Morgunblaðið - 21.06.1931, Blaðsíða 8

MORGUNBLAÐIÐ
Statesma
@r stðra orðifl
kr 1.25
á borflifl.
EGGERT CLAESSEN
hæ8tarjettarinálaflutnin(?sma8ur.
Skrifstoia: Hafnarstræti 5.
Sími 871. Viðtalstími 10—12 f. h
Nýkcmð
Epli.
Glóaldin.
Bjúgaldin.
Gulaldin.
aLlucrpooÍ.j
Hýtt sví^aNiöl.
E i e i 2i ,
Kaldnrspötu 14.
Sírni 73,
S t ®iisdárs
bifreiflar liestar.
rýfcCii:'s sl.skosar
málning
Versl.
Vslti. Poolsen
Klapparstíg 2Ö.
Fyrirliggjandi
Hey? taimvieiar:
Sláttuvjelar „Mae Cormick“
Rakstrarvjelar „Mae Cormick*
Snúningsvjelar.
Rakstrar- og snúningsvjelar,
sambyggðar.
njólknrffelag Reykjaviknr.
Pakkhúsdeildin.
Hýtt!
PappMibbar
1. dús. 3 kr.
Vfimhús ð.
Minningargjafir
til Reynivallakirkju.
Reynivallakirkju í Kjós hafa ný
lega borist óvenjulega fagrar og
merkilegar minningargjafir. Þær
eru frá nokkurum aðstandendum
fjögurra látinna manna, sem allir
voru fæddir og að öllu eða nokk-
uru leyti aldir upp hjer í Kjósinni
og í Reynivallasókn. Er það tekið
fram, að Reynivallakirkja hefir
veiið aðalsóknarkirkja ættarinnar
í að minsta kosti 400 ár.
Minningargjafirnar eru um þá
fiændurna:
Þorkel Guðmundsson, bónda á
Valdastöðum, Ólaf R. Guðlaugs-
son í Sogni, og þá bræður, Gpð-
mund skipstjóra og Gísla gerla-
fræðing Guðmundssyni, frá
Hvammsvík, er báðir önduðust í
Reykjavík.
Þessir látnu menn voru allir
merkismenn hver á sínu sviði, og
einn þeirra þjófikunnur gáfu- og
vísindamaður. Voru þeir öllum
harmdauði og harla mikill skaði
fyrir þjóðf jelagið, að verða að
sjá á bak þeim, frá hálfnuðu
starfi.
Minningargjafir þessar bera
þess vott, að þessir menn voru
kirkju og krþstindómsvinir, því
vissulega hafa ættingjar þeirra
viljað heiðra minningu þeirra, sem
helst hefði verið þeim sjálfum að
skapi og er þessi hugmynd frá
einum þeirra komin, fyrir mörg-
um árum.
Minningargjafirnar eru:
Stór og fögur altaristafla, mál-
úð af íslenskum listamanni, list-
málaranum Brynjólfi Þórðarsyni í
Reykjavík. Er hún málverk, er
sýnir lausnarann, vera að leggja
hendur yfir ungan svein, er stend-
ur við hlið hans. Altaristaflan er
í prýðilegri umgerð.
Ilinn gripurinn er forkunnar
Hvennagullið
Til þess að þagga niður í honum
varð jeg að lofa honum að hann
skyldi fá að vera mjer til aðstoð-
ar. En þessi ívilnun misti ekki
lítið af gildi sínu í augum hans
er jeg bætti því við rjett á eftir
að jeg vildi ekki að aðstoðar-
mennirnir gengju með okkur á
hólminn, þar sem deilumálið væri
þess eðlis að það varðaði einungis
okkur tvo.
Mironsac og Castelroux hjálpuð-
ust að ásamt Saint Eustache m-eð
ið ' loka hinum þungu hliðarhurð-
um, til þess að við sæjumst ekki
af þeim, sem kynnu að fara fram
hjá. En hávaðinn í hurðunum
vakti athygli gestgjafans á því
sem fram fór í garðinum, og nú
urðum við að ganga í gegnum
þann hreinsunareld, bæna og sátta
tilrauna, ógnana og fáránlegra
uppástungna, sem óhjákvæmilega
fara á undan sams konar bakhúsa-
garða hólmgöngum, sem oftast
fara á þá leið, að gestgjafinn
skundar burtu, eins og einnig varð
að þessu sinni, til þess að kalla á
hjálp á einhverri næstu lögreglu-
varðstofunni.
— .Tæja, Myrmidonar góðir,
hrópaði La Forse ölvaður af blóð-
1>orsta, eigum við ekki að taka til
starfa áður en gestgjafinn kemur
aftur.
