Morgunblaðið - 17.03.1918, Síða 6

MORGUNBLAÐIÐ
Rœningjaklær.
Skáldsaga úr nútíðar sjóhernaði,
eftir hinn góðkunna norska rithöfund
0vre Richter Frich,
er komin út og fæst á afgreiðslu Morgunblaðsins. Einhver hin skemti-
legasta og ódýrasta sögubók sem út hefir komið á þessum vetri.
r. 6
og upp að hafnarbakkanum. Er það
að vísu sjálfsagt að hæfur sjómaður
geri þetta, en sé það ekki hafnarvörð-
ur sem hér segir fyrir verkum og
sér um skip þau er leita hafnarinnar
og mannvirki hennar, hvað er þá
starf hafnarvarðar?
Mér dettur i hug ein kvöldstund
í vetur. Geng eg niður á hafnarbakka
þegar Gullfoss var að leggja að ein-
mitt þegar ísinn var á höfninni og
leiðsögn kunnugs manns var nauð-
synleg. Bjóst eg við að sjá hér
hafnarvörð skipinu til aðstoðar, en
mér var hann ósýnilegur hvar sem
eg gáði. Aftur á móti tók hr. Níelsen
framkvæmdastjóri starf hans, og leið-
beindi skipinu og þó ekki hefði verið
til annars en læra af honum, hefði
hafnarverði ekki verið það neinn
bagi að vera hér viðstaddur.
Sams konar bar við nú síðast er
■Geysir lagði að hafnarbakkanum;
annar hafnsögumaðurinn færir skipið
inn að bakkanum, en hinn er með
menn á bakkanum að taka á móti
skipinu. Hið leiða er að um líkt leyti
er skip sem ætlaði hingað inn, að
leita að hafnsögumanni eða bát hans
nálægt Gróttu, en mætir honum fyrst
eftir að hann er kominn á grunn.
Kemur hér fram máltækið, ilt er tveim
herrum að þjóna og sýnir ljóslega
þá hugsunarvillu að nota megi ein-
vörðnngu hafnsögumenn að ytrihöfn-
inni fyrir innri hafaa-leiðsögu, eða
til að flytja skip milli hafnanna og
inn á innri höfnina. Að vísu væri
ekkert á móti þvi að nota þessa
menn til þessa, væru þeir af öðrum
hæfum mönnum leystir frá hinu staif-
inu, en að láta þá vera hvorutveggja
er algerlega óþarft eins og dæmið
sýnir. Enda veit eg að þeir eru svo
virðingarverðir menn, að þeir als
ekki vilja ofhlaða sig störfum sem
þeir ekki anna.
Það leiðir af sjálfu sér, eftir því
sem nú er komið með hafnarmálin
að óumflýjanlegt verður að útvega
segjum 2 hafnarleiðsögumenn sem
hafi á hendi alla leiðsögn skipanna
og umsjón þeirra bæði á ytri og
innri höfninni, og verða þá starfs-
Þetta gat því ekki verið annað en
ofsjónir.
Þetta var verst af öllu. Hún
vissi nú að huldufólkið í skóginum
hafði gert henni gjörninga og glapið
henni sýn.
Hún gat þó ekki annað en horft
á þennan huldufólksbæ, því að hún
hafði aldrei séð fallegri né betur
húsaðan bæ. Húsin voru með
gömlu sniði, en þau voru svo mörg
að bærinn líktist helzt þorpi. En
samt sem áður þótti henni það
ótrúlegt, að hægt mundi að koma
allri uppskerunni í hús. Engjarnar
voru nýlega slegnar og þar stóð
hver heybólstrinn hjá öðrum. Akr-
arnir voru óslegnir, en svo vel
þroskaðir, að hún skildi ekkert í
því að öxin ckyldu ekki leggjast ti'
jarðar undan þunganum.
— Þessi bær er ekki ósvo svipað-
ur bænum mínum, hugsaði hún.
Trondhjems vátryggingarfélag h-f.
AUsk. brunatryggingar.
Aðalumboðsmaður
Carl Finsen,
Skólavörðustíg 25.
Skrifstofut. 5j/2—67a sd. Tals. 331
ALLSKONAR
VATRYGGINGAR
Tjarnargötu 33. Símar 235 & 429
Trolle & Bothe.
iSunnar Cgilson
skipamiðlari,
Hafnarstræti ‘ 15 (uppi).
Skrifstofan opin kl. 10—4. Sími6o8
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar.
Talsími heima 479.
menn hafnarinnar fyrir utan ala að-
stoðarmenn þannig:
2 leiðsögumenn eins og er, 2
hafnarlóðsar til að annast skipin sem
leita hafnarinnar og sjá þeim borgið.
