Morgunblaðið - 15.12.1933, Blaðsíða 8

8
MOfíGUNBLAÐIÐ
\
Hárgreiðslnstofn
opna jeg undirrituð á morgun (laugardag) á Bergstaða-
stræti 36. — Andlitsfegrun, handsnyrting o. fl.
Hinn viðurkendi, besti augnabrúnalitur
er kominn aftur.
Tekið á móti pöntunum í síma 2458.
Sigriðnr Oísladóttir.
Barnavagnar Aihugasemd.
geta ekki haft við mikið að
styðjast — en þó skal það upp-
lýst, að um þessi skólamörk
átti jeg oft tal við ýmsa af
þeim mönnum, sem þeim mál-
um ráða.
14. des. 1933.
Gísli Sigurbjörnsson.
Vígmóður Japana.

af öllum gerðum teknir til
viðgerðar á Laufásveg 4. —
Sími 3492.
Til jólagjafa.
B RID G E spilakassar, úr
leðri, skrautlegir og
vandaðir.
S PI L, sem eru fegurstu
listaverk.
§por(vöruhús
Reykfavíkur.
Bráðum koma iólin
og húsmæðurnar baka.
Gleymið ekki, að
VESX A
heftir ávalt bestar vörur
og lægst verð.
Egg ............. 14 aura,
Ágætis danskt mjö) .... 18 —
Besta amerískt mjöl .... 20 -t—
Góð jápönsk hrísgrjón. . 19 —
Valin Karoline þrísgrj.. .31 —
Vesturgötu 10, Reykjavík.
Mnnið A S I.
Út af fyrirspum frá nokkrum
stúdentum í Berlín og Drésden
í Alþ.bl. í dag, skal eftirfar-
andi tekið fram.
Meðan jeg dvaldi í Berlín
fyrir nokkrum vikum fór jeg
fram á það að hægt yrði að fá
skólamörk, þ. e. mörk við lægra
verði, en venjulega fyrir ís-
lenska námsmenn í Þýskalandi.
Var mjer kunnugt um að aðrir
erlendir námsmenn og ferða-
menn fengu slík ódýrari mörk.
Hjer á landi var ekki þá — og
er ekki enn — hægt að fá þessi
ódýru mörk og hafa aðstand-
endur margra námsmanna
keypt þýskan gjaldeyri hjer í
bönkunum fyrir venjulegt gengi.
Er það mikilsvert fyrir þá, sem
senda peningana — enda þótt
sumir viðtakendurnir vilji gera
lítið úr — að hægt verði að fá
þessi skólamörk keypt hjer
bönkunum en að því, marki
stefndi jeg.
Það skal einnig tekið fram,
að enda þótt ekki sje nú þeg-
ar hægt að fá þessi ódýru mörk
hjer í bönkunum, þá hafa all-
margir aðstandendur náms-
manna í Þýskalandi haft hagn-
að af ,,klausunni“, sem stóð í
Mbl. 2. nóv., þar sem þeim hef-
ir verið bent á ráð til þess að fá
þessi ódýrari mörk. Ummæli,
sem höfð eru eftir þýska sendi-
herranum í Kaupmannahöfn
Berlín 14. des. F. U.
| Japanska her- og flotamála-
ráðuneytið sendir út ávarp til
þjóðarinnar, þar sem skorað er
á hana að standa sameinuð um
herinn og flotann, og styðja
kröfu ráðuneytisins um aukna
fjárveitingu til vígbúnaðar, sem
falin verður í næstu fjárlögum.
Hernaðarskuldir Frakka
greiðast treglega.
London 14. des. F. Ú.
Franska stjómin hefir í dag
sent Bandaríkjastjórninni op-
inbera tilkynningu um það, að
Frakkar geti ekki borgað stríðs-
skuldaafborgun þá, sem fellur í
gjalddaga á morgun. Þétta er í
þriðja skifti, sem greiðsla
Frakka fellur niður, og eru það
nú alls orðnar 79 miljónir doll-
ara, sem þeir hafa látið hjá líða
að greiða.
