Morgunblaðið - 21.02.1940, Blaðsíða 5

Miðvikudagur 21. febr. 1940,
crrgitnWaíid
Út*r«f.: H.f. ÁrvakOr, Haykjavtk.
Rltatjörar:
Jðn KjartanMon,
Valtýr Stefánaaon (ábyrcOarm.).
Angrlýaingar: Árnl Óla.
Kltatjórn, ausrlý»lngar of afrvelbala:
Austurstraetl 8. — Btaal 1(00.
ÁakrlttarKjald: kr. (,00 A. mánuOL.
í lausasölu: 15 aura elntaklb,
25 aura maV Lesbðk.
Svar til Jónasar Jónssonar
j
Þingið
Alþingi ætlar að fara rólega
af stað að þessu sinni.
Eftir sex daga var þingið búið
að koma sjer fyrir. Sjöunda dag
inn var ekkert mál komið fram
í þinginu og því ekkert verkefni
fyrir hendi. „Ekki er ílas til
fagnaðar“, hugsa hinir vitru
löggjafar.
Aðalástæðan til þess, að eng-
in mál liggja fyrir nú þegar
þingið kemur saman, er sú —
sem reyndar mátti sjá fyrir —
að stjórnin hefir ekki haft næg-
an tíma til undirbúnings mál-
anna. Þá er og sú ástæðan, að
skipaferðir til Danmerkur hafa
verið erfiðar og strjálar, en
stjórnarfrumvörpin þurfa að
leggjast fyrir konung, áður en
Jþau eru borin fram á Alþingi.
Það er að sjálfsögðu baga-
í Jegt, ef þingið þarf að sitja lengi
án þess að það fái stjórnarfrum-
vörpin í hendur. En það eru
vitanlega þau, sem eiga að
marka stefnuna á Alþingi á
hverjum tíma. Það á að vera ó
frávíkjanleg regla, að stjórnin
leggi sín mál rækilega undir-
búin fyrir þingið. Það er nóg að
flaustursverk sje á mörgum
’þeim frumvörpum, sem þing-
menn kasta inn í þingið, oft lítt
hugsuðum, að ekki bætist það
ofan á, að farið verði að kasta
höndunum til stjórnarfrumvarp-
anna.
Ýmsum hefir fundist og það
með rjettu, að of mikill losara-
hragur sje á löggjafarstarfinu
í seinni tíð. Lögin sjálf bera
þess ljósastan vottinn. Þar eru
sífeldar breytingar á breytingar
ofan, svo að jafnvel slingustu
lögfræðingar eiga oft erfitt með
að átta sig á hvað eru ,lög í okk-
ar landi. Á þessu verður að ráða
hót. Það verður best gert með
' því, að ríkisstjórnin hafi á hverj
um tíma forystuna í löggjafar-
starfinu og vandi vel allan und-
irbúning málanna.
Enda þótt þingið fari rólega
af stað, mun vera ætlan stjórn-
arinnar, að þetta verði stutt
þing. Ekki hefir heyrst um nein
stórmál, sem stjórnin ætli að
leggja fyrir þingið, nema fjár-
lögin, sem munu vera væntan-
leg nú alveg á næstunni. Þau
. ættu ekki að þurfa að taka
upp mikinn tíma að þessu sinni.
Vinnan verður aðallegi í því
fólgin að krukka eitthvað í þau
fjárlög, sem samþykt voru fyrir
síðustu áramót og láta þar við
sitja. Þetta er að vísu neyðar-
úrræði. En á annað verður ekki
kosið, fyrst hin leiðin var ekki
farin, að fresta þingi til hausts
og taka þá skattamálin til með-
ferðar, með fjárlögunum.
Þar sem engin stór verkefni
bíða þessa þings, ætti því að
verða lokið fyrir páska.
ónas Jónsson hefir hvað
eftir annað um langt
skeið getið mín í greinum
um margvísleg málefni. Mjer
þykir þetta óverðskuldaður
heiður, og má ekki minna
vera en að jeg kvitti fyrir.
Jeg skal játa, að jeg hefi tregð-
ast við að svara, því að það er
hvorttveggja, að mjer hefir þótt
litlu máli skifta á þeirri vargöld,
sem nú er uppi, þótt einhver narti
í mannorð mitt, og hinsvegar hefi
jeg þóst geta varið betur tíma
mínum en til andsvara ura sjálf-
an mig. En vegna þess, að sum af
þessum ummælum víkja að em-
bættisstörfum mínum, tel jeg á-
stæðu til að gera nokkra grein
fyrir sannleiksgildi þeirra.
