Morgunblaðið - 07.09.1940, Blaðsíða 8

S
JPorgttttblaftft
Laugardagur 7. sept. 1940.
Ferð
til Kanaríeyja ....
ÁRMENNINGAR.
Allir þeir, sem æfðu í fyrra og
þeir aðrir, sem hafa í huga að
iðka íþróttir í vetur, eru beðnir
að mæta á fundi í Iþróttahús-
inu mánudaginn 9. þ. m. kl. 8,30

HEILHVEITI,
Sagogrjón og Viktoríubaunir
nýkomið. Þorsteinsbúð, Grund-
arstíg 12, sími 3247- Hring-
braut 61, sími 2803.
VALDAR KARTÖFLUR
á 25 aura kg. og gulrófur.
Þorsteinsbúð, Grundarsf.íg 12,
sími 3247. Hringbraut 61, sím;
2803.
HREINLÆTISVÖRUR
Húsfreyjur! Hafið þið athugað
verðið á hreinlætisvörum í
verslun Friðgeirs Skúlasonar,
Fischersundi 3?
LITLA TÓBAKSBÚÐIN
við Tryggvagötu kaupir tómar
sítron- og ölflöskur. Sömuleið-
is kaupi jeg flöskur á Skóla-
vörðustíg 3. Stefánskaffi.
NOTUÐ ELDAVJEL
óskast keypt. Tilboð sendist
Morgunblaðinu merkt: „Elda-
vjel“.
GLERPÍPUR
53 cm. langar og 10 mm. í þver-
mál, til sölu. Tækifærisverð.
Uppl. í síma 5708 og 5990.
KÁPUBÚÐIN
Laugaveg 35. Úrval af kápum
og Swaggerum. Einnig fallegar
kventöskur.
FRAKKAR og SVAGGERAR
fyrirliggjandi í miklu úrvali.
Guðm. Guðmundsson, klæð-
skeri. Kirkjuhvoli.
MEÐALAGLÖS og FLÖSKUR
keypt daglega. Sparið millilið-
ina og komið til okkar, þar sem
þjer fáið hæst verð. Hringið í
síma 1616. Við sækjum. Lauga-
vegs Apótek.
SPARTA-DRENGJAFÖT
Laugaveg 10 — við allra hæfi.
1 ,i —
HARÐFISKSALAN
Þvergötu, selur góðan þurkaðan
saltfisk. Sími 3448.
2 HERBERGI OG ELDHÚS
óskast til leigu í Hafnarfirði. j
Upplýsingar Öldugötu 22. eða
Þorvaldarbúð.
FULLORÐIN STÚLKA
í fastri atvinnu óskar eftir sól-
ríku herbergi 1. okt. Uppl. í
síma 4458.
ÓSKA EFTIR
2—3ja herbergja íbúð í austur-
bænum. Þrent í heimili. Tilboð
merkt: ,,Rafsuðuvjel“, sendist
Morgunblaðinu.
1—2 HERBERGI
<og eldhús óskast nú þegar eða
1. október, helst sem næst Mið-
bænum. Tilboð merkt „Áreið-
anleg greiðsla", sendist blað-
inu fyrir 10. þ. m.
29. dagur
„Það er ekkert að. Ekki neitt“.
Það varð þögn.
„Jæja“, sagði hún að lokum í
hressilegum tón. „Jeg býst við að
þú mundir verða uppi með mjer
og horfa á innsiglinguna. Þetta
er stór borg. Jeg býst við að þú
kunnir við hana. Jeg grilti að-
eins í Laguna lengst uppi í hæð-
inni. Afar fallegur staður. Græn-
ir dalir og skógar, líka ekrur og
pálmar. Jeg hefi aldrei vitað að
pálmar gætu orðið svona stórir.
Jeg hefi það á tilfinningunni, að
þessi staður kemur til þess að
hafa töluverða þýðingu fyrir
okkur, Robbie. Það greip mig um
Ieið og jeg kom auga á staðinn.
