Morgunblaðið - 10.01.1935, Blaðsíða 8

6
* «
MORGf’ííBLARIP
Fimtudaginn 10. jan. 1935,
jjstrá-auglósirgar
w -HJP «»•«>*.
Ágætis fjárhey til sölu í Syðra
Langholti í Reykjavík. Sími 4596.
Kaupum gamlan kopar. Yald.
Poulsen, Klapparstíg 29. Sími 3024
Kjötfars og fiskfars, heimatilbú-
fæst daglega á Fríkirkjuveg'í
l Sími 3227. Sent heim.
Barnavagnar teknir til viðgerð-
■ar. Verkstæðið Vagninn, Laufás-
veg 4. ,
Kensla í bókbandi. Get bætt við
nokkrum nemendum. Rósa Þor-
leifsdóttir, Lækjargötu 6B (geng-
ið í gegnum Gleraugnasöluna).
Morgunblaðið með morg-
unkaffinu.
Spaðsaltað
dilkakjöt
til sölu í heilum og hálfum
tunnum.
Hr. ð Skagljörð
Sími 3647.
j RICHARD FIRTH & SONS, LTD., 11
SMÍÐA ULLAR- OG VEFNAÐARVJELAfí.
BROOK MILLS, CLECKHEATON. england ■
ALLAR TEGUNDIR AF ENDURBÆTTUM VJELUM FYRIR
ULLARIÐNAÐ OG AÐRA VEFNAÐARFRAMLEIÐSLU
ÁVALT FYRIRLIGGJANDI.
M orgtinstund
gefur gull í mund
þeím,
sem augíýsa í
Morgunblaðínu.
mMBAPHIO iDDPESS:
.TKXTILES-
CLBCKHEATON
GERIÐ FYRIRSPURNIR
CODES:
A B C (5th EDITION)
»N» BENTLEY’S
er merki liinna
vandlátu.
AUIr musa A. S.l.
SYSTURMR. 76.
þess að vera harðorð og láta ekki neinn bilbug á
mjer finna.
— Þú ættir að skammast þín. Það ættuð þið
bæði að gera. Það er skömm að því, hvernig þið
hafið hegðað ykkur þessa daga meðan aumingja
Irena hefir legið, án þess að geta björg sjer veitt.
Það er ykkur að kenna — og það er ljótt! Hvert
eínasta augnatillit, sem ykkar fer á milli, er synd.
— Irena lærir að skilja það, sagði Lotta. — Þeg-
ar hún er orðin heilbrigð aftur, skilur hún það.
— Eruð þið Alexander þá bæði svo blind, að
þið sjáið ekki, hvað hefir skeð? æpti jeg. Hafið
þið ekki tekið eftir því, að Irena er risin upp frá
dauðum gjörólík því sem hún var?
Lotta starð á mig uppglentum augum. Þetta var
rjett hjá mjer, að hún hafði í ást sinni verið blind
alt, sem fram fór kring um hana og Alexander
var líka veiddur í þetta töfranet, engu síður en
hún. Þau urðu hissa þegar Irena sagði eitthvað
og yptu aðeins öxlum að því. Þau hjeldu, að þetta
v^eri eftirköst eftir eitrið eða veiklun. Já, sannar-
löga trúðu þau — eða vildu trúa — því, að þau
gætu öll verið saman framvegis og andað að sjer
sama loftinu!
Þau ætluðu að verða góð við Irenu — vesalings
góðu, einföldu Irenu. En hún var bara ekki til
lengur. Irena sú, sem trúði og elskaði í blindni,
hafði orðið eftir í skuggaheiminum. En tortryggin
kona, sem stóð fast á rjetti sínum, hafði komið
aftur í tölu lifenda.
— Þannig er það, sagði jeg. Og það verðurðu
alt af að hafa hugfast. Irena sleppir ekki Alex-
ander af frjálsum vilja, og þið getið heldur ekki
neytt hana til þess. Til þess hafið þið engan rjett.
Orð mín höfðu vakið Lottu. Hún sat í hnipri á
rúmstokknum og henni var kalt. — Hvert get jeg
þá farið? spurði hún.
— Jeg hjelt þú hefðir fengið þjer herbergi í
Eibsee?