1. Yegna þess, að minst fer fyr-
ir því, sem satt er í nefndum um-
mælum, skal jeg fyrst víkja að
þeim hluta þeirra. Það eru marg-
endurteknar ásakanir J. J. um, að
jeg hafi viljað „kljúfa“ háskóia-
bygginguna, en ekki fengið því
ráðið. Þetta er satt, og skal jeg
gera stuttlega grein fyrir ástæð-
um mínum.
Jeg vildi taka læknadeildi ia út
úr háskólabyggingunni, en r- ->a
í þess stað sjerstakt hús á Lauds-
spítalalóðinni, sem að stærð jafn-
gilti því húsrúmi, sem deildinni er
ætlað í háskólabyggingunni. Avalt
verður mikill hluti kenslunnar að
fara fram í Landsspítalanum og
með því að reisa nýtt hús á
Landsspítalalóðinni hefði skapast
öflug miðstöð fyrir læknavísindi í
landinu, í stað þess að nú verða
menn, munir, bækur og tímarit
sundruð, svo að öll vinnuskilyrði
verða örðugri en þau hefðu þurft
að vera og mikill óhagnaður fyrir
læknastúdenta að verða að hend-
ast frá einni kenslustund til ann-
arar milli háskóla og Landsspít-
frá Niels Dungal
ala. Byggingarnefnd vildi ekki
fallast á þessa hugmynd mína, því
að þótt hún játaði, að slíkt fyrir-
komulag væri æskilegt, þá taldi
hún háskólabygginguna ekki
verða nógu veglega, ef læknadeild-
in væri tekin út úr. Jeg hefi á-
valt talið mennina og starfsmögu-
leika þeirra skifta meiru máli en
útlit bygginganna, sem þeir vinna
í, og ineira um vert að læknavís-
indin gætu þróast innan háskól-
ans en aðdáunin aukist utan hans
— að byggingunni.
2. Ilvað eftir annað hefir J. J.
vikið að því, að jeg hafi falsað
heimildir í skjali því, sem sett var
í hornstein háskólahússins. Ýmist
heitir það, að jeg hafi logið í blý-
liólk, eða að jeg hafi fengist við
sögurannsóknir á ábyrgð bygg-
ingarnefndar hsákólans. Undarlegt
er, hvað þetta virðist vera við-
kvæmt atriði fyrir J. J., að þurfa
sí og æ að staglast á þessu, án þess
þó að geta nokkurntíma um það,
hvað rangt hafi verið hermt.
Kunnugir hafa sagt, að J. J. geti
ekki gleymt því, að nafn hans var
hvergi nefnt í skjalinu, en ef
hann á við eitthvað annað, er
hann vinsamlega. beðinn að geta
þess.
Við þessi ummæli er annars það
að athuga, að jeg var erlendis
þegar hornsteinninn var lagður
og átti ekki einn staf í því, sem
skrifað var í skjalinu, sem var
samið af manni, sem var sögufróð-
ur vel í þessum efnum. Hinsvegar
er mjer kunnugt um, að J. J. var
sagt það skömmu eftir að haun
mintist fyrst á nvig í þessu sam-
bandi, að jeg hefði ekki komið
nálægt þessu skjali, svo að það
hlýtur að vera af einhverju öðru
en ókunnugleika, að J. J. heldur
áfram að reyna að festa þenna
heiður við mig.
3. Þriðja atriðið, sem J. J. þreyt
ist ekki á að endurtaka, eru af-
skifti mín af mæðiveikinni. Sjer-
staklega víkur hann oft að orm-
unum, sem ýmist voru í sníglun-
um í Deildartungu eða þeir urðu
að sóttkveikjum í fjenu. Stundum
hefir J. J. gengið svo langt að
halda því fram, að mínar firrur í
þessu máli hafi verið svo miklar,
að dýralæknar landsins hafi orðið
að koma vitinu fyrir mig.
Allir, sem nokkuð þekkja til
þessa máls — og það hefir verið
mikið rætt opinberlega — vita að
mín afstaða, sem bygð var á rann-
sóknum, var rjett, nefnilega að
mæðiveikin væri aðfluttur sjúk-
dómur. Og í því sambandi mætti
minna J. J. á tildrögin til þess,
að mæðiveikin fluttist inn í
landið. Magnús Einarsson dýra-
læknir hafði alla sína embættis-
tíð fylgst því fast fram, að eng-
in húsdýr væri flutt inn, af ótta
við innflutning nýrra sjúkdóma.
