Morgunblaðið - 11.08.1929, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
jSEVA
j eldspftnr
Ic® SVEA ®)l

(® SAKERHET5 tandstickor 1
Fyrirliggjamli
I heildsöln.
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
• •
D.
&
• •
• •
••••••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••••••
Staiir
og
Regnhlífar
afar mikið úrval.
Vðrnhúsið
Kaffibranð
(frá Belgíu)
sem tekur fram flestu
bakaríísbrauði að ljúf-
fengi, nýkomið í
Heildversinn
Haaniis ih. s. Bltti l.t.
Sími 2358.
Til Hkureyrar
iara 2 bílar á þriðjndaginn,
13. þ. m. Sæti lans.
Hýja bifreiðastttðin
Kolasundi. Símar 1216 —1870.1
Ef bier eigið
Sunlight Quain’s
Sóibaðsofn.
getið þjer tekið yðnr sðl-
bað heima hjá yðnr, í
hvaða veðri sem er og
hvenær, sem þjer ðskið.
Sðlbaðsofnar þessir lást
að eins hjá
Raftækjaverslnnin
Jðn Signrðsson,
Anstnrstræti 7. Sími 836.
ákæru fyrir, o" loks læt jeg á
rnig húfu frá Marteini Einarssyni.
Hið næsta sem jeg geri er að
senda dreng niður í „London“ til
þess að kaupa neftóbak og reyk-
tóbak í pípuna, sem Sigurður Jón-
asson gaf mjer, ef til vill meðfram
vegna þess að hann veit, að álit
mitt á Magnúsi V. er takmarkað
og dómgreind mín á Hjeðni
Valdimarssyni nærri lagi.
Þegar þessu öllu er lokið fylli
jeg fit þrjá víxla í íslandsbanka*
sem falla á meðan jeg er í burtu,
legg þá í umslag og 100 kr. með
svo að konan mín fái að hafa frið
á meðan jeg- er í burtu. Síðan
hringi jeg í Einar minn Hermanns-
son og bið hann að lesa þrófark-
irnar í „Storm“ og gæta þess vel
að ekkert falli burtu af vinsam-
legu ummælunum um dómsmála-
ráðherrann.
Þegar þessu öllu er lokið, legg
jeg ríkt á við Þorkel litla,. inn-
heimtumanninn minn, að rukka
vægðarlaust alla, sem skulda fyrir
,,Storm“, en jafn framt segi jeg
konunni minni að borga enga
reikninga meðan jeg er í burtu.
— Svo lofa jeg- að hringja
til hennar öðru hvoru á með-
an jeg er fyrir austan, og að
hegða mjer að öllu leyti eins og
gætnum eiginmakini sæmir; þá
kyssi jeg hana að lokum og öll
börnin og kveð vinnukonuna með
handabandi, eins og jeg kvaddi þá
19 ára gömlu þegar jeg fór í
sveitina í fyrra. Og nú blæs bíll-
inn með þingmannaefni Sjálfstæð-
ismanna — gljáandi, frjálslegur
og rennilegur eins og bíl ber að
vera sem lilotið hefir það göfuga
hlutskifti að beifi þá menn fram
til sigurs, sem ætla að leysa af
hendi það mannúðarinnar verk að
gefa Hriflu-Jónasi svefnfrið og
hvíldar við næstu kosningar.
Framhald.
Þorp brennur.
Um mánaðamótin varð niikill
oldsvoði í sveitaþorpinu Gielow í
Mecklenburg-Schwerin á Norður-
Þýskalandi. Eyðilagðist, mestur
hluti þorpsins. Eldsvoðinn var
kæruleysi að kenna. Á einum bæn-
um hafði verið kastað út glóðum á
sorphaug. Hús eru þarna klædd
bálmi og var hanni mjög þur, en
hvasast var veður. Vindurinn bar
neistana í bæjarhúsin og tókn þau
þegar að loga. Síðan bárust neist-
arnir um alla bygðina, svo að engri
vörn varð við komið. Sextán bæ-
ír brunnu til kaldra kola og þar
m$ð hey o(g korn, eni skepnum varð
bjargað.
Kommúnistafundur.
í þorpinu Rheinfelden í Baden,
á landamærum Þýskalands og
Sviss, var nýlega haldinn kominún-
istafundur. Skilyrðið fyrir leyfi til
fnndarhaldanna var það, að fnnd-
armenn gerðu ekki tilraun til að
fara yfir landamærin. Skilyrði
þetta brutu kommúnistarnir í
fundarlok, því að þeir fóru í hóp
yfir brúna á Rín, sem þarna renn-
ur á landamærunum. Landamæra-
verðiriiir svissnesku urðu að grípa
til kylfa sinna og tókst eftir nokkr
ar ryskingar að reka ofstopamenn-
ina heim.