Mjög merkilegt. Þannig fanst
mjer. Sumir eru þegar farnir í
land“, hjelt hún áfram. „Henn-
ingway kvenmaðurinn fór eins og
skot. Tvær stúlkur — þú getur
trúað að þær voru undarlegar í
klæðaburði — tóku á móti henni
og hengdu sig um hálsinn á
h'enni. Það var sjón! Corcoran er
líka farinn, með nýja slaufu.
Hann var ánægður með sjálfan
sig, en jeg get varla sagt að hann
hafi kvatt. Hann var víst að
flýta sjer“. Aftur þagnaði hún
„Jeg býst við, að líka sje kom-
inn tími til fyrir okkur að flýta
okkur“.
Hann starði út í gegnum kýr-
augað.
„Hvenær kemur hr. Rogers?“
„Á sömu stundu og skipið legði
að, sagði fóíkið í Arucas, manstu
það ekki, Rob? Við ættum að
kveðja skipstjórann núna. Hann

STÚLKA
óskast hálfan daginn um óá-
kveðinn tíma til að ganga um
beina. Thorvaldsenstræti 6.
ROSKIN KONA
vön öllum heimilisstörfum, ósk-
ast í vetrarvist. Sjerherbergi.
Nafn og heimilisfang sendíst í
lokuðu umslagi til Morgun-
blaðsins merkt: „Heimili".
STÚLKA ÓSKAST
um tíma við eldhússtörf að Sig-
túnum. Uppl. í síma 2275.
HRAÐRITUNARSKÓLINN
Kensla byrjuð. Helgi Tryggva-
son. Sími 3703.
LAGHENTAN PILT
EÐA STÚLKU
vantar til þess, að læra nýja
iðn, sem útheimtir nákvæmni.
Æfing í myndasmíði eða teikn-
un æskileg. Byrjunarlaun kr.
30,00 á viku. Eiginhandarum-
sókn, merkt: „Iðn“, ásamt
mynd og upplýsingum um
skólamentun sendist Morgun-
blaðinu.
&Z£&4fnnin<}ac
K. F. U. M.
Almenn samkoma annað kvöld
kl. 81/2. Síra Sigurbjörn Einars-
son talar. Allir velkomnir.
* " Eflir^A. J. CKONIN
hefir verið okkur mjög góður.
Jeg held að hann hafi haft sínar
skoðanir á okkur þegar við lögð-
um af stað. Jeg heyrði hann segja
að trúboðar væru ekki neitt fyrir
hann. Hann hefir ekki treyst
okkur í byrjun. En jeg býst við
að við höfum sýnt honum fram
á annað“.
Hann sneri sjer að henni, bærði
varirnar og nasir hans voru út-
þandar eins og á órólegum hesti.
„Susan“, sagði hann, en hjelt
ekki áfram.
„Já?“
„Geturðu ekki skilið?“ bróp-
aði hann. „Sjerðu ekki hvernig
mjer líður?“
Hún leit ekki af honum, heldur
tók hönd hans og þrýsti hana.
„Víst skil jeg, Robbie, og jeg
virði þig“.
„Virðir mig“, át hann eftir
henni.
„Því þá ekki?“ svaraði hún.
„Þú gast ekki vilt mjer sýn. Jeg
sje að þú ert óhamingjusamur.
Þú hefir mátt stríða, Robbie, og
þú mátt hrósa sigri“.
„En, Susan — —“, kjökraðí
Iiann.
„Mundu“, sagði hún með lágri,
hughreystandi röddu. „Hans var
freistað, Robert, og það ætti að
taka biturleikann úr Iijarta
þínu“.
Lág stuna kom frá vörum hans.
Hann bjóst til þess að skrifta fyr-
ir henni, þegar alt í einu var
barið að dyrum.
