Morgunblaðið - 09.11.1913, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
39
Rotschild hinn auðugi
beittur ójöfnuði.
Rotschild lávarður í Lundúnaborg
fekk fyrir skömmu siðan »áríðandi«
bréf.
Það hljóðaði svo:
»FéIag okkar leyfir sér hér með að
biðja yður um að gefa til sjóðs þess
30.400 pund sterling. Ef þér viljið
gera það, þá auglýsið þér í »Times«
fjórum dögum eftir að þér hafið
fengið þetta bréf: »Gullhringur með
demöntum hefir týnst í grend við
Covent-Garden. Fimm pund í fund-
arlaun*. — Tíu dögum síðar drekk-
ið þér kvöldte í kaffihúsinu Appe-
nrodt í Coventstreet. I fataklefan-
um á hægri hönd er dálítil hola í
vegginn bak við vatnsrörið. í þá
holu leggið þér peningana, þrjátíu
þúsundpunda seðla og fjörutíu tíu-
punda. Yður finst staðurinn ef til
vill einkennilega valinn, en við höf-
um valið hann vegna þess, að þar
sér enginn til yðar þegar þér leggið
féð af yður.
Félagið hefir ákveðið að þér verð-
ið drepinn, ef þér reynið að snúa
ýður til lögreglunnar eða því um
líkt. í öðru lagi, ef þér auglýsið
ekki í »Times«. í þriðja lagi vegna
þess ef við fáum ekki féð, eða ef
þér tilkynnið númerin á seðlunum,
og í fjórða lagi ef þér síðar meir
sendið lögregluna að leita okkar og
einhver okkar verður tekinn fastur.
Sonardóttir yðar, ungfrú Alice Rot-
schild mun einnig verða drepin, ef
þér ætlið að beita okkur brögðum«.
Bréfið endaði á því að félagið
skyldi aldrei framar ónáða hann, ef
hann gyldi því nú þessa tilteknu
fjárhæð.
Lávarðurinn lét sér ekki bylt við
verða. Hann sendi málfærslumönn-
um sínum bréfið, og þeir aftur lög-
Svörtu gammarnir.
^ Skáldsaga
eftir
Ovre Richter Frich.
— (Prh.)
Katrín Fjeld lagði höndina á höf-
uð sjúklingsins, þýtt og varlega, eins
og móðir, sem gætir barns sins. —
Við það hvarf öll hugaræsingin hjá
Burns, augun urðu aftur eins þýð
°g áður, og reiðidrættirnir hurfu úr
andlitinu. Nokkru siðar hallaði hann
sér til svefns og þá var bros á and-
liti hans. Milli svefns og vöku sá
hann stóran, gulan kött, með stutta
rófu, stökkva upp í rúmij og leggj-
ast til fóta.
— Uss, »Pajazzo«, hvíslaði Fjeld
og strauk kettinum. Þú átt að fara
varlega. Skilurðu það ?----------
Það var áliðið dagsins, og niðri á
Akersgötunni var umferðin að auk-
ast. Blaðastrákarnir hlupu aftur og
fram og köllin í þeim kváðu við
alstaðar.
Úti fyrir gluggum »Kvöldpóstsins«
stóð hópur manna og svalg nýjustu
reglunni, sem síðan tók til óspiltra
málanna.
A ákveðnum degi stóð þessi aug-
lýsing í »Times«: Gullhringur með
demöntum hefir týnst í nánd við
Covent Garden. Síðari skilmálarnir
verða að vera aðgengilegri«.
Nokkrum dögum siðar fékk lá-
varðurinn þetta svar: »Þó okkur
þyki það leitt, þá getum við ekki
breytt skilmálunum«.
Nú var haldinn vörðnr um hús
Rotschilds nótt og dag. Fékk hanu
þá enn bréf sem hljóðaðisvo: »Við
höfum enga ánægju af því að drepa
yður, og viljum að þér ráðið þvi hve
mikið þér viljið af mörkum láta.
Við vitum vel að þér hafið snúiðyður
til lögreglunnar, og ekkert væri okkur
auðveldara en að sýna yður, að við
höfum vald á lifi yðar hvenær sem
okkur sýnist. Tveimur dögum eft-
ir að þér fáið bréf þetta, sendið þér
þessa auglýsingu í »Times: »B. H.
málið er útkljáð með (hér setijð þér
upphæðina). Ef við verðum ánægðir
með það sem þér þá stingið upp á,
skulum við aldrei framar ónáða yður.
Þér leggið þá að eins féð á hinn
tiltekna stað í kaffihúsinu Appenrodt.