1 hafnargjaldkeri til að annast um
tekjur hafnarinnar og öll reikn-
ingsskil.
1 hafnarvörður
1 hafnarstjóri
1 hafnarverkfræðingur
til skrafs og ráðagerða.
Minna mætti nú sjálfsagt gagn
gera, væri ekki því ver skipað.
Sjómaður.
Hann er að eins tíu sinnum stærri
og fallegri. Já, huldufólkið þarf ekki
að hugsa um það hvað hlutirnir
kosta.
Hún sá að fólk var á ferli milli
húsanna, en hún þorði ekki að fara
heim og spyrja til vegar. Nei, þvi
að þá gat vel verið, að huldufólkið
gæfi henni bæði að eta og drekka
og þá komst hún aldrei heim aftur.
Hún sneri því inn í skóginn aft-
ur. En ekki fann hún götuna heim.
Henni fanst sem hún gengi í græn-
um sjó, og hún fór að hugsa um,
það, að þarna mætti hún nú ráfa
og ráfa, þangaðj[til hinar grænu
bylgjur lyktust saman yfir höfði
hennar og kæfðu hana.
En þótt hún gengi inn í skóginn,
kom hún aftur til huldufólksbæjar-
ins.
Þar blasti við henni hið fagra
íbúðarhús, með hvítum tjöldum fyr-
Rúmstæði
Og
Rúmfatnaður
beztnr
í Vðruhúsinu
Geysir
Export-kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. J0HNS0N & KAABER.
Beitusfld
fyrirtaks góða, höfum vér til sölu.
Síldin er til sýnis í íshúsi voru,
ef menn óska.
8ANNGJARNTVERÐ
Símar 259 og 166.
H.f. Isbjörninn við Skothúsveg.
>SUN INSURANCE 0FFICE<
Heimsins elzta og stœrsta vátryggingarfél.
Teknr að sér allskonar brnnatryggingar.
Aðalnmboðsmaðnr hér & landi
Matthias Matthiasson,
Holti. Talsimi 497.
ir gluggunum. Og i garðinum voru
nokkur há eplatré. Húsin vora
rauðmáluð og glóðu þar í sólskin-
inu á grænu túninu.
Hún kom nú svo nærri bænum,
að hún gat séð hversu mikil regla
þar var á öllu. Jarðyrkjuverkfæri
og vagnar stóðu þar í röð, og í
haganum voru nokkrir þriflegir cg
fallegir hestar á beit.
Og eftir því sem hún horfði
lengur á alt þetta, þótti henni meira
til þess koma
— Ó, bara að eg ætti þennan bæ I
mælti hún við sjálfa sig. Ó, hvað
mér gæti liðið vel hérna. Það er
að vísu afskekt, en hér er svo ljóm-
andi fallegt, vatn á aðra htjnd og
fjöll að baki.
En mest varð hún þó hrifin af
kúnum, sem komu nú fram úr
skóginum og röltu heim á stöðul.
— Það er auðséð að þetta eru
Yátryggingar.
cfirunaíryggingar,
sjó- og stríðsvátryggingar.
O. Jofjnson & Jíaaber.
Det kgl. octr, Brandassurance,
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, hú»>gögu, alls-
konar vðruforða o.s.frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austnrstr. 1 (Búð L. Nielsen).
N. B. Nielsen.
Brunatryggið hjá „W OLG A.u
Aðalumboðsm. Halldór Eirlhson,
Reykjavík, Pósthólf 385. Simi 175.
Umboðsm. f Hafnarfiiði
kaupm. Danlel Bergmann.
Hásmæður!
Notið eingöngu hina heimsfrægu
RedSealþvottasápu
Fæst hjá kaupmönnum.
I heildsölu hjá
0, Johnson & Kaaber.
huldufólkskýr, mælti hún. Ó, hvað
það væri gaman að fá að mjalta
eina þeirra, bara til þess að vita
hvað mikið er í henni.
Alt sem hún sá þarna laðaði hana
svo að sér að hún varð að flýta sér
inn i skóginn aftur. Ef hún hefði
horft á þetta lengur, mundi hún eigi
hafa staðist freistinguna að ganga
heim að bænum og skoða alt betur.
En þá hefði hún aldrei framar kom"
ist til menskra mannal
En þegar hún gekk inn í skóg"
inn aftur fór hún að gráta út aí
því að hún skyldi v'era svo ókunu-
ug þarna, þar sem hún hafði alið
allan sinn aldur.
— Þetta er sjálfsagt hegning fyr'r
það að eg var ekki ánægð heima,
mælti hún. Þess vegna hefir
huldufólkið náð að heilla mig.
Hún grét og gekk^og gekk. *^g
að lokum fanst henni sem tré °S