Morgunblaðið - 07.12.1913, Síða 3

MORGUNBLAÐIÐ
163
Gardínutau,
margar teg., setd afar-ódýrt
fyrir jóíin.
Síurta Jónsson,
Jólabazarinn
mihti
verður opnaður núna i vihunni.
Tfann þurfa attir að sjá.
Jón Zoéga.
Laugaveg it.
] ólatré.
Meö Botníu komu feiknin öll af jólatrjám
Niðursett verð.
Heiðruðum viðskiftavinum gefst hérmeð til vitundar, að
í verzlun
)öns Zoéga
Sama verð og i tyrra.
Kaupfélag Hafnarfjarðar
gefur lO°/0 afslátt af hinum góðu alþektu vefnaðarvörubirgðum sinum,
frá þessum degi til nýárs.
JólaglaðDing handa fátækom.
Kvenfélag Frikirkjusafnaðarins í
Reykjavik hefir áformað, að verja
allmikilli upphæð úr sjóði sínum til
að gleðja fátæklinga fyrir jólin. En
af þvi að það veit, að mörgum er
að miðla, þá vill það taka höndum
saman i þessu skyni við sem flesta
hjartagóða og örláta menn í bænum.
Mælist félagið nú til, að góðir menn
skjóti saman og auki á þá leið upp-
hæð þá, sem félagið ætlar að hafa
til jólaglaðnings fátækum.
Fénu verður útbýtt, ef nokkuð
safnast, án tillits til þess, í hvaða
söfnuði fátæklingarnir eru.
Komið og verzlið við Kaupfélagið!
Stjorn éla upfdlag sins.
Fríkirkjupresturinn veitir gjöfun-
um móttöku.
Tieyringurinn og fimmeyringur-
inn eru teknir með þökkum.
Morgunkjólar og dagtreyjur
ódýrar til kaups og saumaðar í
Doktorshúsinu.
Ferðasag-a.
A. Kjelland.
Systir mín þurfti að ferðast til
Modum.
Það var áður en járnbrautin var
lögð til Drammen, og varð hún því að
fara þangað í vagni, alla hina löngu
leið frá Kristianiu.
Og nú reið mest á þvi, að kom-
ast sem fyrst á stað. Alt þurfti að
ganga í loftinu, svo hún kæmist nógu
snemma til Drammen — áður en
járnbrautarlestin færi þaðan.
— Drottinn minn dýri! ef lestin
væri nú farin og hún yrði að bíða
heilan dag alein — í Drammen.
Hún borgaði ökumanninum tvö-
falt fyrir það, að hraða ferðinni sem
mest mátti, og hún sló í hestana
með sólhlifinni ,sinni. En hún varð
oft að skifta um hesta og ökumann
og alt af leið tíminn svo ótruiega
fljótt. Það þurfti að bera kofortin
milli vagnanna og svo voru ótal
smáhlutir, sólhlífin og herðasjalið,
sem hafði raknað sundur, regnhlífin,
blómvöndurinn og bókin.
Svo þurfti að borga og reikna og
skifta á peningum. Og buddan var
svo troðfull af silfri, að peningarnir
ultu sjálfkrafa úr henni niður á gólf,
og runnu svo um alt, undir borðin,
stólana og ofninn. Alt þurfti að
finnast aftur, en meðan á því stóð,
flaug timinn fram hjá eins og elding.
Þó hafði hesturinn naumast verið
settur fyrir vagninn, fyr en systir
min var komin út og í sæti sitt.
»Svona, nú er eg tilbúin. Verið
þið sæl!« hrópaði hún.
Og svo kom það alt fljúgandi á
eftir henni upp í vagninn, sólhlífin
og regnhlífin, herðasjalið, sem sund-
ur hafði raknað, blómvöndurinn og
bókin. Og hún varð að halda á því
öllu í fanginu þangað til á næstu
skiftistöð, en húsfrúin veifaði á eftir
vagninum hvíta vasaklútnum hennar,
sem ómögulega gat fylgst með.
Alt gekk nú eins og í sögu, en
tíminn var naumur. Og þegar þau
komu á hæðirnar hjá Gjellebæk og
sáu niður til Drammen, þá voru
ekki nema örfáar mínútur eftir þang-
að til lestin átti að fara á stað.
Að lokum komst hún alla leið.
»í Drammen, í Drammenc, hrópaði
hún upp af fögnuði um leið og hún
þaut niður úr vagninum inn á járn-
brautarstöðina. Klukkuna vantaði
ekki nema fáeinar sekúndur, og hún
var með alt smádótið sitt í fanginu.
Þjónninn sem seldi farmiðana, var í
þann veginn að fara, en hætti við
það er hann sá systur mína koma.
»Farmiða I — í gnðs nafni! Látið
þér mig hafa farmiða til Drammen!
Hvað kostar hann ?«
»Hvert ætlið þér, ungfrú góð?«
spurði þjónninn með mestu hægð.
»Til Drammen! — Heyrið þér
það? En flýtið þér yður, eg er viss
um það að eg verð of sein«.
»En ungfrú«, sagði þjónninn og
brosti við, »þér eruð í Drammen«.
»Ó, fyrirgefið þérl Það er alveg
satt. Til Modum — til Modum ætla
eg að fara«.
Farmiðann fekk hún, og með fult
fangið af smádóti og peningabudd-
una milli tannanna, þaut hún út á
stöðvaipaiíiun. Þá gripu brautar-
þjónarnir hana og vörpuðu henni
inn í einn klefaún, eins og hún væri
fis. Og þar lá hún nú brosandi og
alsæl; hún hafði komið nógusnemma.
Gegnt henni á hinum bekknum lá
alt smádótið hennar, sólhlifin og
regnhlifin, blómvöndurinn, bókín og
peningabuddan og herðasjalið, sem
nú var eins og lítill, ólögulegur
böggull.
í sama bili hvein í eimpípunni og
gufuvagninn kipti í hina vagnana.
Þá heyrði hún að hratt var hlaupið
á stöðvarpallinum. Og þó það kæmi
henni ekkert við hver þar færi, þá
leit hún þó út um gluggann. Og
um leið og hlauparinn kom auga á
systur mína grenjaði hann:
»Þarna er hún, ungfrúin sem síð-
ast kom. — Hvert á að senda koff-
ortið yðar|?«
Þá hallaði systir mín sér svolítið
út um gluggann og kallaði með hárri
röddu:
»Til Drammen!*
Og í sama bili þaut lestin á stað.
Bláu tauin eru komin.
Guðtn. Siqurðsson
klæðskeri.
JTlikið af nýjum vörum kom með
s\s Botníu í vefnaðarvöruverztun
-=— Tt). Tt)., Ingótfst)VOti. -