Vísir - 16.08.1958, Page 11

9Q6I. ;sngB '91 miigBpjegrtBT;
V f S I B
n

'V í-lvv,
GDÐLADG BE\EÐ1SÍTSDÓTTESt:

Maður í manns stað.
i - j - j'.'is,. rr1 ri-’ siBrap
aðist upp við reyklitað þilið. Aldrei haíði hún öfundað aðra eða
ásótt, en hun vildi fá að vera i friði með sitt. Þorbjörn var það
eina sem hún átti eftir, og í öll þessi ár hafði hún barist við að
verja hann fyrir dauðanum og stúlkunum. Henni hafði fundizt
næstuni jafn geigvænlegt að hugsa til hvoru tveggja, ef hann
lenti í greipar þess. — En nú var þetta breytt, það fann hún á
þessari stundu. Lífið og framtíðin var allt í einu búin að taka
á sig mynd konu i huga hennar, — mynd Siggu. — Skyldi hann
nokkurn tíma hafa hitt Siggu, þegar hann var að skjótast að
heiman? — Jú, sennilega, sagði hún upphátt eins og blindur
niaðu'r er anzar ósýnilegum vini.
Bjarnheiður var við rakstur upp á Stekk. í fyrsta skipti síðan
hún kom að Miðholti var einhver óskiljanlegur geigur í sálu
hennar. Henni fannst sem Þorbjörn væri alvarlega að fjarlægjast
hana. Hví svaraði hánn ekki tilliti hennar í morgun eins og hann
var vanur? Hún hafði ailtaf hlakkað til máltíðanna því þá leyst-
ist hinn þögli hamur af Þorbirni og hann gaf ástarþrá hennar
byr undir báða vængi. Henni fannst oft hún sitja að glæstu
veizluborði, er hún neytti hins undarlega framreidda matar, sem
gamla konan sá sjálf um að mestu. En hún vissi að það var
návist óg hlýleg framkoma Þorbjarnar, sem veitti henni þennan
unáð. Þétta hlaut að hafa verið eitthvað sérstakt í morgun, —
og 'hún. beið þess með óþreyju að komast heim í miðdegismatinn,
þá myndu ennþá einu sinni hefjast hennar þráðu æfintýra-
stundir, sem einhvern tima hlutu að taka á sig skýrari mynd.
Bjarnhéiður leit til Þorbjörns og hjarta hennar barðist ört.
Það var alveg furðulegt hvað hann gat verið afskiptalaus við
hana á öllum tímum nema í návist móður hans. Var hann
kannske að gera gcmlu konunni til geðs með því? Bjarnheiður
hafði oft orðið þess vör, að hann vildi í engu styggja eða.særa
móður sína. — Hún skildi þetta ekki en stundi við og horfði
vestur til heíðanna. Átti hún að hverfa þangað aftur snauðari
-en nckru sinni fyrr á æfinni? Átti hún að skilja ást sína og
framtíð eftir hér en fara sjálf?
Við miðdegisverðarborðið var Þorbjörn þögull og annars hugar.
Tillit Bjarnheiðar virtist horfið honum að fullu og öllu. Bjarn-
heiður neytti matarins af lítilli ánægju og ennþá minni lyst.
Aldrei hafði lífið verið henni svona autt og skuggalegt. Hvert
var nú hugur þessa undarlega manns horfinn? Því var hún svo
bamaleg að hafa látið hrífast af þessari augnabliks ástleitni
hans, sem hann gaf til kynna með tillitinu einu saman.
Nú var það María gamla, sem allt í einu sýndi henni nærgætni.
„Þú verður að borða, Bjarnheiður,“ sagði hún. „Dagurinn er
langur.“
Þær litu hvor á aðra, þessar konur, sem voru svo ólíkar í sjón
og reynd sem mest mátti verða. Frá því Bjarnheiðúr kom á þetta
heimili hafði María aldrei vikið að henni hlýlegu orði fyrr en nú
allt í einu, að hún virtist hafa veitt henni athygli. Ef til vill
voru þau hér í Miðholti eitthvað svipuð landslaginu, forneskjuleg
og litt við hæfi venjulegra manna?
Það var liðið að hausti, Þorbjörn í Miðholti var hættur heyskap.
