Morgunblaðið - 28.05.1929, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
aðarósk úr einu af helgum ritum
Gamla testamentisins, er svo hljóð-
ar: „Drottinn láti blessun fylgja
þjer .... í öllu, sem þú tekur þjer
fyrir hendur“ (Mós. 28, 28). Vjer
þekkjum öll þá tilfinningu getu-
leysis vors og vanmáttar, sem ein-
att grípur oss, er byrja skai eitt-
hvert nýtt fyrirtæki, sem oss er
verulega ant um, að fái góðan
framgang. Vjer minnumst þess
þá, hve kraftar vorir eru veikir
og smáir. Og hugurinn leitar ó-
sjálfrátt í hæð til hans, sem eng-
inn hlutur er ómáttugur. Og þótt
fyrirtækið snerti ekki sjálfa oss
persónulega, sje oss aðeins aug-
ljóst, að það er nytsamlegt og get-
ur orðið öðrum til heilla, þá fer á
sömu leið: hugur vor leitar í hæð
til hans, sem aldrei bregst, þeim er
á hann vonar, og er máttugur þess,
að styðja hvert gott málefni til
sigurs. Og í hjarta voi’u fæðist og
brýst jafnvel fram af vörum vor-
um svipuð ósk og þessi: „Drottinn
láti blesstin fylgja þjer .... í öllu,
sem þú tekur þjer fyrir hendui-“.
Vafalaust hefir slík ósk hreyft
sjer í brjóstum margra góðra
manna, er fregnin barst þeim til
eyma um stofnun „Slysavarnafje-
lags íslands* ‘. Það er nú engin ný-
lunda með oss, að menn bindist
fjelagsskap vegna hinna og þess-
ara áhugamála, hvort sem þau
heldur varða þjóðarheildina,
einstök bygðarfjelög, eða einstakar
stjettir, af því að mönnum er
augljóst orðið, að „sameinaðir
sigrum vjer“. En það er hinsvegar
ekkert tiltökumál, þótt tilvera
ýmsra slíkra fjelagsstofnana gieym
ist aftur, snerti þau ekki að neinu
leyti persónuleg hugðarefni sjálfra
vor. 8vo er þó ekki farið þeirri
ungu fjelagsmyndun, sem oss er
flestum efst í huga á þessaxú
stundu. Jeg geri óhikað ráð fyrir,
að öllum hafi verið of auðsæ gagn-
semi þess, tii þess að það gæti
gleymst aftur, að sett hafði verið
á stofn Slysavarnafjelag fyrir
land vort, því að ailir vita, hve
þungan skatt hafið, sem lykur um
strendur lands vors, hefir öldum
saman lagt á vora fámennu þjóð,
— öllum má vera í minni hin ægi-
lega blóðtaTia, sem þjóð vor hefir
orðið fyrir af völdurn æstra höfuð-
skepna, sem svo mörgum vöskum
dreng, þeirra er atvinnu sína
stunda úti á hinum „miklu vötn-
um“, hafa búið kalda sæng á
sjávarbotni, til óbætaniegs tjóns
fyrir þjóð vora og óslökkvandi
harms fyrir ástvinina, sem heima
sátu. Má því vafalaust gera ráð
fyrir, að fjöldi manna hafi heilsað
stofnun þess með þeirri ósk og
bæn, sem vjer öll tökum undir á
þessari stundu: „Drottinn láti"
blessun fylgja þjer .... í öllu, sem
þú tekur þjer fyrir hendur“.
Og þegar vjer nú í dag erum
hjer samankomnir til að vera
sjónarvottar að þeirri athöfn, að
Slysavarnafjelagið skýtur á flot
fyrsta íslenska björgunarbátnum,
mundi þá ekki mega líta á þann
atburð sem vott þess, að blessun
drottins hafi hiiígað til fylgt þess-
ari fjelagsstofnun? Að vísu vitum
vjer öll, að fjelagið hefir eignast
þennan björgunarbát fyrir harla
lofsvert göfuglyndi höfðinglxmd-
aðra gefenda. En svo víst sem
það er, að drottinn, sem skýtur
mönnum í lxug hverri góðri og
göfugri hugsun, á hjer engu að
síður heima hið gamla: „Einnig
þetta er frá drotni“, — einnig
hjer hefir blessandi náðarhönd
drottins vei’ið að verki.
Að fyrsti íslenski björgunarbát-
urinn er í dag settur á ílot, er því
vissulega þakkarefni við guð, eins
og það er fagnaðai’efni öllum góð-
um mönnum. Það er fagnaðarefni
sjómannastjett vorri, svo framai’-
lega sem það ber vitni um samúð-
arþel alls almennings með þessari
stjett, sem heyir lífsbaráttu sína
að miklu leyti úti • á hinu hættu-
fulla hafi. Það er fagnaðarefni
ástvinum sjómannanna, er í landi
sitja og einatt mega áhyggjufull-
ir hugsa til þeirra og hættnanna
mörgu, sem umkringja þá. Og það
er fagnaðarefni Slýsavarnafjelag-
inu, því að það spáir góðu um
framtíð þess fjelags, að þess verði
ekki langt að bíða, að allar helstu
veiðistöðvar þessa lands eignist
samskonar björgunarbát.