Þegar hann dó veitti Jónas Jóns-
son, sem þá var ráðherra, flokks-
bróður sínum dýralæknisembættið
í Reykjavík, og voru á hans á-
byrgð fluttar inn þær kindur, sem
veikin hefir borist með og á á-
byrgð þessa dýralæknis slept
lausum. Síðan hafa mæðiveiki og
garnaveiki flætt yfir landið, svo
að íslenskir bændur m.unu frá því
landið bygðist aldrei hafa fengið
aði’a eins vágesti, og getur J. J.
spurt sjálfan sig, liver sökina eigi.
B|örguðn§t í gúmmíbát..
f frjettum er stundum sagt frá því, að hernaðarflugmenn hafi bjargað sjer úr flugvjelum, sem
hrapað hafa í sjóinn, í gúmmíbátum. Hjer sjást þýskir flugmenn yera að prófa einn slikan bát. —
Það hefir oft komið fyrir að flugmenn hafa verið á hrakningum í bátum eins og þessum í marga
klukkutíma og jafnvel sólarhringa, áður en hjálpin hefir komið.
En skrítið er það með J. J. og
ormana. Hann virðist eiga bágt
með að skilja, að þeir sjeu stund-
um í sníglum og stundum í kind-
um. Jeg hefði þó búist við, að sá
skildi þetta öðrum fremur, sem
svo auðveldlega hleypur úr einu
í annað og úr einum í aiman. Sá.
sem í grein um úthlutun skálda-
styrks er alt í einu farinn að tala
urn sjóðþurð í Landsbankanum og
þykist hafa svift skýi, sem enginn
sá nema hann sjálfur, af Rvík,
byrjar að svara Nordal, en end-
ar sömu grein með árás á mig.
Hvað er þetta á móti því, þótt
ormarnir fari úr sníglum í kind-
ur, úr þeim í hagann og úr hag-
anum í snígla? Þeir þurfa líka að
narta á ýmsum stöðum til að þjóna
sinni náttúru og J. J. má ekki
vera svo sljór, að geta ekki skiliS
feril þeirra — þótt þeir hafi emg-
in mannorð að narta í.
Skrítnust og skemtilegust er þ4
„Sagan um konuna frá Suðnr-
Afríkú'. Á Alþingi 1937 segir J.
J. frá ferðalagi mínu til útlanda
á þann hátt, að þar er ekki eitt
orð satt, en margt skáldað. í sam-
bandi við væntanlega komu Suð-
ur-Afríkulæknisins de Kock (sera
ekki er nefndur á nafn og ekki
kallaður læknir, heldur Suður-
Afríkumaður), segir hann: „En sá
sem ekki kemur er Suðurafrika-
maðurinn, en sú sem lætur sjí
sig, er kona hans, sem kemur hing
að eitthvað á vegum Dungals og
býr hjer á hóteli, og hún gerir
aðra tegund vísindalegra athng-
ana en að rannsaka Deildartungu
veikina“. (Alþ.t. 1937, (fyrra
þing) C, bls. 747). Og í svari við
andmælum M. J. gegn öllum þeira
þvættingi, sem J. J. hafði bunað
út úr sjer, endar J. J. á þessura
orðum: „Að síðustu vil jeg segja
við hv. þm. (Magnús Jónsson):
Ef hann getur neitað því, að
„specialistinn“ frá Suður-Ameríku
(svo) hafi sent konu sína hingað,
þá eru það náttúrlega rök. Sann-
leikurinn er sá, að þetta er það
eina, sem Dungal hefir gert, og
það er svo hlægileg ráðstöfun, að
annað eins þekkist varla“.
Jeg held, að það sem varla þekk
ist í þessu sambandi sje önnur
eins framkoma alþingismanns. Því
að í fyrsta lagi hefi jeg aldrei
sjeð þessa konu, í öðru lagi var
hún ekki með manni sínum, þeg-
ar jeg hitti hann í Hamborg, held-
ur sennilega í Suður-Afríku, og í
þriðja lagi hefir hún áreiðanlega
aldrei til íslands komið, hvað þá
búið hjer á hóteli á mínum veg-
um.
Þannig var nú sá sannleikur.
Það getur komið fyrir, að
stjórnmálamaður sje skáld og að
skáld sje stjórnmálamaður, en H
má hann helst ekki rugla saman
hlutverkunum, setja rómanana í
Alþingistíðindin og pólitíkina í
útgáfustarfsemina — annars á
hann á hættu að verða kallaður
etj órnmálaskáld.
Niels DungaL