í morgun hafði hann smalað að sér hestum og fariö út til
Sanda, — sennilega í kaupstaðarferð í Félagið. Annars hafði
hann farið í .kaup'stað einum tvisvar sinnum síðan framkoma
hans breyttist gagnvart Bjarnheiði. Bjarnheiður var ófarin ennþá,
en nú leið óðum að því að hún hlyti aö fara. Ekki alls fyrir löngu
hafði hún fengið bréf vestpi að.Tfrá. ^ópasi bónda á, Gxeenáfelli{
Hann hafði faláð hana i vetírarvist.-þár sém moðir háris var Íarín
áð féskjast og arinaði varla ein búfórráðum eftir að systurnar
voru farnar að heiman. — Já, Grænáfell myndi mörg heima-
-sætan hafa kosið sér áð framtíðarheimili, þó Jónas bóndi væri
kominn af léttasta skeiði.
Þetta bréf, sem Jón póstur flutti Bjarnheiði vestan yfir' heið-
arnar, dreifði huga henna.r og skapaði hjá henni ýmiskonar
heilabrot. Nú ásakaði liún sjálfa sig fyrir að hafa nokkum tíma
tekið Þorbjörn jafn alvarlega og hún gerði, og þó var hún ekki
viss í, hvað hún myndi gera, ef hann gæfi henni minnstu von. (
Hún hafði talið sér trú um það, að hann væri sér rneira virði en ekki ei’ fullmettuð, heldur e. t. v„
allir aðrir menn, og að í lians augum væri það enginn blettur á ilka uæst-yzta skelin) og mynd-
henni, þó hún væri barn foreldra, sem aldrei höfðu verið sjálfs ast t)UnSf' bait efni, svo sem
síns húsbændur, — og var það í rauninni nokkurt tiltökumál? ,eins og málmar; önnur ganga
Hafði ekki meinlaust gaspur sem flogið hafði bama á milli orðið 'isu iika 1 þétt samband en
henni óþarflega mikið áhyggjuefni? Bjarnheiður andvarpaði, því ^að getur verlð lausara eða.
hafði hún ekki fyrr getað séð þessa hlið málsins? Hún horfði !ej an l'gia °g myndast þá
Atómið —
Framh. af 3. síðu.
þá sálma. Vér látum nægja að
geta þess, að sum mólikúl — al-
vég eins og atómin — ganga i
mjög föst eða þétt sambönd (það
er venjulega vegna þess að það
er ekki aðeins yzta skelin sem
1 vestur til heiðanna. Utsýnið þangað hafði ávallt hvílt huga henn- ‘. '
, , , . , .. ... . ... _ * . onnur ganga i mjög lauslegt
ar, þennan tima sem hun var buin að vera i Miðholti. Það mmnti ’ 6
samband og mynda þá létt,
I hana a frjalsræðið og viðattuna. I .
mjukt efni, o. s. frv.
Um kvöldið, þegar skuggsynt var orðið og Bjarnheiður hafði, . , . .
, .... , ..... ,, . ,, I Það eru þessir mismunandi
, hyst kuna og kalnnn og var að koma ur fjosinu með mjalta- eiginleikar mólikúlanna eða at.
I skjóluna, þaut hundurinn upp með gelti og látum. ' ómanna til þess ýmist að sam-
María kom fram í bæjardyrnar og brá hönd fýrir auga. Hún ,einast eða halda sig hvert frá
varð óstyrk í knjáliðunum. Þarna var Þorbjörn kominn, það vissi oðru» sem hafa myndað grund-
hún reyndar, — en Sigga var með honuin. — Sigga, sem átti að völlinn undir öllum þeim efria-
taka hér við og vera hér eftir hennar dag. Gamla konan færði ,lreylingurn> sem tilvera vor
sig út á hlaðið og strauk yfir röndóttu tvistaussvunturia. Ennþá byggist á. Þetta skeður án afláts,
var svuntubleðillinn heldur spariflík hjá henni og eiris blá- , hv°rt sem vér 'komqm þar við
dropótta skýlan. En í dag var eins og helgiblær yfir Mariu sjálfri, sögu eða ekl<1’ en getum vér
— yfir öllu í Miðholti, — já, jafnvel vfir hinum dökku, seiðandi ilaSnýtt oss Þessa eiginleika efn-
augum Bjarnheiðar. ,isins U1 Sóðs eða ills'
Aðkomustúlkan gékk til görnlu konunnar. Hún var smágefð,' .En eitt e' nauðsynlegt, ef vér
eigum að aðstoða atómin við
starfið: orka — kjarnorka.
