Morgunblaðið - 22.10.1933, Side 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
ig til að meta hvað eina og skilja
vel var í breytni þeirra og'
7’« ekk! «v."ð, *“ ínmt'n í ítölskum blöðum
rorfot og livao a hmn vegmn. Og
þii, fyrst, er þeir hafa öðlast skiln-
ing- á högum sínum og breytni í
þes-su lífi, frumlífinu, eru þeir
•ifSnir hæfir til að taka þátt í
betra og fullkomnara framlífi. Og
fy'á menn nú ekki hversu augljóst
Sbð er, að sannleikurinn er eitt-
tíyað á þessa leið?
Mjög gengur mönnum misjafn-
lajga vel að læra eftir dauðann, að
«eta líf sitt hjer á jörðu, og eru
peir því miður margir, sem lifa
eftir dauðann í stöðum sem ekki
er.u betri en vor jörð (eða frum-
Mfshnötturinn; sbr. hinn áríðandi
kafla um frumlíf og framlíf í Bn-
nýai) ; eða staðurinn er jafnvel
öiiklu verri en vor jörð. Yerðui
att erfiðast fyrir þeim, sem verið
bafa sviksamir, illgjamir, og ó
mit-kunsamir. En þó kemur það
fyr eða síðar, að einnig slíkir læra
•ð átta sig, Qg' komast á hina
injettu leið.
19. október.
Helgi Pjeturss.
Stribling látinn.
Ameríski hnefaleikarinn Young
Stribling ljest af meiðslum þeim
ném hann fekk, er hann á bifhjóli
rakst á bifreið á fullri ferð. Hann
var aðeins 29 ára að aldri, en
híifði barist rúmlega 500 sinnum
Yar Itftnn orðinn ríkur á þessu og
er svo mælt að hann hafi átt 4 mil
jónir króna þegar liann dó. Þó
kafði hann aldrei verið eins hátt
launaður eins og t. d. Dempsev og
Oarpentier, en hann hafði kunnað
að halda á skildingunum.
ísland
Bethania. Vakninga&amkomurn
ar halda áfrarn. Samkoma í kvöld
kl. Sy2. Blandað kór syngur. —
Aílii' velkomnir.
43
Getur Dð fyrirgefið ?
sinni að hvísla að lienni, þegar
þau fóru á milli áhlaupsstaða.
„Jeg geri ekki kröfu til að hafa
þig alveg út af fyrir mig, — en
auðvitað vil jeg hafa minu part!“
Hún leit upp og brosti — en
það. bros var með svolitlum keim
af ósvífni — sem hann þó dáðist
að í laumi. I hinum smekklega
veiðibúningi — með samskonar
íatt — var hún sjerlega aðdá-
unarverð.
„Trúlofuð — með það fyrir aug-
um, að gifta okkur einlivern tíma,
— en ekki til þess að vera stöðugt
sainan’*, svaft’aði hiin frjálsmann-
legíi, „Jafnvel þú, kæri Freddy,
gétur e'kki skotið eins og Sir
iJáwrence' ‘.
„Jeg skil ekki hvaðan hann
fcefír æfinguna“, drundi Arnber-
Ley. „Jeg segi heldur ekkert um
það hvernig hanri fer með byss-
una: en þú gætir þó vel setið hjá
rajer meðan við gepum næstu at-
iögu — það er nokkuð sem jeg
Íjjrf að tala við þig — húsið í
wrzon-stræti.
„fíheppilega valin stund“, sagði
hópti. „Þú gleymir altaf að tala
lágt — þegar þú hefir áhuga fyr-
ír einhverju — og Middelton verð-
ur æfa-reiður“.
