Morgunblaðið - 22.03.1914, Side 4

MORGUNBLAÐIÐ
650
I þriðja flokks vagni.
Aldrei gefst manni eins gotttæki-
færi til þess að spara eins og þegar
maður ferðast í járnbrautarvagni. Og
jungfrúin, sem ætíð þurfti að vera
laglega til fara, hafa fallegan hatt og
nýja hanzka, sá þegar, að nú gafst
henni tækifæri til að spara, er hún
þurfti að fara í ferðalag.
Hún ákvað þegar að leggja á stað
með árdegislestinni, til þess að kom-
ast hjá því að kunningjarnir fylgdu
henni á járnbrautarstöðina. Og hún
skrifaði vinkonum sínum, er hún
ætlaði að heimsækja, að þær skyldu
ekki koma á móti sér A járnbrautar-
stöðina. Hún var ekki í því skapi,
að hún gæti sætt sig við langar og
viðkvæmar kveðjur. En sannleikur-
inn var sá, að hún hafði ákveðið að
ferðast með flutningalest, þótt það
væri seinfara flutningstæki og ætti
auk þess að staðnæmast hálfa klukku-
stund við aukastöð. En hún hafði
valið þessa lest vegna þess, að hún
vissi það, að engin vinstúlka sín
mundi ferðast með þeirri lest og hún
hafði ætlað sér að ferðast með þriðja
flokks vagni til f-ess að spara.
Þriðja flokks vagni! Það eru marg-
ir ungir heldri menn, sem aldrei hafa
ekið í annars flokks vagni, hvort sem
þeir hafa komið úr skólanum eða
farið þangað, en hafa í mesta lagi
orðið fyrir þvi happi á kaupstefnu-
degi, að lenda í þeirri Paradís, innan
um bændur og prangara.
Það eru til margar aidraðar hefð-
arfrúr, sem ætíð endranær gera til-
kall til beztu sæta — og laglegar
ungar stúlkur, sem á dansleikjum
dansa ekki við aðra en liðsforingja
— en láta sér þó ætið, þegar færi
gefst, nægja það að ferðast i þriðja
flokks vagni. Maður má heldur
ekki vera altof strangur við sjálfan
sig, þótt maður hafi sett sér ein-
hverjar lífsreglur.
Litla jungfrúin okkar hafði og sín-
ar lífsreglur, en hún ætlaði þó að
ferðast með þriðja flokks vagni. Það
var henni auðvitað þvert um geð,
en — hún vildi endilega spara. En
óþægilegt var það samt sem áður.
Að hugsa sér það að kaupa farbréf
með »þriðja« flokks vagni og eiga
það á hættu að þjónarnir þektu hana!
Og svo þetta, að þurfa að skygnast
um eins og þjófur til þess að ganga
úr skugga um, að enginn væri þar
á járnbrautarstöðvunum sem væri
henni kunnugur.
Nei, guði sé lof, þar er enginn
maður. Hún kaupir sér farmiðann
og gengur svo auðritað út um dyrn-
ar á annars flokks biðstofu. Úti á
stéttinni kemur maður á móti henni
og spyr hana hvert hún ætli. Hún
segir honum það.
— Annars flokks kvenvagn er
hér!
— Nei . . . þriðji . . ., stamar
hún.
— Maðurinn skilur það! Og svo
vísar hann henni Hengra frr.m«, með
hálfgerðum fyrirlitningarsvip og ó-
kurteisum málrómi!
Hún kafroðnar og flýtir sér þang-
að. Vagninn er tómur.
Það er þó altaf bót í máli. Hún
leggur frá sér pynkla sína og gengur
út að glugganum . . . en hrekkur á
bak aftur.
Tvær ungar stúlkur með blómvendi
í höndum koma eftir gangstéttinni.
Fylgja þeim foreldrar þeirra og tveir
stimamjúkir yngismenn. En á eftir
kemur feit vinnukona másandi og
kvásandi, með fult fangið af farangri.
