Morgunblaðið - 30.11.1913, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
131
Bezta jólagjöfin.
Þau 14000—15000 manns,
sem hafa látið taka af sér mynd hjá mér, frá árinu 1907 til
þessa tíma, geta fengið þessi kostakjör fyrir jólin:
g) Stór mynd x/é örk á 3 kr., áður 8 kr.
gj — — örk á 5 kr., áður 15 kr.
'O
•n
(8
H
©
«
Menn þurfa að eins að segja til nafns síns, eða
koma með seðil, sem þeir hafa fengið (alt frá Nr. 10000 til
24000).
Þeir sem láta mynda sig fyrir jól, njóta hins sama.
Sérhver mynd verður vandlega unnin.
Pétur Brynjólfsson sjálfur við kl. 11—2.
Bezt að koma sem fyrst. Timinn er naumur til jóla.
Myndastofan er opin frá kl. 9—6.
P. Brynjólfsson.
U
©
N
pf
1»
O-
*-<
88
(Q
O!
Hj
s
Nýtt fyrir húsmæðurnar
til bökunar og matartilnúnings
»CoIovo«-þuregg i pökkum,
Eggjablómur,
Eggjahvítur og
heil Egg,
jafngildir nýjum eggjum, en er mun ódýrara, fæst í
J. P. T. Brydes verzlun.
S a n n.
Við undirritaðir bönnum hér með ö!lum að ganga með byssu og
skjóta fugla í löndum ábýlisjarða okkar. Hvern þann, sem bann þetta
brýtur, munum við kæra til sekta og skaðabóta, eins og lög til standa.
Árni Björnsson, Sigurður Magnússon,
prestur Görðum. læknir Vífilsstöðum.
Jakob Eiríksson, Bjarni Halldórss., Hannes Þórðars.,
bóndi Hofstöðum. bóndi Hagakoti. bóndi Arnarnesi.
Erlendur Zakaríasson,
bóndi Kópavogi.
Síml 444 Sími 444
Sendisveinaskrifstofa
verður opnuð 1. desember næstkomandi
á (jrettisgötu 8.
Hefir hún altaf við hendi drengi til þess að annast allskonar smá-
sendiferðir um bæinn, flytja á milli reikninga, bréf og böggla o. s. frv.
fyrir mjög væga borgun.
Skrifstofan er opin alla virka daga frá 8 f. m. til 8 e. m.
Fiskifélag íslands
Reykjavíkurdeildin
tekur á móti innritun nýrra félaga. Gjald fyrir æfifélaga iokr., ársfélaga i kr.
Skrifstofan er opin alla virka daga frá kl. n—3 og 4—7 í Þing-
holtsstræti 25.
Einhver úr stjórninni venjulega til viðtals kl. 5—6. e. m.
Schwartze sparaði ekkert til þess
að gera vini sínum kvöldið eins
ánægjulegt og unt var. Hann drakk
með honum hverja skálina eftir aðra
i kampavíni og kom honum í kunn-
ingsskap við allar ungfreyjurnar —
»svo engin yrði útundan*.
Og þær voru allar svo ástúðlegar
við hann, að hann varð alveg utan
við sig. Allra augu hvíldu á hon-
um og þegar hann dansaði, þá höll-
uðust þær svo dreymandi að brjósti
hans, að honum fanst sem þær ætl-
uðu sér allar að veiða sig. En ein-
kennilegast þótti honum það, að all-
ar vildu þær klingja við hann kampa-
vínsskálum eftir hvern dans, og að
lokum fór svo, að hann vissi naum-
ast hvað hann gerði eða sagði. Seint
um kvöldið var hann einn með ung-
frú Ellinor inni í litlu herbergi, og
þá talaði hann miklu fleira við hana,
en honum hafði nokkurn tíma dott-
ið 1 hug.
Þegar hann vaknaði daginn eftir,
var hann ekki laus við höfuðverk og
hann braut heilann um það, hvað
skeð hefði kvöldinu áður. En hann
gat ekkert muuað.
Skyndilega sló einni hugsun niður
í sál hans: »Drottinn minn dýri!
Nú hefi eg náttúrlega trúlofað mig
í gærkvöldi«.
Þá var hringt. Það var póstþjónn-
inn, sem kom með ótal lítil bréf til
hans. í sama mund kom Schwartze
þangað til þess að vita hvernig vini
sínum liði.
»Það var gott að þú komst*, sagði
Mertens. »Eg held að eg hafi drukk-
ið of mikið í gærkvöldi. Heyrðu!
Þú hefir víst ekki veitt þvi eftirtekt
— að eg — væri einni stúlku —
nærgöngulli en annari —«.
