Alþýðublaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 7

Fimmtudagur 1. maí 19?8.
Alþýðublaðíð
7
Dönsk og norsk
d a g b I ö ð.
W'.
HREYFILS-
búðin
S í m i 22 4 2®
\
S
\
\
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
$
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s'
s
s
s
s
s
s
Miðnætursöngskemmtun
SKEMMTIR
í AUSTURBÆJARBÍÓI
LAUGARDAG 3. MAÍ Kl. 11,30.
NEO TRÍÓIÐ AÐSTOÐAR.
Hið sprenghiægilega prógram sem fékk metaðsókn í
Helsingfors, var sýnt alls 24. sinnum fyrir fullu húsi.
Aðgöngumiðar seldir í Austurbæjarbíói, Bókabúð
Lárusar Blöndal, Skólavörðustíg og Vesturveri frá kl.
12 á morgun.
Ingélíscafé.
Ingólfscaié.
Gömlu dansarnir
í Ingólfs Café annað kvöld, föstudag, kl. 9
Hljómsveit Óskars Cortes leikur.
Dansstjóri: Þórir Sigurbjörnsson.
Aðgöngumiðasala frá kl, 8. — Sími 12-8-26
lngólfscafé
íngéífscafé
Gömlu
daRsamir
í kvöld kl. 9.
Söngvarar með liljómsveitinni —
Didda Jóns og Haukur Morthens.
Aðgöngumiðasala frá kl. 5 sama dag.
w'-
Sími 12826
Sími 12826
ím.:?
& \ % 'Á’f.' k t.&Ci i -f '.
Ur. 84
EIRIKUR HANSSON
Skáldsaga frá Nýja Skotlandi.
Vagnirm beið frammi á göt
unni. Þegar ökumaðurinn sá
mig koma, tók hann ábreiðurn
ar af hestunum og settist á
vagnastjórasætið, og hélt af
stað undireins og ég var kom
inn inn í vagninn.
Klukkan var hálf tólf, þegar
óg kom upp í herbergið mitt í
Dalhousie skólanum. Hendrik
sat við borðið, og sagðist veva
glaður að siá mig lifandi aftur
kominn. Hann hafði farið út á
undan okkur herra Ferguson,
hafði séð lukta vagninn, og beið
því þar skammt frá, þar til
hann sá okkur koma og aka af
stað, Ætlaði hann þá að reyna
til að fylgja vagninum eftir, en
misstí strax af honum og sneri
heim að skólanum aftur, fann
miðar/n, sem ég skildi eftir í
herberginu okkar og talaði við
vökumanninn, eins og ég
hafði mælzt til í miðanum. Ég
sagði nú Hendrik ferðasöguna
út í yztu æsar, og þótti honum
hún vera nokkuð einkennileg
og eitthvað dularfullt við bréfa
skriftina, og sagði hann hvað
eftir annað: „Kannitverstan'1.
En hvort sem nokkuð var dular :
fullt við það eða ekki, þá heit
strengdi ég að gjöra allt, sem
í mínu valdi stæði, til að reyna
að siá og tala við hina sjúku,
íslenzku stúlku, sem var í húsi
frú Hamilton á Rósmargötu.
Og Hendrik, vinur minn, hét
mór fylgi sínu og aðstoð í því
efni. Og marga daga á eftir gat
ég um lítið annað hugsað en
þessa sjúku stúlku, og margar
nætur dreymdi mig hana. Mér
þótti hún þá vera fríð og blóm
leg, ,með glóbjart hár og blá
au'gu, og svo há og grönn og
yndisleg. Og ég fann það í
svefninum, að ég gat elskað
hana af öllu mínu hjarta. Mér
þótti hún vera í húsi frú Ham
ilton þvert á móti vilja sínum,
og mér þótti hún biðja mig að
hjálpa sér. Ó, ég hsfði viij-
að ganga út í dauðann fyrir
hana!
Um næstu helgi á eftir, þegar
ég kom heim í hús herra Sand
fords, gat ég um það við hann,
að íslenzk stúlka vær; veik í
húsi frú Hamilton á Rósmar
igötu.
,,Ahum“ sagði herra Sand
foird cg Jejt fíraman f mxgj,
„þekkir þú stúlkuna?“
,,Nei“, sagði ég, „ég hef ald
rei séð hana“.
„Ahum!“ sagði herra Sand
ford, „sé íslenzk stúlka veik í
húsi frú Hamilton, þá er hún
lánsöm að vera í því húsi. Mjög
svo. Henni liði ekki eins vel
á sjúkrahúsinu. Jafnvel hún
Florence Nightingale mundi
'eteki hjúkra henni betur en frú
Hamilton gjörir".
Ég sagði honum svo frá því,
að ég hefði verið sóttur til
að skrifa bréf fyrir þessa stúlku
en hefði þó hvorki fengið að
hjá hana, né vita hvað hún hét,
og þætti mér það kynlegt.
,,Ahum!“ sagði herra Sand
ford, „þetta var allt eðliilegt.
Mjög svo. Þú varst fenginn til
áð skrifa bréf, en ekki til að
kynnast stúlku“.
hinni sjúku, íslenzku stúlku og
vita um kringumstæður henn
ar.
„Henni getur hvergi liðið
betur en hjá frú Hamilton“,
sagði Lalla.
,,En hvernig stóð á því, að
ég fékk ekki að tala við hana,
né heldur að vita nafn henn
ar?“ sagði ég.
,Af því það hefur, ef til vili,
verið álitið af vlnum ykkar
beggja, að það gjörði hvorugu
ykkar neitt gott að kynnast",
sagðr Lalla. „Þú skalt alveg
hætta að hugsa um þessa ís
lenzku stúlku, kæri Eiríkur.