Nú, það eru dætur N.... leyndar-
ráðsl Þær ferðast auðvitað i fyrsta
flokks vagni! Já, auðvitaðl Hvað
mundu þessir tveir fuglar, sem hafa
gefið þeim blómvendina, annars hugsa
um þær? Engum lifandi manni dett-
ur í hug að lita við stúlku sem ferð-
ast í þriðja flokks vagni. »Gentle«-
mennirnir renna ekki einusinni horn-
auga þangað og burðarkarlarnir eru
litlu betri.
Sá, sem ferðast á laun með þriðja
flokks vagni, á eftir sögn, um tvent
að velja. Annaðhvort að hjálpa göml-
um kerlingum, sem hafa ótal pakka,
og konum með hálfa tylft af grenj-
andi krökkum, eða þá að öðrum kosti
að draga sig í hlé, og lita smáum
augum á þetta lítilsiglda fólk.
Jungfrúin litla var í afarslæmu
skapi og ekki batnaði það þegar dig-
ur ávaxta-sölukerling ruddist inn í
vagninn. Hún hafði þó í lengstu
lög vonað það, að hún fengi að vera
þar ein.
Alt gekk nú samt slysalaust þang-
að til vagninn kom að stöðinni þar
sem hann átti að staðnæmast hálfa
klukkustund.
Állir farþegarnir stigu út úr vagn-
inum. Hún gat heldur ekki setið
kyr i þeirri hitasvækju sem var í
vagninum, og eiga það auk þess á
hættu, að dætur leyndarráðsins sæu
hana í gegnum opnar dyrnar. Þær
voru á leiðinni þangað — — nei,
nú sneru þær við og fóru inn á
stöðina. Þá steig hún út úr vagn-
inum, en enn var hún í slæmu skapi.
Og hún var hrædd um að einhver
ferðamannanna þekti sig og færi að
biðja sig að verða samferða.
En hún slapp þó hjá þeim hásk-
anum.
Auðvitað fór hún ekki inn í bið-
salinn. Hún gekk eyrðarlaust fram
og aftur milli húsanna og þorði ekki
einusinni að fá sér kaffi, þó hana
langaði til þess.
Þá er hringt. Lestin er að leggja
á stað. Hún gengur að vögnunum
og stígur inn i klefann sinn í þriðja
flokki. En rétt i því að hún er að
setjast, koma þangað dætur leyndar-
ráðsins og stíga inn í klefann. —
Nú, þá var ekki á verra von!
Nú rekur hvað annað, undrunar-
óp og vinarkveðjur, og svo er rætt
um það hvað þessir þriðja flokks
vagnar séu ágætir, einkum á sumr-
um, þegar maður fer að eins stutta
bæjarleið og ferðast ekki nema svona
einstökusinnum, eins og þessar þrjár
vinkonur.
— En elsku, bezta, segir eldri
systirin, þér megið alls ekki segja
honum pabba frá því að við höfum
verið í þriðja flokks vagni. — Við
gerum það okkur eingöngu til skemt-
unar. En pabba geðjast miður vel
að því, eins og þér eflaust skiljið
vegna stöðu hans í þjóðfélaginu. —
Já, því ekki það! Hann er svo
einkennilegur þessi góði pabbi, sem
í laumi hefir sagt dætrum sinum að
haga sér þannig. Já, hann er dá-
lítið einkennilegur, því ætíð þegar
hann getur, vegna stöðu sinnar í
þjóðfélaginu, ferðast hann sjálfur í
þriðja flokks vagni, situr þar á gler-
hörðum trébekkjum og hallar baki
sínu, þreyttu og bognu af áhyggjum
fyrir átta börnum, upp að nöktum
þiljunum.
Jungfrúin litla lætur þess auð-
vitað þegar getið, að hún hafi aldrei
litið inn í þriðja flokks vagn áður.
En þegar þær systurnar hafa stigið
úr vagninum og hún er ein eftir,
flýgur henni það skyndilega í hug,
hvort ekki mundi réttara að kaupa
sér annars flokks farmiða til þess að
koma þó ekki á áfangastað eins og
flækingur.
