Morgunblaðið - 07.04.1917, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
»<iNOT!Ð AÐ EINS—«
©
Þar sem 5unlight sápan er
fulikomlega hrein
og ómenguð, þá
er hún sú eina
sápa, sem
óhætt er að
þvo úr fina
knipplinga
annað lín.
J2®iga
1—2 herbergi ásamt litilli geymsln,
óskast á leigu frá 14. maí. Kristinn
Thorlacius, Þinghoitsstrssti 21. Sími 126.
Petrograd i hættu,
Fyrirætlanir Hindenburgs.
Njósnarar i Petrograd.
Síðustu erlend blöð, sem Morg-
unblaðinu hafa borist, herma
það, að Hindenburg muni hafa
lagt ráðin á um það áður en stjórn-
byltingin varð i Rússlandi, að
gera harða hríð að Rússum í
vor og ná Petrograd.
Rússar sjálfir eru ekki í nein-
um efa um það, að þettasé rétt,
því að hinn nýi hermálaráð-
herra hefir gefið út svolátandi
tilkynningu, dagsetta 24. marz:
Höfuðborgin er í hættu. Á
norðurvigstötðvunum draga óvin-
irnir daglega saman nýtt her-
lið, hergögn og vistir.
í Petrograd og umhverfi henn-
ar úir og grúir af þýzkutn njósn-
urum, og það er brýn þörf því,
að hafist sé handa gegn þeim.
I>að er samt sem áður eigi hlaup-
ið að því að þekkja njósnarana,
því að þeir hafa tekið á sig alls-
konar gerfi og eru allsstaðar að
verki, bæði meðal æðri og lægri.
Það er því eigi um annað gera
en að leita þá uppi með njósn-
um.
Hermenn og borgarar, verið var-
ir um yður! Hættan er mikil.
Gætið þess að rugla eigi saman
njósnurum stjórnarinnar og njósn-
urum Þjóðverja.
í höndum yðar allra liggur
framtíðarfrelsi landsins. Óvinirn-
ir eru að reyna að koma inn
sundurlypdi meðal rússnesku
hermannanna. Og í vor mun
hoti þeirra losna og ógna höfuð-
^orginni. — —
Hermálaritari brezka blaðsins
*E>aily Dispatch« ritar hinn 29.
-•harz um sóknina á hendur Rúss-
um og segir svo meðal annars,
að það séu þrjár borgir, sem
Þjóðverjum leiki hugur á að ná:
.París, Calais og Petrograd. Til
Calais eru 30 milur (enskar),
50 mílur til Parísar (áður en
undanhaldið hófst) en 300 mílur
til Petrograd. En það er ekki
vegalendin, sem mestu varðar.
Hitt er meira um vert hvað veg-
urinn er greiðfær. Og það er ó-
líku saman að jafna, þeim örðug-
leikum sem eru á því, að kom-
ast til frönsku borganna, eða
höfuðborgar Rússa.
Sóknarher verður að hafa ein-
hverja yfirburði framyfir óvini
sína. Þjóðverjar hafa enga yfir-
burði framyfir her bandamanna
að vestan. En þeir hafa þrjá yfir-
burði yfir Rússa og þá eigi litla:
betri járnbrautir, meiri hergögn,
og öflugri fiota.
Vegna járnbrautanna getur
Hindenburg dregið mikið lið sam-
an í skyndi í einn stað og ráðist
á Rússa með ofurefli liðs. Með
betri hergögnum getur hann rof-
ið hinar ramgerðustu stöðvar
Rússa. Og í þriðja lagi getur hann
komist á bak Rússum, með því
að setja lið á land fyrir norðan
þá, annaðhvort hjá Riga-flóa eða
Helsingjabotni.
Þjóðverjar hafa þess vegna
miklu meiri líkur til þess að
sigra að austanverðu heldur en í
Frakklandi. Þeir geta eigi átt
þess neina von, að koma brezka
flotanum fyrir kattarnef, en það
getur verið að þeim takist að
eyða hinurn litla rússneska fiota
og leysa þannig Eystrasalts-strend-
ur sínar úr allri hættu og geta
um leið sameinað • Eystrasalts-
flota sinn Norðursjávar-flotanum.
En það er fleira, sem hór kem-
ur til greina. Éf Þjóðverjum tæk-
ist að ná Petrograd, þá væru
aliar hinar miklu hergagnaveik-
smiðjur Rússa í hættu staddar
og járnbrautunum norður til Ar-
kangelsk og Alexandrovsk næðu
Þjóðverjar þá á sitt vald. En
þegar Rússar hefðu mist þær,
væru allar samgöngur þeirra við
umheiminn slitnar, nema Síberíu-
brautin. Þess vegna væri Rússum
þá lokið.
Hermálaritarinn hyggur að
Hindenburg muni byrja á því að
gera harða hríð að miðri herlínu
Rússa, þar sem mætast herir
þeirra Lichizky og Russky.
Hindenburg muni svo reyna að
ná stöðvum Rússa hjá Vínu og
Vínuborg sjálfri með því að sækja
fram til Minsk. Síðan muni hann
sækja norður yfir Vínu og jafn-
framt setja herlið á land að baki
Rússum.
Skii á biöðum.
Það vill ganga illa að hafa útbnrð
blaða og bréfa hér í bænum í reglu.
Og viðtakendur kvarta, sem von-
legt er, og strákunutn, sem bera
út, oftast kent um vanskilin.
En fólk á hér einnig nokkra sök
á. Það er oft, sem komið er að
luktum dyrum með blöðin, Qg er
þeim þá smeygt undir burðarlás, en
þaðan glatast þau á ýmsan hátt.
