Morgunblaðið - 14.07.1929, Blaðsíða 8

0
MORGUNBLAfHÐ
jfeJSJ* Rlfinnur álfakóngur.
♦
FEfintýrí með 120 mynöum eftir B. TH. R O T ÍTl
38. Þau hlupu nú allt hvað fætur
toguðu burtu, en allt í einu læddist
kaldur og slímugur armur kringum
Ugga, og tók hann á loft. Laxarnir
höfðu séð þetta, og þeir báðu nú kol-
krabbann að sleppa Ugga. Kolkrabb-
inn sleppti honum, blés úr sér svört-
um mekki og hvarf bak við hann.
Börnin stukku nú á bak löxunum og
hleyptu þeim á harðasprett heim*
37. Trítill sagði honum, hvað á
daga hans hefði drifið. Doktorinn
sagði nú Trítli frá því, að hann ætl-
aði að fara að gifta sig. — „En þú
verður að koma með. — Eg trúi ekki
einu einasta orði af því, sem þú seg-
ir um dvöl þína niðri í vatninu. Sá
sem dettur í vatnið, hann drukknar.
— En þarna bíða brúðkaupsgestirn-
ir eftir okkur á bakkanum!“
34. Morguninn efir sagði Trítill:
„Nú vil eg fara upp á þurt land, til
að leita að honum pabba.“ Börnin
fóru með hann til hornsílahreiðurs-
dns, þar sem stórt korkstykki var
fest við botninn með fjórum strengj-
um. Þau sögðu Trítli að setjast á
korkið. „Þú mátt ekki gleyma því að
koma til baka og sækja mig,“ sagði
blinda stúlkan. „Nei, nei,“ svaraði
Trítill.
38. Þeir stigu nú á land, og dr.
Broddi afhenti brúði sinni blómvönd-
inn með djúpri hneigingu. Síðan lögðu
þau saman nefin, eins og til að kyss-
ast, en ekki föðmuðust þau, því að
þau hefðu getað stungið hvort annað
með broddunum. Brúðarfylgdin lagði
nú af stað. Trítill gekk fremstur, síð-
an brúðhjónin og loks gestirnir. Þau
héldu a leið til prestsins.
....) Jl LIHIIH'tH ....... uii-l
• '(T- ‘ .....« v " v ' V ' * '
x ^ *
35. Uggi skar nú á strengina og
korkstykkið þaut upp, ‘og áður en hægt
var að telja upp að tveimur, var Trít-
ill kominn upp í dagsljósið. En nú var
verri sagan að komast í land. En þá
kom hann auga á eitthvað langt í burtu,
sem nálgaðist, eitthvað hvítt og svart.
Hann gat ekki vitað, hvað það var, en
hann var milli vonar og ótta um það,
hvort það væri vinur eða óvinur.
39. Presturinn hét séra Sámur og
var stóreflis hundur. Hann hélt hjart-
næma ræðu og gaf þau saman. Þá
voru þau orðin herra og frú Broddi.
Þegar giftingunni var lokið, lagði öll
hersingin af stað heim til nýja húss-
ins, sem dr. Broddi hafði byggt und-
ir rótum gamals elmitrés. Eins og
nærri má geta, hafði hann vandað sig
mikið við bygginguna.
36. Jæja — þegar þetta kom nær,
sá hann, að það var svanur, með
einhvern á bakinu. Og hver haldið
þið nú, að það hafi verið? Það var
enginn annar en dr. Broddi í sínum
beztu fötum, og meira að segja með
blómvönd í hendinni. „Nei, hvað er
að tarna? Þarna er hann Trítill litli
kominn aftur!“ sagði doktorinn. —
„Bíddu við, svanur! En hvað ert þú
eiginlega að ferðast, Trítill minn?“
40. Húsið var prýðilegt í alla staðL
enda kom það líka á daginn, að brúð-
urin var harðánægð með það. Inni í
stofunni var borð fullt af fínustu kræs-
ingum og dýrindis-drykkj um. Borðs-
gestirnir komust undir eins í gott skap.
Hænan gaggaði, haninn galaði og hún
gamla frú Gæs babblaði um allt milli
himins og jarðar. Stutt frá að segja
voru allir í mesta hátíðaskapi.
þessu máli, var gert til þess að
þykkis. En Luttrell ofursti var
ekki á sama máli. Hann lagði með
Ástin sigrar.
að grxma hann.
— Þjer viljið fá okkur til að
trúa, að þjer hafið heyrt orð, sem
vöktu grun yðar, og að þjer hafið
haldið gruninum, en undir eins
gleymt orðunumí Þjer eruð kæru-
laus lygari.
Trenchard, sem stóð við langa
borðið, hallaði sjer nú fram. —
Það væri víst betra herra hertogi,
að komast að því, sem meira máli
skiftir, en þetta þvaður fangans.
Látið þjer hann skýra frá því,
hvernig hann komst yfir brjefið.
— Já, þetta er alveg satt, sagði
Albemarle, við eyðum bara tím-
anum. Segið okkur nú, hvernig
brjefið kiomst í yðar vörslur.
— Jeg rændi því af sendiboð-
anum, með hjálp Sir Rowland,
þegar hann var á leiðinni frá
Taunton og til Bridgwater.
