Morgunblaðið - 23.05.1915, Síða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Belgiumenn svelta.
Nefnd sú, sem stendur fyrir út-
býtingu matvæla til Belga hefir nú
snúið sér til Englendinga og beðið
um samskot til þess að geta haldið
starfi sínu áfram. Hafa Þjóðverjar
neitað að sjá bágstöddum mönnum
í Belgíu fyrir mat og samskot til
Belga frá hlutlausum löndum dræm-
ari nú en áður. Nefndin hefir ekki
beðið um samskot frá Englandi fyrr,
þar sem svo var til ætlast í upphafi
að þau kæmu eingöngu frá hlutlaus-
um löndum. Englendingar tóku
þessari málaleitan vel, og fyrsta dag-
inn var skotið saman 1,130,000 kr.
Georg konungur gaf 9000 kr.
Sprengiefni.
Rússar hafa nýlega sent frá sér
stóra pöntun á púðri og sprengiefni
til verzlunarfélags í Kanada, alls fyrir
um 300 miljónir króna.
35 vecksmiðjur í jAmeríku skifta
yerkinu á milli sín og það eru engin
smáræði, ;.sem verksmiðjurnar eiga að
ljúka við daglega. 90 þúsund sprengi-
kúlur eiga þær að gera á degi hverj-
um fyrstu 6 vikurnar, en upp frá því
gera Rúsear sig eigi ánægða með minna
en 500 þúsund daglega. Rússuesk"skip
eiga að flytja sprengiefnið frá Kanada
til Hvítahafsins undireins og það verð-
ur vel fært skipum.
iSrœnar Baunir
frá Beauvais
eru ljúfi'eugastar.

atRCHTOd.0
tnRNrftlUCllt STOAHtKTVClft ***TO«., ^IORH i ftTU&EM KOMC tOOVie. HgRTuCOJ AV*CU5T
A*'«*5'5tN ** AP wtFwTS M ORS.C AP F.ftOtN Af BáVERS ár DOSUMlCHn W. /K9 SACH|«n
w Verdenskrigen“ ndkom- Som Bilag til 3die Heffe Som Folgeblad til 4de
mer i mindst 50 Hefter d folger et Europakort med Hefte folger ovenst aa-
25 0re og bringer foruden Angivelse af de krigsfo- ende Tegning trykt i
Teksten et ganske overvœl- rende Landes Armékorps. fem Farver. Format 25 X
dende Billedstof, hoved- 164 Centimeter.
sagelig Gengivélser lefter
Fotografler.
iiyldendalsRe Boghandel • NordisK Forlag
Énhver, der ensker 1
nu udkœmpes, ber gt
JJ
VER
er eigulegasta ritið, sem ;
og ábyggilega sem kostur
hefur verið á jörðunni, og
drættir ófriðárstöðvanna 0
os
Bókaverzlun Sí
isr Heinr. Marsmann’s
Vörumerki.
La Maravilla
eru langbeztir.
Aðalumboðsmenn á Islandi:
Nathan & Olsen.
Niðursoðið kjðt
frá Beauvais
þykir bezt á ferðalagi.
Liðhlaupingi.
(Þýtt).
Það var í desembermánuði árið
1812.
Brunastormur næddi yfir skóga
Brandenborgar-héraðs og velti snæ-
þrungnum skýjum yfir loftið.
í skógarjaðrinum, réttþarsem þjóð-
vegurinn lá inn í skóginn, stóð veit-
ingahús. Þar var auðsýnilega ekki
vænst gesta, því dyrnar voru iæstar
og veitingamaðurinn og heimafólk
hans höfðu sezt hjá arineldinum og
létu fara vel um sig.
En samt sem áður átti nú svo að
fara &ð gestir kæœu þangað áður en
dagur væri af lofti. Sá fyrsti, sem
barði að dyrum, var þreytulegur
ferðamaður í síðri og slitinni kápu.
Hann varð að knýja hurðirnar nokkr-
um sinnum áður en veitingamaður-
inn kæmi til dyra.