• En svo mikið fagnaðarefni sem
þetta er, þá má það ekki gleym-
ast oss, að einnig björgunarbátar,
hve vel sem til þeirra er vandað,
eru þó ekki annað en ófullkomin
mannasmíði, og þeir, sem þar eiga
skyldum að gegna, ekki annað en
veikir og ófullkohinir menn. Hjer
er {)ví mikið undir því komið, ef
vel á að fara, að almáttugur og
algóður guð fái að standa við
stýrið og stjórna gei’ðum mann-
anna, sem þar eru að verki; og
hjer á því í fylsta máta heima
árnaðaróskin og bænin: „Drottinn
láti blessun fylgja þjer .... í ÖUu,
sem þú tekur þjer fyrir hendur“.
8vo sje þá þessum fyrsta björg-
unarbáti fslands skotið á flot í
nafni drottins allsherjar! Vjer
fýlgjum honum á stað með þeirri
samhuga ósk og bæn til hans, sem
„vantar hvergi vegi“, — sem
„vantar aldrei mátt“,
að blessun drottins megi í rík-
um mæli íylgja bátnum, hvar sem
hann fer, og starf hans verða sem
flestum til hamingju,
að blessun drottins megi ávalt
vera í verki með þeim mönnum,
sem þar takast á hendur bæði erf-
itt starf og hættufult, til bjargar
bræðrum, sem í háska eru staddir,
og
að blessun drottins fylgi jafnan
fjelagi því, sem stendur þar að
baki, svo að það fái að líta sem
ríkasta ávexti lofsverðrar viðleitni
sinnar í öllu, sem það tekur sjer
fyrir hendur!“
Fylgi svo blessun drottins sjó-
mannastjett vorri og veri þeim
ávalt nálæg, bæði í blíðu og stríðu,
og hvar sem þeir fara um hafs-
djúpin miklu. Náð og trúfesti
drottins veri nxi og æfinlega með
landi voru og þjóð, og blessi alla
góða viðburði landsins barna, oss
sjálfum til heilla, en guði til lofs
og dýrðar. í Jesii nafni. Amen.
Að vígslunni lokinni ávarpaði
Þorsteinn Þorsteinsson skipstjóri
mannfjöldann á þessa leið:
Ræða
Þorsteins Þorsteinssonar.
Góðir íslendingar, menn og
konur!
Tilefni þessa merkisatburðar er,
eins og öllum mun kunnugt, aðal-
lega skiþströnd og druknanir hjer
við strendur landsins á liðnum
tímum. Þótt slíkir atburðir sjeu
bæði margir og sorglegir, munu
þó tveir minnisstæðastir, sem sje
þegar þilskipið „Ingvar“ strand-
aði við Viðey áiúð 1906, og þegar
„Jón forseti“ strandaði fyrir
stuttu á Stafnestöngum.
Fyrir mitt leyti veit jeg, að jeg
verð aldrei svo gamall, að jeg
gleymi þeirri sjón, er „Ingvar“
fórst og öll skipshöfnin druknaði
fyrir augunum á oss, sem stóðum
á ströndinni og horfðum á, en gát-
um ekki hafst að.
Þá var mikið rætt um stoínun
björgunarfjelags, og voru hafin
samskot. Þá munu liafa safnast
um 10 þús. kr. Margir af þeim,
sem þar stóðu framarlega, dreifð-
ust Vegna atvinnu sinnar, sumir
fóru til útlanda, aðrir fóru út á
land, eða alfarnir á togara, og með
þeim dofnaði yfir hugmyndinni.
Fjenu, sem safnast hafði, var að
miklu leyti varið til styrktar ekkj-
um sjódruknaðra manna, en af-
gangurinn var afhentur Slysa-
varnafjelagi fslands, þegar það
var stofnað.
Ýmsir góðir menn höfðu þó
vakið máls á þessu í skipstjórafje-
laginu „Aldan“, og notaði jeg þá
tækifærið í desembermánuði 1927
að boða til fundar með stofnun
björgunarfjelags fyrir augum. Var
]>ar mættur forseti Fiskifjelags-
ins, fyrir hönd þess. Á þeim fundi
var samþyktur undirbúningur að
stofnun Slysavarnafjelags fslands,
og mun ykkur síðan vera kunn
saga þess.
Að vísu hefir árangur þessa
unga fjelags enn ekki orðið mik-
ill. Því hefir verið ágætlega tekið
af landslýð og er fjelagatala þess
þegar orðin á ])i’iðja þúsund, enda
sýnir mannfjöldi sá, sem hjer er
saman kominn í dag, velvilja og
þlýju í garð fjelagsins. Alþingi
og ríkisstjórn hafa og sýnt lofs-
mn
Timbunreraluii
P.W. Jacobseu & Sön.
