Morgunblaðið - 20.12.1931, Qupperneq 8

8
MORGTTNBLAÐIÐ
\jJrLU

m
Heiðrutiu húsaiæður og húsfeður!
Nú nálgast Jólin óðum. — Þá þarf hvert
heimili að gera innkaup á einhverri af neðan-
greindum tegundum:
ÞÓRS-JÓLA-ÖL.
ÞÓRS-J ÓLA-PILSN ER.
ÞÓRS-JÓLA-BJÓR.
ÞÓRS-JÓLA-MALTÖL.
ÞÓRS-JÓLA-HVÍTÖL.
ÞÓRS-J ÓLA-GOSDRYKKIR.
ÞÓRS-J ÓLA-SÓD A V ATN.
Það verður tómlegt Jólaborðið, ef einhver
ofangreindra tegunda ekki prýðir það.
Börnin ykkar njóta Jólagleðinnar í enn ríkari mæli, ef þau
fá að svala sjer á ÞÓRS-GOSDRYKKJUM — öðru hvoru. —
ÖLIÐ okkar getur sannarlega alt kallast JÓLA-ÖL — því Jólin
verða margfalt ánægjulegri, þar sem það er um hönd haft. —
Takið fram við kaupmann yðar að það eigi að vera ÞÓRS-
ÖL, og ÞÓRS-GOSDRYKKIR, þá fáið þjer það besta í þessari
grein. —
H.F. OLGERÐIN ÞOR,
SlM i
2287
Hllir tll L0D00D.
Vindlar.
Danskir — þýskir — hoUenskir og Havana
stórir og smáir ----
Cigarettur.
Borgarinnar mesta úrval.
Reyktóbak.
Heimsins þektustu merki.
Allskonar reykingaáhöld.
Konfektkassar.
Sælgæti-
Mikið úrval í jólapokana.
Ávextir.
Epli — Appelsínur — Bananar.
AUir, sem vilja gefa kunningjum eða gestum
sínum það besta, eiga erindi í
Tóbaksversi. lOHDOll.
#
V/
Austurstræti 1.
Sími 1818.

falla „fullveldisdagarnir“ sjálf-
krafa úr sögunni.
Og það, sem menn verða að
byrja á, tilneyddir, það er að
spara, lifa hófsömu og nægju-
sömu lífi, og brjóta þann veg
algert bág við þau boðorð, sem
stjórnarflokkarnir hafa lifað
eftir. Menn verða að afneita
því, sem búið var með (miklum
fjálgleik) að kenna þeim af
skuldaverslununum, — að eyða.
Án þessa er ekki viðreisnar
von. Þá læra menn Jíka það,
sem er lífsnauðsyn þjóðfjelag-
inu, að hrinda af höndum sjer
tafarlaust hverri stjórn,, sem
ekki fylgir þessari meginreglu.
„Framkvæmdir" eru góðar (og
þó ekki allar), en þær eru háð-
ar sömu lögum og kappið; þær
eru því að eins rjettmætar, að
þeim fylgi forsjá. Stakk verður
ætíð að sníða eftir vexti, ella
er enn, eins og ávalt hefir ver-
ið, voðinn vís.
Ef menn vilja lifa, þá er ekki
ráðið að hálsbrjóta sig. —
Einhverir hafa sjálfsagt tek-
ið eftir því í haust (þótt menn
virðist ekki hafa tekið það há-
tíðlega í viðkomandi flokki), að
J. J. í Tímanum tók sig til að
prjedika sparsemi! Það mátti
auðvitað segja, að betra væri
seint en aldrei. En nokkuð virð-
ist þar á skorta, og botninn eig-
inlega „suður í Borgarfirði".
