegt barn átti að hafa komizt til sem hann finnur eitthvað at_’
jafns við hann að gáfum, en við erum aðeins venjulegar mann- hugavert við umsækjanda
eskjur og pabba þykir það mjög leiðinlegt.
— Og þykir þér það líka leiðinlegt?
Hún var i siðbuxum og dökkri peysu, sem fór henni ekki illa
og gaf til kynna að hún hafði verið úti. að sigla. Sterkt lampa-
Ijósið skein beint framan á fölt andlitið og afhjúpaði fíngerðar
augabrúnirnar.
Tónlistin hætti og hún þurrkaði svitan af lófunum með því
að strjúka þeim eftir buxnaskálmunum. Hann vissi, að hann varð
að segja eitthvað, vissi að þessi innrás i heim hennar mundi
vera ósæmileg ef hann segði ekki eitthvað núna, þó hann
langaði mest til að standa hljóður og horfa á hana.
— Þú leikur yndislega, sagði hann. Hún sneri sér við og er
hún kom auga á hann, reis hún upp og sendi honum um leið
’töfrandi bros.
— Eg á ekki skilið slika vinsemd, sagði húir tilgerðarlaust.
.— Eg vona að þú hafir ekki hlustaö alltof lengi. Eg spilaði ekki
vel.
— Eg hef tekið eftir því, svar
aði útgefandinn. — Hvað gerði
— Já, vegna pabba. Hann elskar lifið og frami er honum hann við kortið mitt?
— Mér þykir leitt að segja
yður það, sagði salinn, að lækn-
irinn fór heim með kortið sett-
ist við píanóið og spilaði eftir
Ó, hærra minn Guð til
— Eg er ekki ánægður með
mikils virði. Og hann ætlast til þess, að við Chris hljótum sams
konar frama og hann.
Hún hallaði sér aftur á bak í stólnum og var föl i framan.
t Hann sá, í lampaljósinu, fíngerðar hrukkur undir augunum á
„ : ■ „ . , , , . . , ... henni. Hún var mjög spennt. Honum virtist henni liggja við hví
— Eg heyrði aðems siðustu taktana og mer fannst þeir goðir. brvilnan l p 1
Hann langaði til aðfsjá framan í hana en hún sneri bakinu í '
lampann og andlitið var eins og dökkur, ógreinilegur blettur. — Pabbi hefur átt miklu erfiðara iif en við, hélt hún áíram.
Er hann gekk inn i herbergið sneri hún sér undan og tók Faðir hans var írskur bóndi,- sem átti nokkrur tunnur lands í
glös úr skáp. Hún rétti honum annað og hann hlaut áfram og slæmri rækt. Eg held, að velgengni pabba verði enn þá íhugunar- útlit yðar, herra forstjóri.
þefaði að góðl gömlu koniakinu. Þau settust í stólana andspænis verðari, þegar litið er á það, hvernig hún hófst. Hann þreytist I — Nú, já, eg er ekki svo
tómum arninum. | aldrei á því að segja frá því, að hann fór í gegnum Trinity hrifinn af yður heldur, herra
— Faðir minn valdi það, sagði Maura og benti á koníakið. College á styrkjum og hann lifði við mikinn skort. O^skortur- lseknir, en þetta er jú engin
Hann hefur vit á svona nokkru, sem eg hef ekki efni á. inn, sem hann leið í æsku hefur þróað með honum ■ ■rirlitn- j fegurðarsamkþepni.
ingu á öllu því, sem ekki kostar mikla peninga. HanfWill hafaj
stór hús og stóra bíla og öll hin beztu þægindi. Þegar hannj — Minni mitt batnar mikið!
var í háskólanum tók hann tíma í píanóleik. Hamingjan má vita, UPP á síðkastið. Nú get e.g oft
hvernig á því hefur staðið. Hann er kominn af fólki, sem ekki, munað að eg hef gleymt ein-
gat greint einn tón frá öðrum — en hann gat lært að spila og^verju.
spilar ágætlega.
Hún hallaöi sér áfram til aö leggja áherzlu á orö sín.
— Hann rikir alltaf yfir umhverfi sínu.
Johnnie svaraði ekki, og þegar hún leit upp, sá hún, að hann
fylgdist ekki lengur með heldur var niður sokkinn í eigin hugs-
a.nir. Hún horfði hugsandi á hann.