Einar J. Pálsson
trjesmíðameistari
var fæddur að Meðalfelli í Kjós
hinn 2. ágúst 1859. Foreldrar hans
voru hagleiksmaðurinn Páll gull-
smiður Einarsson prests að Meðal-
felli og Guðrún Magnúsdóttir frá
Stóru-Vogum. Var hann því af
góðu bergi brotinn í báðar ættir
og hagleikurinn ættarfylgja, enda
lngði Einar gjörva hönd á margt
þegar í æsku. Um tvítugsaldur fór
hann til Reykjavíkur og nam þar
trjesmíðaiðn og lauk sveinsprófi
og að því loknu gerðist hann brátt
afkastamaður mikill uin húsasmíð,
Einar Pálsson.
eígi aðeins hjer, heldur og víða um
land. Smíðaði hann íbúðarhús og
kirkjur í Árness- og Rangárþing-
um, Gullbringu og Kjósarsýsln,
Dalaþingum og Húnaþingi. En
mest kvað þó að starfsemi lians
hjer í Reykjavík og bera honum
vitni um það Iðnó, Iðnskólinn, ís-
landsbanki og mörg önnur stórhýsi
Jafnframt var hann einn af á-
hugasömustu mönnum Iðnaðar-
mannafjelagsins, og ekki mun það
honum síst að þakka að Iðnskólinn
var stofnaður. Sá hann glögt hvers
virði slíkur skóli yrði fyrir ís-
lenska hagleiksmenn og íslenska
list. Og það sýnir áhuga hans í
þessu máli, að tvívegis sigldi hann
til ixtlanda til að kynnast nýjungum
í húsamálaraiist og dráttlist og
kendi síðan dráttlist í Iðnskólan-
um um mörg ár fvrir lítið endur-
gjald. Mörg iðnaðarfyrirtæki
studdi hann með fjárframlögum
og ljet sjer yfirleitt mjög ant nm
vöxt og viðgang íslenskrar iðnað-
armannastjettar. Sjálfur var hann
vandvirkur með afbrigðum og
gerði þá kröfu til annara, að þeir
vönduðu verk sín sem mest. Var
honum ljóst, að svo fremi að ís-
lensk iðnaðarmannastjett ætti að
dafna og verða iandi og þjóð til
sóma, þá yrði hver m’aðnr að gera
þær kröfur til sjálfs sm að vinna
æ betur með degi liverjum, færa
sjer í nyt reynslu annara þjóða,
rtyna að bætn við og breyta til
eftir breyttipii staðháttum.
Einar kvæntist Guðrúnu Lárettu
Pjetursdóttur, er ljest í Vestur-
lieimi 1920. Börn þeirra hjóna voru
Steinunn, d. 1914 af slysförum
vestan hafs, Guðrún kona Gísla
sýslumanns Sveinssonar í Vík;
Páll trjesmiður í Chicago, kvænt-
ur Guðrúnu Jónsdóttur frá Undir-
felli, Lára, gift J. Goodman málara
í 'Chicago.
Það fer að líkum, að jafn útsjón-
arsamur atorknmaður, sem E. P-
var, væri allvel efna'ður, enda var
svo um skeið. Þó verður ekki um
hann sagt, að hann sæti altaf sól-
armegin í lífinu og urðu dagarnir
einatt dimmari en ætla hefði mátt.
Allmörg síðustu árin var hann
þrotinn að heilsu og tæpast ann-
arar lækningar þar að vænta en
þeirrar, er hann nú hefir hlotið.
Einar var maður vandaður til orða
sinna og verka og mun því einnig
hafa verið tregur til að ætla öðr-
um annað en það besta.
Of mlkil þekking.
Hvert sem íslendingar fara,
verða þeir að tala aðra tungu en
íslenskn. íslenskan er svo lítt
kunn, að flestir þeir, sem vita þó,
að til er land, sem heitir ísland,
hafa ekki hugmynd um, að þar sje
töluð sjerstök tunga. Flestir halda,
að þar sje töluð danska. . Hafa
þeir komist á þá skoðun við að
fletta upp í gamailli alfræðiorða-
bók og sjá þar, að ísland lúti
Dönum.
