Morgunblaðið - 22.07.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Smá-auglýsingar|
Otsprungnir rósakaúbbar fáat
hjá Yald. Panlsen, Klapparstíg 29.
Sími 3024.____________________
ReyniS okkar ágæta súra hval
og snndmaga. Súrt skyr pr. 0.50
kg. Kaupfjelag Borgfirðinga,
sími 1511.
Smurt brauð í nesti til ferða-
laga kaupa þeir er reynt hafa í
Svaninum við Barónsstíg.
1 Milverk, veggmyndir og nuur^a-
fonar rammar. Preyjugðtu 11.
5 manna Buick til sölu. UppL í
síma 4489.
Góð þriggja herbergja íbúð ósk-
ast 1. október. Tilboð merkt
„Góð íbúð“ sendist í pósthólf
536 fvrir 27. þ. m.
Rúgbrauð, franskbrauð og nor-
malbrauð á 40 aura hvert. Súr-
brauð 30 aura. Kjarnabrauð 30
aura. Brauðgerð Kaupfjel. Reykja-
víkur. Sími 4562.
——---------------
KELVIN-DIESEL. Sími 4340
Heimabakarí Ástu Zebitz, Ei-
ríksgötu 15, sími 2475.
Gefið börnum kjamabrauð. Það
er bætiefnaríkt og' holt, en ódýrt.
Það færst aðeins í Kaupfjelags-
brauðgerðinni, Bankastræti 2. —
Sími 4562.
R. PEDERSEN.
S A B R O E - FRYSTIVJELAR,
MJ ÓLKURVINSLUV JELAR.
8ÍMI 3745, RE7KJAVÍK.
Til Bkuteviö? OB uiðar.
Alla mánudaga, þriðjudaga, fimtudaga og laug-
ardaga kl. 8 f. h. — Rúmbestu og traustustu lang-
ferðabifreiðar landsins, stjórnað af landsfrægum
bifreiðastjórum.
Afgreiðsluna í Reykjavík annast Bifreiðastöð
íslands, sími 1540.
■H
sími ,9. Biireiðastoð flkureyrar
Ath. Áframhaldandi fastar ferðir frá Akureyri um
Vaglaskóg, Goðafoss til Mývatnssveitar, Húsa-
víkur og Kópaskers.
9»a

VS/
I * ■
ANDIS CjVARTUR
«
Kaupmenn!