Tvær hallir í Neapel hrynja.
Undanfarin haust, þegar
rigningar byrja í Italíu fyrir
alvöru, hafa skriður fallið á
borgina Neapel og valdið þar
miklu tjóni. Nú um síðustu mán-
aðamót fell þar enn skriða.
Lenti hún á tveimur gömlum
höllum og lagði þær í rústir.
Fórst þar einn maður, en tíu
meiddust stórkostlega.
úsmæðnr!
Takið eftir!
Hingað til hefir það alment verið fundið smjör-
líki til foráttu, að það ekki innihjeldi vitamin. •
Nú er úr þessu bætt.
SVANA-
vitamínsmjðrliki
inniheldur samkvæmt rannsóknum á vitamins-
rannsóknarstofu danska ríkisins.
jafnmikíð vitamin og
danskt snmarsmjfir
Það er þvx:
í. næríngarríkara en annað
smjörlíkí,
2. bragðbetra og smjörlégra,
3. framúrskarandí í allan bakstur.
4. steíkíst og brúnast best.
SVANA-
vitamí nsmj ðrlíki
fæst nú í sjerlega fallegum og hentugum öskj-
um, með loki á hjörum, höldu og lás. Það er
látið í smjörpappír áður en það er látið f öskj-
urnar.
Kaupíð eíngönga næríngarrikasta
smjörííkíð.
Vicki Baum:
Grand-Hótel.
Páll Skúlason
íslenskaði.
I.
Þegar dyravörðurinn kom út úr símaskáp nr. 7,
var ekki trútt um, að hann væri dálítið fölur. Hann
leitaði að einkennishúfu sinni, sem hann hafði
lagt á hitaleiðarann inni í símaskápnum. ,,Hvað
var á seiði?“ spurði símamaðurinn, sem sat við
skiftiborðið með heyrnartólið fyrir eyrunum og
rauða og græna tappa í höndunum.
„Konan mín hefir verið flutt á sjúkrahúsið, allt
í einu. Eg skil ekki hvað það á að þýða, en hún
heldur, að það sé byrjað . . . En eg skil bara ekki
í því, að það skuli vera svona fl.iótt . . .“ sagði
dyravörðurinn.
Símamaðurinn hlustaði ekki nema með hálfri
eftirtekt, því hann var að gefa samband. „Veriö
þér bara rólegur, hr. Senf“, sagði hann upp úr
vinnu sinni, ,,þér skuluð sanna, að í fyrramálið
kemur drengurinn".
,,Eg þákka yður fyrir, að þér kölluðuð á mig —
en eg get ekki vel setið hér heilan og hálfan og
masað um mín einkamál. Skyldan gengur fyrir
öllu“.
„Vitanlega. Og þegar krakkinn er kominn, skal
eg hringja á yður aftur“, sagði símamaðurinn
hálL viðutan og hélt áfram verki sínu. Dyravörð-
urinn tók húfu sína og gekk burt á tánum. Það
gerði hann ósjálfrátt í tilefni af því, að kona hans
var að ala barn. Þegar hann gekk yfir ganginn,
sem lestrar- og skrifstofurnar lágu að, þöglar og
hálfdimmar, andvarpaði hann þungt og fór með
fingurna gegn um hár sitt. Hann varð þess var,
sér til undrunar, að fingurnir urðu rakir, en samt
gaf hann sér ekki tóm til að þvo sér um hendur.
Það var ekki hægt að ætlast til, að rekstur gisti-
hússins skyldi stöðvast þó að kona Senf dyravarð-
ar væri að ala barn.
