Morgunblaðið - 24.12.1919, Blaðsíða 4

4
MORGTJNBLAÐIÐ
Jólin
Jólin! Jólin!
Eitt orð, eitt orð,
sem hjörtun friði fyllir,
og alla storma stillir —
eitt orð, eitt orð!
Jólin, jólin!
Ein stund,
er stríðsdun lifsins þaggar,
og hörmum vorum vaggar
% vœran llund. —
Jólin — jólin.
Eitt nafn, eitt nafn,
■S?
sem Ijomar yfir öldum,
og hlýjar hjörtum koldum
við Ijóss og sœlu safn —
eitt nafn.
Með skraut á grœnum greinum,
og gleði í barnsróm hreinum,
jólin gista jörð,
*g halda um húsin v'órð.
— Hver sál verður glöð og góð
við jólanna Ijós og ijóð, —.
— Ómceli himinsins
or *lt ein geislarós —
on auðugri er Jörðin
Moð öll sín jóla-ljós.
JÓN. BJÖRNSSON.
Perlufestin
Eftii
Maurice'Level
— Hittir þú Daryel? Hvað mikið
vildi hann borga fyrir hana ?
— Þrjátín þúsnnd franka.
Martine fleygði vindlingnnm frá
sér með knldablátri:
— Þrjátíu þúsnnd franka! Hann
er ekki með öllnm mjalla, eða þá
að bann heldur mig fábjána. Sagð-
ir þú bonnm ekki-----------?
— Alt sem hægt var að segja,
muldraði Colette, — hvað bún
befði kostað, og bvað þér befði ver-
ið boðið í bana fyrir tveimnr árum.
— Og hvað sagði bann við því?
— Hann svaraði,að því væri hann
hissa á, því festin væri mjög göll-
nð: Flestar perlumar ekki bvítar
og miðperlan gljálaus og ekki kúlu-
mynduð.
Martine tók festina, vóg bana í
hendi sér, krepti hendina utan um
ilana og mælti:
— Láta bana fyrir þrjátíu þús-
nnd franka? Aldrei að eilífu. Eg
veit ekki hvað eg mundi fremur
gera!
— Augu hennar hvörfluðu frá
djásnaskríninu, þar sem einn hring-
ur var eftir, og yfir á borðið, en
þar 1-á hrúga af bláum seðlum. Hún
sat stundarkom í þönkum en mælti
svo:
— Hefurðu bina festina ?
Colette rétti henni hana. Hún tók
á benni með fingurgómunum og
horfði á hana með fyrirlitlegu
augnaráði.
— Hvað kostaði hún ?
. — Þrjú hundruð franka. Hún
virtist í rauninni alls ekki stæling-
arleg, hún er vel eftirgerð.-----
En Martine hristi höfuðið og
svaraði:
— Hún er viðbjóðsleg---------Ó,
hálsfestin mín, sem mér þótti svo
vænt um! Hvað eg leitaði lengi að
gráu perlunni, sem er greypt í lás-
inn.--------Jæja, taktu hana þá!
Hringdu til mannsins og segðu, að
þú takir boðinu og að hann geti
komið og sótt festina. Vilt þú skrifa
undir kvittunina? Eg vil ekki sjá
þennan mann fyrir augum mér. —
Svo setti hún eftirgerðu festina um
háls sér og mælti lágt: Það er
ekki víst, að það sjáist alveg strax.
— Það tekur enginn eftir því,
sagði Colette í fullvissunarróm til
þess að hugga hana; — ef eg vissi
•kki —------- —
— En hvað þú ert vingjarnleg,
mælti Martine og brosti dauflega.
Þegar Martine hafði goldið
•kuldir sínar, átti hún fjögur þús-
und franka afgangs. Um etund
vakti hún yfir þeim, eins og eign,
»*m fengist hefir með mikilli fyrir-
höfn. En þegar hún hafði orðið að
láta fyrstu seðlana úti, sá hún að
binir mundu fljótt hverfa á eftir.
Hún iðraðist nú þess, að hún hafði
varið svo miklu í kjóla og hatta, og
grét beisklega af því, að þetta væri
ástæðan til, að hún hefði orðið að
láta perlufestina. — En klukkan
átta varð hún að vera komin á
leiksviðið. Hún baðaði og þerraði
augun, smurði dálítið meiru af
rauðum lit á kixmarnar en venju-
lega, og hélt til leikhússins.
