Morgunblaðið - 16.08.1925, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
7
Mnx

Er næringarmest,
bragöb&st, örýgst og
ðöýrust eftir gæðum.
Á
E f n a I a u
eykjavikur
Laugavegi 32 B. — Sími 1300. — Sínmefni: Efnalang.
HiwMitr meS nýtísku áhöldum og aðferðmn allan óhreinan fatn
og dnka, ór hvaða efni aem er.
Litar r~plítuð föt, og breytir nm lit eftir óaknm.
Eyknr þægindi! Sparar fj«?!
Flóra Bsland
2. útgáfa, fæst á
Afgr. Morgunbladsins.
Trolie & Rothe h.f. Rvfk
Elsta vátryggingarskrUstofa landsins.
---------Stofnuð 1910.-----
Annast vátiyggingar gegn sjó og brunatjóni með
bestu fáanlegum kjörum hjá Abyggilegum fyrsta
flokks wátyggingarffelðgum.
IMargar miljónir króna greiddar innlendum vá-
tryggendum i skaóabætur.
LAtid þvf aðeins okkur annast allar yðar vA-
tryggingar, þá er yður áreiðaníoga borgið.
Vigfús Guðbrandsson
klœðskeri. Aðalstrœti 81
Ávalt byrgur af fata. og frakkáefnum.Altaf ný efni með hverri ferð.
AV. Saumastofunni er lokað kl. 4 e. m. alla laugardaga.
„Skraddaraþankar“ um
tísku og köllun kvenna.
Mjer er sagt, að „snoðkollunum“
fjölgi daglega, og að innan skams,
munu fáar ungar stúlkur, jafnvel
Forspjall. nýkomnar úr sveit, þora að koma
— „Parvenu' ‘ -menningin og. út á götur með langa lokka, hve
„drengjakollurinn,“ vinar vors H. j fallegir sem þeir eru. Þetta mun
K. Laxness, er nú umtalsefni í gleÖja vin minn H. K. Laxness og
borginni, eins og Lárubrjefin voru ^ alla hans andlegu samherja. Það
um eitt skeið. Þórbergur er þagn- mundi gleðja Tolstoj, mætti hann
aður, en vinur minn H. K. Lax- j líta upp af gröf sinni. Hann skor-
ness hefir tekið orðið og segir aði á allar ungar stúlkur, í m^jiu-
margt. Það sem hann segir um ingarlöndunum, að klippa vel hár
íslenska ' menningu mujiu menn sitt og liætta að maka sig með
lengi að orðum gera. Og snoðkolla- andlitsfarða. En Iivers vegna vildi
menningin, getin af „nýju liugar- hann þetta ? ITann sagði að konan
fari kvenna,“ kútveltist nú í heila væri eitt af því illa í veröldinni,
túni manna. Þessi spánýja upp- I'inn mesti freistari, næstur sjálf-
götvun hefir ósjálfrátt vakið hjá um Satan. Og því hættulegri væri
mjer nokkra, svokallaða skradd-; konan veikum karlmannahjörtum,
í miðjunni er nútímamynd af f. C. Christensen. Til vinstri er mynd af honum ungum. Efst í
miðju er mynd af honum í ræðustól, neðst skólahúsið, þar sem hann var lengi vel kennari. Hann
var barnakennari frá því 1886 og til aldamóta. Til hægri eru þeir flokksbræðurnir Neergaard og
hann í hallargarðinum á Amalíuborg, og þar niður undan er mynd úr þinu svonefnda „snaps-
þingi,“ er svarar til „Kringlu1 ‘ íþingiiúsinu iijer, að öðru leyti en því, að þar eru veittir sterk-
ari drykkir en í Kringlu, eins o'g nafnið bendir til. — Maðurinn sem stendur og hailar sjer fram
á borðið er hinn alkunni stjórrimálamaður, Klaus Berntzen.
I. C. Christensen og vinstri-
mann a f lokkur inn.
(Að nokkru eftir tilk. frá sendi-
herra Dana).
Rvík 10. ág. 1925.
Vinstrimannaflokkurinn hefir ný
lega gefið T. C. Christensen jörð-
ina Paaböl, sem er bernskuheimili
I. C. Christensen. Frá þvi árið
1874 átti skóggræðslufjelag jörð
þessa. En nú fyrir skömmu hafði
Christensen náð eignarhaldi á %
jarðarinnar. Eigandi fjórðaparts-
ins vildi með engu móti láta hann
af hendi.
Nú hefir stjórn vinstrimanna-
flokksins tekið málið að sjer og
ikeypti hún jarðarpartinn án þess
að Christensen vissi af því. Er
Jkaupin voru komin í kring, var
Christensen boðið þangað. Hjeldu
flokksbræður hans honum veislu
og afhentu honum gjöfina. Stórt
skóggræðslusvæði er á jörðinni.
Eins og kunhugt er, hefir hinn
mikli stjórnmálaskörungur I. C.
Christensen látið af öllum stjórnm.
störfum fyrir nokkru, enda er
hann nú maður hníginn að aldri.
