Morgunblaðið - 09.02.1935, Qupperneq 8

8
IIOBGUNBEAÐSÐ
^augardagim^^ebr^l935.
5má-auglðsingar
Tapast hafa gleratigu, á Tjarn-
arbrunni, í gær. Finnandi beðin s
að skila þeim í Tjarnargötu 49, £j|
gegn fundarlaunum.
Tarflfjelag Reykjavíkur heldur
aðalfund sinn á miðvikudaginn,
13. þ. m., kl. 8% e. h. á taflstofu
fjelagsins í Mjóstræti 3.
Tylorgunblaðið með morg-
unkaffinu.
••••••••••••••••••••••••••
— Yinur minn, sagði N. N. við
rukkarann, hefirðu hugsað um það
hvernig færi fyrir þjer og starfs-
bræðrum þínum, ef allir borguðu
út í hönd?
Duglegan vjelstjóra, sem van-
ur er við „Scandia“-mótor vantar
nú þegar til Grindavíkur. Einnig
vantar fanggæslu. Upplýsingar í
Hafnarstræti 18 (matsölunni).
Taða til sölu. Sími 3341.
1456, 2098, 4402 hafa verið, eru
og verða, bestu fiskisímar bæjar
ins. Hafliði Baldvinsson.
Kaupum gamlan kopar. Vald.
^oulsen, Klapparstíg 29. Sími 3024
Postulíns kaffistell, matarstell
og bollapör með heildsöluverði.
Laufásveg 44.
Morgunblaðið með morg-
unkaffimf.
M orgfinstiind
gefnr gtill í mttnd
þeím,
sem augíýsa í
Morgttnbíaðínu.
2=

Alveg tilbúnar af ýmsum gerðum
á líkistuvinnustofu Tryggva Árna-
sonar, Njálsgötu 9, sími 3862.
Hvergi vandaðri frágangur nje
sanngjarnara verð. — Líkbíll
leigður fyrir sanngjama leigu.
Sjeð um útfarir að öllu leyti.
Spikfeitt kjöt,
kjöt af fullorðnu fje seljum við
framvegis á 40 aura Vt kg. og
50 aura y2 kg. í lærum.
Heiðraðir viðskiftavinir eru
beðnir að panta í tíma. — Auk
þess þurfið þjer endilega að
reyna okkar ágætu kinda- og
hrossabjúgu.
Milnersbúð,
Laugaveg 48. Sími 1505.
XilKeflavíkur,
Garðs og”
Sandgerðis
daglega*kl. 67*.
Frá Steindóri
Aliir ntnna A. S.I.