Hann kvað hafa látið þess get-
ið, að einn ráðherranna ætlaði
að gefa eitthvað eftir af hinum
litlu launum sínum (með dýrtíð
aruppbót), en eftir er að vita,
hvort hann fylgir ekki reglu
hins alkunna fjármálamann3,
að „taka það bara annars stað-
ar“.* . . . Einnig mun hann hafa
flutt þá óvæntu nýjung, að
„starfsmenn kaupfjelaganna“
um landið — sem lifa bærilegu
lífi, þótt fjelögin sjeu misjafn-
lega stæð, með hálaunum, ó-
háðir dýrtíðarfalli — hefðu á-
kveðið að „ganga á undan' ‘ og
setja af sjálfsdáðum kaup sitt
niður. Hvort nokkuð er hæft í
þessu, veit jeg ekki, en eigi hefi
jeg enn getað spurt uppi, hvar
þessi fjelög sjeu, og ættu þó
einhverir um þau að vita. Er
ekki sjálfsagt, að J. J. hlutist
til um, að stjórnarblaðið gefi
skýrslu um þessa menn, og fjár
hæðirnar, svo að almenningi
gefi á að líta?
Annars hefði þessi kunni rit-
höfundur (sem um leið mun
vera valdamaður) átt fyrst að
snúa sjer að því — einn eða,
ef honum þóknaðist, með aðstoð
embættisbræðra sinna — að
ljetta undir með hinum skuld-
ugu bændum, með því að á-
kvarða, 1.) að bankastofnanirn-
ar innheimtu engar afborganir
af veðdeildar- og Ræktunar-
sjóðsskuldum, meðan versta
kreppan stendur og afurðir svo
sem verðlausar (ætti að vera
vegur að fremja þá reiknings-
breyting á lánunum), og 2.) að
kaupfjelögin felli algert nið-
ur hina háu og illræmdu versl-
unarskuldavexti (og mundu þá
aðrar verslanir fúslega ganga
* í blaði þessu hefir þegar
verið sýnt fram á, hve fánýt
þessi tylligjöf „fjármálaspek-
ingsins" (J. J.) er.
að hinu sama, enda er talið, að
kaupfjelögin hafi innleitt þenn-
an vaxtareikning í sveitunum).
— En ef hann nú, mót von,
þættist ekki hafa haft eða hafa
vald til þessa, mundu þá lík-
lega tillögur hans mega sjer
nokkurs um það, nema fokið
sje nú í öll skjólin. — Einkum
ei hið síðarnefnda atriðið, versl
unarskulda-vextirnir, þær dráps
klyfjar, sem nú eru nærri að
sliga bæði getu og afkomu-
von fjölda manns, og skilja það
allir, er til þekkja. í greiðslu
þeirra hefir á liðnum árum far-
ið geysi-fje, sem eigi hefði ver-
ið ónýtt bændum að hafa nú
1 höndum, og væru þeir þá ó-
líku betur settir en þeir nú
eru. Að afnema að fullu þessa
vexti má því eigi Iengur drag-
ast, og mundi það styðja mjög
að því, að skuldunautar gætu
aftur orðið sjálfstæðir menn;
með sama áframhaldi og áð-
ur, bíður þeirra umvörpum eigi
annað en uppgjöf og gjaldþrot.
En með gjaldþrota bænda-
stjett er landið illa komið, hvað
svo sem menn fimbulfamba um
„sveitamenningu“ (sem að
mestu er ímynduð, eins og til
hagar) og hversu mörg rándýr
skólabákn sem reist eru hjer
og þar upp til fjalla.
Undirstaðan undir fullveldi
landsins hlýtur sem sje alla tíð
að vera í sannleika fullráða
menn.
Askorun
Öllum er kunnugt um það
ástand, sem nú ríkir hjer í bæ.
Sjerstakar ráðstafanir hafa ver
ið gerðar vegna atvinnuleysis-
ins, t. d. átti að verja 45000 kr.
