Morgunblaðið - 13.03.1932, Blaðsíða 8

MORGJNBLAÐIÐ
W
fef
!z!
t>
O
w
w
ö
w
w
•<
w
>
<1
M
w
a
1«
p
Oí
P
o
'M
Tfl
CX3
æ
K
Ö
p
P'
<)
as
W
W
Ö*
►
o
W
w
ö
(S
éo
o

p
OKf
cr
(D
>1
CO
(0
5’
co
ct>
B
OQ
>-*
P #
p>
B
p
■—l ■■
?• 1
y*nm

Maismlöl,
mjög ódýrt.
Mjölkurfjel. Reykjavfkur.
Hattar.
t
linir og harðir í miklu !
og nýtísku úrvali.
IfÖfBhÚSlð.
Þakfearávarp.
kosningum liefir orðið gleði mikil
hjá sowjetstjórninni í Rússlandi,
ekki síður en iit af óspektimum i
índlandi og framg&ngi kommún-
ista í New South Wales í Ástra‘1-
íu), jiar sem þeir hafa fengið sinn
mann, Mr. Lang, kosinn forsætis-
ráðherra.
Prófessor
Vilhelm Bjerknes
sjötugur.
Prófessor Bjerknes er fæddur í
Oslo 14. mars 1862. Faðir hans,
C. A. Bjerknes, var prófessor í
stærðfræði við háskólann þar.
Vilhelm Bjerknes er meðal
fremstu og frægustu vísinda-
manna Xorðmanna fyrir ýmsar
stærðfræðilegar úrlausnir í sam-
■bandi við liaffræði og þó einkum
veðurfræði.
Hann varð fyrst prófessor í
Stokkhólmi 1893, þá í Oslo 1907, í
Leipzig 1913, í Björgvin 1917 og
loks aftur í Oslo 1928.
Fyrir hans atbeina var Vær-
varslingen í Björgvin stofnuð
1918. Hafa þaðan komið margar
nýjungar og framkvæmdir í veð-
urfræði á síðari árum, sem tengd-
ar eru við nafn. Bjerknes.
Einar Hielsen
ákærður öðru sinni fyrir svik.
Menn mun reka minni til þess,
að fyrir nokkurum árurn var
danski miðillinn Einar Nielsen
kærður fyrir svik í Ósló. Nú er
fram komin önnur kæra á hendur
honum, að þessu sinni í Kaup-
mannahöfn. Meðferðin sem hann
sætti í Ósló, spilti ekkert fyrir
honum í Danmörku, og hann hef-
ii* enn stóran ,,söfnuð“, sem hann
lifir á.
Nú hefir einn af helstu anda-
trúarmönnum í Kaupmannahöfn,
Joh. Carstensen kennari, gefið út
bækling, sem nefnist ,.Flett ofan
af miðlinum Einari Nielsen“, og
eru athuganir hans þannig, að þær
virðast sanna það, sem borið var
á miðilinn í Ósló um svik.
Carstensen getur þess, að eftir
áskorun hafi hann tekið að sjer
að stýra miðilsfundum Nielsens,
er að hann hafi þá fljótt orðið
þess var,’að þarna voru hin ósvífn-
ustu brögð í tafli. A miðilsfundun-
um var notað rautt Ijós. Einar
Nielsen sat inni í byrgi og Car-
stensen sat utan við það, þjett við
tjaldvegginn. Hann segist hafa
hlustað nákvæmlega eftir því, sem
gerðist inni í tjaldinu. Eimr sinni
heyrði hann að Nielsen dró með
hægð af sjer skóna og var eitthvað
að baulta, en stóð svo á fætur rjett
á eftir. Og nú ltom fram hver
„andamyndin'‘ á fætur annari, en
allar höfðu þær það sameiginlegt,
að þær voru með nef miðilsins og
gulltönn hans. Á einum miðils-
fundinum losaði Carstensen ofur-
lítið um tjaldveginn, svo að hann
gat gægst inn í byrgið. Hann sá
þá að Einar Nielsen dró hvíta
slæðu út fir bróklinda sínum og
notaði hana allavega, eftir því
jhvort það voru karlar eða konur
úr ,,andaheiminum“, sem áttu að
líkamast. Jafnframt talaði hann
ýmist með skrækjandi og hvellri
rödd, eða þá í djúpum bassatón,
til þess að auka ímyndun áhorf-
enda.