Stofnuð 1824.
Simnefnli Granfuru — Carl-Lundsgade, Köbenhavn C.
Belur timbnr í Btærri og smærri sendingum frá Kaupm.höfn.
Eik tíl BkipasmiSa. — Einnig heila skipsfarma frá SviþjóS.
Hef verslað við ísland i 80 áe».
B A N N.
Að gefnu tilefni banna jeg öllum ferðamönnum, innlendum, sem
útlendum, hverskonar veiðiskap í Stóra Arnarvatni, Litla Arnar-
vatni og Austurá á Arnarvatnsheiði. Aðsetur manna um lengri
tíma á þessum slóðum er einnig bannað, nema sjerstaklega sje við
mig samið.
Fyrir hönd hreppsnefndanna í Torfustaðahreppum í Vestur-
Húnavatnssýslu.
Kollafossi, 11. maí 1929.
Jón Siginsson, oddviti.
H. F. RAFMABN.
Hafnarstræti 18. S í m i 1 o 0 5
Gerum áætlanir og byggjum rafmagnsstöðvar.
Leggjum rafmagnslagnir í hús, skip og báta.
Rafmagnsviðgerðir fijótt og vel unnar.
Reynf ð!
verðan skilning á starfsemi fje-
lagsins.
En nú kemur til kasta fjelagsins
og stjórnar þess, að launa velvilja
alinennings. Fjelagið ætlast mikið
fyrir, og mikið er starfið, sem
leysa verður af hendi.
Takmark fjelagsins er m. a.:
að fá björgunarbáta í öll stærstu
fiskiver landsins,
að setja á stofn björgunarstöðv-
ar víðsvegar um strendur lands-
ins,
að kosta hjálpar- og eftirlits-
skútur með fiskiflotanum (smærri
bátum) í öllum helstu verstöðv-
um,
að reisa fleiri sæluhús og fleiri
leiðarstaura á söndunum, svo að
það komi síst fyrir aftur, að menn,
er bjargast hafa af skipbroti, verði
þar iiti, sökum þess að þeir finna
ekki sæluhús, og rata ekki til
bæja.
Sumir liafa talað um, að rjett-
ara hefði verið að kaupa björgun-
arbát með vjel, en þessi gerð af
bátum hefir verið reynd um meir
en 100 ára skeið í Englandi, og
eru ekki’ öðruvísi bátar notaðir
þar. Jeg þekki landann illa, ef
hann lætur árar hamla sjer frá að
þreyta björgun, þó í slæmu veðri
s.je, og ótrúlegt er, að' árarnar
reynist okkur þyngri en Englend-
iugum.
Að þessi bátur verður settur í
Sandgerði, kemur til af því, að á
svæðinn milli Reykjaness og Garðs
hafa skipskaðar orðið tíðastir og
mestir. Á }>ví svæði, er báturinn
æt.ti að geta náð til, hafa strandað
að minsta kosti 92 skip, síðan um
aldamót, og fleiri tugir manna
hafa látið lífið.
Um leið og vjer nú ýtum þcssum
fyrsta björgunarbát vor'um á flot,
gjaldmælii
bifreiðar altfcí
til leig . lij£
b. s. n —
Hvergi ódýrari bæjarkeyrsla, ea
iiji, B. S. R. -— — Studebakai
eru bíla bestir.
Ferðir til Vífilsstaða og Hafnar
fjarðar alla daga á hvcrjrm kl.-
tíma. Best að ferðast með ðtnde-
baker drossíum.
Ferðir austur í Fljótshlíð þegar
?eður og færð leyfir.
Afgreiðslusímar 715 og 716.
Bifreiðastðð Reykjavíkur.
Austurstræti 24.
leyfi jeg mjer að óska þjóðinni
til heilla og hamingju með hann,
og’ jeg árna þeim, sem hafa valið
sjer hið veglega hlutskifti, að
berjast við ofurefli hafsins, til
þess að bjarga lífi annara, allra
heilla, og vona, að þeir megi bera
gæfu til að verða að sem mestu
liði í starfiuu.
Að svo mæltu var bátnum hrund
ið á sjó fram af Steinbryggjunni.
Settust undir árar röskustu ræð-
arar Valdemars Sveinbjörnssonar.
Þegar koniið var út á liöfnina voru
undin upp segl og bátnum bæði
siglt og róið fram og aftur. Fór
hann ágætlega vel undir seglum og
var farið inn undir Laugarnes-
tanga og svo heim til hafnar1 aftur.
Báturinn á að hafa stöð í Sand-
gerði. Verður þar bygt hróf fyrir
hann og mun byrjað á því í þess-
ari viku. Þegar það er fullgert,
verður bátnum siglt þangað suður-
eftir, og' er ætlunin að velja þá
örðugt sjóleiði og sjá, hversu
hann má.
so aura