„Jeg get svarið —“
En Judith var þegar farin —
og $ló veiðistafnum til og frá, með
1 Aftdinni.
Þegar Paule sneri sjer við, til
að athuga aðstöðu sína, sá hann
Jndith sitja á hak við hleðslu-
í blaðinu „La Stampa“ í Torino
birtist um þessar mundir greina-
flokkur um ísland eftir dr. Curio
Mortari, sem kom hingað í sumar
sem leið í tilefni ítalska hópflugs-
ins. Dvaldi hann hjer lengst í-
talsk'ra blaðamanna og öllnm þeim
stundum, sem hann mátti missa
frá skyldustörfum sínum, sem
frjettaritari, varði hann í að kynn
ast landi og þjóð. Gekk hann
mjög ötullega fram í því og
gegnir furðu, hve glöggan skiln-
irg hann hefir öðlast í þeim efn-
um, á ekki lengri tíma.
Náttúrlega eru greinar þessai'
ekki lausar við missagnir, en þó
er margt gott og rjett í þeim,
og fleira, en hefði mátt vænta.
Mortari er einn af þeim, sem her
Islandi yfirleitt vel söguna- —
Hann undirstrikar það, að bæði
hann og aðrir ftalir, er hingað
komu, hafi orðið hissa að sjá
ekki hjer ísfláka og fiskstafla,
hvítabirni og eskimóa, en í þess
stað nýtísku borg, sem ómar af
vjelaskrölti, hús með gas- og raf-
mágnslögnum og jafnvel laugar-
vatnshitun, kátt og skemtilegt
fólk, sí-starfandi. Yelmegun hjá
öllum og nógir peningar, segir
hann. Kaffihús og gistihús með
nýjasta sniði altaf full af gest-
um, er sitja við át og drykkju
langt fram á nætur, reykja og
dansa. Reykingar fin.st honum
keyra hjer langt úr hófi, einkum
meðal kvenfólks, einnig drykkju-
-kapur. Einkennilegt þykir hon- nægilegt efni í
um að sjá whisky og aðra brenda ur lienni án efá veitt mikil athygli
drykki hafða um hönd í bann- í ítalíu, bæði vegna þess, að hún
landi, en finna aftnr á móti1 fjallar um nýstárlegt efni, sem
urslaust að Barolo, Barbera, Asti
freyéivínum, Chianti, Reechiotto
o s. frv„ en þau eru þó ekki
sterkari drykkir en spönskn vín
in, sem nóg er af. Vermouth er
það eina, sem minnir á Italíu.
— Og svo er verðið. — Einn peli
af allra Ijelegasta bordóvíni kost
ar 18 lírur! Þetta telur hann að
verði að lagast, og skellir allri
skuldinni á bannlögin. Hann er
ákveðinn andbanningur. En hann
þarf ekki að vera það til að sjá
að úr því að flutt eru inn ljett
vín á annað borð, hversvegna eru
þau þá ekki heldur keypt frá ítal
íu, sem katipir af okkur fyrir 20
miljónir lírur á ári, heldnr en
frá Frakklandi, sem ekkert kaup
ir af okkur sem um muni ?
í grein, sem heitir „La hanca
deg'li abissi“ lýsir Mortari ís-
lenska sjávarútveginum og fiski
miðunum, þeim banka í djúpum
liafsins, sem veitir óþrjótandi pen
iiigastraum inn yfir landið og
verið hefii' uppistaðan í öllum
verklegum framkvæmdum með
þjóðinni. Þá minnist hann á Eim
skipafjelagið, stjórnarfarslega og
efnahagslega sjálfstæðisbaráttu ís
lendinga og sambandið við Dani
í annari grein segir hann ýtar
lega frá söfnum þeim, er hann
skoiþiði. einltanlega Landshóka-
safninu, sem honum þótti mikið
til koma, og lýsir af mikilli hrifn
ingu bókmentum fslendinga hæði
þú og til forna.
Enn fleiri greinar hafa þegar
birst eftir Mortari í „La Stampa“
og aðrar koiöa síðar, að því er
liann segir, uns safnast hefir
heila bók. Yerð
ekkert af sínum ítölsku uppá
haldsvínum á vínlista þess eina
gistihúss, sem leyft er að veita
vín með mat. Hann Ieitar árang-
manninn. Bá síðastnefndi dró sig
hæversklega í hlje — það voru
engir fuglar í sigti.
„Jeg skaprauna Freddy ógur-
lega“, sagði hún við Paule. —
Jeg vona að jeg ergi yður ekki
3Ó jeg sitji hjerna? Jeg vil ó-
gjarna eiga nokkra óvini“.