Margir kvarta undan því, að Morg-
unblaðið komi seint í húsin á morgn-
ana, en í raun og veru er svo ástatt,
að ef blaðið er borið snemma út,
komast drengirnir ekki inn í húsin
vegna þess að þau eru læst.
Ur þessu mætti bæta með því
að húseigendur alment settu bréfa-
kassa á húsdýrnar eða rifa í hurð-
ina bjá sér. Það mundi stórum
bæta fyrir útburðinum og gera létt-
ari skil á blöðum. Og kostnaður
við þetta yrði hverfandi móti hag-
ræðinu, sem yrði að þessu.
Aðgöngumiðasala
Leikfélagsins.
Eins og flestum mun kunnugt
var »Nýársnóttin« sýnd í 50. sinn
á sunnudaginn var. Mörgum lék
hugur á að komast i leikhúsið ein-
mitt þetta kvöld, bæði sér til skemt-
unar og til þess að heiðra skáldið.
)eg gerði tiiraun til að panta að-
göngumiða, en fekk það svar að
pöntunum væri ekki tekið á móti,
en sala aðgöngumiða byrjaði kl. 10
árd. daginn áður en leikið yrði. Sá
sem eg sendi ofan í Iðnó, kom
þangað nokkrum mínútum fyrir til-
settan tíma og var sá fyrsti sem
bað um aðgöngumiða, þegar salan
byrjaði, kl. 10. Sæti á góðum stað
í leikhúsinu var þó ekki unt að íá
því alt var uppseltfrá^.— n.bekks,
nema örfá sæti á 4. bekk. Með
öðrum orðum: áður en salan hefst
opinberlega, er félagið búið að sdja
öll betri sæti leikhússins. Fróðlegt
vajri að vita hvort það er neð sam-
þykki félagsstjórnarinnar að svona-
löguð launsala fer fram. Eiga ekki
allir jafnan rétt á aðgöngumiðum
leikfélagsins ? Eða er það tiiætlan
Það var leikinn valz eftir Strauss
og innan úr danzsalnum kvað við
kliður af hlátri, samræðum, skrjáfi
í silkikjólum kvenanna og hinu
reglubundna fótataki þeirra, sem danz*
inn stigu. Hertoginn kom eigi þeg-
ar auga á konu sína. Hann hallaði
sér upp að myndastyttu gyðjunnar
Hebe og skygndist um meðal þeirra
sem dönzuðu, en hann sá hana
hvergi. Að Jokum fór að þynnast
á gólfinu og þá sá hann hvar hún
stóð og talaði við rússneskan prins.
Gimsteinar hennar glóðu með öllum
regnbogans litum og hún var eins
og drotning á að líta. Og þetta
var Naomi — hin litla og grahn-
vaxna Naomi, sem hann hafði elsk-
að og gengið að eiga! Það var næst*
am ótrúlegt.
Nei, þessar tvær konur, Naomi og
Miss Glinton, voru ekki líkar. Miss
— 482 —
3
Saumuð eftir nákvæmu máli. Sömu-
leiðis ætíð fyrirliggjandi ti'.búin líf-
stykki. Hittist kl. n—7 í’
Póstbússtræti 13,
Elísabet Kristjánsdóttir,
félagsins í framtiðinni að útiloka
þá frá góðum sætum í leikhúsÍDU,
sem ekki hafa nógu góð »sambönd«
til þess að utvega sér aðgöngumiða,
áður en saian byrjar opinberlega?
y G. C.
Kol Frakka.
Svo sera kunnugt er, er það
aðallega kolaskortur, sem hefir
þrengt að frönsku þjóðinni í vet-
ur. Og það lítið, sem fékst af
eldsueyti, var svo dýrt, að al-
menningur hafði eigi efni á að
kaupa það. M. Herriot samgöngu-
málaráðherra, hefir skýrt svo frá
því hvernig á þessu standi.
Þjóðverjar hafa nú á sínu valdi
helming allra kolanáma í Frakk-
landi. Áður en stríðið hófst, eyddu
Frakkar 60 milj. smálesta af kol-
um á ári og af því fluttu þeir
inn þriðjungin. Nú framleiða þeir
sjálfir eigi meira en 20milj, smá-
lesta af kolurn og flytja inn 24
milj. smál. Þeir verða því að
komast af með 44 milj. smálesta
í stað 60 milj. smál. á friðartím-
um. Sézt það bezt hvað þetta
verður ófullnægjandi þegar þess
er gætt, hvílíkum óstjórnum er
eytt af kolum til hergagnafram-
leiðslu fram yfir það, sem er á
friðartimum. í sambandi við þetta
má og geta þess, að Þjóðvérjar
framleiða 328.000 smál. af kol-
um á hverjum degi.
Glinton var bæði bærri og miklu
holdugri, hár hennar var dekkra og
andlitsdrættirnir reglulegii. En þeg-
ar hertoginu virti hana betur fyrir
sér, þá fanst honum þó sem hann
kannaðist við svip þann, er hann
hafði einu sinni unnað svo heitt.
Augun voru hin sömu og varirnar.
Og hann furðaði á þvi, að hann
skyldi eigi hafa þekt hana undir eins.
Eu hvernig átti honum að geta
komið það til hugar, að stúlka sú er
rekin var burtu frá Rood Castle út
á örbirgð og fátækt, væri nú ein-
hver hin auðugasta og fegursta kona
í heimi? Hverjum hefði áttaðkoma
það til hugar að slikt gæti átt sér
stað?
Hun leit biosandi við prinsinum
— og það var eins og brosið byrj-
aði í augunnm og endaði á vörun-
um. Hertoginn kannaðist við það.
Þannig brosti engin nema Naomi.
— 483 —