Morgunblaðið - 31.12.1927, Blaðsíða 12

12
MOROUNBLAÐIÐ
Ljósalfurinn litli*
Barnasaga með 11Z mynðum eftir 6 Th. Rotman.
73. Nú var farið að búa alt undir
að taka á móti dvergakónginum. Dísa
litla fjekk ljómandi fallegan kjól úr
fegurstu laufum og blöðum lækjasóley-
anna. Og um morgunin áður en veisl-
an byrjaði, fóru synir froskakóngsins
með Dísu litlu til hárskera þéirra
dverganna. Hann átti hús í grasinu,
hinum megin við vatnið. Þegar þau
komu þangað, sat hann úti á tröpp-
unum og var að fá sjer ferskt morg-
unloft.
77. Svo hófst nú veislan rjett á
eftir með ótal skemtunum. Var byrj-
að með því að fara í kappleika. Fyrst
voru veðhlaup með hindrunum og voru
sumir froskarnir hestar. Annar kóngs-
sonurinn, sjálfur ríkiserfinginn, datt
af baki og steyptist beint á höfuðið.
Eki hann kærði sig kollóttan og ljet
það ekkert á sig fá, því að hann var
orðinn því svo vanur frá fornu fari
að detta af baki.
81. Svo kom froskakórið „Kátir
froskar" og söng þjóðsöngva dverg-
anna og froskanna. Þegar þeir voru í
miðjum þjóðsöng sínum og sungu við
raust:
„Vjer eigum hug í hjarta
og hræðumst ekki neitt ...“
heyrðist alt í einu undirgangur mikill.
Það var steinn útvarðarins, sem hafði
fallið í vatnið, og komst þá alt í upp-
*ám, nema þau Síðskeggur konungur
og Dísa voru róleg.
sagði kóngssonunum að leika sjer úti
fyrir á meðan. Því næst klipti hann
hár Dísu og bylgjaði það með heitu
járni, eftir nýjustu tísku ljósálfa. Síð-
an klæddi hann Dísu í fallega kjólinn
hennar og setti fagran sveig, úr nýút-
sprungnum og angandi blómum, á höf-
uð hennar.
Og þá var nú sjón að sjá hana Dísu
litlu! — Hún var hverri kóngsdóttur
fallegri.
78. Síðan var þreytt kappsund. —
Hver sundgarpur dró á eftir sjer
vatnslilju og á henni stóð annar upp-
rjettur og ók þannig eins og í vagni.
Það var ákaflega mikill vandi að halda
jafnvæginu á þessum blómum, sem
voru á sífeldu kviki, og hvað eftir
annað stungust froskarnir á hausinn
niður í vatnið. En það voru lög, að
hver sá, sem datt í vatnið, var úr
leik. Þótti þetta hin besta skemtun.
82. „Það er storkurinn! Það er
storkurinn!“ æptu froskarnir í of-
boði og skelfingu og — einn, tveir,
þrír! — þarna hentust þeir allir sam-
an út í vatnið, og sá í iljarnar á
konungi, ráðgjafa og hershöfðingja.
í sama bili kom þar gríðarstór stork-
ur spígsporandi og skimaði um alt.
En þar var enga veiði að hafa. Þar
var ekki annað að sjá en Síðskegg
konung og Dísu.
75. Um kvöldið kom SíðskeggUr
dvergakonungur til hallar froskakóngs-
ins. Kom hann ríðandi á afar fallegri
skógardúfu. Froskakonungurinn og
hershöfðingi hans tóku á móti honum
með mestu virktum og buðu hann vel-
kominn. Síðan voru þau Dísa og kóngs-
synirnir leidd fyrir hann og kvöddu
þau hann hæversklega, en alt Um kring
stóðu froskarnir og hrópuðu: „Húrra
fyrir Síðskegg kóngi! Lifi hann lengi!
Húrra!“
79. Þegar kappleikunum var lokið,
kvaddi froskakonungurinn sjer hljóðs
og mælti: „Kæru þegnar! 1 tilefni af
þessu hátíðahaldi geri jeg hjermeð
okkar ástkæru Dísu að froska-prin-
sessu!“ — „Húrra!“ hrópuðu nú allir
froskarnir, svo að undir tók í höll-
inni. Því næst var Dísa beðin að út-
hluta verðlaununum á meðal sigurveg-
eranna. Verðlaunin voru fagur krans
úr lækjasóleyjum og fengu þau allir,
sem skarað höfðu fram úr.
83. Það var sjón að sjá Síðskegg
konung. Hann var bálreiður og skók
hnefann framan í storkinn. „Nú lítst
mjer á!“ hrópaði hann. „Þú ert þá
kominn hingað! Hefi jeg ekki marg-
sinnis sagt þjer það, að þú megir
aldrei stíga þínum fæti inn fyrir landa-
mærin hjerna?" — Svo klappaði kon-
ungur saman lófunum og í sama bili
flyktust þangað álfar og dökkálfar
úr öllum áttum. Komu þeir ýmist fljúg-
andi eða spruttu upp úr jörðinni.
76. Eins og nærri má geta, spurði
Dísa litla Síðskegg konung undir eins
að því, hvort hann vissi nokkuð, hvar
móðir sín væri. „Ja-a-a, jeg veit ekki,
hvað jeg á að segja,“ mælti konung-
ur. „Jeg verð fyrst að tala við ráð-
gjafa minn. En það er langbest, að
þú komir heim með mjer og dveljir
um stund hjá mjer úti í skóginum.
Þú ]>arft ekki að ganga þangað. Dúf-
an er svo sterk, að hún getur vel bor-
ið okkur bæði.“
80. Þegar Dísa hafði lokið því að
úthluta verðlaununum, hrópuðu allir
keppendurnir einum munni: „Húrra,
kvakk, kvakk! Lengi *lifi Dísa prin-
sessa!“
Síðan handkræktust þeir allir og
slógu hring um Dísu. Dönsuðu þeir í
kring um hana og sungu við raust,
en konungarnir báðir, froskakóngur-
inn og dvergakóngurinn, og ráðgjaf-
inn, stóðu álengdar og horfðu bros-
andi á.
84. „Bindið storkinn og farið með
hann út í skóg!“ skipaði konungur.
„Annað kvöld kem jeg sjálfur þangað
og skal þá dæma mál hans. Segið
dvergunum að hafa alt undirbúið, þeg-
ar jeg kem!“ — Álfarnir leystu nú af
sjer mittisböndin og fjötruðu stork-
inn með þeim, líkt og þegar kúrekar í
Ameríku taka naut í vað.
Og svo lögðu þeir á stað með stork—
inn út í skóg.