,Jeg er mjög upp með mjer af
>ví“, fullyrti hann. ,,En hvað jeg
vildi segja, þjer hafið ekki hraust-
legt útlit. Hafið þjer nýlega fallið
ómegin?“ •
„Nei, ekkert þess háttar“ svar-
aði hún. „En jeg held að jeg sje
eitthvað veik — leiðist yður að
ráðleggja mjer eitthvað til heilsu-
bótar?“
„Gott loft er það hollasta fyrir
vður“ svaraði hann.
„Þjer giefið Samuel oft meðid,
sem gera hann — eftir því sem
hann sjálfur segir — eins og hann
væri tveggja ára- Jeg er þó lík-
lega meira virði en Samuel? Hvers
,regna viljið þjer ekki taka mig
til lækninga? Jeg mundi verða
mjög þákklátur sjúklingur“.
„Það er ekkert að Samuel
frænda yðar annað ,en það, að
hann er ómenni“, sagði Paule fyr-
rlitlega.
Jeg get anðvitað hrest hann
við. Oðru máli er að gegna með
ður; þjer liafið það tvent sem
hann vantar — kjark og geðstill-
ingu. Ef þjer eruð veikar, ættuð
þjer að fara til læknis. Jeg þeliki
enga algenga sjúkdóma“.
„Sjúkdómur minn er ekki al-
mörgum þar syðra leikur forvitni
á að lieyra eitthvað um, og svo
vegna þess, að Mortari er mjög
vel metinn rithöfundur.
jeg sje búin að tapa stjórninni á
sjálfri mjer; ög reki um ,án þess
að vita hvenær jeg næ landi aftur.
Mjer þætti fróðlegt að vita hvort
það hefir nolckurn tíma verið geð-
veiki í ættinni. Það gæti rjettlætt
hvarf Ei'nsts. Einhvern tíma hverf
jeg kannske. Munduð þjer þá leita
að mjer, Sir Lawranee?“
„Jeg fengi sjálfsagt ekki heið-
urinn af því“ sagði hann.
Hún horfði dreymandi fram
fyrir sig.
„Jeg lield jeg verði að rjúfa
hjúskaparheitið við Freddy“ sagði
hún hægt. „Það sýnist standa í
veg'i fyrir svo mörgu. Nú viljið
þjer ekki einu sinni lofa því að
leita að mjer ef jeg hverf; og
svíf hurt eins og Ófelia. Haldið
þjer að það sje liætt við að jeg
verði geðveik' Sir Lawrence?“
„Maður getur ekkert ábyrgst við
víkjandi fólki, með skápferli eins
og þjer og frændi yðar hafið“,
svaraði hann.
„Líkið þjer mjer virkilega við
hann Samúel ?“ stundi hún.
Paule brosti.
„Jú •— eins og andstæður“ —
sagði hann til útskýrifigar. „Það
væri hægt að gera frænda yðar
geðveikan af tómri heimsku. Hvað
yður snertir, þá hafið þjer víst
eins mikið um of af vit.smunum“.
„Jeg er viss um að jeg- er þegar
búin að fá. snert af sjúkdómnnm.
Jeg er farin, að Kkjast mömmu
— og hugsa mjer að jeg sjái ýmsa
merkilega hluti — eins og hún í
nótt, sem hjelt því fram að hún
Trjágarður brennur
í Hollywood.
72 verkamenn farast.
Laust eftir mánaðamótin voru
verkamenn að gera veg í gegnum
skrælþurra runna í gríðarstórum
trjágarði í HoIIywood. Ruddu þeir
hrísinu sem höggvið var í stóra
köstu beggja megin vegarins. Með-
an allir voru að vinnu kom þarna
umrenningur og kveikti í hrí.s-
inu. Gaus þar þegar upp ægilegt
eldliaf og fór með, feiknahraða ,yfir'
skóginn. Yar eldurinn alveg óvið-
ráðanlegur. Þess vegna tóku menn
það til bragðs að kveikja í á öðr-
um stað og ætluðu sjer að brenna
belti úr skóginum, og ætlnðust til
að meginbálið stöðvaðist svo við
það brunasvæði. En þetta mistókst.
