Alþýðublaðið - 26.03.1958, Blaðsíða 8

8
Alfrý8«t>U8l8
Miðvíkudagur 26. marz 1958
Leiðir allra, sem œtla aö
kaupa eða selja
BlL
Hggja tll okkar
Bílasalan
Mapparstíg 37. Sími 19032
önnumst allskonar vatns-
og hitalágnir.
MifaBagnlr sJ.
Símar: 33712 og 12899.
Húsnæðis-
mfSIunin,
Vitastíg 8 A.
Sími 16205.
Aki iakobsson
og
Kristján Eiríksson
hæstaréttar- og héraðs
dómslögmenn.
Málflutningur, innheimta,
samningageirðir, fasteigna
og skipasala.
Laugaveg 27. Sími 1-14-53.
Samúðarkort
Slysavarnafélag tslands
kaupa flestir. Fást hjá siysa
varnadeildum um land allt.
í Reykjavík í Hanny ’ðaverzl
uninni í Bankastr. 6, Verzl.
Gunnþórunnar Halldórsdótt
ur og í skrifstofu félagsins,
Grófin 1. Afgreidd í síma
14897. Heitið á Slysavarnafé
lagið. — Það bregst ekki. —
Sparlð auglýslngar cg
hlaup. Leitið til okkar, e£
þér hafið húsnæði til
Ieigu eða ef yður vantar
húsnæði.
KAUPUM
prjónatuskur og vað-
málstuskur
hæsta verði.
ÁSafoss,
Þsnpholtstræti 2.
SKINFAXI h.f.
Klapparstíg 30
Sími 1-6484.
Tökum raflagnir og
breytimgar á lögnum.
Mótorviðgerðir og við
geðir á öllum heimilis—
tækjum.
>'
Cu
oO
Útvarps-
SVIinviingarspjöld
D. A. S.
viögeröir
viðtækjasaiá
fást hjá Happdrættl DAS,
Vesturveri, sími 17757 —
Veiðarfæraverzl. Verðanda,
efani 13786 — Sjómannafé
lagi Reykjavíkur, sími 11915
— Jónasi Bergmann, Háteigs
vegi 52, sími 14784 — Bóka
verzl. Fróða, Leifsgötu 4,
sími 12037 — Ólafi Jóhanns
syni, Rauðagerði 15, sími
33098 — Nesbúð, Nesvegi 29
----Guðm. Andréssyni gull
smi5, Laugavegi 50, sími
13769 — 1 Hafnarfirði í Póst
faúsíhu, sími 50267.
RADfÚ
Veltusundi 1,
Sírni 19 800.
Þarvaidur Ari Arason, lidl.
LÖGMANNSSKRIFSTOFA
Skólavörðustíg 38
c/o Páll fóh. Þorteifsson h.f. - Pósth. 621
Stmar 15416 og 15417 - Simnefni: Ari
vörtízkan.
Ný kjólaefni
Tweedefni í
dragtir og pils.
Einlit ullarefni.
Tízkuhnappar
og alls konar
smávörur fyrir
heimasaum.
Skólavörðustíg 12.
Vasadaghókin
Fæst í öllum Bóka-
verzlimum.
Verð lcr. 30.00
Arnesingar.
Get bætt við mig verk-
um.
IIILMAR JÓN
pípulagningam.
Sími 63 — Selfossi.
Framhald af 7. sl3u.
greinarnar, sem fjalla um fiski-
vernd, hafa mjj>la þýðingu til
viðbótar lögsögu strandríkis.
ÍÉn jafnvel þótt fullnægjandi
ráðstafanir til fiskiiverndar séu
framkvæmdar, yrði samt úr
vöndu að ráða ef þá kæmi í liós,
að hinn mesti fáanlegi afli til
frambúðar nægði ekki fyrir
þörfum allra þeirra, sem stunda
vildu veiðar á tilteknum mið-
um. Tökum dæmi af íslandi.