Næsta grein: Heimur orkunn-
Búnaðarsamband -
Framh. af 10 síðu:
urlandi. Búnaðarsamband Suð-
urlands hefur að vísu ekki
gfönn og feimnísleg. |
j „Komdu sæl, Sigga mín,“ sagði María. „Það var vel gert af
þér að vilja koma aftur. ,
Stúlkan kyssti Maríu svo gamla konan veitti því ekki athygli,
að Þorbjörn beygði sig niður og setti frá sér, það sem hann hafði
reitt í fanginu. — Telpuhnyðra, á að gizka á fjórða ári hljóp til
Maríu og sagði: „Komdu sæl, amma.“ Barnið horfði skærum
augum á gömlu konuna.
Maria hrökk við og starði á barnið, „Amma,“ át hún upp eftir
því. „Amma,“ segir hún. Gamla konan horfði steinhissa og
spyrjandi á Þorbjörn. ,
„Já, þetta er María litla dóttir mín, mamma. Ég hélt þú myndir j, rnn 1 a s a Þeini byltingu,
'heldur hafa margvíslég öfl ver-
ið þar að verki og fíest átt rót
sína utan endimarka þessa
lands. En Bs. Sl. hefur sannar-
lega ekki látið sinn hlut eftir
liggja, heldur jafnan staðið þar
í fylkingu, sem framsóknin
var mest og landnámið stór-
virkast. Þess vegna getur það
... , ,. . . . nú á hálfrar aldar afmæli síriu
Maria settist a eldhuskistuna og horfði undrandi, en fra ser .
. , . , , ... ..... efnt til hatiðar og þeirrar land-
numin a krmgluleitt, rjott barnsandlit. Tmdrandi bla augu barns-
ins horfðu fyrst á hana og svo á eldhúskrókinn, hátt og lágt.
„Hér er allt fallegt," sagði telpan loks, „en ég vil borða.“
Bjarnheiður lét fara eins lítið fyrir sér og hún gat, en gaf
gestunum auga. Á dauða sínum átti hún von en ekki á þessu.
Var þetta þá kærasta Þorbjörhs eftir allt sáman. Þannig var þá
hans smekkur. Hún myndi eflaust falla vel inn í þetta umhverfi.
María sat enn á kistunni og horfði þögul á barnið. í huganum
var hún komin langt aftur í tímann. Hún sá fyrir sér börnin
sín, þegar þau voru á þessu reki. Hún varð að láta hann Þor-
björn hressa upp á bæinn þeirra. Þessi litla stúlka varð að eiga
góðar minningar frá bernsku sinni.
Tveim dögum síðar hélt Bjarnheiður vestur yfir heiðar, — og
henni fannst hinn frjálsi faðmur víðáttunnar boða sér ný viðhorf.
til lífsins.
— E N D I R —
aldrei sætta þig við það, mamma, — og þá...
„Ég verð hér,“ sagði barnið og tók í hönd gömlu konunnar. —
„Ég á allt hér og nýja ömmu og pabba.“
María gamla þurrkaði sér um augun á horninu á bládropótta
skýluklútnum sínum. „Komdu inn í eldhús, barn,“ sagði hún,
„svo ég geti séð almennilega framan í þig við glætuna af
lampanum.“
„Já, amma,“ anzaði telpan og togaði gömlu konuna inn með
sér.
búnaðarsýningar, sem nú blas-
ir við auga á Selfossi, og sagt
með gleði: Sjá, hér hef ég að
unnið!
Eyrarbakka, 29. júlí 1958.
Guðmundur Daníelsson.
WMm
E. R. Burroughs
•TAKZA\~

mm
' Tarzan stökk á '■ fætur . á
móti dyrinu og bjóst við að
maðurinn myndi flýja af
hólmi, en svo var ekki. Hann
hkfðn náð kylfu sinni og varð
fyrri til að leggja til átlögu
við ófreskjuna, An þess að
hika réðist hann á ljónið með
mikilli d.irfsku. Tarzan beíð
ekki eftir úrslitunum. Hann
varð fyrri til að særa dýrið.
SEwnköllc
<DCo[iieúnc)
S>tœklum ^
GEVAF0T0J
LÆK3ARTORGI,
Teknar hafa verið upp
reglubundnar flugferðir
milli Kýpur og Jódaníu með
viðkomu í borginni Lydda í
fsrael.