Morgunblaðið - 01.11.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
j5má-auglí5ingar|
Eá. in^astofa Reykjavíkurbæj-
ar, LækjjTjrötu 1, fyrstu loft,
sítoi 469!». Kvennadeikjin opin
kl. 2-—5 síðd. 10 stúlkur vantar
strax til luisstarfa á heimiíi ntan
Reykjavíkur. Ennfremur vantar
8 stúlkur á heimili innan bæjar.
RáðningaStofa Reykjavíkurbæjár.
Regnhlífar teknar til viðjjerðar.
Breiðfjörð. Laufásvegi 4.
Mjólkurafgreiðsla Korpúlfs-
sfaðabúsins, Lindargötu 22, hefir
síina 1978.
Prófessor: Xú, þjer eruð í
vandræðum með svar við spurn-
itígunni.
Stúdent \>i; ekki með svarið.
en tneð snurninguna.
Rinso
sparar
fÖSÍÍEl •
30'
É'r, W-.
ELi \

Dustið Rinso í bala eða þvottapott
j ot' bætið á heitu vatni; hrærið í
! þangað til mjúkt löður myndast, og
leggið þvottinn í bleyti í þessum
rnðuga þvottavökva — yfir nóttina
ef vill. Rinso dregur út öll óhrein-
indin, svo að á eftir þarf ekki ann-
aö en skola og þurka. — Það er
engin þörf á að nugga þvottinn!
Þessvegna er Rinso svo aðdáanleg-
ur vinnuspari! Og af því að ekk-
ert er nuggað leiðir svo að tauin
skemmast ekki í þvottinum — fötin
endast lengur þegar þau eru þvegin
úr Rinso,
MR 120-16» A
,,Ln hvað siun-
arkápan þín er
tandurhrein. —
Mm er aldrei
~i'f\SV0Ua falleí?“-

7
ur
Þvem„
,r *vítt miS?hT°1ÖSriSZer-
skemmir ekki viðn' "™’ °- bað
Xeyndu RiUS0 efai.
Urðu -tafu hrifto S ^ oá V6rð-
/f l^TTWr,--------r bvi
mUilllif.tr ______J
R.S.MUOSON UMITEO. LIVERPOOL, ENGLAND.
Dívanar, dýnur og aUskonar
•stoppuð húsgögn. Vandað efni, j
vðtíduð vinna. Vatnsstíg 3. Hús-
gagnaverslun Reykjavíknr.
B Ó K B A N D S-VINNUSTOFA |
mín er í Lækjargötu 6 B (g'engið j
inn um Gleraugnasöluna). Anna
Flygenring.
----I—_—----------------------
Fæði selt í Ingólfsstræti 9, 1.
hæð. Sigríður Hallgrímsdóttir.
Tækífæ rí sgjafir.
Klútamöppur — silkiklútar- —
Samkvæmistöskur — kjólablóm.
Nálapúðar — leðurmöppur. —
— Spil frá 45 aurum. —
SKERMABÚÐIN
Laugaveg 15.
’Succes
i *
átsúkkulaði
!
fæst í hverri búð.
Bjöðið það bestu
vinum yðar.
ARDÍNUR
m
S3
m
n
D
RAKSNAP
SYSTURMR. 38.
Vika leið eftir viku, en ekki kom Lotta heim.
Þær systur voru enn á Felixhof. í Múnchen hafði
ekki batnað um matföng þó ófriðurinn væri úti.
Elnnig voru þar pólitískar óeirðir. Irena þorði ekki
að flytjast, ásamt barninu, inn í stóra fallega
húsið.
— Hjer erum við úr skotfæri, sagði hún. —
Okkur kemur vel saman við bændurna hjer í
kring. í haust höfum við meira grænfóður en við
þurftum handa kúnni, og fyrir það fáum við nú
tídivið og kjöt. Og af nýjum eggjum höfum við
meira en við getum torgað. Og ofnarnir í húsinu
«ru stórir, svo við verðum að hafa gluggana opna
hálfan daginni
Irena skrifaði oft slík brjef, en þau enduðu alt
af ettthvað þessu líkt: „En ef Lotta væri ekki, væri
eftunanalegt hjá mjer.“
Lotta skrifaði sjaldnar ,en Irena og styttri
* brjef. Þau voru einhvern veginn hálf vandræða-
leg, og aldrei reyndi hún að gefa neina skynsam-
lega ástæðu fyrir áframhaldandi dvöl sinni á Fel-
ixhof. Aðeins -bað hún mig fyrirgefa sjer, að hún
Ijeti mig eina, og öðru hvoru skrifaði hún: „Jeg
get ekki farið hjeðan.“ Og í rauninni var það
meira upplýsandi en allar ástæðurnar hjá Irenu.
Vitanlega gat hún ekki farið frá barninu.
— En Alexander hlýtur að fara að koma heim,
hugsaði jeg, — einhverntíma hljóta allir stríðs-
fangarnir að losna. Og það getur ekki oltið nema
á nokkrum vikum eða mánuðum, að þeir komi
heim og þá auðvitað Alexander meðal þeirra. Þá
fer hann til konu sinnar og barns á Felixhof — og
hvað verður þá af Lottu?
