Morgunblaðið - 26.05.1938, Blaðsíða 4

4
MORGUN BLADIÐ
Fimtudagur 26. maí 1938.
KaupntBDB
Kellogg’s
AU Bran og
Corn Flakes
komiO aftwr.
H. Benediktsson & Co.
Rúðugler,
höfum við fyrirliggjandi, útvegum það einnig frá
Belgíu eða Þýskalandi.
Eggert Kristiánsðon & €o.
Sími 1400.
Veggfóður
mikið úrval
nýkomið.
GUÐM. ÁSBJÖRNSSON
Laugaveg 1. Sími 4700.
Höfum
ffMbrejrlt Arval
af Siiki- og Pergament-
skermum.
9KERMABDBIN
w1®§rI©8Ssí
fer á ’augardagskvöld 28.
maí vestur og norður.
Allar vörur verða að af-
hendast fyrir kl. 6 síðdegis
á föstudag og fylgibrjef
sömuleiðis.
Farseðlar óskast sóttir
fyrir sama tíma.
LAUGAVEG 15.
U8« 1188
fKOtÍSALT
Jkáirfsu11
fer væntanlega á laugar-
dagsvköld (28. maí) um
Vestm.eyjar til Leith og
Kaupm.hafnar.
* r ! (> FTtJR GETUR ÞAÐ Farseðlar óskast sóttir fyr
EKKI — — ÞÁ HVER7 ir föstudagskvöld.
# BKJEF f
Úr rauða bænum:
Flestar kápur fara
þeim vel
Ilr. ritstj.
yrir nokkrum árum dvaldi jeg
á Isafirði og þá þekti jeg
vel þau hjón, Guðrúnu Stefáns-
dóttur og Ásgeir Jónsson vjelsmið.
Nú fyrir nokkru sá jeg, að bæjar-
stjórn Isafjarðar auglýsti allar
þeirra eignir til uppboðs, upp í
bæjarskuld. Jeg vissi að eittbvað
hefði hlotið að hafa komið fyrir
þau, og fór jeg því að fá mjer
upplýsingar um það. Fyrir tveim
árum veiktist Guðrún og fór á
sjúkrahús og var þar, þar til síð-
astliðið sumar að dóttir hennar
fór með hana suður á Landsspít-
alann, til rannsóknar, og hefir
hún dvalið á Suðurlandi síðan.
Ásgeir fór til Hjalteyrar og vann
þar síðastliðið sumar. Bæði fóru
þau hjón allslaus frá Isafirði tæp-
lega með fargjaldið, því fyr og
síðar liefir Ásgeir tapað miklu af
vinnulaunum sínum hjá vjelsmiðj-
unni „Þór“.
Guðrún er bæði dugleg og mynd-
arleg kona og lagði alla sína
krafta í að gera hús sitt sem vist-
legast, eins alla sína þjenustu,
enda er það orðið það í alla staði
og ber langt af öðrum greiðastöð-
uin Vestfjarða, og svo þar sem
þetta hús er á albesta stað í bæn-
um, þá finst mjer það ótrúlegt að
ekki yrði hægt að koma því í
sæmilegt verð, ef hægt yrði að fá,
að hafa tíma til þess, og þar sem
þetta er eina hótel bæjarins og
mörgum ferðamönnum orðið ltunn-
ugt að öllu góðu.
Eftir. því sem mjer er sagt mun
skuld þeirra, við bæjarsjóð, hafa
verið eitthvað á þriðja þúsund
krónur þegar þau fóru og þar sem
gjöld þeirra hafa verið um tvö
þúsund á ári mörg undanfarin ár,
þá er ekki að undra, þó fólk eigi
bágt með að standa í skilum, með
slíkar upphæðir af lítilli greiða-
sölu, og svo þegar þar vúð hætist
veikindi og allir þeir erfiðleikar
sem því eru samfara.
Mörgum mönnum mundi hafa
fundist það sanngjarnt og sjálf-
sagt að tala við Ásgeir þar sem
hann var í fjarveru, um skuldina,
og þar sem bæjarstjórn vissi að
Ásgeir átti í eign sinni mikið meir
en fyrir skuldum, þá hefðu þeir
átt að hjóða honum að taka veð
í eigninni og reyna svo að hjálpa
honum til að koma henni í pen-
inga og fá þá sína skuld greidda.
En þessi aðferð hefir þeim ekki
fundist sjer samboðin, heldur fá
þeir kröfuna lögfræðing til inn-
heimtu og skipa honum að taka
allar hans eigur lögtaki og hann
talar við Ásgeir og segir honum
þetta, rjett áður en lögtakið fer
fram.
Það lítur svo út að það sjeu
samantekin ráð þeirra sem þarna
ráða öllu, að vinna þetta svívirði-
lega níðingsverk á þeim hjónum,
gera þau að öreigum og taka af
þeim alt sem þau eru búin að
vinna fyrir með dugnaði og sam-
viskusemi og besta sönnun þess, í
hvaða tilgangi þetta er gert, er
það, að nú hafa þeir látið hjóða
npp alt innhú þeirra og velja til
þess alversta tíma ársins, þegar
enginn hefir peninga og fæst fólk
er í bænum, enda hefir það verk
þeirra borið þeim góðan árangur,
ef það er satt, að það liafi alt
farið fyrir einar þrjú hundruð
krónur.
