Morgunblaðið - 05.02.1928, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
salfurinn litli.
Karnasaga meö 11Z mynöum eftir ö Th. Rotman.
105. ,,Ó, það hefir verið hún elsku
raamma mín!“ hrópaði Dísa. „0g músa-
drengirnir eru synir Klumbunefs!
Heimski storkur, hvers vegna sagðir
þú þeim ekki frá því, að jeg væri
hjer? Ó, jeg skyldi slíta af þjer eyr-
un, ef þú hefðir nokkur eyru!“ „Jærja,
það gerir ekkert!“ svaraði storkurinn.
„Jeg var alls ekki viss um að þetta
væri móðir þín.------En komdu með
mjer.“ Og storkurinn greip Dísu og
setti á háhest sinn.
109. Kona Klumbunefs hafði sorg-
lega sögu að segja þeim Dísu. Skóg-
höggvarinn hafði fengið sjer svartan
kött og einhvern góðan veðurdag, þá
er Klumbunefur ætlaði að heimsækja
þau frú Skottlöng, var öli fjölskyld-
an horfin, og ekkert hefir spurst til
hennar síðan. „Líklega hefir svarti
kötturinn etið þau öll“, mælti Klumbu-
nefsfrú og táraðist.
106. Storkurinn gerði nú ýmist að
fljúga eða ganga með Dísu og kom að
lokum að kornökrunum miklu — og
þar þekti Dísa hús Klumbunefs — og
Klumbunef sjálfan! En hver var það,
sem sat grátandi fyrir utan dyrnar?
Mamma hennar! „Ó, hvar skyldi hún
elsku Dísa mín vera?“ andvarpaði
hún.
„Mamma, mamma! Jeg er hjerna!
Hún Dísa þín er hjerna!“ kallaði
Dísa.
110. Dísa fór nú með móður sinni
út í skóg. Fyrst heimsóttu þau Síð-
skegg konung og tók hann forkunnar
vel á móti þeim. Hann fyrirgaf Dísu
það nú, að hún hafði leyst storkinn,
en þegar hann heyrði söguna um það
hve illa skóghöggvaranum og kerlu
hans hafði farist við Dísu, ljet hann
þeyta horn sitt, til þess að kalla sam-
an öll dýr skógarins.
107. Móðir hennar stökk á fætur.
Hún ætlaði fyrst í stað ekki að trúa
sínum eigin augum. En svo rak hún
upp fagnaðaróp, hljóp til Dísu og tók
hana í faðrú sinn og kallaði hana öll-
um þeim gælunöfnum, sem hún kunni.
„Ó, mamma, fyrirgefðu mjer, jeg skal
aldrei fljú----------“ Hún ætlaði að
segja „fljúga á burtu“, en þá mundi
hún eftir því, að hún hafði enga vængi
og gat ekki flogið, og fór að gráta.
m otw g m mm wiiwwttgay;
111. Og öll þustu þau þangað,
smá og stór. Var þeim þá öllum stefnt
heim að kofa skóghöggvarans. Karl
o.g kerling og svarti kötturinn þeirra
urðu svo hrædd, er þau sáu dýrin
koma, að þau flýðu, og ráku dýrin
þau öll langt, langt út úr skóginum.
Síðan brendu dýrin kofa þeirra til
ösku. — En mamma Dísu rauð smyrsl-
um á bakið á henni og sjá! Þá uxu
þar nýir vængir! Og svo gaf mamma
henni nýja stjörnu í hárið.
108. Móðir hennar bar hana þá
'nn í músakofann og varð nú heldur
fagnafundur; því að Klumbunefs-
fjölskyldan þóttist hafa heimt hana,
ár helju, og þurfti að spyrja hana
áteljandi spurninga. En storkurinn.
komst ekki inn, vegna þess hvað hann
var háfættur. Litlu Klumbunefirnir
gerðu honum það því til skemtunar að
þeir slógu hring um lappirnar á hon-
um og dönsuðu. Og honum datt ekki
í hug að eta neinn þeirra.
og blóm í eggi hjá mömmu sinni.
Oft fóru þær að heimsækja vini sína,
þá sem reynst höfðu Dísu best í raun-
um hennar. ^roskarnir vildu aldrei.
kalla hana Dísu, þeir kölluðu hana
altaf prinsessuna.
Lítið þið nú á! Þarna situr Dísa
litla aftur í trjenu sínu og veifar til.
ykkar hendinni í kveðjuskyni.
— Verið þið sæl! segir hún.
ENDIR
SANDEES.
— Gerið allar ráðstafanir til
þess, að ganga milli bols og höfuðs
á leynifjelaginu. Takið Tigeli fast-
an, ef nauðsyn krefur. Vjer skul-
um senda yður fjögur Inmdruð
manns og fallbvssubát. En vænst
þætti oss um, ef þjer gætuð þagg-
að þetta niður í kyrþey.