Hún hefði helzt viljað vera ein,
cn þegar hún að loknum þætti gekk
inn í klæðaherbergi sitt, kallaði
einn kunningi hennar til hennar og
mælti:
— Kom þú með mér innogdrektu
glas af kampavíni, Martine!
Martine staðnæmdist á þrösk-
uldinum og ætlaði að biðja um að
hafa sig afsakaða, ,þegar kunning-
inn hélt áfram:
— Komdu með mér svo eg geti
kynt þig Daryel, hann vill svo
gjaman kynnast þér.
— Sagðir þú Daryel? spurði Mar-
tine og starði forviða á kjólklædd-
an mann, sem hneigði sig fyrir
henni.
Eftir augnabliks umhugsun fór
hún með þeim.
— Þetta er herra Daryel .. • •
Vinstúlka inín, Martine .... Þekkir
þú ekki hr. Daryel? Þú kannast þó
við nafnið. Það er hann, sem á feg-
urstu perlurnar í Parísarborg!
— Já, eg veit það, svaraði Mar-
tine með áherzlu.
Hún rétti honum höndina með
drotningarsvip, er gagntók alla, er
hún vildi það við hafa, og settist.
Gimsteinasalinn stóð úti við
gluggann og horfði á hana.
Það var töfrandi göfgi yíir and-
liti hennar og kom það meðfram af
því, að hún var fölari yfirlitum
ea hún átti að sér.
Gimsteinasalinn sló henni gull-
hamra, talaði um ýms leikrit, sem
hann hafði séð hana í og klappað
fyrir henni, mintist kvelds eins, er
hann hefði snætt kvöldverð á veit-
ii’gahúsi, er hann lýsti nánar.
Martine kinkaði kolli til samþykk-
ís og hlustaði brosandi á það sem
I ann sagði. Hver setning, sem hann
sagði, var eins og aðdragandi að
ástarjátningu. Eftir næsta þátt voru
þau ein saman.
— Ef eg þyrði, mælti Daryel, -
mundi eg biðja yður að eta kvöld-
verð með mér.
— Það þori eg ekki, svaraði hún,
án þess að uppgerðar sakleysi
í hreimnum, en í ákveðnum rom.
Hann bað afsökunar á dirfskunni
og reyndi að hefja aftur samræð-
una, sem honum hafði fimdist mjög
vingjarnleg.
— Verð eg þá að fara á mis við
þá ánægju að sjá yður aftur?
— Það er ekki gott að vita f....
En eruð þér viss um að yður yrði
það ánægjefni að sjá mig aftur?
Hann fullyrti að enga ósk ættí
hann heitari.
Hún var staðin upp, hallaði sér
að speglinum, lagaði á sér hárið og
sneri sér frá honum. Til þess að fa
átyllu til að koma nær henni, hvísl-
aði hann:
— Lofið mér að skoða hálsfestina
yðar! •...
—Já, gerið þér svo vel, svaraði
bún. — En eg býst ekki við að þér
hafið neitt gaman af því.
Hún mælti þessi orð róleg, en dá-
lítið hæðnislega.
Hann svaraði hálf vandræðalega.
— Jú, skeð getur það------; Þetta
er snotrasti gripur, en yðar hálsi
hæfir ekkert nema drottningarmen.
Ef yður þykir gaman að fögrum
eðalsteinum, þá lítið einkverntíma
inn í búðina mína .... Viljið þer
gera það ?
— Með ánægju.
Við það skildu þau.
Næsta dag fékk hún frá honum
hnýti af skrautliljum og dagmn eít-
ir rósavönd.
Klukkan fimm um daginn gekk
hún um Rue de la Prix og staðnæmd
ist við búðarglugga gimstemasalans
Hann tók strax eftir henni og opn
aði dyrnar og bauð henni inn með
miklum hneigingum og beygingum.
Hún hafði stungið einni rósinni
hans undir belti sér og þakkaði hann
henhi virðinguna með því, að kyssa
fcana á hendina.
Viðskiftavinir komu í búðina til
þess að skoða skartgripi; hann heils-
aði þeim utan við sig, því hugur
hans var hjá Martine éinni, og þeg-
ar hún fór fylgdi hann henni til
dyra og spurði í bænarrómi:
— Ætlið þér að koma aftur?
— Já, eg kem áreiðanlega aftur!
Það gerði hún líka; stvmdum stóð
hún ekkert við, en stundum sat hún
lengi og talaði um alla heima og