Morgunblaðið - 29.08.1915, Blaðsíða 3

29- ÍRÚS1 295. tbl.
MORGUNBLAÐIÐ
3
Hvað er Danolit-málning?
Það er nýjasta, bezta en samt ódýrasta málningin til allrar útimálningar.
Jafngóð á stein, tré og járn.
Danolit er búinn til af
Sadolin & Holmblad & Co’s Eftf., Kaupmannahöfn.
Aðalumooðsmenn: Nathan & Olsen.
CHIVERS
jarðarberin niðursoðnu
eru ljúffengust!
Hst í öllnm betri YerzlnBuml
Nýtt konungsríki.
Fregn hefir komið um það, að
Þjóðverjar hafi lofað Lithauen frelsi,
sameina báða rikishlutana, þann rúss-
Qeska og prússneska, og skipa þar
Tfir konung. Síðan á landið að hafa
sitt eigið frjálsræði, sjálfstjórn og
tógojafarþing, líkt og er i Prússlandi.
Konungurinn er þegar valinn, og er
það Joachim, yngsti sonur Vilhjálms
kýzkalandskeisara.
Seint er um langan veg að spyrja
sannra tíðinda, og eigi vitum vér
hvað hæft er i þessu. Hefir fregnin
farið helzti margra á milli til þess
að vera sönn. Blað það, sem vér
höfum hana eftir, hefir hana frá
París. Franska blaðið »Petit Jour-
nal« hefir fengið hana frá Milano,
og þangað er hún komin frá Lugano
eftir mönnum frá Lithauen, sem
tekist hefir að strjúka úr héraðir.u um-
hverfis Kovna.
En hvað um það, fregnin hefir
vakið allmikia eftirtekí, eigi sízt hjá
Lithauenum, sem erlendis búa.
Gabys, forstjóri upplýsingaskrifstofu
Lithauena í Paris, segir, að Lithauen-
ar hafi þegar fengið nóg af »verndc
Þjóðverja og hreinlyndi þeirra.
í Bern áttu og Lithauenar fund
með sér og mótmæltu kröftuglega
hinni »grimdarlegu og ómannúðlegu
,hernaðaraðferð« Þjóðverja, en létu í
í Leienfelderhof.
Eftir Chr. Skredsvig.
Knútur frá Strönd hafði mynda-
Btofu sína beint upp af minni
myndastofu. Það hlaut eitthvað
að ganga að honum í dag —
annað hvort óhepni í peninga-
ástum, eða þá að hann gat alls
ekki málað; — því nú gargaði
hann á fiðluna í stað þess að
vinna.
Mér þótti vænt um Knút.
Við höfðum farið samtímis úr
heimahögum og hittumst í Kristi-
aniu sem fyrirtaks hæfileikamenn.
Já, slíkt og þvílíkt, sagði fólkið,
og þetta skuli að eins vera
óbrotnir bændasynir! Þeir eru
snillingar! — Og þetta var satt
um Knút. Aldrei nokkru sinni
hefi eg hitt mann sem gat leikið
sér eins að málarapensli sem hann.
Eg dáðist þá að honum, ekki sem
•uálara eingöngu, heldur og að
prúðmenskunni, sem var honum
®vo eiginleg.
Satt að segja, þá vorum við
ttkir; við höfðum báðir skömm á
borgarbúum og mentun. Við
8kildum hvor annan, því við höfð-
ljós virðing sina fyrir bandamönn-
um og ósk um það, að þeim yrði
sigurs auðið.
Friður.
Sagt er að Þjóðverjar hafi lýst
því yfir um miðjan þennan mánuð
— eigi opinberlega þó — að þeir
mundu nú fúsir til þess að semja
frið, ef kostir yrðu eigi þeim mun
óaðgengilegri. Vonast þeir til þess
að bandamenn muni og fúsir til
þess, þó eigi væri af öðrum ástæð-
um en þeim, að stöðva bölvun ó-
friðarins eins fljótt og unt er. Þjóð-
verjum sjálfum óar við því að leggja
út i annan vetrarhernað.
Ameríska blaðið »Evening Sun«
segir, að friðarkostir þeir, sem Þjóð-
verjar ætli að bjóða, séu þeir, að
Rússar fái Galizíu og frjáls afnot
af Hellusundi,fyrir Pólland,— Belgum
skuli aftur skilað landi sínu og páf-
inn skuli vera milligöngumaður.
Þjófurinn vill skila þýfinu með
þvi móti að hann sleppi við hegn-
um þolað súrt og sætt heima hjá
pabba og mömmu síðan við vor-
um svo litlir að við stóðum ekki
út úr hnefa.
Svo höfðu árin liðið og við
sáumst ekki fyr en löngu seinna
í Dresden. Og nú höfðum við
myndastofur okkar í sama húsi.
Og það getur vel verið að við
höfum gert okkur marga glaða
kveldstund í Leienfelderhof, þegar
ölið flóði úr tunnunum og við töl-
uðum saman um gamalt og nýtt.
En þennan dag get eg naum-
ast kallað dag, því nú var vetur
og rökkur yfir alt. Eg var að
mála hvolpinn minn, sem sat hjá
þilinu og átti að vera hinn vitur-
legasti.