OIA
hiftfriftmföllð
í pokunum er gott og ódýrt.
Heildsölubirgðir hjá

Efnalauq I
mm
jScœif k fátnþteitigtítí ag iihttt
£iftiigavf3 54 cfúui 1500 Jié|lijavíii
Býður ekki viðskiftavinum sínum annað en fullkomna',
kemiska hreinsun, litun og pressun.
(Notar eingöngu bestu efni og vjelar).
Komið því þangað með fatnað yðar og annað tau, er þarf
þessarar meðhöndlunar við, sem skilyrðín eru best ©g
reynslan mest.
Sækjum og sendum.
SYSTVRNAR.
leyfið er bráðum á enda, og Austurríkislykt og
kannske dálítil piparmyntulykt.
— Þú ættir að verða efnafræðingur, sagði jeg
hlæjandi, — því þú ert á við heila rannsóknastofu;
þú gætir sjálfsagt gert flóknustu efnagreiningar
með nefinu einu.
Lotta hristi höfuðið. — Ekki held jeg, að jeg
verði efnafræðingur. Nei, Eula gamla, það held
jeg ekki.
— Hvað hefirðu þá hugsað þjer að verða? spurðl
jeg, og í sama bili varð mjer það ljóst, að sjálft
það atyik, að jeg skyldi vera að spyrja að því, var
einkennilegt. Mjer hefði aldrei getað dottið í hug
að spyrja Irenu að því, hvað hún ætlaði sjer að
verða. Það er heldur ekki vani að spyrja eplablóm
að því, hvað það ætli að verða, því það leiðir af
sjálfu sjer, að á sínum tíma verður það að ávexti,
og að Irena yrði eiginkona og móðir, gat enginn ef-
ast um, sem hana þekti. En öðru máli var að gegna
um Lottu. Jeg varð því ekkert hissa, er hún svaraði
með ákafa og næstum hörku í svipnum:
— Jeg vil verða .... eitthvað almennflegt!
Jeg skildi þegar í stað, að með þessu átti húh við
eitthvað annað en það að verða eiginkona og móðir.
Lotta var metorðagjörn. Þó ekki í skólanum, því
þar var hún hreint ekkert framúrskarandi, en í
leikum sínum hafði hún altaf verið full ofurkapps
og hún hafði altaf valið sjer þannig tómstundastörf.
að þau gæfu henni tækifæri til að skara fram úr.
Hún ljek mætavel á fiðlu og málaði ágætlega og
hún las erviðustu bækur.
— Jeg vildi verða eitthvað, sem kveður að, sagði
hún, — til dæmis leikkona eða Íandkönnuður.
Jeg fór að hlæja, að þessu tvennu, sem hún ætlaði
sjer að velja um. »
— Já, hlæðu bara, en þetta ér rammasta alvara.
Jeg vil sjá allan heiminn, en ekki einhverja smá-
hluta af honum, og jeg vil hrífa alt fólk en ekki
bara einn einstakling, jafnvel þó sá eini væri sá að-
dáanlegasti allra.
— Góða barn, þú verður áreiðanlega ógæfusöm
ef þú sleppir þjer út í svona draumóra. Auk þess
myndi faðir þinn aldrei leyfa þjer að verða leik-
kona eða landkönnuður. Enda er svo sem nóg til af
starfsgreinum, handa konu að gefa sig að.
Jeg sje Lottu enn fyrir mjer þar sem hún sat í
loðna grasinu með krept hnjen, svo að haka hennar
hvíldi á þeim, en mögru hendurnar kreptar um fót-
leggina. Sólbrent andlitið og kringlóttu augun
glóðu. Þetta er ef til vill illa að orði komist hjá mjer,
en einhvernveginn var því svona farið að oft þegar
jeg leit á Lottu, fanst mjer hún glóandi, og það
jafnt hvort hún var föl eða rjóð.
— .... fyrir konu að gefa sig að ... . ? át hún
eftir mjer og fallegu munnvikin drógust upp á við,
en það gerðu þau oft, og við það fekk barnslegi
munnurinn einhvern dramblátan svip. — Jeg þarf
ekki að finna mjer neitt til að gefa mig að. Hjer
inni fyrir — hún barði á brjóstið — er ekkert tómt
rúm, sem jeg þurfi að hafa fyrir að fylla út. Og
heldur ekki hjer. Hún sló á ennið. — Öðx*u nær.
Jeg held einmitt, að jeg hafi of mikið af .... ja,
hvað á jeg nú að kalla það?
— Of mörg hestöfl? spui-ði jeg í gamni. Lotta
kii*\aði kolli alvörugefin. Of mörg hestöfl — en
það var nú víst ekki annað en með öðrum orðum
sagt: of mikil þrá. Og þrá er ekki annað en löngun-
in til að hafa eitthvað að gefa sig að -r- eitthvert
innihald. En nú var þessari þrá þannig farið hjá
Lottu minni, að hún var ekki mild og blíð, og það
var í rauninni ekki þrá heldur voldug ástríða, sem
leitaði útrásar ....
— Vildir þú heldur ekki vera neitt sjerstakt þeg-
ar þú varst ung? spurði hún.
Og jeg furðaði mig, því raunverulega varð jeg
að játa, að jeg hefði einnig átt slíka þrá, og mjer
fanst það beinlínis hlægilegt, að jeg, sem hafði ver-
ið of Ijót til að eignast eiginmann og of lítilfjörleg
til að geta fengið annað en hverja stöðuna eftir aðra
sem kenslukona — að jafnvel jeg, á Lottu aldri,
hafði þráð að hefja mig hátt upp yfir höfuð annara
á vængjum, sem jeg átti ekki til.
En hvers vegna byrja jeg á þessum degi í Hoch—
schwab í staðinn fyrir á deginum — viku seinna,..
þegar viðburðir sögúnnar hófust? Jeg veit ekki, en
það er nú komið á pappírinn, og getur þá eins vel
staðið. Því hvar myndi það lenda, ef jeg færi að
laga og fullkomna mín eigin skrif? En nú lofa jeg
að gera ekki fleiri útúrdúi’a, heldur aðeins segja .
það, sem nauðsynlegt er og málið varðar.
Jæja, það byrjaði viku seinna. Hr. Kleh kallaði
mig inn í skrifstofu sína. Og þá vissi jeg strax, að>
eitthvað alvarlegt hlaut að vera á seiði, því skrif--
stofan — lítið heíbergi innar af gimsteinabúðinni —-
var heilög, og ekki einu sinni dæturnar máttu
koma þangað ókvaddar, og á tólf árum hafði það
aðeins þrisvar borið við, að jeg væri kvödd þangað
inn. Þarna var það sem sje sem hr. Kleh sat með
stækkunargler í auganu og litla vog í hendinni og
prófaði perlur þær og mislita steina, sem hana.
keypti í stórum stíl, þarna raðaði hann þeim saman
í skartgripi, eftir teikningu gullsmiðsins síns, og
oft var það að hann varð að skilja þetta eftir eins
og það var komið, ef hann var kallaður fram í búð-
ina, og þá vildi hann vera einn um ábyrgðina ef
eitthvað færi aflaga. Þetta hafði hann sagt okkur
fyrirfram, því harðstjóri var hann enginn, skal guð *
vita, og þegar hann barði fram vilja sinn, gætti.
hann þess vel að gera fulla grein fyrir ástæðunni.
Þennan 24. ágúst, þegar jeg kom inn í skrifstof-
una, sat hr. Kleh við lokaða skrifborðið sitt. Hann,
benti mjer þegjandi á stól og rjetti mjer brjef.
Jeg sá á stimplinum, að það var frá Bozen.
— Frá Irenu? spurði jeg.
— Nei, frá systur minni. Hr. Kleh sneri við mjer -
bakinu og gekk að glugganum, þaðan sem sjá mátti
strjála umferðina á fínu götunni. Hann stóð graf-
kyr með hendurnar í jakkavösunum, og jeg get ekki
sagt á hverju jeg sá það, að hann var í mikilli geðs-
hræringu. En jeg fann það á mjer, svo það var eins
og hjartað í mjer ætlaði að fr/ósa. Jeg hafði ekkl
hugrekki til að brjóta brjefið sundur.
— *Það er þó ekki .. það . . versta? stamaði jeg,
Hr. Kleh sneri sjer ekki við.