Maðurinn, sem inn kom, var
hár, Ijóshærður, með gleraugu og
svo vindþurkaður ,að fötin virt-
ust öll hanga eins og poki utan
á honum. Svipur hans bar vott
um, að hann þættist vita alla
skapaða hluti, en augun voru
þunglyndisleg og báru þess vott,
að einhver innri kraftur væri þar
fyrir eins og falinn eldur. Hann
athugaði þau vandlega, gekk svo
til þeðrra með útrjetta, beinabera
hendina.
„Þið komið á tilsettum tíma“,
sagði hann með mestu ró, eins og
þau væru að koma til hádegis-
verðar með smáferju. „Jeg býð
ykkur velkomin. Hafið þið lokað
töskum ykkar? Vagninn minn
bíður eftir ykkur á bryggjunni“.
„Þetta hlýtur að vera hr. Rog-
ers, er ekki svo?“ spurið Susan
og greip andann á lofti.
Hann hneigði höfuðið til sam-
þykkis.
„Jeg heiti Aron Rogers, ekru-
eigandi frá James River. Hætti
þegar alt eyðilagðist eitt árið þar.
í þrjú ár liefi jeg nú verið á þess-
um guðlausu eyjum og ræktað
banana og sítrónur. Mjer er sönn
ánægja að veita ykkur húsaskjól
þangað til þið hafið komið upp
ykkar eigin heimili“. Hann horfði
þunlyndisaugum, á Tranter.
„Jeg er mjög ánægður yfir
komu þinni hingað, bróðir. Þessi
staður er langt niðri og er að
kafna f svörtum, óupplýstum
guðleysingjum“.
Robert leit undan þessu augna-
ráði.
„Ekki ánægðari heldur en við
erum“, muldraði hann eins og tii
að verja sjálfan sig. „Gleður mig
mjög að kynnast þjer“.
„Stundin er komin“, sagði hinn
án þess að nokkra svipbreytingu
væri að sjá á honum. „Ef þjer
tekst ekki að frelsa sálirnar núna,
þá geturðu eins látið þær vera
og rotna í helvíti“. Hann' þagnaði,
svo sagði hann með miklum til-
burðum og tilfinningum: „Þið
komið einmitt þegar plágu hefir
skotið upp hjer, sem er sú versta
í mörg ár. Gula hitasóttin. Mjög
slæm. Þeir segja að hún hafi bor-
ist með flutningaskipi frá Afríku.
En jeg skil hana sem vitrun,
hvorki 'meira nje minna“.
„Við heyrðum óljóst um þetta“,
sagði Susan, „en okkur skildist,
að hún væri ósköp væg“.
„Væg!“ sagði hann með mikilli
fyrirlitningu. „Hún er eitruð. Þeir
nBHMHHanBBnaK
eru að reyna að þagga niður alt
umtal. En eins og guð er skaparí
minn og dómari, þurfa þeir að
hafa mikinn kórsöng til þess aS
láta fólk þegja“.
Varir Susan herptust saman.
„Hefir sóttin komið líka upp
í Laguna?“ spurði hún alvarlega.
„Hún er alstaðar efra“, sagðL
hann kuldalega. „Þeir liafa fult i
fangi með að stema stigu fyrir~
að hún berist til Santa Cruz, svo>-
þeir skifta sjer nú ekki mikið a£
okkur. Og það ,sem meira er, að
plágan er á vesturleið. Hún hefir
borist til hinna eyjanna líka. Þeir
segja mjer að hún hafi fyrir
nokkrum dögum komið upp í Las
Palmas. En Laguna er í miðjunni.
Það er búgarður í úthverfi borg-
arinnar, sem liggur að mínu heim-
ili. Casa de los Cisnes. Spönsk:
kona, sem er eiginlega nokkurs-
konar vitfirringur, á hann“. Það>
mátti heyra biturleika í rödd-.
hans. „Hún er markgreifinna, en>
bláa blóðið hennar er ekki nægj-
anlegt til þess að halda samam
eignum hennar. Alt í molum. Stór,
gróðurrík landsvæði hafa sviðnað
upp, svo ekki hefir verið eftir-
nema sinar. Það er Iítið um vatrr
hjá henni og hún fær ekkert á
meðan jeg er nærstaddur. Jæja,
það er þar sem meinið er. Hún
hefir mist helminginn af þeinr
innfæddu, af þessum fáu hræðum,
sem hún hafði. Kirkjugarðurinm;
er yfirfullur“.