í þessum mánuði til atvinnu-
bóta. En þó sjálfsagt þyki að
heimilisfeður sitji fyrir atvinnu-
bótum, hefir enn engum eyri
verið varið til þess að styrkja
konur, sem framfærsluskylda
heimils hvílir á. Talsvert mörg
heimili hjer í bæ hafa notið
þessarar hjálpar, en eftir eru
olnbogabörnin, mæðurnar, sem
eru einar síns liðs að berjast á-
fram með börnin sín. Þær hafa
margar nóga vinnu heima fyr-
ir, en fá hana aldrei borgaða
og þó á þjóðin enga dýrmætari
eign en börnin, þeirra og ann-
ara. Framtíðin er komin undir
heilsu þeirra og þó þjóðfjelagið
meini börnunum nauðsynjar
þeirra þá verður það að taka
við þeim fyr eða seinna, ef
þau verða aumingjar vegna
skorts eða vanrækslu.
Mæðrastyrksnefndin hefir
reynt að sýna fram á þau aug-
ljósu sannindi að tvöföld byrði
hvílir á konum, sem einar eiga
fyrir börnum að sjá og að þjóð-
fjelaginu bæri skylda til þess
að bera hana með þeim. Á þessu
byggist krafan um mæðrastyrki,
sem margar þjóðir hafa viður-
kent. En hjer er mæðrum yfir-
leitt ekki ætlað annað opinbert
fje en fátækrastyrkur og marg-
ar þeirra líða heldur skort með
börnum sínum en að leita þang-
að.
Fyrir starf okkar í Mæðra-
styrksnefndinni höfum við kynst
persónulega mörgum konum,
sem eru mjög nauðulega stadd-
ar og fyrir velvild og gjafir bæj-
armanna höfum við stundum
getað gert þeim einhverja úr-
lausn. í fyrra gerðum við þó
lítið að því að leita samskota,
vegna þess að þá var nýafstað-
ið mikið slys og samskot höfðu
verið hafin til ekkna og barna
hinna drukknuðu en við gátum
ekki kept við þær. Sorg slíkra
kvenna skilja menn. Þó eiga þær
ekki síður bágt þegar lengra
líður frá og þær gleymast. Eða
ekkjurnar, sem einar hafa stað-
io í sínu stranga stríði gegn
sjúkdómi og dauða, og konurnar,
giftar og ógiftar, sem lífið hef-
ir svift aðstoð mannsins, en
ekki dauðinn.
Það er stundum leitað sam-
skota í blöðunum handa fólki,
sem á í sjerstökum bágindum,
en við vitum af svo mörgum, sem
svo stendur á fyrir, að við verð-
um að segja það blátt áfram,
að við fyrirverðum okkur fyrir
að slíkt þurfi að eiga sjer stað.
Einstaklingar ráða ekki við slíkt.
Úr því er ekki hægt að bæta til
fullnustu nema með breyttu fyr-
irkomulagi. En þó bæjarstjórn
og þing tæki kröfur okkar að
einhverju leyti til greina, þá
verða þessar mæður ekki farnar
að njóta góðs af því núna fyrir
jólin. Því höfum við engin önnur
ráð, en að snúa okkur til bæjar-
manna og biðja þá hjálpar, svo
hægt sje að ge;ra þessum konum
einhver skil, engu síður en fjöl-
skyldunum, sem leitað er auka-
útsvara til að styrkja.
Ríki barnanna nálgast og
stendur í nokkra daga, jólin eru
að koma. Við biðjum allar mæð-
ur, sem eru að undirbúa ióla-
hátíð fyrir börnin sín að hugsa
til hinna, sem allslausar eru. Við
munum fúslega taka við gjöf-1
um til þeirra og koma þeim til
skila. Morgunblaðið hefir einn-
ig lofað að taka á móti sam-
skotunum.
Reykjavík 19. des. 1931.
I stjórn Mæðrastyrksnefndar-
innar.
Laufey Valdimarsdóttir, Guðrún
Lárusdóttir, Aðalbjörg Sigurð-
ardóttir, Laufey Vilhjálmsdóttir,
Inga Lárusdóttir.
Boeskov
hefir fallegasta úrvaU'
af alls konar blómulC
og túllípönum. Kemm
nýtt daglega. Tekið e
móti pöntunum til
anna. Sími 93. Laug»"
veg 11.