— Já, — í Eibsee. Það var eins og hún skildi
ekki orðin. — í Eibsee .... endurtók hún þris-
var, — Og svo . . . . ? x
— Ertu ekki ráðin neinstaðar í haust! Hefirðu
ekki neina vini, sem þú getur farið til?
— Ráðning .... vinir .... jú, líklega.
Jeg settist hjá henni og lagði handlegginn um
axlir hennar. — Lotta, þú hefir alt af verið svo
sterk. Jafnvel þegar þú varst næstum krakki —
þá hertirðu þig upp til þess að gera ekki Irenu ilt
með því að taka frá henni manninn, sem hún elsk-
aði. Og seinna — manstu hvernig þú flúðir frá
Felixhof daginn sem Alexander kom heim? Jeg
treysti þjer í þriðja sinn, eins og hingað til, má
jeg það ekki?
— Jú, sagði Lotta. Aldrei eitt augnablik mun
jeg gleyma örvæntingarsvipnum á andliti hennar,
er hún sagði þetta orð.
— Jeg skal síma niður í þorpið og láta bílinn
vera kominn hingað klukkan sjö í fyrramálið. Þú
verður að hafa kofortið þitt tilbúið. Á jeg að
hjálpa þjer? Hún hristi höfuðið. — Og svo ferðu
af stað, án þess að kveðja nokkurn hjer.
Hún þaut upp, snöggvast, en svo settist hún aft-
ur og hjelt um höfuð sjer og ljet undan.
— Það er besta ráðið, trúðu mjer til, sagði jeg.
Ef til vill hefir það í raun og veru verið besta
ráðið og ef til vill hefir Lotta meira að segja sans-
ast á það. En það sem maður sansast á þarf ekki
að ráða mestu um breytnina, þegar allar tilfinn-
ingar eru í uppnámi og á ringulreið.
Jeg held, að Lotta hafi gert það sem hún gat.
Þegar jeg kom inn til hennar stundarfjórðúngi
fyrir klukkan sjö, var kofortið hennar tilbúið og
hún stóð þarna ferðbúin í þykku ullarkápunni og
með húfuna á höfðinu. Við bárum kofórtið niður
á milli okkar, og settum það upp í tóma bílinn,
sem beið að húsabaki. Bíllinn var gljáfægður og
bílstjórinn frá þorpinu kom með reikninginn fyrir
bensín og olíu, sem hann hafði sett á hann.
Lotta tók róleg budduna sína upp úr handtösk-
unni, greiddi reikninginn og gaf manninum vika-
skilding.
í þessu bili heyrðum við til Felix úr fjósinu hin-
um megin við húsagarðinn. Hann vat að leika sjer
að nýfæddu ketlingunum. Sennilega hefir hann
hlakkað svo til að leika sjer við þessi fallegu litlu
dýr, að hann hefir ekki getað sofið lengur og svo
farið á fætur venju fyr, til þess að komast að
þessum nýju leikföngum sínum.
Andlit Lottu skalf, eins og á veiðidýri, sem finn-
ur lykt og hún hljóp úr húsagarðinum og inn í
fjósið. Var nokkuð við það að athuga? Stóra,
hvíta kisan hefði gert nákvæmlega það sama, hefði
einhver reynt að stía henni frá afkvæmi sínu.
Stundarfjórðungur leið. Eldabuskan kom út í
dyrnar og þegar hún sá bílinn standa ferðbúinn
fyrir utan, sagði hún með ánægjuhreim: „Guði
sje lof“, og fór inn aftur. Hún var góð og heiðar-
leg sál og þótti vænt um húsbændur sína. Hún
hafði sjeð, að allir virtust vera glaðið og ánægðir,
þangað til þessi blái Buickbíll kom að dyrunum.
Og nú var hún því fegin, að hann skyldi vera að
fara aftur.
Loksins kom Lotta aftur og Felix stökk og hopp-
aði kringum hana. Þegar hann sá bílinn, sagði
hann: — Hvert ætlarðu, Lotta frænka?
— O, jeg ætla bara að skreppa til Miinchen,
sagði hún. Röddin titraði, en hún brosti. — Jeg
verð komin aftur í kvöld.
— Lofaðu mjer með þjer, bað drengurinn og
það með því meiri ákafa því meir sem hún reyndi
i