Morgunblaðið - 03.07.1929, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
&&& Rlfinnur dlfakóngur. &&&
'* flHt
FEfintýri með 120 mynðum eftir S. TH. ROTÍTIHH.
25. „Við skulum koma að leika
okkur við froskana,“ hélt hún áfram.
,.Ó, það er’ svo gaman að þeim. Þeir
eru altaf að segja mér sögur .af því,
sem þeir hafa séð, bæði á þurru
landi og niðri í vatninu." Þau fóru
nú í eltingaleik og blinda stúlkan
var afarfljót að finna froskana, enda
gat hún líka fundið á vatninu, hvert
þeir fóru.
29. Loks varð vatnið dýpra og
salt á bragðið. — Þau voru komin út
í sjóinn. Þá hlupu þau af baki og létu
laxana bíða eftir sér. Síðan löbbuðu
þau af stað til að skoða sjávarbotn-
inn. Þegar þau voru búin að skoða
margt fágætt, er fyrir þau bar, kall-
aði Trítill litli upp yfir sig: „Nei,
sko, hvað þetta er fallegt!" Fyrir
framan þau lá yndislegur blómgarð-
ur á sjávarbotninum.
26. „Jæja,“ sagði Trítill við sjálf-
an sig. „Það er bezt, að ég feli mig
þarna í þafarunninum.“ Þetta gerði
hann, en hann æjaði undir eins, því
að hann hafði sezt ofan á hornsíla-
hreiður, og þau höfðu stungið hann
með hornunum. „Þér er betra að
gá að, hvar þú sezt,“, sagði Horn-
sílapabbi fýlulega, við Trítil.
En nú var komið að miðdegisverði.
30. En þegar börnin gengu inn-
an um blómin, sá þau, að þetta voru
lifandi dýr, og fallegu krónurnar
voru bara blekking, og dýrin voru
grimm. Börnin horfðu á, hvernig þau
gripu smádýr, sem ekki vöruðu sig
á hrekkvísi þeirra. Þessum litlu dýr-
um héldu þau, þangað til þau voru
búin að éta þau, og það var ekkert
gaman að horfa á þessar aðfarir.
27. „Komdu,“ sagði blinda stúlk-
an. Þau fóru heim. Meðan þau borð-
uðu, sagði hún honum, að hún væri
systir hans Ugga. Trítill sagði henni
frá Alvísi lækni, sem var vinur föð-
ur hans, og að hann gæti áreiðan-
lega læknað sjónleysi hennar. —
„Undir eins og ég kemst til hans,
skal ég koma aftur og sækja þig,“
hélt hann áfram. „Viltu lofa því?“
spurði hún. „Já,“ svaraði Trítill.
31. En sæhestarnir og sæþræð-
irnir syntu glaðlega innan um þetta
allt saman, og það var ómögulegt
að ná í þá. Börnin störðu þögul á allt
litskrúðið og allt falsið, sem undir
því bjó, þangað til Trítill kom auga
á eitthvað langt í burtu og kallaði
upp: „Hvað er þetta?“ „Það er skip,
sem fórst hérna fyrir nokkrum ár-
um,“ svaraði Uggi. „Eigum við að
koma um borð?“
32. „Nei, Uggi, góði bezti, þú
28. Nú var Uggi kominn heim
og hafði einskis orðið var um Alfinn
konung. Faðir Ugga kallaði þá á
þrjá laxa, og börnin settust á bak
þeim til að leita betur, en það varð
árangurslaust. Alfinnur konungur
fannst hvergi. Þá sagði Uggi: „Við
skulum koma og líta á sjávargarð-
inn.“ Þau þutu nú áfram í heilan
klukkutíma og komust afar-langt.
veitzt, að pabbi er búinn að banna
okkur það,“ sagði litla stúlkan. —
„Hvaða vitleysa!" sagði Uggi. „Þið
stelpurnar finnið alltaf upp á ein-
hverju leiðindapexi. Komdu, Trítill!“
Drengirnir fóru að klifra upp í skip-
ið. En þegar þeir komu upp á borð-
stokkinn, þá komu voðalegir grip-
armar út yfir hann. „Kolkrabbi!**
kallaði Uggi upp. „Flýttu þór, láttu
þig detta “ Þeir slepptu sér og duttu
á höfuðið ofan í leirinn.
Ástin sigrar.
athugaði málið, sá hann, að það
var ekki útilokað, að hann gæti
veitt eitthvað upp úr Trenchard
viðvíkjandi því, hvar brjefið væri
niður komið, en það hafði Ruth
ekki viljað segja honum.
Þess vegna ljet hann tilleiðast
að fara inn að borði við gluggann.
Um þetta leyti voru um tólf gestir
í veitingasalnum. Trenchard h;róp-
aði á bjór og vín, og bablaði
heimskulega um alt og ekkert.
Ekki gat Riehard veitt neitt af
viti upp úr honum, en hann hjelt
áfram að drekka í þeirri föstu
von, að eitthvað fengi hann að
vita. .
Klukkutíma seinna var Richard
orðinn mjög drukkinn og hafði
steingleymt erindi sínu til „Sara-
cen’s'Head“. En nú virtist Tren-
•chard vera að batna.