AlbemarJe hló og Sir Edward
brosti. — Þið rænduð hann? spurði
hertoginn. Gott og vel, en livernig
stóð á því, að þið vissuð að hann
hafði brjefið á sjer? Eða voruð
þið að ræna ferðamenn að gamni
ykkar og funduð svo brjefið af
tilviljun ?
— Nei, herra! Við leituðum að-
eins að brjefinu.
— En hvemig vissuð þið, að
hann var með það?
Fenguð þið líka að vita það af
óvarkámi 'Wildings?
— Alveg eins og þjer segið,
hertogi!
—• En sú ósvífni, kallaði her-
toginn fokreiður, því að honum
fanst Richard óþarflega djarfur.
—• Hr. Trenchard, jeg held, að
við sjeum að eyða tímanum í
óþarfa. Viljið þjer gera svo vel
og leiða sannleikann í ljós?
— Brjefið; sagði Trenchard, var
afhent þeim á kránni „Hjerinn og
hundarnir11 lijer í Taunton af
manni, sem þeir slóust í fjelag
við. Þeir byrjuðu að tala saman
á einkennilegu máli, sem án efa
hafa verið ýms kenniorð. Fangarn-
ir settust við sama horð og hann
og sögðu: „Þjer lítið út fyrir að
hafa komið handan yfir haf.“ Þá
svaraði sendimaðurinn: „Já, jeg
er frá Hollandi.11 „Frá Óraníu-
landi V ‘ sagði annar fanganna. Því
játaði sendimaðurinn. „Hagstæður
vindur!“ bætti hann við, og Sir
Rowland svaraði: „Guð gefi, að
hann verði liertoganum hagstæð-
ur og blási páfadóminn um koll.
Þá lieyrði gestgjafinn, að eitthvað
Var talað um brjef, en samsæris-
mennirnir hafa víst fengið veður
af því, að hann var að lilusta, því
þeir sendu hann eftir víni. Eftir
svo sem hálftíma kvaddi sendiboð-
inn og fangarnir fóru burt rjett
á eftir.
Albemarle sneri sjer að föngun-
um. — Þið hafið nú heyrt sögu
þá, sem hr. Trenchard hefir að
segja. Hvað segið þið? Er hún
sönn eða login?
— Ykkur þýðir eklcert að neita,
sagði Trenehard, því að hjer gest-
gjafinn í kránni, og hann er reiðu-
búinn að staðfesta með eiði það,
sem jeg liefi sagt.
— Við neitum þessu ekki, svar-
aði Blake, en við heimtum, að
skýring oklcar á þessu verði tekin
til greina.
— Þið getið beðið með að út-
skýra þetta, þangað til að búið er
að héngja ykkur, því að jeg hefi
heyrt nóg til þess, að hægt væri
að dæma ykkur til þrefaldrar
hengingar1, ansaði Albemarle.
— En jeg er reiðubúinn að
sverja það, að alt, sem við gerðum
komast fyrir þetta samsæri, sagði
Rowland.
— Þess vegna hefir vinur yðar
auðvitað lokað brjefið niður í
leynihólfi í skrifborði sínu og
geymt það eins og sjáaldur auga
síns, svaraði Trenchard.
>— Þarna sjáið þið, hvernig lyg-
ar ykkar hlaupa með ykkur í gön-
ur, sagði Albemarle. — Svona fer
altaf fyrir svikurum.
—• Jeg get sannað, að þ j e r
eruð svikari, Trenchard, sagði
Blake. Þjer eruð svívirðilegur ...
Albemarle greip fram í fyrir
honum og skipaði að færa fangana
burt. En nú opnuðust dymar á
salnum og tvær lcvenmannsraddir
heyrðust. inn í salinn. Richard
hrökk við, því að hann heyrði
greinilega, að þar var Ruth komin.
Dyravörðurinn geklc inn gólfið.
— Leyfið þjer, herra hertogi, að
tvær ungfrúr, sem hjer eru komn-
ar, beri vitni í máli hr. Westma-
eotts og Sir Rowlands Blake.
Albemarle hugsaði sig um. —
Trenchard var hjög hugsi.
— Ja, jeg hefi nú þegar heyrt
nóg af þessu, sagði Albemarle, og
Sir Edward kinlcaði kolli til sam-
vitni. Albemarle horfði um stund á
Luttrell, ypti síðán öxlum þreytu-
lega og samþykti.
Díana og Ruth komu nú inn.
Báðar voru þær fölar, en Díana
var óróleg, þar sem Ruth var aft-
ur á móti róleg. Hún hafði orð
fyrir þeim. Hún skýrði greinilega
frá öllum atvikum þessa máls og
hlífði hvorki sjálfri sjer nje Wild-
ing. Albemarle hlustaði á hana
með þolinmæði.
— Ef þetta er satt, sem þjer
segið, frú, þá varpar það einkenni-
legu ljósi yfir þetta mál. Mjer er
um og ó að rengja yður, því að
kurteisi mín bannar mjer slíkt.
Eruð þjer reiðubúin að leggja eið
út á framburð yðar?
— Jeg er reiðubúin þess, svaraði
hún.
— Þetta er mjög alvarlegt, sagði
hertoginn. Sir Edward samsinti
honum. Albemarle ráðgaðist nú við
samverkamenn sína, um það, hvort
ráðlegt væri, að gera boð eftir
Wilding.
— Það væri að gera sjálfum sjer
óþarfa óþægindi, sagði Trenchard,