Morgunblaðið - 24.10.1915, Side 4

MORGUNBLAÐIÐ
nr
3IŒIC
3E
Jlanzkabúðin
JJusfursfræfi 5.
Miklar birgðir af ails konar skinnhðnzkum komu
með Sterling. Enn fremur Ullar- og bómullarhanzkar
og vetlingar, Cashemír-hanzkar, fóðraðir með silki,
eftirgerðir vaskaskinsvetlingar og yfir höfuð hanzk-
ar og vetlingar af öllum hugsanlegum tegundum fyrir
karla, konur og börn.
Tiaupið þar sem úrvafið er mesí og bezfl
Tfendrikka Tinsen.
JU
3IK=1E
DE
30
STEINOLÍA.
Ódýrasta steinolían í bænum.
Kaupið steinolíu að eins eftir vigt. Tóm föt undan steinolíu, sem
keypt er hjá okkur, kaupum við aftur á 6 krónur hvert.
Sniiið yður tii:
Verzl. V O N, Laugavegi 55,
og
Verzl. á Vesturgötu 50.
Talsími 353. Talsími 403.
70,000 krónur.
Fyrsti drdttur í hinu ig. danska Kolonial (klassaj
lotterii, ýer fram p. iy. og /7. desember ncestkom-
andi.
Sjötíu þúsund krónur
geta unnist d einn seðil, ef lán er með.
dZaynié !
Nokkra dráttarseðla heúr undirritaður til sölu og
gefur nauðsynlegar upplýsingar,
Hallgr. Tómasson, Laugavegi 55.
Tfið effirspurða
Tiður 0Q Dúnn
er nú komið affur í
Vöruhúsið.
Vín og áfengi
í svaðilförum.
Því hefir lengi verið viðbrugðið,
hversu áfengið fer með þrek óg krafta
manna. Einkum hefir öllum kom-
ið saman um að áfengi sé öldungis
óalandi og óferjandi í öllum mann-
raunum og svaðilförum eða þegar
mest reynir á þrautseigju og fithald
m;nna, og hafa margir þar tilnefnt
heimskautaferðirnar. Að vísu hafa
þeir verið einna margmálugastir, sem
í minstar mannraunirnar hafa ratað.
Það er þvi fróðlegt að heyra hvað
Roald Amundsen, sá er einn allra
komst á suðurskaut hnattarins, segir
um þetta mál. För hans þótti mjög
frækileg, ekki aðeins að því er snert-
ir visindalegan árangur, en öllu frem-
ur fyrir hið óbilandi þrek og svo
að segja takmarkalausu þrautseigju,
er hann og félagar hans sýndu í suð-
urskautsförinni.
Hann ritar svo i hinni heimsfrægu
bók um þessa ferð, í 7. hefti bls.
165:
»Við gátum þakkað það einu
helzta vínsöluhúsinu í Kristjaníu að
við vorum vel birgir af vínum og
áfengi. Þótti okkur öllum, undan-
tekningarlaust, sem í leiðangrinum
vorum, ágætt að fá okkur vínglas
við og við, eða þá góðan dram
(: en god dram). Oft hefir verið
rætt um áfengisnautn í heimskauta-
ferðum. Eg lít á áfengi, sem neytt
er í hófi, eins og lyf í heimskauta-
Iöndunum, og á eg þá vitanlega við
neyzlu þess i vetursetu. Öðru máli
er að gegna um áfengi á sleðaferð-
um. Það vitum við allir ‘af reynsl-
unni, að þar á það alls ekki við.
Ekki af þvi, að »einn dramm« geti
gert neinn skaða, en vegna þyngd-
araukans og fyrirferðar á sleðanum.
A sleðaferðum veltur mjög mikið á
þvi að alt sé sem léttast og ekkert
tekið með nema það sem er bráð-
nauðsynlegt. En áfengi tel eg ekki
með þvi sem er »bráðnauðsynlegt«.