Schwartze leit á hann alvarlega.
»Og þú spyrð þessa! Eg kom
hingað til þess að ávíta þig. Þú hefir
rænt mig brúði minni — mig vesal-
inginn,sem i einfeldni minni ætlaði að
vernda þig fyrir því að stelpurnar
yrðu þér að fótakefli. Svei Mertens !
Manstu ekki eftir biblíusögunum þín-
um. Manstu það, að ríki maðurinn
tók sauð hins fátæka. —
— Sauð, sauð! Þú getur sjálfur
verið sauður!« svaraði assessorinn.
Hvernig átti eg að vita það að þú
hefðir ást á ungfrú Ellinor«.
»Það er ekki hún sem eg á við,
heldur Mila Drewes, kærastan mín,
sem þú kystir í gær!«
»Hvaða bull. Þetta er ósatt!«
»Og nérna sé eg einnig bréf frá
henni«, sagði Schwartze og greip
eitt bréfið á borðinu.
Mertens reif það upp og las:
»Góði hr. Mertens!
Eg get ekki neitað yður. Eg hefi
talað við foreldra mina og við vænt-
um þess að sjá yður í dag. Trú-
lofunarkossinn hafið þér þegar fengið.
Mila«.
Mertens greip hin bréfin með
skjálfandi hendi. Þau voru öll hér
um bil eins.
Það var að eins sitt nafnið undir
hverju þeirra: Klara, Amalie, Minna,
Edith, Laura.
»Eru stelpurnar vitlausar«, stundi
hann.
»Og hver gefur þér leyfi til þess
að trúlofast tíu, tuttugu stúlkum sama
kvöldið«, sagði Schwartze og las upp
nöfnin aftur.
»Þú ert ær Schwartze, láttu mig
í friði«.
»Vertu sæll Mertens, eg skal hitta
þig siðar« — og svo fór hann út
fokvondur.
Mertens fór að athuga bréfin
nánar.
»Hún hefir ekki skrifað«, tautaði
hann. »Nú, en ef eg slepp ekki á
annan hátt, þá verður það þó að vera
hún«.
Stundu siðar heimsótti hann ung-
frú Ellinor.
»Ungfrú Ellinor! Trúlofuðum við
okkur í gærkvöldi?«
Hún leit á hann og brosti.
»Ekki mér vitanlega, hr. assessor«.
»Gu*i sé lof«, sagði hann og and-
varpaði.
»Þér eruð ókurteis, hr. Mertens«,
sagði hún og setti upp þóttasvip.
»Þér misskiljið mig, ungfrú. Eg
lofaði guð fyrir það, að wð trúlof-
uðum okkur ekki í gær, því þá get-
um við gert það í dag. Eg skal
segja yður, eg gerði marga glópsku
í gær sem eg iðrast eftir í dag«.
»Nú hvers vegna viljið þér þá trú-
lofast mér í dag, fyrst þér iðrist þess
að þér kystuð mig í gær«.
»Hvað segið þér? Kysti eg yður
líka? En þér sögðuð þó . . .«
»Að við hefðum ekki trúlofað okk-
ur og það er satt. En eg get ekki
þrætt þess að eg kysti yður.«
Hann var í vandræðum.
»Eg skil ekkert í þessu öllu sam-
an ! En eg segi yður það satt, ung-
frú Ellinor, að eg vildi gjarnan trú-
lofast yður og hefi ekki ætlað mér
neina aðra«.
»Sýnist yður að eg sé svo trú-
lofunarsjúk ?» sagði hún háðslega.
»Hvað eigið þér við ?« spurði hann
og vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
»Ekki annað en það, að eg er ein
af þessum gæsum sem þér mintust
á í gær«, sagði hún og hló. »Lítið
þér út um gluggann, hr. assessor«.
Hann gekk að glugganum og hrökk
við.
»Guð almáttugur! Amelie, Klara,
Edith, Mila —---------«.
»Já, herra assessor; eintómar trú-
lofunarsjúkar gæsir, sem að eins eru
þolandi með kampavíni. Skemtuð
þér þeim vel, hr. assessor?*.
Nú áttaði hann sig.
»Það er þá ekki annað en gam-
an«, sagði hann og andvarpaði af
gleði.
»Það var hefnd á yður fyrir kven-
hatur yðar«.
»En kossinn!*.
»Það er hið eina sanna við sög-
una«, svaraði hún og roðnaði. »En
það er enginn sem veit um það, og
enginn, sem skal fá að vita um það.
Og þá skiljið þér líka hvernig á því
stóð að eg gat ekki skrifað yður eins
og hinar*.
I þetta skifti slapp assessor Mert-
ens ekki ótrúlofaður frá þorpinu.