— Jeg þarf að tala við þig, Ric-
hard, sagði hann og þótt hann væri
loðmæltur þá var dálítið ákveðið
í rödd hans, sem Richard tók
eftir. — Það er sagt, hjelt hann
áfram og lækkaði róminn, það er
sagt, að þú sjert að svíkja okkur.
Riohard brá. Hann skildi undir-
eins, hvað Trenchard meinti, en
hann var of ölvaður til þess að
geta logið sig frá þessu.
—• Það er lýgi! hrópaði hann.
Trenchard lokaði öðru auganu
lymskulega og horfði á fjelaga i
sinn með hinu. — Það er sagt, að
þú sjert að svíkjast úr flokki her-
togans.
— Þetta er svívirðileg lýgi,
sagði Richard. Jeg skal d-drepa |
h-livern, s-sem s-segir það, og hann
skelti bjórkollunni niður á borðið .
til að undirstrika þetta sannleiks-
korn. Trenchard fylti könnuna og
hjelt áfram að troða í pípu sína, ;
eins og ekkert væri um að vera.
— Jeg býst við að jeg þekki
þig rjett, sagði hann, því að þú
lítur ekki út fyrir að vera að
ljúga á svona hátíðlegri stundu. En
ef þetta væri satt, þá skyldi jeg
vera búinn að.... og hann benti
á kvið Richards með pípunni, eins
og hann vildi reka hann í gegn. —
Hann varð illilegur á svipinn. —
Ertu viss um að þú sjer ekki svik-
ari? sagði hann snögglega, — því
að annars......
— Jeg get svarið að jeg er það
ekki, sagði Richard.
— Sverja?, tók Trenchard upp
eftir honum og varð enn illilegri.
Sverja? Eins og maður geti ekki
svarið og logið samt, eins og hann
getur brosað, og verið samt versti
fantur. Jeg vil hafa sönnun fyrir
því, að þú sjert enn tryggur,
Sönnun! — Annars skal jeg rista
þig á kviðinn, svo sannarlega sem
himininn er yfir okkur og helvítið
undir. Hann var nú orðinn svo
illilegur, að Richard var orðinn
dauðhræddur, enda kúrði hann
niðri í stólnum eins og rjúpa í
valsklóm.
— Hva — hvaða sönnun á jeg
að gefa þjer?
Trenehard hugsaði sig um.
— Hafðu yfir hertogaherópið,
sagði hann loksins. Ö1 er inni mað-
ur, segðu fram einkunnarorð her-
togans og bölvun yfir konungin-
um. Richard var harðánægður
með að sleppa svona vel. Hann
rjetti út hendina, ,eftir ölkönn-
unni, en Trenchard greip fram
í fyrir honum: — Stattu upp
maður og reyndu að segja þetta
eins og þú meintir það.
Richard gerði eins og fyrir var
mælt, -af því að hann hafði ekki
svo mikið vit eftir í hausnum, að
hann vissi hvað hann var að
gera. Um leið og hann stóð upp,
feldi hann niður stólinn, en hann
skeytti því ekkert. Allir sem við
staddir voru fóru nú að veita þeim
athygli, og það varð steinshljóð í
salnum. Þá byrjaði Richard með
titrandi röddu og loðmæltur:
— Niður með páfaveldið, en guð
blessi mótmælendur og hertogann.
Niður með páfaveldið, kallaði
hann og leit á Trenchard til að
; fá samþykki hans fyrir því, að nú
væri ekki lengur ástæða til að ef
j ast um trygð hans.
Bak við hann sátu menn og
stungu saman nefjum um þennan
: samsærismann. En á Trenchard
! var ekkert að sjá. Hann virtist nú
j alveg ódrukkinn og var eins og
fleiri afarhissa á framkomu Rich-
j ards. Loks reis hann upp fokreið-
j ur og barði svo fast í borðið, áð
hann mölvaði pípuna sína.
— Fjandinn hafi það, æpti hann.
Hjer hefi jeg setið að borði með
svikara. Hann ýtti við Richard
með flötum lófanum, nógu fast til
þess, að hann datt aftur yfir sig
á gólfið. Nokkrir menn fóru að
ldæja, en flestir voru alvarlegir í
bragði. Dovsley, veitingamaðurinn,.
flýtti sjer til að hjálpa Richard.
— Heyrið þjer, Westmacott, yð-
ur er best að fara burt, hvíslaði
hann að honum.
Richard stóð upp og studdi sig
við veitingamanninn. En Trench-
ard stóð upp, tók hatt sinn og á-
varpaði gestina:
— Herrar mínir! Jeg treysti því,
að enginn viðstaddur efist um það,
að jeg er ekki skoðanabróðir þessa
heimska svikara, er hjer stendur
frammi fyrir ykkur. En ef ein-
hver yðar skyldi voga að halda
slíku fram, þá er jeg reiðubúinn
með korða mínum, að staðfesta
konunghylli mína. Hann sló hnef-
anum á sverðshjaltið og gekk út
tígulegur í bragði. Hann fór í
hesthúsið, tók hest sinn Og reið til
Taunton. Þangað kom hann um
tíuleytið, eftir aftakareið. Hann