— Cap de Ðiou, sagði Castel-
fagur og haglega gerður altaris-
dúkur. Það verk hefir unnið lækn-
isfrú Guðbjörg G. Kolka í Yest-
mannaeyjum, systir þeirra bræðra
Guðmundar og Gísla, er að ofan
getur. >
Sem sóknarprestur í Reynivalla-
prestakalli (og þá í Reynivalla-
sókn), leyfi jeg mjer í nafni mínu
og nafni safnaðarins að flytja öll-
um hinum göfugu gefendum, er
eigi hafa sjerstaklega látið nafna
sinna getið, innilegustu þökk fyrir
ræktarsemi sína við Reynivalla-
kirkju og þann huga velvildar, er
þessar fögru gjafir sýna til þess
málefnis, sem kirkjunni er helgað.
Megi guð blessa þá alla, og
vekja upp fleiri, er í orði og verki
vildu sýna kirkjunni sóma og
hlynna að því málefni, sem allir
ættu að geta játað, að væri, er
alt k'emur til alls, hið eina nauð-
synlega.
Reynivöllum í Kjós, 16. júní 1931.
Halldór Jónsson.
Fornbrjefasafnið.
Frá aðalfundi Bókmentafjelags-
ins þ. 17. júní bárust þau tíðindi,
að fulltrúaráð fjelagsins hefir á-
kveðið að hætta útgáfu Forn-
þrjefasafnsins.
Fjelagsmenn og jafnvel þjóðin í
heild sinni getur fagnað þessari
ráðabreytni. Tvímælalaust er Bók-
mentafjelagið eitt hið virðulegasta-
fjelag sem starfandi er með þjóð
vorri. Með sín 115 ár að baki, og
alt sitt mikla þjóðnytjastarf, hefir
fjelag þetta — og á að hafa rót-
gróin ítök í hugum landsmanna.
Mörgum 'hefir því sámað aÖ sjá
bókaútgáfu fjelagsins steingervast
í fornbrjefum, mismunandi merk-
um og fánýtu annáladrasli.
■oux gremjulega, finst yður tæki-
færi til að gera að gamni sínu
núna, hr. háðfugl.
— Gera að gamni mínu, heyrði
ieg að hann sagði um leið og hann
hjálpaði mjer úr treyjunni. Er jeg
kannske að gera að gamni mínu ?
Það veit fj........ að þið Ga-s-
ognarar eruð tomæmir og skiln-
ingssljóir. Jeg skil æfintýri full-
el og jeg hefi aldrei heyrt að
ekki hafi verið gerður greinar-
munur á þeim og öðru eins og
því, að gera að gamni sínu.
Og því næst vomm við loks-
;ns tilbúnir. Jeg b-eindi allri at-
hygli minni að Chatellerault, sem
kom í allri sinni smæð og þó
kraftalegur á móti mjer, nakinn
niður að mjöðmum. Svipurinn á
andliti hans var orðinn algerlega
rólegur og úr augum hans skein
' terk og alvarleg ákvörðun.
Jeg var ekki vitund hræddur
nje einu sinni í nokkurum vafa
um hvemig þetta myndi fara. —
Bkki vegna þess að jeg iræri þaul-
vanur skylmingamaður. Eins og
ieg hefi áður tekið fram, hafði
jeg aðeins einu sinni á æfi minni
gengið á hólm og þetta var í ann-
að sinni. Jeg telst heldur ekki til
bess konar manna, sem sagt er um
að ekki geti fundið til hræðslu,
hvað ®em á dynji. Því að slíka
menn geta menn í raun og vera
ekki kallað hrausta. Þeir era
heimskir og sneyddir, hugarflugi
Það fylgir að vísu nokkur bögg-
ull skammrifi, með frjettinni um
ráðabreytni Bókmentafjelagsins.
Akveðið er að taka nú upp út-
gáfu á íslensku æfisagnasafni —
eða æfiatriða-, því sennilega verð-
ur í safninu ekki annað en þurrar
upptalningar yfir athafnir og
störf manna.
Óneitanlega á slíkt safn meira
erindi fyrir almenningssjónir, en
fornbrjefasafnið.
En þeir sem óskað hafa eftir
því á undanförnum áram, að Bók-
mentafjelagið bætti ráð sitt, að
því er bókaútgáfu snertir, munu
margir hafa getað hugsað sjer
gagngerðari breytingu en þessa.
Eða skyldi það vera alveg ó-
hugsandi að þetta elsta fjelag
landsins, sem þjóðin hefir alið við
brjóst sjer í blíðu og stríðu á
aðra öld, gæti hrist af sjer sagn-
fræðahaminn og orðið andleg leið-
arstjarna uppvaxandi kynslóða.