Menn mistu vald á hinum nýja
ekli og vai'ð hann jafnóviðráðan-
legur og hinn fyrri. Fóru logarnir,
svo hratt yfir að þeir náðu saman
áðui’ en menn vissu af og lokuðu
inni á milli sín 150 verkamenn.,
Voru þeir niðri í dal nokkrum,
með bröttum grasi og skógivöxn-
um lilíðum. Endar dalur þessi í
djúpu og ófæru gili eða gljúfri.
Þegar verkamenn urðu varir við
hættuna, flýðú þeir í dauðans of-
boði. Sumir hlupu beint á eldhafið.
Komust nokkrir þeirra yfir, stór-
brendir. En flestir verkamennirnir
flýðu inn í gilið og fórust þar, er
elduriun náði þangað. Höfðu fund-
ist þar 72 gjörbrunnin lík, þegar
seinast frjettist, en ]>á var svo
mikil eimyrja í gilinu, að enginn
maður gat, komist inn í það, og er
)ví talið líklegt að margir fleiri
hafi farist.
Til Strandarkirkju frá nokk
uirum stúlkum í Vestmannaeyjum
10 kr. S. G. 8 kr.
annars staðar?“ spurði
gengur“ sagði hún blíðlega. „Jeg
er víst alveg frísk líkamlega. — befðí S'jeð Ernst“.
Andlega aftur á móti held jeg að „Á jörðinni —
eða einhvers
staðar
hann.
,Bara blátt áfram hjer á jörð-
mni. Hún er .sannfærð, um að hún
heyrði hann kalla. Jeg vaknaði
líka snögglega, án minstu ástæðu.
Jeg hugsaði mjög einbeittlega um
Ernst. Þjer heyrið líklega ekki til
)eirra manna, sem fá óþægileg
hugboð, Sir Lawrance?“---------
„Ekki beint það“, svaraði hann.
„Mjer fanst líka endilega jeg
sjá hann. Yður þykir það eflaust
heimskulegt, en það liefir gert
)að að verkum, að jeg trúi því
ekki að Ernst sje dáinn'.
Hleðslrimaður Paules kom nú
ftur á sinn stað; um leið og hann
fsakaði ná.vist sína, Langt burtu
heyrðist veiðihorn þeytt. Skothríð-
in byrjaði aftnr. Paule skaut ná-
kvæmlega og af dugnaði, en ef til
vill nokltuð þvingaðri en áður.
Amberley var vinstra megin við
harin. Hvern fugl sem hann var
ekki hárviss um að hitta, ljet hann
Paule um. Þegar þeir voru að fara
af stað aftur, kom Samuel fram
sjónarsviðið, veifandi veiðistafn-
um, en hyssulaus.
„Nú er jeg búinn áð fá nóg!“,
rópaði hann með feginssvip. Jeg
ekki upplagður fyrir veiðar í
dag. IJefi aldrei hitt eina fjöður
þó þær væru rjett við höfuðið á
mjer. Jeg get orðið veikttr af að
sjá yður skjóta, Paule“, sagði
liann í öfundarróm.
„Nú ætla jeg að hvíla mig í
þessari atlögu — svo get je,g kann
ske slysað einn eða tvo fasana,
eftir miðdegisverð“.
Samuel var auðsjánlega í skapi
Útvega íiína heímsfrægœ:
99 *
i alla bfía.
Egill Vilhiáliussoiip
Lattgaveg 1Í8. Símí 1717«

10TEL IOSEHHRHHTS
BERGEN.
Centralt beliggende
ved Tyskebryggen.
Værelser m. varmt
og koldt vann, tele-
fon og bad.
Rimeli.8;e priser.
er
Llfuroghjörtu*
altaf nýtt.
KLEIN.
Baldursgötu 14. Sími 3073«
Þrátt fyrir
Bann á
Spánarvínum,
fjölgar þeirn altaf, sem koma I
veitingasal Oddfellowhússins.