Út úr tesalnum í nýju álmunni kom hljóðfæra-
slátturinn í bylgjum og feita matarlyktin, sem var
svo áberandi um kvöldverðartímann, lá í loftinu ;
þó var enn þögult og manntómt í stóra borðsaln-
um. Ipni í litla, hvíta salnum var matreiðslumeist-
arinn Mattoni að fást við kalda matinn. Dyravörð-
urinn fann til einhvers undarlegs máttleysis í
hnjánum; staðnæmdist í dyrunum og horfði við-
utan á hinar marglitu ljósakúlur, sem glitruðu
bak við ískögglana. Rafmagnsmaður lá á hnjám
í ganginum og var að gera við raftaugarnar, því
síðan skrautljósin komu á íramhlið gistihússins,
var leiðslan altaf í einhverju ólagi. Dyravörður-
inn herti sig upp og fór þangað, sem hann átti
að vera. Hann hafði í fjarveru sinni falið dyra-
vai ðarklefann á hendur Georgi litla, sem vann
þar sem sjálfboðaliði. Georgi var sonur gistihúss-
eiganda, sem vildi að sonur sinn lærði iðnina frá
rótum, áður en hann yrði eftirmaður sinn. Senf
stikaði hálf órólegur gegn um stóra forsalinn, sem
var fullur af fólki. Þar blandaðist jazzgargið frá
tesalnum hinum blíðu fiðiutónum frá vetrargarð-
inum — gosbrunnurinn með öllum ijósunum þeytti
mjórri bunu, sem síðav féíl niður í eftirgerða
Velzíuskál. Það glamraði í glösunum á smáborð-
unum og marraði í strástólunum, og hið hæga
skrjáf í silkikjólunum og loðkápum kvennanna
greip sem veikasta röddin inn í allan þenna sam-
klið af allskonar hljóðum. í hvert sinn, sem vika-
drengurinn sneri hverfu hurðinni til þess að
hleypa nýjum gesti út eða inn kom svala marz-
loftið í smá gustum inn í forsalinn. „All right“,
sagði Georgi litli, er Senf dyravörður renndi sér
inn í klefann, -eins og skip, sem kemur í höfn.
„Hérna er pósturinn, sem kom kl. 7. Nr. 68 fór
að brúka sig, af því að bílstjórinn hennar fannst
ekki strax á augnablikinu. Hún er víst ekki laus
við að vera vanstillt — eða er það ekki?“
„Sextíu og átta — nú, það er Grusinskaja“,
sagði dyravörðurinn, um leið og hann tók að lesa
sundur bréfin „Það er dansmærin ... eg kann-
ast við það. Hún hefir svona verið síðusíu átján ár.
Þegar hún á að dansa, fær hún alltaf í taugarnar,
og þá er fjandinn laus“.
í þessu bili stóð maður einn upp úr einum djúpa
hæginclastólnum í forsalnum. Hann gekk fyrst
nokkur skref um salinn, eins og á staurfótum, og:
síðan að dyravarðarklefanum, leit þar á tímaritin,
er þar lágu, og kveikti í vindlingi, og allir til-
burðir hans voru eins og til að sýna, hversu gjör-
sneyddur hann væri allri eftirvæntingu og leiðiu’ á
öllum og öllu. Loksins staðnæmdist hann hjá dyra-
verðinum, og spurði: „Er nokkuð til niín?“
Dyravörðurinn var undir eins reiðubúinn í sitt
hlutverk í leiknum. Hann leit fyrst í hylki nr. 218
ög svaraði síðan: „Því miður ekkert í kvöld, herra
,læknir.“. Langi maðurinn hreyfði sig af stað, hægt
og hægt, og eftir krókaleið komst hann aftur í
sama hægindastólinn, rétti þar frá sér fæturna og'
tók að stara út í bláinn, með sviplausu andlitinu.
Þetta andlit var annars ekki nema helmingur;
hvass jesúíta-vangasvipur með sjerstakiega vel
löguðu og þéttum gráum barta. Hinn helmingur-
inn af andlitinu var alls ekki til, en í han.-s stað
var einhver hrærigrautur af samansaumuðu og
bættu holdi og út úr því gægðist auga úr gleri.
Minjagripur um Flandern var nafnið, sem dr.
Otternschlag viðhafði um þenna hluta andiits síns,
þegar hann talaði við sjálfan sig.
Þegar hann hafði setið um hríð og horft á
gylltu gipshöfuðin á marmarasúLuxium., sem hann