Hún rís upp og ætlar að ná f
miðann, en þá man hún eftir því,
að hún hefir beðið vinkonur sínar
þess að koma ekki á móti sér. Og
því er það bezt að súpa bikar niður-
lægingarinnar i botn. — — —
Nú gellur við eimpípan. Lestin .
staðnæmist og lestarvörðurinn opnar
dyrnar — þó ekki svo hvatskeytlega
að hún þurfi að hrökkva svona hast-
arlega saman. En hún hefir séð
nokkra breiðskygða hatta úti á gang-
stéttinni og andlit sem hún þekkir.
Það eru vinir hennar, •sem ekki
hafa skeytt bæn hennar um það,
að koma ekki á móti henni.
Hvað á hún að gera?
flfram
eftir
O. Sweíí Jtlarden.
Framh.
Napoleon bauð einu sinni marskálkum sínum til miðdegisverðar,
en þeir komu ekki stundvíslega. Settist hann þá að snæðingi einn.
Þeir komu, er hann var að rísa upp frá borðum. »Herrar mínir«,
mælti hann, »miðdegisverðinum er lokið, við tökum þegar til starfa«.
Stundvísi er sál alls viðskiftalífs.
Það varð Cæsar að fjörtjóni, að hann frestaði að lesa bréf, sem
hann fekk. Frestur veldur verstu afleiðingum. Rahl ofursti sat við
spil, er honum barst bréf um, að Washington væri að fara yflr
Delawase. Hann stakk bréfinu ólesnu á sig og lauk spilinu. Hvemig
fór ? Hann fekk að eins kvatt saman hersveitir sínar áður en hann
lézt, en menn hans voru handsamaðir hrönnum saman. Það mun-
aði einum tveim mínútum, og fyrir þær misti hann fjör og frelsi og
sæmd sína.
Walter Scott var stundvís maður. Þeirri dygð hans má þakka
hina óvenju miklu starfshæfileika hans. Þá reglu hafði hann tamið
sér, að svara öllum bréfum sama dag og þau komu. Hann fór á
fætur kl. fimm, og um morgunverðarleytið var hann jafnan búinn
að »hálsbrjóta sig á vinnu«, eins og hann orðaði það sjálfur. Ungur
maður, sem var nýbúinn að fá stöðu, leitaði ráða til Scotts. Hann
ritaði honum á þessa leið: Gættu þín, að detta ekki um neina til-
viljun á leið þinni, en hugsaðu um að vera sístarfandi og dunda
ekki eins og kvenfólk gerir stundum. Gerðu þegar það sem gera
þarf og hvíldu þig á eftir — en aldrei fyr en þú ert búinn«.
»Hvað eg met mikils drengi, sem eru stundvísir, segir H. C.
Brown. »Fljótt fer maður að bera traust til þeirra og sjá að óhætt
er að trúa þeim fyrir mikilvægum erindum. Drengur, sem orðinn
er kunnur að stundvísi, hefir lagt fyrsta skerfinn til þess að smíða
hamingju sína í lífínu«.
Stundvísi er hlið traustsins og opnar fyrir oss hlið lánstrausts-
ins. Hún ér bezta sönnun þess, að alt sé í lagi hjá oss og vekur
traust hjá öðrum á dugnaði vorum. Sá maður, sem kemur á réttum
tíma, er og líklegur til að standa við orð sín.
Sérhver fésýslumaður veit, að til eru augnablik, sem áhrif hafa
svo árum skiftir. Til eru menn, er ætíð þurfa að hlaupa til þess
að koma á réttum tíma, menn, sem virðast hafa óhemjuannríkt, og
láta eins og þeir séu ætíð að missa af járnbrautarlestinni, sem þeir
ætla með. Þessa menn vantar vinnulag og verður sjaldan mikið að
verki.
»Betra seint en aldrei« — er eigi nærri eins gott máltæki og
þetta: Betra aldrei en of seint.
Mörg æfin hefir farið forgörðum vegna þess, að nokkrar mín-
útur hafa mishepnast.
Nokkur augnablik valda oft öllum muninum á sigri og ósigri,.
á happi lífsins og hruni þess.