En við vinnum þess eið, að þetta
eru síðustu forvöð fyrir yður«.
Svarið var: »Málið er útkljáð með
hundrað pundum*.
Nú barst lávarðinum bréf af nýju.
Þótti félaginu sér minkun ger með
tilboðinu, og gat þess, að minna
en fimm hundruð pund gæti ekki
komið til nokkura mála. í næstu
auglýsingu var svo lofað þeirri upp-
hæð, og voru nú gerðar í laumi
allar nauðsynlegar ráðstafanir til þess
að festa hendur í hári þorparanna.
í holuna í veggnum, þar sem láta
átti peningana, var settur rafmagns-
umbúnaður, sem hringdi, ef hönd
var rétt þangað inn. Þar að auki
voru látnir þar nokkrir falskir seðla-
pakkar og stráð á þá fjólubláu dufti.
fregnirnar. Tímarnir voru breyttir
til hins verra, og vængjaþytur nýrra
stórtíðinda heyrðist úr öllum áttum.
Hræðslan hafði farið vaxrndi, og
við hverja fregn, sem kom, stóð
spurningin : »Hver kemur næstur ?«
Svörtu gammarnir gáfu mönnum á
hverjum degi ný umræðuefni. Þeir
svifu yfir Evrópu eins og reiddur
refsivöndur, án þess að nokkur gæti
afstýrt því. Þeir komu og hurfu um
leið. Allir njósnarar álfunnar voru
á hælunum á þeim, en gátu aldrei
uppgötvað neitt, því þorparan ir lögðu
leiðir sínar um loftið, og þir gat
enginn fylgt þeim eftir. — Hverir
voru þeir ? Og hvaðan voru þeir ?
Þeir virtust eiga heima alstaðar í
álfunni og hafa samband við alla
hluta heimsins. Og það virtist svo
sem þeir vissu alt, að minsta kosti
vissu þeir, hverjum þeir áttu heiftir
að gjalda.
Skyldu símskeytin herma nokkuð
frá hryðjuverkum þeirra í dag ? —
Ungur maður, dökkur á brá og
fríður sýnum, stóð fast við blaðið,
sem hengt var út til sýnis. Hann
leit fljótlega yfir efni þess, þangað
Ef einhver snerti pakkana litaði það
hendur hans, og reyndi hann að þvo
það af, varð liturinn æ sterkari.
Nokkru síðar var það að ungur
maður kom inn í kaffihúsið að kvöldi
til. Stundu síðar hringdi rafmagns-
bjallann, og var pilturinn þegar grip-
inn. Það var ungur Þjóðverji, Hein-
rich Kremerskother að nafni. Hann
meðgekk þegar glæp sinn. Var hann
nú settur í varðhald. Skrifaði hann
Rotschild þaðan langt bréf, og bað
hann auðmjúklega fyrirgefningar. í
bréfi þessu getur hann þess að hann
sé af góðum ættum. Hafi hann ver-
ið í tvö ár verzlunarmaður hjá stórri
verzlun í Limburg, en farið þaðan
til Lundúna til þess að læra ensku
og fá sér einhvern starfa. En það
hafði ekki lánast, og faðir hans sem
var fátækur barnamaður gat ekkert
hjálpað honum.
Það eru ekki nema fáir dagar síð-
an að honum var í fyrsta skifti stefnt
fyrir dómarann, og kom Rotschild
þangað sem vitni.
Þjóðverjinn varði mál sitt sjálfur,
og það svo vel að undrum sætti.
Hann gat þess, að það hefði alls
ekki verið ætlun sin í fyrstu að kúga
fé út úr lávarðinum. Skömmu síðar
en lávarðurinn hefði fengið fyrsta
bréfið, kveðst hann hafa ætlað að
skrifa honum aftur og láta þá nafns
síns getið, og þess, að hann hefði
að tilviljun komist að því, að bófar
nokkrir ætluðu að snuða hann um
allmikið fé. Síðan ætlaði hann að
geta þess, að fyrir sitt tilstilli væri
hættan um garð gengin, en þorpar-
arnir flúnir brott af Englandi. Á
þennan hátt kveðst hann hafa hugs-
að hugsað að ávinna sér hylli Rots-
childs og hjálp. En hann hefði horf-
ið frá þessu, þegar svar kom í »Tim-
es«, og haldið áfram tilraunum sín-
um að neyða fé út úr lávarðinum.
Pilturinn var svo aftur fluttur í
varðhaldið og bíður nú dóms.
til hann kom að æfiminningu Ralph
Burns, sem hann las rækilega. Síð-
an smeygði hann sér út úr mann-
þyrpingunni og rölti ofan götuna,
með hendurnar í vösunum.