Þetta er sú viðurkenning sem
Isfirðingar veita þessum heiðurs-
hjónum, fyrir 25 ára starf þeirra
í bænum, og þarna eru þeir ein-
ráðir þessir göfugu jafnaðarmenn,
sem ekki þykjast lifa fyrir annað
en einstaklingana, gæta hagsmuna
þeirra og vernda gegn öllum rang--
indum og kúgnn, og þarna sýnir
sig best hvað aumir og snauðir
þeir eru af allri maunúð og orð
þeirra einskis virði, en mesta
skömmin er það fyrir þá að þetta
er þeirra tryggasti flokksbróðir
og stuðningsmaður, sem þeir eru
að fara svona með, eins og Ásgeir
hefir verið alla tíð. En nú fær
hann að sjá hverjir þeir eru sem
hann hefir dýrkað, enda veit jeg
að þeim hjónum svíður sárt slík
meðferð og það sannast hjer eins
og oftar að það er farið verst með
þá sem eru bestir.
Jeg veit, að þetta hefir átt að
framkvæma í því skjóli að sann-
leikurinn komist aldrei fyrir al-
menningssjónir, en það fýkur nú
óðum í þeirra hestu skjól og útlit
er fyrir að í framtíðinni verði
þau hæði fá og smó.
Margir af lesendum mínum, sem
ekki þekkja til, gætu ímyndað
sjer, að hjer væri um misyndisfólk
að ræða, sem ísfirðingar mættu
vera fegnir að losna við, en það
er síður en svo. Ásgeir er mesta
prúðmenni sem öllum er vel við
sem kynnast honum, hann er þjóð-
hagasmiður og talinn hesti smiður
Vestfjarða og á mörgum öðrum
sviðum hinn fjölhæfasti maður.
Guðrún er vel gefin kona, lirein-
lynd og glaðlynd, og jeg man það
vel hve oft var glatt á hjalla í
gamla daga á „Uppsölum“, eins
og víða þar sem margt af góðu
og skemtilegu fólki er samankom-
ið. t hjálpsemi og ltærleika, við
alla þá sem bágt eiga, hvort það
eru menn eða málleysingjar, mun
hún ekki eiga marga sína líka,
enda segir hún að það sje sín sæl-
asta gleði að gleðja aðra.
Að endingu þakka jeg þeim
hjónum fyrir alt gott og óska þess
að allir þeirra erfiðleikar megi
verða þeim til sannrar blessunar
og betur rætist úr en áhorfir.
XX.
Bálfarafjelag íslands.
Skrifstofa: Hafnarstræti 5.
Fjelagsskírteini (æfigjald) kosta 10 kr.
Skirteini, sem tryggja bálför, kosta 100
krónur, og má greiöa þau í fernu lagi,
á einu ári. Allar nánari upplýsingar á
skrifstofu fjelagsins. Sími 4658.
Minningarorð
um Friðrik Jónsson
Amorgun verður horinn til
hvíldar eirm af elstu horg-
urum bæjarins, Friðrik kaupmað-
ur Jónsson. Friðrik heitinn fædd-
st hjer í Reykjavík 22. maí 1860
og ólst upp 1)já foreldrum sín-
um Jóni hávfirdómara Pjeturs-
syni og konu hans Sigþrúði Frið-
riksdóttur prests Eggerz. Hann
gekk í lærða skólann og að af-
loknu stúdentsprófi fór hann á
Prestaskólann og tók guðfræði-
próf. Eftir það gekk hann í versl-
unarfjelag við Sturla Jónsson bróð
ur sinn er hafði áður stofnað
verslun hjer, og ráku þeir hana
í fjelagi í mörg ár, og höfðu um
nokkur ár útgerð. Samhliða þessu
ráku þeir búskap, og ljetu þá
mjög vinna að jarðabótum. Þótt
þeir hefðu margt með hönduin,
stóra verslun, mikið hú og útgerð,
þá var samstarf þeirra bræðranna,
„Sturluhræðra“, sem þeir voru
nefndir í bænum, alveg með af-
hrigðnm gott. Það er á vitorði
allra eldri Reykvíkinga. Og öll
þessi ár er eins og þar væri einn
maður á ferð, svo var samúð
þeirra og samhugi mikill.
Friðrik var maður mjög fáskift-
inn og ómannblendinn, en hann
var mjög tryggur og vinfastur.
Bekkjarbræður hans í skóla voru
margir, Niels Finsen, Sig. Thor-
oddsen, sr. Halldór Bjarnason, sr.
Nikulás Daníelsson, Jón læknir
Árnason o. fl., en ekki lifa aðrir
af þeim en hinir fjórir síðast-
nefndu. Friðrik mintist þeirra
ætíð með gleði og innileik, var
auðfundið, að honur.i þótti vænt
um þá og vildi þeirra liag. En
þótt hann væri fáskiftinn, þá var
hann glaðlyndur og spaugsamur
í kunningjahóp. En fyrst og
fremst ljet hann sjer ant um heim
iíi sitt, þar var hann óskiftur að
verki, í senn ástríkur og um-
hyggjusamur, og er því eðldegt
að þeir, er næstir standa, sakni
hans mjög.
En það sem mest einkendi hann
var listeðli hans. Hann hafði af-
arnæmt auga fyrir því sem fag-
urt er í náttúrunni, og hafði yndi
af að festa það á ljereftið. Ilefir
hann málað margar landslags-
myndir og þær góðar. Hvergi
lærði hann þó listmálningu, held-
ur eru það meðfæddir hæfileikar
sem hjálpuðu honum þar, enda
hafa ýmsir af ættmönnum háns
og forfeðrum haft listhæfileika.
Friðrik lætur eftir sig konu og
tvö börn.