Ég get fullvissað þig um, að
■fólkið, sem hún er hjá, er gott
við hana“.
Ég fann það glöggt, að Sand
fords fólkið vildi ekki, — af
einhverjum ástæðum, — að ég
kynntist íslenzku stúlkunni,
sem var hjá frú Hamiltcm, en
það varð einmitt til þess, að
þráin að mega sjá hana varð
enn þá sterkari hjá mér. Og*
mörgum sinnum um veturinn
gekk ég fram hjá húsi frú Ham
ilton í þeirri von, að ég kynni
að sjá íslenzk'U' stúlkuna. En
sú von brást. Ég sá aldrei neinn
fara inn í það hús eða út úr
því. Og ekki heldur sá ég frú
Hamilton né herra Ferguson á
strætunum þann vetur. Og svo
leið veturinn. Vorið kom og
skólafríið og ég flutti mig
aftur heim í hús herra Sand
fords til að vera þar, unz skól
inn byrjaði á ný um haustið.
III.
„Vertu nú sæl! Þótt sjón
um mínum falin
sé'rtu, ég alla daga minnist
þín,
vertu nú sæl!“
Jónas Hallgrímsson.
„Gamall þulur hja græði
sat,
geigur var svip hans í“.
Matthías Jochumsson.
Eins og sagt hefur verið í
enda annars þáttar sögu þessar
ar, var Lalla Sandford trúlofuð
Alfonsó Picquart, ungum
manni af frönskum ætturn. Ég
hafði búizt við, að þau myndu
giftast um haustið, sem ég byrj
aði námið við Dalhou'sieskól
airn, en það fórst þó fyirir af
einhverjum orsökum. Alfonsó
heimsótti; Sandfords fólteið þá
um haustið, og dvaldi hjá því
mánaðartíma, en fór svo aftur
heim til foreldra sinna í Cape
Breton. Svo leið allur vetur
inn, að hann kom ekki til Hali
fax. En um vorið, nokkru eftir
að skólafríið byrjaði, kom hann
í hús herra Sandfords, og fékk
ég þá að vita, að þau Lalla og
Alfonsó ætluðu að gifta sig
eftir tvær vikur.
Iíerra Sandforl og faðir A1
fónsó höfðu alizt upp saman og
voru mjög góðir vinir. Og þau
Alfonsó og Lalla höfðu' kynnzt
strax, þegar þau voru börn, og
höjfðu fundizt á hverju ári,
því að Sandfordsfólkið dvaldi
nokkrar vikur á hverju sumri
á Cape Breton, hjá vinum sítn
um og vandamönnum, sem þar
ford segja það mörgum smnum,
að betri mann þekkti hann eteki
en herra Picquart, föður Al-
fonsó, og vafalaust hefur han»
álitið, að Alfonsó væri líkur
honum, að því er mannkostí
snerti, því að annars hefði
hann aldrei samþykkt, að Lalla,
yrði kona Alfónsó.
En þrátt fyrir hið góða álit
herra Sandfords á Alfonsé
Picquart, þá var langt frá þvii,
að mér félli hann vel í geði„
Ég hafði jafnvel óbeit á hom
uim strax frá því fyrsta að ég
sá hann, og þó var hann jafnam
sérlega hæverskur og prúð
mannlegur í framgöngu. Mér
fa'nnst alltaf, að viðmót hans
gagnvart mér væri kuldalegt„
og þó ávarpaði hann mig ætíð
kurteislega, en lítið far gjörði
hann sér um að tala við mig,
Og ef til viIL hefur honurn
fundizt viiðjmót mitt vera
kalt og sér frásnúið. En hvem
ig sem þvx var varið, fannst
mér það vera algjörlega ómögu
legt og óeðlilegt, að við Alfonsé
gætum nokkumtíma orðið
kunningjar. Og mér fannst
meira að segja, að það vera
gagnstætt öllu eðli, að Lalla
igæti nokkurntíma lifað ánægju
lega stund í sambúð við þaxrn
mann, og þó vissi ég. að hún
elskaði hann af öllu hj arta, en
hún elskaði mig sem bróður
sinn, en Alfonsó els'kaði hún
sem unnasta sinn, — sem til
vonandi eiginmann, — sem
þann mann, er hún ætiaði og
vildi fúsleg'a búa með í btíðu og
stríðu allt til æviloka. Lalla var
mér kærari en nokkur önnur
sál í heiminum. Hún hafði
reynzt mér betur en nokkur
annar, að undanskildum þeimi
afa mínum og ömmu. Hún hafði
verið bezti kennarinn, sem ég
hafði átt, og hún hafði látið
mig segja sér til í íslenzku', af
því hún hélt, að ég hefði yndi
og ánægju af því. Hún hafði í
mörg ár haldið yfir mér vernd
arhendi,, að svo miklu leyti,
sem henni var mögulegt, og
hún hafði tekið mig sér í bróð
urstað. Hvað gat hún betur
gjört fyrir mig? Og ég elskaði
hana af öllu hjarta sem systur
mína, sem verndara minn, og
sem, — Já, ég vil segja: sem
heitmey mína, — að minnsta
kosti upp á síðkastið. En svo
kom Alfonsó Picquart. Þegar
minnst varði, — Alfonsö
Picquart, þessi maður, sem ég
hafði óbeit á, — hann korn og
'hreif þessa systur mína, þenn
an j arðneska verndarengil
LEIGU BÍLAR
BifreiSastöð Steindórs l
Sími 1-15-80 i
Bifreiðastöð Reykjavíkur
Sími 1-17-20
SENÐIBÍLAR
Sendibílastöðin Þröstur
Simi 2-21-75 3
íg sagði svo Löllu sömu sög
a og gat þess, að mig langaði
U’t til að mega hafa tal afbjuggu. Ég heyrði herra Sand