En það var reyndar ekki aðeins í
vetursetunni, en einnig á hinni löngu
tilbreytingalausu för um stormasöm
og hráslagaleg höf, að áfengi varð
okkur að gagni. Það er ótrúlegt
hversu það oft og einatt gerir manni
gott að fá sér einn dramm þegar
maður kemur niður votur og kald-
ur eftir hrakning (»sur jobc) og legst
til hvíldar. Bindindismaður fitjar
væntanlega á trinið (»vil vel grine
paa næsen«) og spyr hvort góður,
heitur kaffibolli muni ekki koma að
sömu notum. Eg, fyrir mitt leyti,
held nú, að að alt þetta kaffi, sem
menn ern að sulla í sig við þess
háttar tækifæri, sé mörgum sinnum
skaðlegra en lítið eitt af brennivíni.
Óg hversu mikla þýðingu hefir ekki
eitt toddy eða vínglas, þegar menn
eru að gera sér dagamun í slíku
ferðalagi I Tveir menn, sem undan-
farna daga hafa orðið dálítið saup-
sáttir, sættast nú aftur fullum sátt-
um við hressandi ilminn af rornrn-
inu. Hið gamla er afmáð og þeir
hefja góða samvinnu af nýju. Þegar
áfenginu er svift úr þesskonar smá-
samkvæmum, sést fljótlega munur-
iun. Það er hægt að segja að það
sé sorglegt, að menn skuli þurfa að
neyta áfengis til þess að Iyfta sér
upp. Nú, jæja, eg er ásáttur um
það. En með því að við erum nú
ekki meiri menn en þetta, þá verð-
um við að tjalda því sem til er.
Það virðist svo, sem mentaðir menn
(»civiliserede menneskerc) þurfi nauð-
synlega örfandi drykki, og þegar svo
er, verður hver og einn að haga sér
eftir beztu sannfæringu. Eg hallast
að toddyinu. Fyiir roér má hver
sem vill borða jólaköku og sulla
(»tylle«) i sig kaffi, en einatt fá þeir
magakvilla og aðra slæmsku. En
það verður engum ilt af því þó
hann fái sér dálitið af toddy. Afeng-
isneyzlan í síðustu »Fram«-ferðinni
var svolátandi: Einn dramm og
15 dropar með hverjum miðdegis-
verði á miðviku og sunnudögum og
eitt toddyglas á laugardagskvöldum.
Hvern hátiðisdag voru meiri veit-
ingar*.
Amundsen nefnir það margsinnis:
síðar i riti sínu, að þeir hafi fengið'
sér í staupinu þegar hæst átti að
hóa og þegar þeir félagar. fjórir tóku
hlaðsprettinn að suðurskautinu, höfðu;-
þeir meðferðis eina flösku af brenni--
víni og aðra af koníakki, en kuld-
inn var þá svo mikill, að hvorttveggja
glerið sprakk í höndunum á þeim.
Þetta eru lærdómsrikar línur bæði-
fyrir ofdrykkjumenn, þvi allstaðar
talar AmuDdsen um hóflega nautn
áfengis, og þá ekki síður fyrir öfga--
mennina hinumegin.
S. S.
g=5 e ^s- ■
Nýtt lán í Bandaríkjum.
Þar sem lántaka bandamann í'
Ameríku hefir gengið betur en bú-
ist var við í fyrstu og þeim nú
býðst meira fé en beðið er umr
þykir mjög liklegt að bandamenn
taki annað jafnstórt lán þar í landi
að 6 mánuðum liðnum. Er nú verið
að undirbúa það og leyta fyrir sér
með undirtektir fjármálamanna Ame-
riku.
---------------------
Til Kiew.
A þýzkum hermanni, sem var
tekinn höndum af Rússum, fanst
nýlega ein af skipunum þeim, sem
Þýzkalandskeisari við og við lætur
út ganga til hermanna sinna. Skip-
unin var á þessa leið:
Kæru hermenn I Eg veit að þér
munuð vera orðnir þreyttir eftir
hina löngu sigursælu sókn yðar gegn
óvinum föðurlandsins, og að þér
þarfnist hvildar. En vér getum ekki;
hugsað oss að hvílast fyr en vér
höfum náð Kiew. Láturn oss flýta
oss að þvi marki.
Þetta skeði i lok fyrra mánaðar,
en svo sem kunnugt er, eru Þjóð-
verjar enn langt frá Kiew.
■■ 11 ---------------