Morgunblaðið - 20.08.1916, Qupperneq 5

Beauvais
Leverpostej
er l>ext.
skipstjóranum á »Thordis«, eins og
menn muna sjálfsagt.
Aftaka Fryatt’s skipstjórahefir vakið
engu minni gremju i Bretlandi held-
ur en aftaka Edith Cavell’s vakti
þar, svo sem sjá má á ummælum
forsætisráðherrans. Og eigi taka
blöðin grynnra í árinni. í Hollandi
hefir aftakan líka vakið viðbjóð og
og gremju og segir »Telegraph« að
það þurfi að láta Þjóðverjum skilj-
ast það, að ’nægt sé að hegna fyrir
álíka glæpi og aftökur Fryatt’s og
Cavell’s og það að þeir söktu Lusi-
taniu.
TimburflutníDgar yfir
Atlanzhaf.
í London hefir nýlega verið stofn-
að stórt hlutafélag, sem ætlar að
reka timburverzlun. Ætlar það sér
að flytja timbur í stórum flekum
yfir Atlanzhaf frá Ameríku og beita
togurum (tugs) fyrir flekana. A þenn-
an hátt kemst það hjá því að greiða
toll og hin háu farmgjöld. Trén
eiga að flytjast yfir hafið eins og
þau koma frá skógunum, þar sem
þau eru feld og verða þau reyrð
saman með stálviðjum til þess að
eigi leysist flekarnir í sundur.
Þykir þetta nokkuð djörf fyrir-
ætlan, en hlutafélagið hefir yfir ærnu
fé að ráða og ef fyrsta tilraunin
hepnast vel, verður þessum flutning-
um haldið áfram.
»Neil eg held nú ekki. Jón sonur
Jóns á Hóli tók hana frá okkur.
Okkur helzt ekki ári lengur á rjóma-
bústýrum. Jú, eg skrökva. Ein var
tvö ár, en hún var ljót og gömul,
en gekk út samt. Jóhann reið oft
fram hjá rjómaskálanum — vegur-
inn liggur rétt við dyrnar — hann
sá rjómabústýruna oft þegar hún var
taka á móti rjómanum. Undir
eins varð hann »skotinn« eins og
Reykvíkingar segja, en hún lét sem
hún ekki tæki eftir því, þó hann
væri að dæsa og stynja. Það var
rétt svo hún tæki kveðju hans, að
eg nú ekki tali um að hún vildi
hlusta á það sem hann sagði. Hann
varð æ lappalúðalegri því oftar sem
tilraunir hans mishepnuðust, og sló
óþyrmilega i Grána sinn i hvert
sinni sem hann fór þaðant.
»Kusi, kusi«, ýskraði i Páli.
»Sjálfur getur þú verið Kusi«,
sagði Halldór þykkjulega. »Láttu
mig hafa frið til að segja söguna.
Heldurðu að þú flýtir fyrir með
þessum athugasemdum.
Við erum tólf, sem eigum rjóma-
MORGUNBLAÐIÐ
5
B. Verescfjagind: Ttlinnisvarði d a u ð a n s.
Mótorkútter
nýlegur, 14 tons brutto. Bygður af eik með nýrri 16 hesta Alphavél,
seglum, línuspili, ankerum, keðjum og öðru tilheyrandi, fæst keyptur.
Lysthafendur snúi sér tll
S. Carl Löve,
Verzlunarloftför.
Fréttaritari hollenzka blaðsins Tyd
símar frá Berlin að það sé í ráði
að Zeppelinloftfar verði bráðum sent
yfir Atlantshaf i verzlunarerindum.