Hvolpurinn var latur sláni af
hinu stóra danska hundakyni og
varð syfjaður meðan eg var að
mála hann, eins 0g allar lifandi
fyrirmyndir. Hann deplaði aug-
unum með mestu erfiðismunum,
eins og hann ætlaði að telja mér
trú um það, að hann væri jafn-
vel vakandi þótt hann Væri með
stírurnar í augunum.
Hann sperti brýn nokkrum
sinnum, en það varð árangurs-
laust........Onei..........Hann
ingu — oss þykir gaman að vita
hvað Benedikt XV. segir um það,
segir blaðið.
Símskeyti frá Rómaborg segir að
Caspari kardináli hafi verið kvaddur
heim á fund páfa. Caspari var þá í
sumarfríi. Þykir mönnum líklegt
að þetta sé fyrirboði meiri tíðinda
og spyr nú hver annan hvað sé að
gerast í Vatikaninu. Það er mælt
að bréf hafi borist páfanum frá
Franz Joseph keisara, þar sem skor-
að er á páfann að beitast fyrir þvi,
að friður komist sem fyrst á. »Eg
sjálfur bið guð um frið 1« á keisar-
inn að segja i bréfinu.
Það er enginn efi á því að Vati-
kanið mun beita öllum áhrifum sin-
um til þess að vinna i þágu friðar-
ins meðal kaþólskra manna. Öllum
kaþólskum biskupum hefir verið fal-
ið að vinna að því af alhug.
Þá er og talið að italskir jafnaðar-
menn ætli að bindast samtökum um
það, að fá frið eins fljótt og unt er,
og muni þýzkir jafnaðarmenn leggj-
ast á sveif með þeim.
hneig niður, sneri höfði að vegg
og sofnaði.
— Mosi! hrópaði eg, og aftur
reis hann á fætur og starði á
mig galopnum augum, eins og
svefngangari.
Þvi eg vildi mála.
Eg hafði nú reynt að halda
honum vakandi með ýmsu móti.
Fyrst með botnlausri flösku, sem
eg hringlaði í með sogpípu, en
hann hafði nú ekki gaman af
því lengur. Og nú tók eg hatt-
inn minn, setti hann á göngu-
prikið og veifaði þessu fyrir
framan nefið á Mosa. Þetta hafði
hann aldrei séð á æfi sinni fyr.
Og furðuhrifinn vaggaði hann nú
hausnum eftir því hvernig eg
veifaði hattinum. Og eg hafði
litadiskinn í hnjánum og málaði.
En það stóð ekki lengi — því
nú vældi Mðsi í bænarrómi, lædd-
ist fram að hurðinni, leit á sner-
ilinn, síðan á mig, og ýldi.
— O-þetta er nú bara hrekkur
úr þér! sagði eg. En — hver
veit? Og eg fylgdi honum út í
garðinn.
Þar stóð hann, lagði kollhúfur
og leit hálfgrátandi á mig.
— Jæja, áttirðu nokkurt erindi?
Nei, hann átti ekkert erindi.
Hentugasta nýtízku ritvélin nefnist
„Meteor". VerB: einar 185 kr.
Upplýsingar og verðlisti með mynd-
um í Lækjargötu 6 B.
Jóh. Ólatsson. Simi 520.
Beauvais
Leverpostej
er bezt.
Capí, C. Troile
Skólastræti 4. Talsími 235.
Brunavátryggingar—Sjóvátryggingar
Stríðsvátryggingar.
Vátrvggið í >General< fyrir eldsvoða
Umboðsm
SiG. THORODDSEN
Frlkirkjuv. 3. Talsími 227. Heima 3—B
Sirœnar Baunir
frá Beauvais
eru ljúffengastar.
En er eg kom inn í herbergi
mitt aftur, gramur og fúll út af
þessu, gekk Mosi á sinn stað og
settist þar. Mér féll allur ketill
i eld. —
— Góði Mosi minn, mælti eg,
»ausruhen« ! Og veslings greyið
kunni sér ekki læti fyrir gleði.
En sem sagt, Knútur hamaðist
á fiðlunni. Brot úr sorgarvísum
og kveinstafi. Honum hefir víst
fundist hann vera heima í hlíð-
unum hjá sér einhvern haustþoku-
dag og eiga að gæta kúnna,
Eg fór upp til hans.
Við hefðurn gott af því að
ganga út. — Já, við hefðum gott
af því. Þessi hendi hérna — og
hann benti á myndina — hefir
ætlað að gera mig vitlausan í
dag. — Fáðu þér fyrirmynd, sagði
eg. — Já, en — já, auðvitað, og
Knútur klóraði sér í hvirflinum.
Þú ættir að mála dýr, sagði
eg, 0g þá þyrftirðu ekki að ganga
með þennan lubba.
Knútur gekk hljóður um gólf,
ýmist með fiðluna undir hendinni
eða undir hökunni og glamraði á
hana: — klimp — klimp — klimp,
Svo brá hann henni undir eyr-
að og spilaði eitt meiri háttar
fjörugt lag.