Morgunblaðið - 29.08.1915, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
S
Söngkensía.
1. seplember byrja eg affur
söngkensíu,
Laura Tinsen.
Bezla ðlið
töS'?
Heimtið það!
Aðalumboð fyrir ísland:
Nafhan & Olsen.
Beauvais
nlðursuðuvörur eru viðurkendar að vera langbeztar i heimi.
Otal heiðurspeninga á sýningum víðsvegar um heiminn.
Biðjið ætíð um Beauvais-niðursuðu. Þá fáið þér verulega góða vöru.
Aðalumboðsmenn á íslandi:
O. Johnson & Kaaber.
Sunlight Sápan
hefn- alla hina ágætustu. eiginlegleika. Betra að þvo úr
henni en nokkurri annari sápu, skemmir ekki fötin þvi hún
er búin til úr hinum hreinustu efnum, og allur tilbúningur
hennar hinn vandaðasti. Flýtir og léttir þvottinn.
ÞE5SA sáru ættu ailir að biðja um.
FariO eftir fyrlrsogninni sem er á Oilum Sunlight sápu umbúðum.
8«I
BERCENS NOTFÖRRETNINC
Nætur, Sildarnætur, Tilbúnar Stangarnætur, Snerpe-
nætur fyrir kópsíld, síld, makríl.
Fisknetj agarn, úr rússneskum, frönskum og itölskum hampi.
Færi, Lóðarfæri, Kaðlar.
Öngultaumar, Segldúkar, Presenningsdúkár — tilbúnar
Presenningar.
Knútur blíðlega. Mari atóð eins
og klumsa þangað til eg fekk
skýrt það fyrir henni að Knútur
væri ekki sterkur á svellinu í
þýzkunni og hefði ætlað að segja
»schönes Gesicht« og þá trítlaði
Mari ánægð til öltunnanna sinna
aftur.
En nú rankaði Knútur við sór
og sagði að það hefði verið
skammarlegt að hann hefði ekki
hlustað á taugaveikissöguna mina
til enda — en það var eitthvað
svo fallegt við ávalann á kinn-
Um Mari — frá hökunni og upp
að eyranu — hefirðu ekki tekið
sftir því? Knútur fór að gera
öiyndir úr ölinu, sem farið hafði
hiður á borðið og hafði til þess
Gdöpýtu, en eg þaggaði niður
Si'emjuna yfir því að hann hafði
ekkert heyrt af þvi sem eg var
að
segja.
Þessi ávali minnir
'hig á. — — Já, eg hefi víst
^agt þér. frá þvi? — Hvað? —
^ hvað minnir? — ávali? sagði
eg. — Heíi eg ekki sagt þér frá
p®u? — Nei — Það er einkenni-
St! Hún sem ,var heimasætan
®eljadalnum, þar sem eg var
^ hiáia eitt sumar.
það var víst ágæt stúlka,
mælti Knútur og leit á mig með
bænarsvip.
Góði, segðu mér frá því!
Það er ekki löng frásaga,
en við vorum trúlofuð. — Trú-
lofuð? — þú — Knútur? og hefir
altaf þagað yfir því — n-e-i —!
Hún hafði mikið að gera og
gekk berfætt — hún var lítil og
mjúklega vaxin, dálitið sólbrunn-
in — brúnt hár og blá augu. —
Og svo var hún svo falleg
á vangann þegar hún setti á sig
skýlu.
Mér er ómögulegt að segja
frá því hvernig á því stóð að
hugir okkar hneigðust saman,
en það byrjaði eins og minning
um bjartar sumarnætur. Er það
ekki fallegt? Og þegar eg minn-
ist nú þeirra daga, þá er mér
það óskiljanlegt að þeir verða
allir að björtum sumarnóttum.
Það kom fyrir að hún grét af
því að hún var lítilmótleg, en eg
frægur og átti ríka ættingja. Hún
hafði lesið um mig og séð myndir
eftir mig, teknar úr «Alþýðuvin-
inum«. Og mln vegna færðu ekki
leyfi til þess að verða leiguliði,
Knútur, sagði hún.
Já, þvi að eg var ákveðinn í
því að setjast þar að — og —
En svo kom að því að eg varð
að fara og enn hafði eg ekki
talað við föður hennar. Nú var
hann á seljaslægjum langt uppi
i heiði. Svo lagði eg af stað til
að hitta hann og hafði með mér
veiðistöng, eins og eg ætti eitt-
hvert erindi.
Af fjallrana nokkrum í nánd
við selið sá eg fólkið vera að
taka saman, en ekkert vatn og
engan læk sá eg þar nokkurs-
staðar nærri.
Eg vildi helzt hitta föður henn-
ar einan, en nú gekk alt fólkið
heim í selið. Það fór að rjúka —
nú átti vist að borða miðdegis-
verð. Eg lagðist undir grjóthrúgu
skamt frá selinu, þó þannig, að
enginn gat séð mig.
Þarna beið eg lengi. Jú, svo
kom út kona með mjólkurfötur
og svo bóndinn og fór að athuga
ljáina. Eg var nú sem á nálum,
en bráðum var hann einn úti.
Eg blístraði lágt — svo hærra.
Hann leit þangað er steinhrúgan
var. Eg lét hann sjá mig, hann
heilsaði og sá fljótt að eg mundi
eiga erindi við sig einan. Hann
tók hrífu í hönd sér og gekk
gætilega í áttina til mín, rakaði
hingað og þangað og lagaði sát-
urnar. Enginn sá hann, og bráð-
um lá hann flatur undir stein-
hrúgunni hjá mér og sagði mér
frá því hvað selstúnið væri grýtt
— ekkert nema grjót.
Mér datt í hug, sagði eg, að
spyrja um fiðluna hans —‘ hvort
hann vildi selja hana — eg var
nú á leið til borgarinnar og skemti
mér stundum við það að leika á
fiðlu.
Svo mintumst við á Ola Bull,
en aftur snerust ræðurnar að
grýttri jörð og heyþerri. Það
tók að líða á kvöldið, eg varð að
fara, þakkaði honum fyrir mig
og kvaddi. Við stóðum á fætur.
— Nei, það er eg sem verð að
þakka fyrir okkur, sagði hann.
Við Sigriður mín “höfum oft sagt
það, að það er vandfundinn kaup-
staðarpiltur, sem er eins blátt
áfram og viðkunnanlegur.
Svo meyr hefi eg aldrei orðið
sem þá, hvorki fyr né síðar. Eg
fekk grátstaf í kverkarnar, eg
veit ekki hvort það hefir verið
meira; en það fekk mér svo mik-
ils að segja honum frá því að
við Ása værum trúlofuð.
Honum hafði dottið það í hug,
en hann hafði ekki hugsað neitt
frekara um það. Stúlku, eins og