Geta stjómendur Bókmentafje-
lagsins ekki stuðst við hið fagra
■og innihaldsríka fjelagsnafn — og
gert fjelagið að útgefanda þess
nýjasta og besta sem fáanlegt er á
sviði heimsbókmenta, og líldegt
til þess, að auka víðsýni og and
legan þroska þjóðarinnar?
Suðusukkulaði
^Overtrek “
Atsúkkulaði
KAK AO
Selveiðar með grannnófón. Sag-
an er frá Ameríku. Þar vom
menn á sela-„skyttiríi“, en voru
orðnir leiðir á því að fá engan
kobba í skotmál. En þá tók einn
veiðimanna upp á því snjallræði
að setja grammófón á ísjaka •—-
ög spila hjartnæmt danslag. Þetta
kom að haldi. Brátt skaut einn
stór selur upp hausntmí rjett hjá
jakanum, og fljótlega bættust
fieiri í hópinn. Nú bar vel í veiði.
Þeir fara ekki „glymskratta'1 -
láusir á selveiðar í Ameríku.
og þessu til sönnunar get jeg
bent á það að hægt er að fá jafn
vel hugdeiga menn til að vinna
afreksverk, sem, ef öðru vísi stæði
á, útheimtu ósveigjanlega dug-
dirfsku, ef menn einungis gera þá
nógu rækilega drakkna. Og látum
svo vera útrætt um þetta.
Jeg hneigist að þeirri skoðun
að stundir þær, sem jeg sótti
skylmingaskólann í París með mik-
illi ástundun, hafi gert mig nægi-
lega hugdjarfan til að jeg ljeti
ekki skelfast þó að jeg stæði
frammi fyrir jafnleiknum skylm-
ingamanni og Chatellerault.
Um þetta verður þó ekkert sagt
með vissu, og látum því nægja að
jeg gekk á hólminn við greifann
án nokkurs titrings á hendi eða
í hug. Jeg var ákveðinn í því að
láta hann hefja bardagann. Til
bess að jeg gæti gert mjer ljóst
hve leikinn hann væri og ráðið
ráðum mínum um hvemig jeg gæti
best unnið bug á honum.
Eins og jeg var búinn að
strengja heit, þá ætlaði jeg ekki
á nokkurn hátt að gera honum
mein, til þess að hann slyppi ekki
með því móti úr greipunum á
böðlinum. Þess vegna ætlaði jeg
með einhverjum hætti að reyna
að afvopna hann.
En hann virtist einnig fyrir sitt
leyti ætla að fara varlega og vand-
lega í hólmgöngu þessa.
Þar sem hann var örvita af
I. BRYTUOIFSSON & KVARAP-

Tricotinekjólar.
Tricotineblússur.
Silkisokkar, mjög falleg tegund-
Sumarkjólatau, margar teg.
Regnkápur og margt fleira.
iersl. @il.
Laugaveg 52. Sími 1485.
heiftúð gerði jeg mjer í fyrstu
von um að hann mundi gera
vanhugsað tryllingslegt áhlaup á
mig, því að með því móti mundi
jeg auðveldlega hafa getað bund-
íð skjótan enda á hólmgönguna
og náð takmarki mínu. En það átti
að fara á aðra leið. Þegar hann
stóð núna með sverð í hendi og
átti að fara að verja líf sitt og
drepa mig, varð honum bersýni-
lega ljóst að alt væri undir þvi
komið að hendi hans stjórnuðu
rólega og ákveðnar hugsanir, svo^
að hann hristi af sjer reiðina;
hann gekk á móti, mjer varlega
en þó djarflega.
1 fyrstu reyndum við nokkura
bunnari klæki og vorum báðir með;
allan hugann við að athuga, hvort
hinn gæfi hvergi færi á sjer, en
hvoragur okkar hörfaði undan
eða ljet í ljósi nokkur æsinga-
merki. Sverð hans elti mitt í
sífellu. Hann dró augun saman
og starði á mig, beygði sig þvl
næst í hnjáliðunum eins og kött-
ur sem kominn er að stökki. Og
því næst kom það. Skyndilega
með leifturhraða hófst árás hans.
Hann fálmaði sig áfram, fyrst
undir sverði mínu, síðan yfir því,
dró svo höndina að sjer og var
skyndilega kominn aftur undir
sverð mitt, því næst teygði hann
sig fram yfir sig — handleggurinn
var teinrjettur —■ sverðsoddurinn
átti að hafa stungist í brjóst
mjer. . ’ ! | 1