BABYLON. 21.
fyrirætlanir sínar — ekki einu sinni föður sínum,
sem heldur ekki var staddur í gistihúsinu þegar
hún lagði af stað. Hún hafði klórað stutta orð-
sendingu til hans, þess efnis, að hún yrði komin
aftur eftir einn eða tvo daga, og sett brjefið í
póstinn í Dover. Skipið var Marie Henriette, sem
að mörgu leyti stóð skipum Guardlínunnar á
sporði. Eitt af viðhafnarherbergjunum á skipinu
var sýnilega setið, og það strax er skipið lagði
af stað, því gluggatjöldin voru vandlega dregin
fyrir gluggann. Nella vonaði ekki einu sinni að bar-
ónsfrúin væri þarna á skipinu — hún gat alveg
eins hafa náð í skipið, sem fór kl. 8, og það gat
svo sem vel hugsast líka, að hún hefði farið eitt-
hvert sem var í öfuga átt við Ostende. Samt var
Nella ekki algerlega vonlaus um, að barónsfrúin
kynni, þrátt fyrir alt, að leynast í herberginu með
gluggatjöldunum fyrir og meðan á ferðinni stóð
hafði hún aldrei augun af dyrunum og gluggunum
á káetunni.
Marie Henriette kom til Ostende stundvíslega
klukkan tvö um nóttina. Þar var þessi venjulega
þröng og skvaldur á bryggjunni. Nella gætti vel
að dyrum káetunnar áðumefndu og loks fjekk
hún þolinmæði sína launaða þannig, að dyrnar
opnuðust, og fjórir miðaldra Englendingar komu
út. Þeir höfðu sýnilega verið að spila alla leiðina.
Það er víst ekki of mikið sagt, að hún hafi orðið
gröm í geði. Hún ljet sem hún væri gröm við at-
vikin, en sannleikurinn var sá, að hún var gröm
við sjálfa sig — Nellu Racksole. Þama stóð hún
klukkan tvö um nótt, farangurslaus, ein síns liðs
í erlendri höfn, sem ekki hafði á sjer sem best
orð og þar sem einhver verstu gistihús Evrópu
eru. Hún labbaði um á bryggjunni dálitla stund
og sá þá reykinn frá öðrum skipi, sem var að
koma inn í höfnina. Hún spurði hafnarvörð, hvaða
skip þetta væri og fjekk það svar, að það væri
skipið, sem fór frá Dover klukkan 8, en hefði
bilað og orðið að fara til Calais til viðgerðar og
væri nú að koma hjer um bil fjórum klukku-
stundum of seint. Hún hresstist í huga við þessa
fregn. Fyrir augnabliki hafði hún skoðað sjálfa
sig, sem einskisverðan klaufa, en nú fann hún, að
þegar alt kom til alls, hafði hún verið klók og
ráðug. Hún var sjer þess fullviss, að hún myndi
finna Zerlinski-kvenmanninn á þessu seinna skipi
og þakkaði sjálfri sjer það fyrirfram. Þannig er
mannlegt eðli.
Skipið virtist óendanlega lengi að komast inn í
höfnina. Nella gekk út á hafnargarðinn til að sjá
það betur. Borgin var þögul og næstum manntóm.
Svipur hennar var falskur og óheillavænlegur. Hún
tók að rifja upp fyrri sjer sögur, sem hún hafði
heyrt um þessa glæsilegu borg, sem nokkurn tíma
ársins geymir meiri hóp fanta og fúlmenna en
nokkur önnur borg Evrópu, að Monte, Carlo
kannske undantekinni. Hún mundi það, að hinir
glæsilegu ævintýramenn allra þjóða söfnuðust hjer
saman, annað hvort í gróðaerindum eða skemmt-
unar, og að margir mögnuðustu glæpir síðustu
hálfrar aldar höfðu verið útklaktir í þessu al-
þ jóða-ræningjabæli.
Þegar skipið lagði að landi, stóð Nella við land-
göngubrúna, rjett hjá farmiðaumsjónarmanninum.
Fyrsta manneskjan, sem steig á land, var ekki
barónsfrú Zerlinski, heldur bara ungfrú Spencer
í sinni eigin mynd. Nella flýtti sjer að byrgja and-
lit sitt, og ungfrú Spencer gekk hröðum skrefum
að tollbúðinni. Hún virtist þekkja borgina fullvel.
Tunglskinið var bjart eins og dagur og Nella hafði
gott tækifæri til að athuga hana vel .Nú sá hún
greinilega, að barónsfrúin hafði verið engin önn-
ur en ungfrú Spencer dulbúin. Göngulagið var hið
sama, og höfuð- og mjaðmahreyfingar, en gráa
hárið hafði vitanlega verið parruk og hrukkurnar
var auðvelt að mála. Ungfrú Spencer, sem var
nú með sitt venjulega gula hár, komst gegn um
tollbúðina tafarlaust og Nella sá, að hún náði í
lokaðan vagn og hvíslaði einhverju að ökumann-
inum. Vagninn fór af stað, en Nella stökk upp í
annan, sem bar að í því bili, og var opinn.
— Eltið þjer þennan vagn, sagði hún við öku-
manninn á frönsku.
— Bien madame! Ökumaðurinn sló í hestinm.
og hann þaut af stað svo glamraði í steinlagning-
unni á götunni. Það virtist sem ökumaðurinn værE
alvanur að elta vagna. i
— Jæja, þá byrjar gamanið, sagði Nella við>
sjálfa sig. Hún hló, en hjartað sló ákaft og óró-
lega.
Nokkra stund var hinn vagninn á undan. Hanrn
fór næstum alveg í hinn enda borgarinnar og inn
í þröngar götur, sem þar voru. Þá fór vagn Nellifc
smátt og smátt að draga hann uppi. Fremri vagn-
inn stansaði snögt fyrir framan hús eitt og ungfrú
Spencer steig út. Nella kallaði til ökumannsins að'
stansa, en hann ætlaði ekki að láta neitt ganga
úr greipum sjer og var að berja hestinn, svo að
hann heyrði ekki til hennar. Hann staðnæmdist
við háa, dimma húsið, rjett í því augnabliki, er
ungfrú Spencer hvarf inn í það. Fremri vagninn
ók burt. Nella var óviss um, hvað gera skyldi, en
steig út og fjekk ökumanninum peninga. 1 sama
vetfangi opnaði maður dyrnar aftur, sem ungfrú;
Spencer hafði horfið inn um.
— Jeg þarf að tala við ungfrú Spencer, sagðl
Nella án þess að hugsa sig um. Annað gat hennL
ekki dottið í hug að segja.
— Ungfrú Spencer?
— Já, þún var að fara inn, rjett í þessu.
— Það er vonandi alt í lagi? svaraði maðurinn.
— Það vil jeg meina, svaraði Nella og gekk:
fram hjá honum inn í húsið. Hún var steinhissa á.
sinni eigin dirfsku.
Ungfrú Spencer var rjett að hverfa inn í her-
bergisdyr út frá ganginum. Nella elti hana inn í
herbergið ,sem var illa útlítandi, eins og belgisk
leiguhús eiga að sjer.
— Jæja, ungfrú Spencer, heilsaði hún hinni
fyrverandi barónsfrú Zerlinski. — Þjer hafið-
sjálfsagt ekki búist við að hitta mig. Þjer fóruð
úr gistihúsinu okkar svo snögglega í dag og álíka
snögglega fyrir fáeinum dögum, svo mig langaði
rjett að spyrja yður um nokkur atriði.
Svo ungfrú Spencer sje látin njóta sannmælis,..
verður að segja, að enginn sá henni bregða. Húhi