Carstensen getur þess, að þá
er hann hafi verið orðinn sann-
færður um svikin, hafi hann skýrt
söfnuðinum frá athugunum sínum.
En það var árangurslaust. Fólk
vildi al'ls ekki trúa honum. Og
jiess vegna segist hann ekki hafa
sjeð annað ráð vænna, en að gefa
út þennan bækling til þess að vara
alla við miðlinum.
..Dagens Nyheder“ hafa spurt
Einar Nielsen hvað hann segi um
þetta. Og hann sagði blaðinu, að
,.Mika“ væri enn þá stjórnandi
sinn og hefði tilkynt sjer að
hann — þ .e. E. N. — mundi halda
þeirri gáfu sinni að gera anda
sýnilega fram til 1934, en aðrir
miðilshæfileikar hans mundu hald-
ast óbreyttir mikið lengur. Blaðið
spyr ])á, hvort hann hafi ekki tal-
að við ,Mika“ rnn árás Carsten-
sens, en Nieilsen svaraði:
— Jeg hefi ekki náð í hann enn
og þetta — —* — það er ekki svo
auðvelt að ná í hann-------en það
kemur að því, jjað kemur að því
Dánarfregn.
Þann 28. nóvember s.l. ljest Hall
dór Ásmundsson að heimili sínu í
Calgary. Hann var fæddur 9. júní
1873 í Haga í Gnúpverjahreppi í
Árnessýslu á íslandi. Foreldrar
hans voru Ásmundur Benediktsson
frá Stóruvöllum í Bárðardal í Þing.
eyjarsýslu og kona hans Sigur-
(aug Jónsdóttir, ættuð úr Fnjóska-
dal. Fluttist Ásmundur búferlum
suður í Árnessýslu með fjölskyldu
sína og búslóð, og fór Sprengi-
sand, og þótti það vel gert, eins
og ferðalög voru erfið í ])á daga,
Halldór fluttist vestur um haf
árið 1901. Var fyrst í Norður-
Dakota í eitt ár, og fór svo þaðan
til Albertafylkis í Canada. Tók
heimilisrjettarland norðvestur af
Markerville pósthúsi ,vann sjer*
mn eignarrjett á því, en skifti því
svo fyrir fasteignir í Red Dees og
sc-ttist þar að árið 1905. Til Cal-
garv fluttist hann 1919 og hefir
búið þar síðan.
Árið 1904 kvæntist hann ungfrú
Kristínu Þorvaldsdóttur frá Skaft-
holti í Gnúpverjahreppi. Var Þor-
valdur faðir hennar sonur síra
Jóns Eiríkssonar frá Stóranúpi,.
faðir hinna mörgu Stóranúpssyst-
kina, sem mikill ættleggur er frá
kominn. — Halldór og kona hans
eignuðust tvo syni, sem nú eru full-
tíða menn: Þorvald Pál, sem nú
vinnur hjá Canadian Bank of
Commeree, og Eggert, skrifstofu-
þjón hjá Canada Kyrrahafs járn-
brautarfjelaginu.
Lifandi systkini Halldórs sál.
eru: þrír bræður, Ágúst í Red
Deer, Alta., og Vigfús og Ásgeir
og ein systir, Ingibjörg, öll á Is-
landi.
Halldór sál. var yfirlætislaus
maður, ljet lítið til sín taka í al-
mennum málum. Hafði þó gott
skyn á þeim og fylgdist með öllu.
sem gerðist á þeim sviðum. Ár-
vekni hans, ástundun og iðni, heim
ili sinu og fjölskyldu til þægðar og*
ánægju, var hans aðal umhyggju-
efni og hugsun til síðustu stundar.