— Blóðmissi, tautaði hann fyrir
munni sér. Skyldi þá nokkuð hafa
grunað, klaufana þá arna, bætti hann
við og hló. Hann staðnæmdist á
horninu á Stórþingstorginu og kveikti
i bréfvindling. Síðan sneri hann við
og gekk þvert yfir torgið og þang-
að sem bifreiðarnar stóðu. Hann
gekk hratt, og í því hann gekk fram
hjá Tostrupkjallaranum, rak hann
sig á unga stúlku, sem var í ein-
kennisbúningi »Rauðakrossins«.
— Eg bið yður að afsaka, sagði
hann á norsku, en það var dálítill
erlendur keimur í framburðinum. —
Stúlkan draup höfði lítið eitt. Hún
var föl og þreytuleg ásýndum —
það var Helena systir.-------—
Fyrirgefið þér, ungfrú, hélt mað-
urinn áfram. Þér getið víst ekki
gjört svo vel og sagt mér----------
Hann þagnaði skyndilega, sneri sér
undan og hclt burt.
Helena systir horfði á eftir hon-
Slungin kona.
Bifreiðin stöðvaðist fyrir framan
búðarhurðina hjá stærsta skinnakaup-
manninum í Berllnarborg og út stigu
tvær konur, prúðar og vel búnar.
Þær gengu inn og keyptu skinna-
vörur fyrir 40 — 50 þús. kr. og létu
færa þær út í vagninn, sem beið fyir
utan. Meðan á því stóð, skrifar önn-
ur konan ávísun á banka, sem hún
ætlaði að borga skinnin með. Hún
sér þá einn verzlunarþjónana hlaupa
inn í símaklefann til þess að kom-
ast í samband við bankann og
spyrja hvort útgefandi ávísunarinnar
eigi peninga í bankanum. Banka-
maðurinn kveður svo vera og þjónn-
inn kemur allur i einu brosi út úr
klefanum. En konan hefir orðið vör
við athafnir hans og bregst ill við.
»Eruð þér svo ósvífinn að spyr-
jast fyrir um mig«, segir hún við
veslings þjóninn, sem nú stóð blóð-
rjóður við búðarborðið. »Þér hafið
víst haldið að eg ætti enga peninga
og væri að hafa af ykkur skinnin,
og úr því svona er, getið þið setið
með ykkar skinn sjálfir. Eg þoli
enga móðgun«. Skipar hún stðan
ökumanni sínum að flytja skinnin
inn í búðina aftur og ekur burt, en
kaupmaðurinn er sem þrumulostinn.
— Eftir stundarfjörðung kemur
bifreiðin aftur og konan segir kaup-
manni, að henni þyki skinnin hans
fegurst og að hún ætli að fyrirgefa
ósvífni verzlunarmannsins 1 þetta sinn
— og kaupa skinnin. Kaupinaðurinn
verður himinlifandi, og afhendir vör-
urnar og tekur ávísunina. En þegar
hann nokkrum mínútum siðar fer í
bankann til að sækja peningana, þá
fréttir hann, að konan hafi rétt áð-
ur tekið alla peningana út úr bank-
anum.
Svona fór hún að því, að eignast
skinnin fyrir lítið verð 1
..... ..... ag t ■qgi -----
um og í andliti hennar lýsti sér
hræðslaog kvíði, og augun urðu óvenju-
lega stór.-------—
Það var hann, sagði hún við sjálfa
sig. Guð minn góðnr, það var hann.
Hvað átti hún að gera? Maðurinn
var nú horfinn fyrir hornið hjá To-
strup.........Hún horfði vand-
ræðalega í kring um sig. . . . Hún
hafði þarna þekt sama manninn sem
um morguninn hafði komið inn á
spítalann og nefnt sig Jones. Hann
hafði komið þangað með eitraðar
ostrur handa Burns. Hann var nú
að vísu dálítið breyttur; i staðinn
fyrir fínan flókahatt, hafði hann nú
litla koll-lága húfu og auk þess nýtt
yfirskegg, sem huldi munninn og
hina einkennilegu drætti í kring um
munnvikin. . . . En augun og róm-
urinn, . . . það hlaut að vera sami
maðurinn. . . .
Hún flýtti sér nú eins og hún
mátti heim til Fjelds læknis.
— Hvað er að, Helena systir?
spurði læknirinn, þegar hann sá hana
koma lafmóða og skjálfandi af geðs-
hræringu. . . . Þér komið nokkuð