Morgunblaðið - 29.09.1929, Qupperneq 12

12
MORGUNBLAÐIÐ
Rlfinnur álfakóngur.
FEfintýri með 120 mynðum eftir G. TH. R O T fTl
113. Hann hjálpaði henni yfir jak-
ana, og síðan þutu þau á harðaspretti
áleiðis til læknisins. En nú var snjór
jrfir öllu, og þótt þau færu hratt yfir,
urðu fætur litlu stúlkunnar bláir og
bÓlgnir af kulda. I»au héldu vel áfram,
og innan stundar voru þau komin að
gamla trénu, sem dr. Alvís bjó í. Og
tíl allrar hamingju hittu þau svo vel
i, að læknirinn var heima.
114. Skeggið á Alvísi lækni hafði
vaxið töluvert. Hann tók vingjarnlega
á móti börnunum og rannsakaði vand-
lega augu blindu stúlkunnar. Síðan
bar hann smyrsli á augun og batt um
þau. Svona varð litlá stúlkan að liggja
í þrjá daga. „Og þá verður hún orðin
heilbrigð," sagði læknirinn. „Annars er
ekki hægt að lækna hana.“ Trítill var
samt vongóður, því að hann trey^ti
kunnáttu læknisins.
115. En hvað þessir þrír dagar voru
lengi að líða! Trítill var mjög órólegur.
Hann veik ekki eina stund frá sjúkra-
beði litlu stúlkunnar. Á þriðja degi
kom dr. Broddi í heimsókn til starfs-
bróður síns. „Nú er bezt að athuga,
hvernig lækningin hefur tekizt," sagði
Alvís. Hann tók reifarnar af augum
litlu stúlkunnar, en hún hrópaði upp
yfir sig ljómandi af gleði: „Ég sé
ykkur alla!“
117. „Merkilegt!“ sagði læknirinn.
„Þetta hef ég aldrei heyrt fyrr!“ Álf-
hildur hljóp nú af stað til pabba síns,
tíl að sýna honum, að hún hefði lælkn-
azt. Hún kærði sig kollótta um það,
þótt henni kólnaði á fótunum. En hún
varð að Iofa Trítli því, að heimsækja
hann að minnsta kosti tvisvar á viku.
Og það efndi hún. — Trítill beið nú
óþolinmóður eftir vorinu, storkunum
og — föður sínum.
118. Loksins kom vorið. Allt tók að
lifna við. Grösin tóku að gróa og fugl-
arnir að koma sunnan úr löndum. All-
an liðlangan daginn stóð Trítill við
gluggann og gætti að því, hvort stork-
arnir færu ekki að koma. En einn dag-
inn var Alfinnur kominn alla leið inn í
stofu, áður en Trítill vissi af. Nú varð
fagnaðarfundur! „Ég kom með öðrum
Sstorki frá Afríku,“ sagði Alfinnur.
„Storkurinn, vinur okkar, er dauður.“
119. „Hinir storkarnir sögðu mér,
að negrarnir þarna suður frá hefðu
skotið hann,“ hélt hann áfram. „Svo að
við höfum haft hann fyrir rangri sök.“
Alfinnur andvarpaði og horfði í gaupn-
ir sér.
Þrem vikum síðar kom svalan. Hún
kunni frá mörgu að segja, en af því að
það kemur ekki við okkar sögu, þá
verður ekki sagt frá því hér.
116. „Hvað heitirðu?" spurði Trít—
ill. Hann hafði ekki áður spurt hana
að nafni. „Ég heiti Álfhildur," Alvís
læknir spurði hana, hvernig á því hefði
staðið, að Tritill hefði ekki drukknað í
síkinu. „Bróðir minn bar á hann
smyrsli,“ svaraði hún. „Við það varð
húðin þunn eins og á froski og gat
tekið loftið til sín úr vatninu. Þannig
er hægt að lifa í vatninu án þess að
anda, alveg eins og froskur".
120. Trítill lærði læknisfræði hjá
Alvísi og varð brátt eins þekktur og
kennari hans. Hann læknaði marga^
er þjáðust af ýmsum sjúkdómum, og
engan lét hann synjandi frá sér fara*
Hann og Álfhildur kóngsdóttir giftust,
er þau höfðu aldur til, og vinir þeirra,
svalan, dr. Broddi og dr. Alvís, voru
hjá þeim í góðu yfirlæti til æfiloka.
Og lýkur hér sögunni af Alfinni álfa-
kóngi og Trítli syni hans.
Ástin sigrar.
Ef öðru vísi hefði staðið á,
mundu þessi orð hafa sært Ruth.
En hún var nú alt of áfjáð að
tefja hann til þess, að henni kæmi
til hugar að firtast af háði hans.
Henni var alveg sama um, með
hverju móti hún gerði þetta. Pyrir
henni var aðalatriðið að tefja
hann, og hún hikaði ekki við neitt.