Undir jól kom Röeder yngri heim. Hann hafði
verið í Rúmeníu alt síðasta ár og hafði brjóstið
alþakið heiðurspeningum; hafði jeg að minsta
kosti heyrt. Því þegar hann kom til mín, var hann
ekki í einkennisbúningi. Hann var orðinn langur
og slánalegur, með rautt hár og augnabrýr, og á
löngu handleggjunum voru stórar hendur, með
rauðum hárum á og dingluðu, eins og hann vissi
ekki, hvað hann ætti af þeim að gera.
— Má jeg ennþá kalla yður Eulu? spurði hann,
og vitanlega mátti hann það. Fyrir tíu eða tólf
árum hafði jeg oft leitt hann yfir götuna, við aðra
höndina en litlu telpurnar við hina. Þannig höfð-
um við öll fjögur farið út í skemtigarðinn og börn-
in höfðu farið í ræningjaleik pg fleiri leika. Harry
hafði oftast verið þægur og góður drengur, og þó
hafði hann það til að stökkva hræðilega upp á nef
sjer, einkum ef hann var ertur með raúða hárinu,
sem hafði verið ennþá eldrauðara þegar hann yar
lítill. Það var Lotta, sem hafði staðið fyrir því,
og einu sinni hafði hann í hefndarskyni rekið hnef-
ann svo fast í magann á henni, að rjett að segja
var liðið yfir hana. Þó gat jeg fyrirgefið honum
þetta, af því, að hann iðraðist svo innilega, þegar
í stað og fyltist örvæntingu yfir þessu afbroti sínu.
— Hvað ætlið þjer nú að taka fyrir, Harry?
Ætlið þjer að halda áfram að lesa læknisfræði?
Hann hristi höfuðið ákaft. —- Haldið þjer, að
maður geti svona formálalaust haldið áfram þar
sem maður hætti fyrir fjórum árum? Jeg hefi
breyst mikið á þessum fjórum árum. Og alt er
orðið biæjdt.
— Þjer þykist náttúrlega of gamall til að setj-
ast á skólabekkinn — tuttugu og þriggja ára gam-
all?
— Það er aukaatriði. En pabbi er orðinn of gam-
all til að kosta mig í fimm ár. Og jeg yrði sama
sem að byrja á byrjuninni aftur.
Faðir hans hafði áður haft vöruflutningaskrií-
stofu. Hún var nú næstum að engu orðin, þareð
öll landamæri voru lokuð. — Það verður víst best,
að j.eg hjálpi pabba með hans atvinnu, sagði Harry.
Hann var eins og utan við sig á svipinn, er hann
' »i » f •
taiaði þannig og gekk um gólf. Öðru hvoru tók:
hann einhvern skartgrip í stófu krumlurnar, snerí
honum fyrir sjer, og ljet hann svo á sama stað.-
Hann líktist aftur þessum stirða og hálfdreymandi.
hnokka, sem jeg þekti úr skemtigarðinum.
— Þá fer æskudraumurinn yðar út um þúfur. .
sagði jeg, döpur. — Jeg man, að þjer vilduð verða
læknir — þegar á barnsaldri.
— Já, skollinn má vita, hvernig jeg hefi fengið
þá hugmynd, að það væri gaman að lengja líf
manna, fyrir hvern mun. Eftir að jeg nú í hálft ár
hefi stjúórnað vjelbyssu, fyndist mjer það hlægi-
legt að fara að verða læknir — það væri næstum
að gera kaldranalegt gys að sjálfum sjer.
,Jeg ætlaði að gefa honum staup af konjaki —
jeg átti hálfflösku eftir, og það var engin ástæða
til að liggja á henni. En hann spurði, hvort hann
mætti ekki heldur fá hindberjasafa og vatn.
— Hvernig getur yður dottið það í hug? í tvö -
ár hefir ekki sjest dropi af hindberjasafa og þetta
litaða vatn, sem fæst í búðunum, kaupi jeg ékki.
— Það var leiðinlegt, sagði hann. — Og jeg
var búinn að hlakka til þess svo lengi. Munið þjer •
eftir forðum á svölunum á þúsinu yðar við Payers-
bach — það var víst kringum 1910. Við sátum
öll á svölunum, þjer og jeg og telpurnar, og þjer
gáfuð okkur glas af hindberjasafa og vatni......
Þetta varð upphafið að löngum viðræðum. Við <
sögðum hvort öðru fjöldan allan af smáatvikum
frá tímunum fyrir ófrið.
Jeg hafði ósegjanlega ánægju af því að hitta <
einu sinni mann, sem tilheyrði þessum góða, liðna
tíma, og leiddist ekki að hlusta á mig tala um
alt, sem blessaðar litlu stúlkurnar mínar höfðu
sagt og gert; um hrekkjapör þeirra, og meira að
segja um fallegu kjólana, sem þær hefðu verið í.
Það var komið undir miðnætti þegar Harry fór.
Jeg fylgdi honum sjálf til dyra. Þá var hann aftur
orðinn utan við sig og þegar jeg bað hann að koma .