Margir vita auðvitað ekkert uiii
Island og fleiri þó eitthvað rangt,
sem er verra en ekki. Þess vegna
er það eitt af því, sem gleður
livern íslendimg mest, þegar hann
kemur til útlanda, að hitta fyrir
menn, sem ekki aðeins vita glögg
deili á iandi voru og þjóð, heldur
líka hafa lært íslensku og hafa í
hyggju að fara síðar til íslands og
læra málið til hlítar af vörum þjóð
arinnar. Og allmargir hafa komið
a síðustu ár'um. Einkum Þjóðverj-
ar. Hinsvegar hefir Englemþingnm
ekki orðið tíðförult til íslands í
þeim erindum. En um þetta leyti er
breyting á orðin. Á sú siðbót upp-
haf sitt í háskólanum í Leeds. Þar
ei1 prófessor Gordon, mjJnll vinur
Islands og íslenskra fræða og hinn
niesti ágætismaður. Hann hefir
komið heim til íslands og talar ís-
hmsku. Mun að miklu leyti fyrir
han-s áhrif sá mikli áhugi, sem
ýmsir stúdentar í háskólanum í
Leeds hafa á íslenskri tungu. Eru
nú í ár og á næstu árum nokkrir
þeirra væntanlegir heim í þeim
tilgangi að læra málið. — En þótt
undarlegt sje, getur þetta orðið
þeim ' erfitt fyrir, því að þeir fá
ekki að heyra íslensku heima á
sjálfu fslandi. Allir tala þar ensku
undir eins og þeir hafa veður af
því, að Englendingur eigi í hlut,
og það eins þó Englendingurinn
hafi byrjað samtalið á i'slensku.
En þetta er ekki rjett. Sá útlend-
ingur, sem er að reyna að tala ís-
lensku, gerir það af því að hann
vill læra málið og þá er það
skylda okkar að svara honum á
sama máli, enda. ætti okkur að
vera ljúft að gera þann igreiða.
Það er gott. að geta gripið til
enskunnar við þá Englendinga, er
ávarpa okkur á ensku. Hitt er
hvort sem er fágætara. Eru þessi
orð aðeins rituð í þeim tilgangi að
biðja. heiðraða ianda, einkum Reyk
víkinga, að stilla sig með alla
enskuknnnáttn rjett á meðan þeir
eru að tala við þá Englendinga,
sem ávarpa þá á íslenskn; svo
geta þeir skrúfað frá undir eins á
eftir. Er þessi beiðni- hliðstæð
þeirri, sem kennari einn gaf einum
lærisveini sínum, sem sífelt þurfti
að koma að þekkingu sinlni eða
öllu heldur vanþekkingu: „Reyndu
Nýkomnar
Barnagnmmíkápnr
og
hattar.
S. lóiiannesdóttir.
Æu«tui<stk<0tl 14.
(P-eint á móti Landsbankanum),
Simð ?887.
Bifreiðastöð
Olafs Bjðrnssonar
Hafnarstræti 18, sími 2064
hefir bíla til leigu i
lengri og skemri ferð-
ir. Nýjar Drossíur og
fyrsta flokks ökumenn
Allskonar
V a 1 d. Poulsen
Slml 24. Klapparallg 29.
að bíða þangað til að þjer kem-
ur; þú sprin'gur varla ntan af
Jciumáttuiini samt.“ Sá sem þetta,
ritar, vonar líka, að svo illa takist
eltki til, þó að ráði hans sje hlýtt.
Leeds, 25.—6.—’29.
H. Kon.
Innflutning-ur áfengis. Af ómeng
uðum vínanda var síðastliðið ár
flutt til landsins 27,966 lítrar (tal-
ið í 16°). Er það lieldur meira en
tvö næstu árin á undan (1927:
22,900 lítrar, 1926: 26,000 ltrar).
— Af koníaki var innflutningur-
inn 1928 (talið í 8°) 1779 lítrar.
Hefir sá innflutningur farið mjög
minkandi hin síðari ár (1927:
2482 lítrar, 1926: 3900 lítrar). —
Af Spánarvínum var innflutningur
síðastliðið ár 91,057 lítrar og er
það svipað eins og árið á undan,
en 1924—26 var þessi innflutning-
um niiklu meiri. Af öðrum vínföng
um, svo sem rauðvíni, messuvíni o.
fl„ svo og ávaxtasafa, var inn-
flutningurinn síðastliðið ár 5987
lítrar og er það miklu minna en
undanfarið (1927: 14 þiis. lítrar,
1926: 16 þús. iítrar, 1925: 22 þús.
lítrar). —s. Af öli (óáfengu) flutt-
ust inn 22,069 lítrar árið 1928.
Síðustn árin liefir sá innflutningur
verið liessi: 1924: 61 þús. lítrar,
1925: 104 þús. lítrar. Sennilega er
])að innlenda ölgerðin, sem dregið
liefir svo mjög úr innflutnmgnum
síðustu árin. — Af sódavatni flutt-
ust inn 510 lítrar síðastliðið ár og
af límonaði 134 lítrar. Af báðum
'þessum vörum er innfiutningurinn
hverfandi lítill vegna innlendu
framieiðslunnaí.