Hafa Þjóðverjar þá bæði verzlunar-
loftför og verzlunarkafbáta. Það
skálann, og komum okkur saman
um, að láta ekki áfir og annað, sem
til fellur, verða ónýtt. En okkur
sýndist sitt hvorum, hvað gera ætti
við þær. Asgeir á Felli vildi láta
flytja þær jafnóðum heim til félags-
manna. Olafi á Bakka fanst það
mætti gera úr þeim skyr eða súr-
mjólk, en það var Jón í Strýtu, sem
kom með beztu tillöguna. Hann
lagði það til, að við legðum til sinn
kálfinn hver til að drekka þær. Þá
yrði aldrei neinn ágreiningur um,
hvort þessi ætti að fá meiri áfir eða
súrmjólk en hinn, þvi ekki mætti
gera upp á milli kálfanna. »Hi, hi«,
sagði hann. Hann hafði minsta mál-
nytu. Tillagan var samþykt. Og
svo við þyrftum ekki að kosta gæzlu
á þeim — þið vitið hvað strákarnir
i henni Vík kosta, ef þeir geta hnept
buxunum sinum — girtum við stórt
svæði með gaddavír. Þar voru svo
kusarnir tólf — tólf voru þeir eins
og við og postularnir. — Svæðið
var rétt við hliðina á skálanum, en
við endann á honum höfðum við
kálgarð. Lokað hlið var á kálfagirð-
mun þó tæplega vaka fyrir þeim, að
þeir geti dregið mikið að sér á þenn-
an hátt, heldur munu þeir miklu
fremur vilja sanna Bandaríkjunum
það, að hafnbann Breta sé eigi full-
komið.
Þjóðverjar hafa enn smíðað nýja
tegund Zeppellns-loftfara og voru
þau send til Englands fyrir skemstu
ingunni, svo aðkomuhestar æddu ekki
út i-------< •
»Heyrðu, lagsmaðurl Skárri er
það nú formálinn. Á eg ekki—?«
»Þegiðu 1 — eða eg skal skvetta
framan í þig«, sagði Halldór og
reiddi upp flöskuna.
»Jóhann kom þar á hverjum ein-
asta sunnudegi og þóttist vera að
kynna sér nautgriparækt og smjör-
gerð, hi, hi, og spurði ætíð eftir
Signýju — rjómabústýrunni, — en
alt af var hún vant við látin. En
þegar hún svo sá hann fara, stóð
hún við gluggann, kinkaði kolli og
kysti á fingurna til hans. Við það
óx honum áræði. Hann bað að gefa
sér að drekka, en þá var dálætið
búið. Hún kallaði ætíð i Siggu litlu
— sem hjálpaði henni — og bað
hama mjög hátíðlega að gefa sýslu-
skrifaranum að drekka«.
»Svá es friðr kvinna, þeirra es
flátt hyggja o. s. frv.«, sagði Arni
og velti vöngum.
»Fara varð hann jafnnær i það
skifti*, hélt Halldór áfram, »en sjálf-
sagt hefir hann hugsað: Ekki fellur
i reynzluför. Er sagt að Zeppelin-
gamli hafi verið með í förinni. Það
er sagt að þessi nýju loftför geti
flogið 125 mílur á klukkustund.
Öfriðarsmælki.
Zottu hershöýðinqi, sem hefir verið
yfirmaður rúmenska herstjórnarráðu-
neytisins, hefir lagt niður þann starfa,
en við hefir tekið Iliescu hershöfð-
ingi, aldavinur Bratianis forsætis-
ráðherra.
‘Brezk blöð hafa nú verið bönnuð
í Þýzkalandi, og er þeim eigi leyft
að koma inn fyrir landamærin lengur.
tré við fyrsta högg, því næsta laug-
ardagskvöld kom haon og — —«
»Kálfurinn, girðingin*, sagði Páll
og réri fram í gráðið.
»Já, bráðum kemur nú það bezta«,
sagði Halldór hlæjandi og firtist nú
ekkert við Pál. »Jóhann tctrið vissi
nú naumast hvað til bragðs ætti að
taka, margt var hann búinn að reyna,
en alt var við sama. Hann lét Grána
fara á hæga gangi heim að skálanum.
Þýðingarlaust var að biðja um að
gefa sér að drekka, því Sigga kom
æfinlega með drykkinn og var ætíð
svo kýmileit — en alt í einu kom
hann auga á svarta tudda-orminn
hanS Jóns í Strýtu, sem hafði fest
sig í gaddavírsgirðingunni og stóð
nú með framlappirnar niður í skurð-
inum og komst hvorki aftur á bak né
áfram. Það ranghvolfdust augun í
honum — kálfinum meina eg —.
Þarna var erindi! Jóhann þaut inn
í skála, Signý var þar fyrir og v,ar
að hnoðasmjör. »Það hangir*, sagði
hann lafmóður og benti út í loftið.
»Hvar«, segir Signý hálfhrædd og
hissa og þreifaði upp í höfuðið í