Væri það sanngjarnt að krefj-
ast þess, að allir þeir, sem við
strendur landsins stunda sjó,
drægju að jöfnu úr aíla sínurn,
þannig að slíkt gengi til jafns
yfir strandbúana, sem eiga af-
komu sína undir afla sjávarins
og yfir hina, sem sækja á miðin
til þess að auka tekjur sinna
þjóða. Við segjurn nei — og aft
ur nei. Hér verðúr með öðrum
orðum að greina skarplega á
milli ráðstafana til að vernda
fiskimiðin og réttarins til að
nota þau. Þegar ágreiningur rís
um síðara atriðið, telur sendi-
néfrid Íslands, að strandríkinu
beri forgangsréttur til fisk-
veiða allt að nauðsynlegri fjar-
lægð frá ströndum landsins til
þess að fullnægja þörfum lands
manna, að minnsta fcosti þar
sem fiskveiðar m.eð ströndum
fram eru grundvöllur að eína-
hag og a'fkomu landsins. Slíka
fjarlægð ber að ákvarða með
tilliti til aðstæðná í hverju til-
viki og ástæðna á hverjum
stað. Að því er ísland varðar
verður því t.d. ekki neitað, að
allur efnahagur þjóðarinnar
byggist á fiskveiðum undan
ströndum landsins. Það er einn
ig ljóst, að landið er afskekkt
og hvílir á stöpli eða land-
gr.unni, þar sem skapazt háfa
góð aflaskilyrði. Að þessu at-
huguðu telur íslenzka sendi-
nefndin að rétt hafi Verið og
sanngjarnt að gera það, sem ís-
lenzka ríkisstjórnin gerði þeg-
ar fyrir 10 árum: að banna veið
ar erlendra skipa á svæði innan
marka, sem nauðsynleg rnáttu
teljast til þess að tryggja ís-
lendirigum forgangsrétt á því
að fullnægja þörfum sínum.
Ég hef gert mér nokkuð tíð-
rætt um þetta vandamál, ekki
sízt vegna þess, að þjóðréttar-
nefndin hefur minnzt á þess
konar vandamál í skýrslu
sinni. Á bls. 38 í skýrslu henn-
ar stendur: „Kröfur um sérstök
fiskveiðiréttindi ó grundvelli
efnahagsaðstæðna. — Athygli
nefndarinnar hafði verið vakin
á tillögu þess efnis, að þar sem
þjóð byggir afkomu sína á fisk
veiðum undan ströndum sínum,
ætti hlutaðeigandi ríki að hafa
rétt til lögsögu y-fir fiskveiðum
innan sanngjarnra ‘takmarka
frá str.öndinni með hliðs.jón af
aðstæðum, þegar slíkt er naúð-
synlegt, til þess að varðveita
afkomu þjóðarinnar. Var það
lagt til, að í slíkum tilvikum
gæti komið tii mála að færa út
landhelgina eða að sérstakt við
bótarbelti yrði viðurkennt í
þessu skyni.
Þegar nefndin hafði rætt
þetta atriði urn stund, komst
hún að raun um, að hún hefði
ekki aðstöðu til að athuga ná-
kvæmlega hvað í því fælist og
að hve miklu leyti væri hér um
sérréttindi að ræða. Nefndin
viðurkenndi hins vegar, að
þessi tillaga svo og r.eglan um
að í vissum tilvikum hefji þjóð
ír ekki veiðar á svæðum þar
sem þær hafa ekki stundao veið
ar áður (sjá athugasemdir við
gr.ein 53), kunni að bvggjast á
’hagsmunum, sem þjóðarréttin-
um beri að viðurkenna. Þar eð
nefndin hefur ekki til að béra
nægilega sérþekkingu í fiski-
fræði og hagfræði til að rann-
saka þessi sérstöku tilvik, hef-
ur hún ekki gert ákveðnar til-
lögur í þessu efni, en leyfir sér
að vekja athygli á því.“
6.