Hann er þó eigi þrotinn að kröft-
um. Hefir hann ákveðið að lielga
Heiðafjelaginu krafta sína, að svo
miklu leyti sem hann hjer á eftir
fæst við opinber störf.
Bernskuheimili I. C. Ohristensen
er í Ringköbing amti á Vestur-
Jótlandi. Einmitt um þær slóðir
hefir mest borið á starfi Heiðafje-
lagsins. Þar er nú hvert skóg-
græðslusvæðið öðru meira, en að
öðrum þræði blómlegir akrar iim-
hverfis reisuleg bóndabýli, þar sem
áður var ömurleg lyngheiðin, er
órótuð bar ekki betri gróður en
sæmilega sauðsnöp.
Fáir danskir stjórnmálainenn
hafa áunnið sjer eins mikla hylli
| meðal Islendinga og það að verð-
leikum, eins og I. C. Christensen.
Það var hann sem var hinn besti
málilhi iðlunarmaður á árunum
1907—1909, um það leyti sem mest
gætti straumhvarfa í viðskiftum
vorum við Dani.
II. f. Þvottahúsið Mjallhvít
Sími 1401. — Sími 1401.
pvær hvítan þvott fyrir
65 aura kílóið.
Sækjum og sendurn þvottinn
araþanka, sem jeg bið Morgunbl.
fyrir. Það er eðli og ágæti slíkra
þanlta, eins og kunnugt er, að
þeir eru æfinlega á víð og dreif,
sundurlausir, en meinlausir og
ljettmeltanlegir. í þeim fyrirfinst
hvergi hásjmki og hugurflugs-
skáldandi Þórbergs, nje dillandi
„Parvenu“ ímyndun Laxness.
Jeg minnist þess, að Þórbergur
minn var hreinræktaður bolsivikk,
frá toppi til tápar, þegar hann
reit Brjef til Láru. Hvað hann er
nú, vestur í sveitum, veit jeg eklt-
ert um. En vinur vor lir. II. K. Lax
ness var hákaþólskur maður, með
helgiljóma, þegar hann setti sam-
an „Kaþólsk viðhorf,“ sællar minn
ingar. Þessár nýju stjörnur, eru
því sín af hverju sauðahúsinu,
enda er skin þeirra sitt með hverj-
um litblæ, þótt mikill andlegur
skyldleiki sje með þeim í ýmsu
og hvor þeirra minni á hinn, t. d.
í „snúningslipru tungutaki" og
fossandi straumflóði heilagrar
vandlætingasemi. En minnumst
þess, að „af beisku trje renna
beiskir ávextir“ og „líka hefir
fundist skarn í skál helgra
manna.' ‘
Tískan, og „nýtt hugarfar
kvenna.“
Svo virðist mjer, sem vini mín-
um hr. H. K. Laxhess þyki það
skortur á siðmenningu og gildi ísl.
kvenna, að þær eru enn ekki slík-
ar „tískudætur, sem kynsystur
sem hún væri falleigri og skrevtti
sig meira. Ilann bað því konur og
etúlkur aö gera sig sem ljótast-
,a-r, einkum með því að kliþpa liár
sitt, svo það glepti engum kven-
iiollum karlmanni sýn. —- Svona
;þótti (þessum Velæruverðuga
kvennamanni mikils vert nm hár-
fegurð kvenna. En fleirum en lion
um hefir vel litist á ..ljósa mund
og lokkana liina fögru“.
Jeg fæ ekki skilið, að það þurfi
að bera neinn vott um „nýtt hug-
arfar itvenna og nýjan skilning
á lífshlntverki sínu“, eða köllun,
þótt þær klippi hár sitt. Engu
slíku var til að dreifa, ]>egar kon-
ur hættu að hafa slegið hár, en
tóku upp þá tísku, að setja það
npp eða fljetta það. Það mætti al-
veg eins giska á, að hjer væri um
hagsýni í vinnubrögðum að ræða,
eða þátt úr vinnuvísindum. Kaup-
gjald er nú hátt, og hver stundin
dýrmæt, sem fer til þess að greiða
og fljetta Jiárið, eimi sinni og
tvisvar á dag. Stúlka ein í borg-
inni við Faxaflóa, hárprúð og
tölugiögg metur vinniutap sitt
við hárgreiðslu og fljettun þess
yfir áriö 182 kr., eða 50 aura á
dag. Fyrir þessa uppliæð segist
þún mundi fá hálfvætt af sígar-
ettum og átsúkkulaði, óg andlits-
farða. En hún vill ekki missa hár
sitt fyrir öll þessi gæði veraldar-
innar. /
Alt frá dögnm Aispasíu, hjalkonu
Sókratesar (eða lengur) og til
þeirra í hinum glæsilega malbik- 'vorra daga, hafa konur verið sí
og æ að brevta um fatasnið og
hárhúnað sinn, án þess að þær
aða heimi.“ Hann t. d. hitti að-
eins 2 eða 3 stúlkur í vetur í Rvík,
full slípaðar, þær gengu stutt- (hafi þó brevtt um hugarfar eða
kliptar og „liengdu ekki utan á(1fengið nýjan skilning á lífshlut-
sig einhverjar sviplausar dulur.“ , verki sínu. „Eklri breytir eðlið sjer