Johnnie bragðaði á koníakinu og brosti síðan til hennar.
— Hann hlýtur að vera karl, sem gott er að þekkja.
Bros hans endurspeglaðlst í andliti hennar. Hún hafði fram-
sett kinbein og munnvikin drógust upp á við.
— Pabbi er óhamingjusamur, ef allir halda ekki, að hann sé
skemmtilegur náungi.
— Og finnst öllum það?
— Flestum. Hún leit ofan í glasið. — Mér finnst það.
Hugsunin um þetta virtist gera hana órólega. Hann virti hana
fyrir sér, meðan hún stóð á fætur og lagði frá sér glasið. Eins
og Irene hafði gert um morguninn, nam Maura staðar fyrir
frman blómavasann. En hún hafði ekki hörfað frá honum.
Þessi stutta stund trúnaðar var liðin.
— Eg var á skemmtisiglingu í gær eftir hádegi, sagði hún.
— Hver var með?
Hún leit snöggt til hans og hann sá á augnaráði hennar, að
hún mundi eftir loforöi sinu að bjóða honum með sér í
skemmtisiglingu.
— Eg fór til Denham til að sækja Peter Brown. Eg býð honum'
með mér svo oft sem eg get. Hann er sextán ára gamall og
snarvitlaus i siglingar.
Hún beið ekki eftir svari en settist við, píanóið og hóf enn
þá að spila rapsódíuna. Aftur myndaðist múr milli þeirra, en
Það var við þrotabú, að rit-
aður var langur listi. Mats-
maðurinn: — Skrifið eina
flösku af púrtvíni.
Fulltrúinn: — Það er ekki
Maura virti hann fyrir sér, þegar hann gekk að píanóinu. púrtvín heldur madeira.
Hann drap fingri á eina nótu og þögnin var rofin. I-Iann leit
upp, eins og hann byggist við að heyra bex-gmál eixihvei’s staðar,
og en þá virtist hann vera niður sokkinn í hugsanir sínar.
Hann sneri sér við og gekk aftur til hennar.
— Maura.
Þettá var í fyrsta skipti, sem hann nefndi nafn hennar.
— Hvað er þaö, Johnnie?
— Hvernig getur staðið á því, að þ.egar eg stóð þarna í dyra-
gættinni og heyrði þig spila, sagði eg við sjálfan mig, að þetta
hefði allt skeð áður, að eg hefði lifað þetta allt áður?
— Já, hvei’nig stendur á Þyí, aö vissir atburðir, sem við höf-
E. R. Burroughs
■TARZAN-
m
2603
— Það vitið þér ekkert unp,
— Eg held það áreiðanlega.
Flaskan er opnuð og smakk-
að á innihaldin. Tíu mínútum
seinna:
— Skrifið: Tóm flaska.
★
Jörgen Langfingur er farinrt
að vera með nýrri dömu. Hún
er svo hi’ifin að hún biður um
mynd af honum:
— Áttu ekki mynd af þér?
— O, jú, það á eg. Látuxn
okkur sjá, gerir nokkuð þó það
sé hópmynd?
— Hvei’jir eru hinir?
— Tveir lögregluþjónar. ;-,j
★
Það var ínaður nokkur, sem
^var þekktur af því að eiga
marga- vini en enga óvini. —
Það er ekkert merkilegt, sagði
hann. Eg hef bara gert mér það
I af reglu að gefa aldrei fólki
f"ð ráð, heldur biðja það um
-— Það cr einhver óánægja
meðai starfsfólksins, segir þér.
! Hvernig stendur á því?
— Jú, herra forstjóri, — það
'< Apamaðurinn, sem enn ins tekst mér að fá litið einasta manns,“ tautaði
var í fjötrum var leiddur þennan fræga töframann, Tai’zan fyrir munni sér. —
fram hjá, hrópandi dverg- [_ um til hofs Veera. „Þá loks- sem getur brotið vilja hvei’s Tveir dvergar luku upp
griðar stórum dyrum sem kvartar yfir að það sé ekki nógu
lágu til dvalarstaðar
dularfúlla Veera.
hins mikið rúm til að dansa, þegar
þátturinn ur.i vinnuna er í út-
vai’pinu.
íí*’