Þess vegna var henni það kærast,
að hún gæti sem lengst talað um
þetta við hann.
— Hvað heldurðu að jeg kæri
mig um Sir RowlandT
— Hvaðí Það er sæmra, að jeg
spyrji!
— Ekkert — alls ekkert, sagði
hún fullvissandi, og í nokkrar
mínútur var Sir Rowland um-
ræðuefnið í þessu einkennilega
samtali. En alt í einu tók klukk-
an á arinhillunni að slá. Honum
varð litið á hana — hana vantaði
fjórðung í níu. Nú mundi hann
líka eftir ákvörðun sinni. Niðri
í ganginum stóð Trenchard róleg-
ur og reykti pípu sína, án þess að
skifta sjer vitund af því, hvort
Wilding færi til hertoga, eða yrði
kyr hjá konu sinni, — ef konu
skyldi kalla, hugsaði hann með
sjer.
— Frú, sagði Wilding snögg-
lega. Þú hefir enn ekki sagt mjer,
hvað þjer er á höndum. Þú sagðir
áðan, að þú hefðir komið til að
leita hjálpar minnar. Mjer sýnist
nú, sem lítið munir þú hafa grætt
á samtali okkar, en ef þú býrð
yfir einhverju, þá ætla jeg að
biðja þig að skýra mjer frá því
sem fyrst.
— Hvert ertu að fara?, spurði
hún enn og gerði sig ekki líklega
til að flýta sjer með erindi sitt.
Um leið leit hún á klukkuna og
sá, að enn vantaði að minsta kosti
fimm mínútur til að erindi henn-
ar mundi takast.
Hann brosti, en í þetta skifti
var hann farið að gruna margt,
en enn gat hann ekki ráðið í er-
indi hennar. Hann sá samt, að
hcnni var mjög umhugað um að
tcfja hann, en til hvers, vissi hann
ekki.
— Þú ert alt í einu farin að
skifta þjer grunsamlega mikið af
því, sem mjer við kemur. Hvað
vantar þig? Segðu mjer það fljótt,
því að jeg hefi ekki tima til áð
bíða eftir þjer.
— Hvert ertu að fara, svaraðu
mjer því, og síðan skal jeg segja
þjer, hversvegna jeg lcom.
— Jeg ætla að borða kvöldverð
hjá Newlington kaupmanni með
hans hátign.
— Hans hátign?
— Monmouth konungi, svaraði
hann óþolinmóður. Hana flýttu
þjer nú Ruth, jeg er orðinn of
seinn.
—1 Ef jeg bæði þig um að fara
ekki, sagði hún hægt og rjetti
út hendurnar til hans, mundir þú
þá fara?
Hann tók útrjetta hendi hennar
og sagði:
— Hvað er þetta Ruth? Þú ert
að vinna að einhverju, sem jeg
get ekki áttað mig á. Hvað áttu
vjð?
— Lofaðu mjer því, að fara ekki
til Newlingtons, og þá skal jeg
scgja þjer það.
— En hvað kemur Newlington
þessu við....? Nei, jeg er þegar
ákveðiim að fara.
Hún hallaði sjer að honum. —
En ef jeg bið þig um það, ef jeg..
konan þín grátbið þig um það?
Það vantaði ekki mikið upp á, að
hún ynni hann að fullu. En nú
mundi hann alt í einu eftir líkum
atburði, þegar hún hafði komið
til að biðja hann í eigingjömum
tilgangi. Hann hló næstum fyrir-
litlega.
— Ert þú nú að biðja mín, Ruth,
sem ekki vildir heyra mig njé sjá,
þegar jeg bað þín?
Hún hörfaði frá lionum og blóð-
roðnaði.
— Það er líklega best að jeg
fari. Þú gerir hvort sem er ekki
annað en að hæðast að mjer. Það
getur vel verið, að þetta sje mjer
að kenna, en svo mikið er víst,
að ef .. • • nú jæja. Hefðir þú farið
að mjer með minni frekju og með
meiri blíðu, hver veit.... ?
Hún hætti við að segja meira.
— Góða nótt! sagði hún og gekk
að dyrunum. Hún lagði hendina á
snerilinn og ætlaði út, en þá kall-
aði hann alt í einu:
tSt
Alfínntír
álfakóngttr
kemur á morgan í bóka-
verslanir.
—• Bíddu, þú ferð ekki, fyr en
þú hefir sagt mjer, hvað þú áttir
við með því að vilja varna mjer
að fara til Newlingtons.
Hann var nú farinn að hugsa
skýrar, en skildi samt ekki til-
gang hennar með heimsókninni.
Eru einhver svik á seiði?, spurði
hann um leið og hann leit á klukk-
una. En nú heyrðist lágt marr og
Wilding sneri sjer við, hálf-hissa
og reiður, því að hann heyrði, að
huth hafði læst dyrunum.