— Hvað viltu? spurði gestgjafinn
nokkuð höstum rómi.
— Eg ætla að biðja um húsaskjól,
góði maður, svaraði gesturinn. Þér
eruð vist ekki svo harðbrjósta, að
bér látið fátækau mann verða úti
í öðru eins veðri og þessu.
— O, sussu nei, mælti gestgjafinn
vingjarnlega. Komdu inn.
Gesturinn gekk inn og settist við
arineldinn. Meðan hann vermdi sig
lét hann kápuna svarfast út á axlir
sér.
— Heyrðu vinur minn, mælti
gestgjafinn og virti hann fyrir sér.
Kápan þín er að visu slitin og
hnöppunum hefir verið sprett úr
henni —■ en mér skjátlast þá meira
en lítið ef hún er ekki nákvæmlega
eins og einkenniskápur franska fót-
gönguliðsins.
Gesturinn hnykti við og hann leit
ráðaleysislega á gestgjafann.
— Jæja, þú skalt ekki verða
hræddur, mælti gestgjafinn. Eg þyk-
ist sjá, hvernig á ferðum þínum
stendur, og geti það gert þér rórra
í geði, þá skal eg segja þér, að í
þessu héraði eru engir vinir Frakka
eða harðstjórans, sem þeir kalla
keisara--------Jæja,7 fáðu þér nú að
borða, mælti hann ennfremur og
setti brauð og smjör fyrir gestinn,
og siðan getur þú fengið að sofa á
heyloftinu.
* *
*
Gesturinn hafði sofið vært litla
hríð í heyinu uppi á lofti veitinga-
hússins, er hann vaknaði við jódyn.
Litlu seinna heyrði hann ’mannamál
niðri í stofunni og sá ljósglætu leggja
í gegnum rifu í gólfinu. Þótt hann
væri bæði þreyttur og syfjaður, rak
forvitnin hann til þess að skriða
fram að rifunni og gægjast niður í
stofuna.
Veitingahúsið var gamalt, og hey-
loftið var yfir gestastofunni.
Niðri sá hann þrjá menn, veitinga-
manninn og tvo gesti á siðum káp-
um og háum stígvélum, En í sama
bili gekk veitingamaðurinn á burtu
og gestirnir urðu einir eftir.
Annar þeirra hafði fleygt sér í
rúmið, en hinn gekk aftur og fram
um gólfið — og var honum aug-
sýnilega órótt.
— Eg get eigi skilið hvernig á
þvi stendur , að þér skuluð vera
svona rólegur, Renand, mælti hann
alt í einu. Eg verð að viðurkenna
það, að þegar eg hugsa um það, sem
gerast á í nótt, þá rennur mér kalt
vatn milli rifja.
— Hvaða, hvaða, mælti hún ró-
lega. Eg ber engan kvíðboga fyrir
þvi. Auk þess getur okkur ekki mis-
hepnast fyrirætlunin. Hugsið yður
vel um og þér munuð sannfærast
um það, að eg hefi rétt að mæla.
Menn okkar eru á verði úti i skóg-
inum. Eftir eina klukkustund er
okkur farið að hlýna og þá ríðum
við aftur út í skóginn og þá er þó
enn nægur tími til stefnu — því eg
hefi haft góðar njósnir. Sleði þeirra
Bónaparte og Duroc er altaf á und-
an hinum — honum er það í mun
að komast sem fyrst heim og er
það vel skiljanlegt eftir þann ósigur,
sem hann hefir beðið. Þegar hann
er kominn inn í miðjan skóginn,
ráðast okkar menn fram — tvö, þrjú
skot og öllu erlokið í einni svipan.
Vaudin minn I þá höfum við hefnt
fyrir lýðveldið, sem þessi valdræn-
ingi hefir troðið undir fótum.
Maðurinn uppi á loftinu heyrði
ekki hverju Vaúdin svaraði. Hann
hafði ósjálfrátt hörfað burtu frá rif-
unni og lá nú og íhugaði það, sem
hann hafði heyrt.