Þegar Sanders hafði lesið skeyti
þetta, gekk hann niður að sjó og
ráfaði þar fram og aftur til þess
að hugsa málið. Hann sá í hendi
sjer að ef upphlaup yrði mundi það
brjótast út á mörgum stöðum í
senn. Og þá var lítið gagn í því,
að hafa f.jögur hundruð manns á
að skipa og einum fallbyssubát.
Eina vonin um það að vel rættist
úr var sú, að þjóðflokkarnir yrði
ekki samtaka og byrjuðu óspekt-
irna'r sitt á hvort. Hann gat haft í
fullu trje við Akasava, já, jafnvel
þótt Isisimenn væri með þeim. Og
hann mátti treysta á Okoria, og
yar það altaf bót í máli.
Alt í einu staðnæmdist Sanders
og var auðsjeð að honum hafði
dottið eitthvað gott í liug. Sneri
hann svo við og skundaði til huss
sins.
Það er eigi víst hvenær á-
kveðið hafði verið að hefja upp-
reisnina. En hitt vita menn, að
Akasavar, N’Gambiar, Isisimenn
og Bolekimenn voru önnum kafnir
að búa sig í stríð og hefja meiri
mannslátrun en dæmi voru til
áður.
En þá kom hin sviplega fregn:
Sandi var dauður.
Bátnum hans hafði hvolft á
Isisi-fljóti, og hinn beljandi straum
ur hafði hrifið Sanders með sjer
svo að förunautar hans sáu ekki
annað en éólhjálm hans, sem flaut
niður ána, ög hlupu þeir þó lengi
fram og aftur á árbökkunum.
Þessar fregnir hafði Akasava-
maður nokkui' fengið að heyra
hjá einum Hoússa-hermanni Sancl-
ers, og lo-koli var þegar látin
l
flytja frjettirnar út um alt land.
Höfuðsmenn frá smáþorpunum
flýttu sjer þá þegar á fund Aka-
savahöfðingjans.
— Sanders er dauður, mælti
liöfðingi Akasava hátíðlega. Hann
var faðir okkar og móðir og bar
okkur á höndum sjer. Við elskuð-
um hann og þess vegna gerðum
við margt sem okkur var ekki um
gefið. En nú þegar hann er dauð-
ur, er enginn sá maður til í víðri
veröld, er getur heimtað að við
hlýðum sjer. Nú er sú stund kom-
in, sem jeg hefi áður talað um
við ykltúr leynilega. Við skulum
því grípa til vopna og snúa okkur
fyrst að „guðsmönnunum", sem
galdra okkur með því að skvetta
á okkur vatni. Og svo snúum við
okkur að Okoríu-höfðingjanum,
sem lengi hefir verið okkur til
bölvunar.
— Herra, mælti höfuðsmaður
frá litlu fiskiþorpi rjett hjá Oko'r-
íu, er þetta viturlegt? Sandi, herra
okliar sagði, að við mættum ekki
hefja stríð framar.
— Herra okkar, hann Sandi
er nú dauður, mælti höfðingi Aka
sava, og þess vegna þurfum við
ekki að skeyta neitt um boð hans
nje bann. Auk þess — bætti hann
við,- eins og lionum hefði dottið
nýtt í liug — dreymdi mig Sandi
í nótt. Hann stóð í eldhafi miklu
og sagði við mig: Fa'rðu og sæktu
höfuð Okoríuhöfðingjans!
Og þá þurfti ekki framar vitn-
anna við.
Um nóttina dönsuðu hermenn
frá tuttugu þorpum hinn mikla
„dauðadans.“Og þegar dagur rann
hafði Akasavahöfðinginn sex hundr
uð menn undir vopnum og sextíu
báta handa þeim. Hann ávarpaði
menn sína á þessa leið:
— Fyrst drepum við trúboðana,
því að þeir eru hvítir og eiga ekki
skilið að lifa, þegar Sandi er
dauður. Síðan snúum við okkur
gegn Bosambo, höfðingja Okoriu-
manna. Um rigningatímann, þeg-
ar geitur okkar báru, kom liann,
með marga þorpara með sjer og
gfcrði fiskiþorpum okkar stórtjón.
En Sandi sagði að engin mann-
dráp mætti eiga sjer stað. Nú er
Sandi dauður, og jeg vona að
hann sje kominn til lielvítis, og
þess vegna getur enginn haft
hemil á hernaðarlöngun okkar.
Rjett í þessu kom „Zaire“ fyr
ir næsta nes í fljótinu. Hinn litli
gufubátur fór hægt, því að þung
ur straumúr var á móti. Lagð
hann síðan að fljótsbakkanum, 0£
var skotið landbryggju. Og efti
henni gekk Sanders Ijóslifandi, 0:
veifaði litlum fílabeinsstaf meí
silfurhandfangi. En báðum megii
við landgöngubrúna skein á Max
imbyssur, sem beint var á mann
fjöldann.
Það var eins og allir yrðu skeli
ingu lostnir. Höfðinginn stó
nokkrum skrefum framan við hin
máluðu hermenn.