Það var stutt þögn eftir þessa.
kuldalegu frásögn. Róbert dró þú
andann djrípt og revndi, að því
er virtist, að gera sig fullan af
áhuga fyrir starfinu.
„Já“, sagði hann. „Það er nóg-
verk að vinna fyrir okkur. Leggj-
um af stað og byrjum“.
Framh.
Best að auglýsa
í Morgunblaðinu.
IIII ■ AVsEBWRSI '
Tmxr nrr\Mnu/nhc^Á/ti^~]
í litlu þorpi í írlandi var kot,
þar sem hurðin var af sjer
gengin. Þegar fólk ætlaði sjer
út eða inn, þurfti að lyfta hurð-
inni frá gólfinu með spýtu, eða
eins og oftast var gert með ax-
arskafti. Eitt sinn kom skatt-
heimtumaður að og barði að dyr-
um. Eitt af börnunum leit út uin
gluggann til þess að aðgæta hver
kominn væri. Varð skattheimtu-
maðurinn mjög hræddur, þegar
hann heyrði eftirfarandi samtal:
— Hver er fyrir i^tan?
— Það er skattheimtumaðurinn
úr þorpinu.
— Ágætt, sæktu öxina lianda
mjer.
Skattheimtumaðurinn var ekki
lengi að taka til fótanna.
★
Eitt sinn er verið var að leika
„Gamlir piparsveinar“ í leikhúsi
einu, ljek maður sá, er Zink
hjet, aðalhlutverkið. Um leið var
leikinn stuttur söngleikur og var
þar lítill drengur með, sem var
mjög afhaldinn af öllum leikur-
unum. Kvöld eitt, þegar Zink er
inni á leiksviðinu og var með
langt eintal, náði einn af leikur-
unum í drenginn og hvíslaði að
honum:
— Farðu nú inn til mannsins
þarna og segðu hátt og skýrt:
„Gott kvöld, pabbi“.
Drengurinn gerði eins og fyrir
hann var lagt, en Zink var fljótur
að átta sig og sagði: „Gott kvöld,
vinur minn“, sneri sjer síðan að
áhorfendunum og sagði: „Það er
nú ekki þægilegt fyrir piparsveina
að hafa börnin hlaupandi á eftir
sjer“.
★
íri nokkur sá mynd í glugga
hjá myndasmið í London, sem
var af manni í grímubúningi,
búnum sem Mefistofeles. Hann
fór inn á myndastofuna og spurði
myndasmiðinn, hvort hann gæti
tekið mynd af föðurbróður sín-
um. v
„Jú, sjálfsagt", svaraði mynda-
smiðurinn, „hvenær sem yður
þóknast að koma með hann“.
„En“, sagði írinn, „föðurbróð-
ir minn er í Dublin“.
„Komið með hann næst þegar-
hann kemur til London“, sagði-
myndasmiðurinn. •
„Getið þjer ekki tekið myndi
af honum í Dublin?“
„Auðvitað ekki“, sagði mynda-
smiðurinn brosandi.
„Jæja“, svaraði írinn hneyksl-
aður. „En hvernig stendur þá á,.
að þjer hafið mynd af þeim
Gamla í glugganum hjá yðurf'
Kom hann hingað sjerstaklega tií
þess að láta taka mynd af sjer?“’
★
Verkamenn nokkrir höfðu á—
kveðið að hrella Ira einn, sem
með þeim vann. Þeir tóku jakka
hans, sem hjekk ásamt fleirum í'
einu herbergi, og krítuðu asnahaus
á. Þegar írinn kom að sækja
jakka sinn, sagði hann:
— Hvað er að sjá þetta. Hver •
ykkar hefir þurkað sjer í framaiii
á jakkanum mínum?