Studdur af konu sinni með hygg-
iiidum og útsjón skilur hann eftir
gott heimili, sem lengi ber menjar
hans. — Hann var greindur vel,
bjartsýnn og þjóðrækinn, og kúnni
vel að segja frá ýmsum viðburð-
um frá unglir.gsárunum á íslandi.
Með honum er genginn til mold-
ar ágætur heimilisfaðir og góður
drengur.
Hann var jarðsunginn 30. nóvem
ber af Rev. George Dickson, D.D.,
prests Presbyterakirkjunnar, að
viðstöddum flestum íslendingum
og fjölda hjerlends fólks. Kistan
var þakin blómum frá vinum og*
vandamönnum.
G. S. GrímSson.
Jeg undirritaður færi hjer með
hinum mörgu, sem rjett hafa mjer
hjálparhönd í veikindum mínum,
hjartans bestu þakkir. Væri of
langt mál að nefna nöfn þeirra
allra. Geta vil jeg að eins leiksyst-
kina minna og annara ungmenna
heima í sveit minni, sem lögðu á
sig mikið erfiði mín vegna og
færðu 'mjer peningaupphæð, að
loknu því erfiði. Þessum vinum
mínum þakka jeg sjerstaklega. Á
eínum stað stendur: Guð blessi
glaðan gjafara. Oska jeg því öll-
um vinunum elsku guðs í ríkum
mæli }>eim til handa og ríkrar
uppskeru af öllu góðu starfi.
Hafnarfjarðarspítala, 8. mars 1932.
Pjetur G. Jónsson
frá Nýjabæ í Vogum.
Þakkarorð.
Öllum þeim, er áttu beint og ó-
beint þátt í fjársöfnun mjer til
handa og færðu mjer að gjöf nú
fyrir jólin s.l. álitlega peningaupp-
hæð til glaðningar börnum mínum,
votta jeg h.jer með innilegt þakk-
læti og bið algóðan guð að launa,
þá mjer auðsýndu samúð og vel-
vild.
Fátæka konan á Vífilsstöðum.
Dutlungar ðstarlnnar.
erfingi Nikulásar keisara, sem var
myrtur af þegnum sínum. Maður-
inn, sem ])jer björguðuð er Páll
stórfursti Volostoks. Hann er næst-
ui til ríkis af karlmönnum — og
'hann er náfrændi minn.
. — Frændi yðar!
— Og eiginmaður,
Gerald var óvenju rólegur. Alt
í einu skildi hann hvernig í öllu lá.
— Það hafa altaf verið sjer-
rjettindi þeirra . konungsbornu,
hjelt Pálína áfram, að hafa öll
æskileg not af biðlum sínum úr
lægri stjettum, án þess að þeir
ættu kröfu á nokkurri skýringu.
Þannig hefi jeg haft not af yður.
Jeg hvorki leitaði nje æskti kynn-
ingar við yður. Jeg lofaði yður
engu og hjelt yður í miklu meiri
fjarlægð en margir minna frægu
forfeðra mundu hafa gert. Auð-
vitað finst yður eigi að síður að
jeg hafi notað mjer kynning yðar
á óviðfeldinn hátt. Þá verð jeg
og að taka því. Aðrir hafa verið
mjög miskunnarlausir við mig og
mína og samanboríð við það haf-
ið þjer orðið fyrir mjög lítilfjör-
legu ranglæti frá minni hendi.
Jeg hefi notað eftirlátssemi yðar
til þess að frelsa frænda minn —
unnusta minn, sem þá var. — Þjer
munuð ski'lja hversu það gleður
mig ef til vill getur það verið
yður trygging fyrir þakklæti
mínu!
— Jeg þakka fyrir upplýsing-
arnar, ’svaraði Gerald og beitti
öllu sínu þreki til að láta ekki
bugast, eða láta sjá nokkur merki
,'vonbrigða. Leyfist mjer að spyrja
hvort þið voruð gift, þegar jeg
frelsaði furstann úr fangelsinu?