íslenzka sendinefndin er sann
arlega sammála þeirri reglu að
þjóðir skuli ekki hef ja veiðar á
svæðum þar sem þær hafa eigi
stundað veiðar áður (ef siíkt
brýtur í bága við hagsmuni
strandríkisins), og að.hennar á-
liti er vandamálið um lögsögu:
yfir. fiskveiðum sett fram á-
mjög raunhæfan hátt í skýrslu
nefndarinnar. Samt hefur
nefndin ekki gert ákveðnar til-
lögur hér um og ber við skorti
á sérþekkingu í fiski-fræði og
hagfræði til þess að gera þessu
máli hæfileg skil.
Sendinefndin treystir því, að'
þessi ráðstefna, þar sem kost-
ur er sérfræðinga á öllum þess
um málum, muni taka mál
þetta til meðferðar og leys-a
það.
Þess ber að geta sérstaklega'
og leggja áherzlu á, að með þess
ari tillögu erum við ekki nð
gera neina tilraun til þess að
„ganga á“ reglurnar um frelsi
á hafinu, enda þykir oss hlýða
að taka það fram, að þessf til-.
laga snertir á engan háft
frjálsræði venjulegra siglinga.
En vér erum þess fullvissir, að
grundvallarreglurnar u:ni lög-
sögu strandríkis — hvort sem
hún nefndist landhelgi, viðbót-'
arbelti eða landgrunn — og um
frelsi á hafinu eiga jafnan rétt.
á sér og að annað kemur ekki í
bága víð hitt. Á bak við bæði
standa lögmætir hagsmunir,' og
vandinn er sá að finna mörkin
á rniilli þeirra. í ræðu sinni lét
hæstvirtur fulltrúi Kanada þá
skoðun í ljós, að hvað landhelgi
áhrærði bæri að draga mörkin
þrjár mílur út frá grunnlínum,
en að því er fiskveiðibelgi
snerti ætti fjarlægðin að -tfera
12 mílur. Svo sem ég hef áður
tekið fram, fellst íslenzka sendi
nefndin algerlega á það, að ekki
sé þörf á að færa landhelgina
út að því er varðar fiskveiði-
lögsögu strandríkis. Ef Íögsag-
an yfir fiskveiðunum er hæfi-
lega tryggð, getur sendinefndin
íslenzka fallizt á þrönga land-
heígi. Við lítum einnig svo á, að
yfirleitt muni 12 mílna svæði
vera sanngjarnt hámark fisk-
veiðilögsögu. Að því er ísland
várðar, myndu slík fiskveiðí-
mörk að miklu leyti reynast
fullnægjandi ’hvað þarfir íslend
inga snertir, og munum v.ið
styðja þessa tillögu sem al-
menna reglu. En eins og ég hef
áður sagt, teljum við nauðsyr.-
legt' að-sérstakar régltir gilöi
um þjóð, sem er að miklu leyti
upp á fiskveiðar komin sér til
lífsuþpeldis. Þegar svo stendur
á, hlýtur strandríkið að gera
sínar ráðstafanir í ljósi brýnna
þarfa, og ráðstefna þessi mun
að sjálfsögðu með góðum vúja,
skilningi og raunsæi geta kom-
izt að einhverri niðurstöðu um
reglur, þar sem viðurkenndar
séu brýnar efnahagsþarfir
strandríkis ásamt reglum, er
útiloki misnotkun slíkrar að-
stöðu. Munum við aftur víkj.a
að þessu vandamáli, svo og því,
hvar setja béri slíkar regiur inn
í texta frumvarpsins, þegar
komið er að umræðum um þær
frumvarpsgreinar.
- Herra forseti.
íslenzka sendinefndin treyst,
ir á víðsýni ráðstefnu þessarar
og vonar, að hún láti ekki í
störfum sínum stjórnast af
blindum regluþrældómi.