—- Nei; við g'iftumst mánuði eft-
ir að hann kom til Lundúna, með
fullu samþykki konunglegra ætt-
ingja okkar. Við Páll eigum að
jeins eina ósk, eina von. Að 'lifa
juns sá tími kemur, að rússneska
þjóðin viðurkennir aftur rjett okk-
;ar og setur Romanoff keisara-
ættina í hásæti Rússlands — annað
hvort okkar eða böm okkar. Þess
'vegna búum við á þessum af-
skekta stað og höfum ósýnilegan
lífvörð, sem enska stjórnin veitir
okkur. Þegar þjer hittuð okkur í
|Monte Carlo, fórum við mjög
huldu höfði, vegna þess, að þá
hafði fjórum sinnum verið setið
|Um líf mitt. Til eru þeir menn, sem
Jeita allra bragða til að ráða okkur
|af dögum. En hjer heppnast þeim
það ekki — ósýnilegur her vernd-
ar okkur og líf okkar er helgað
ákveðnu marki. Við leggjum okk-
nr ekki á nokkurn hátt í nokkra
hættu fyr en börn okkar eru
kcmin á logg. Þau eiga að bera
nafnið áfram og þangað til verð-
um við að forðast heiminn. Þau
eru hin eina hugsun okkar.
Gerald stóð agndofa — í rústum
drauma sinna. Svo var að sjá sem
hann væri að hlusta á brimgnýinn
við hamarinn og athuga sólargeisl-
ann sem fell á ábreiðuna við fæt
ur hans. Hann vissi ekki hvað
segja skyldi og þögnin varð svo
löng að honum fanst hún óþægileg.
— Hefir yðar konunglega há-
tign engu við þetta að bæta?
spurði hann.
— Nei. Þjer hljótið að skilja
að — á jeg að segja aðdáun —-
yðar var að nokkru leyti móðgun
gagnvart mjer. Jeg skal játa það,
að beinlínis vegna leiðinda, getur
skeð, að jeg liafi verið dálítið
óvarkár í Monte Carlo, en um
þann tíma var útlitið líka sjer-
staklega vonlaust.
— Jeg skil það.
— Manninn minn, stórfurstann,
langar til að votta yður þakklæti
sitt, sagði hún og hringdi.
— Það er alveg óþarft, svaraði
Gerald.
—■ Gerið svo vel að setjast á
meðan, sagði hún ákveðin.
Augnabliki síðar kom prinsinn
inn til þeirra. Hann var dálítið
sólbrendur, tígulegur og lipur í
framkomu og að öllu nijög ólíkur
grindhoraða soltna fanganum, sem
Gerald sá í rússneska fangelsinu.
Ilann gekk til Geralds og rjetti
fram hendurnar.
— Það er mjer mesta ánægja
— jafnvel á minni óful'lkomnu
eúsku, að bjóða yður velkominn
aftur til yðar eigin lands. Eins
og þjer sjáið komst jeg hingað
heilú og hÖldnu.
— Það gleður mig að frjetta
það, svaraði Gerald.
— Einhvern tíma síðar verðið
þjer að segja okkur hvernig yður
gekk. Kannske þjer viljið gera
okkur þá gleði, að borða með
okkur í kvöld?
Gerald liristi höfuðið.
— Jeg hefi 'lofað bifreiðaeig-
andanum — jeg fekk sem sje leigu-
bifreið á járnbrautarstöðinni —
að koma aftur í kvöld, svo að
jeg þarf að fara strax.
Þjónninn kom inn með vín á
bakka og helti prinsinn í glas og
bauð gesti sínum.
— Það er sagt að þetta sje
gestrisnasta þjóð heimsins, sagðí
hann. En jafnvel í Rússlandi
mundum vjer ekki láta gest vorn
fara svo að vjer byðum honum eigi
glas af víni. Yið skulum drekka
hamingjubikar þess takmarks, sem
líf mitt og hennar konunglegu
tignar er helgað.
Gerahl hneigði sig og bar bik-
arinn að vörum sínum.
— Jeg drekk til hamingju yðar-
og lands yðar, sagði hann.
Hann tæmdi bikarinn og setti
hann á borðið. Pálína brosti vin-
gjarnlega í kveðju skyni, en þau
ljetu þjóninn fylgja lionum til
dyra. — — —•