Morgunblaðið - 27.11.1940, Blaðsíða 8

jS&orgtmHa&tft
Miðvikudagur 27. nóv. 1946l
te
BLANKO
fsffir alt — Sjálfaagt á hvert
hetmili.
Hin vandláta húamóðir notar
BLTTS
i ctórþvottom.
NOTAÐ ÚTVARPSTÆKI
óskast keypt. Uppl. á útvarps-
yiðgerðarstofu Otto B. Arnar,
Hafnarstræti 19. Sími 2799.
EIGIÐ ÞJER EKKI DÓT
sem þjer hafið ekki brúk fyrir
i geymslunni yðar? Alt er
keypt gegn staðgreiðslu. Nýa
fornsalan, Aðalstræti 4. Sími
5605. ________
MEÐALAGLÖS og FLÖSKUR
keypt daglega. Sparið millilið-
ina og komið til okkar, þar sem
þjer fáið hæst verð. Hringið í
síma 1616. Við sækjum. Lauga-
vegs Apótek.
ÞORSKALÝSI.
Laugavegs Apóteks viðurkenda
meðalalýsi með A og D fjörefn-
um fyrir börn og fullorðna er
selt á sterilum (dauðhreinsuð-
um) flöskum á kr. 1.85 heil
laskan, með eða án pipar-
myntuolíu. Okkar lýsi er svo
gott, að óþarfi er að krydda það
með piparmyntuolíu, en þeir
sem óska að fá það kryddað, fá
það fyrir sama verð. Hringið í
síma 1616. Við sendum um ali-
an bæinn.
FLÖSKUVERSLUNIN
á Kalkofnsvegi (við Vörubíla-
stöðina), kaupir altaf tómar
flöskur og glös. Sækjum sam-
stundis. Sími 5333.
SLYSAVARNAFJELAG
ISLANDS
selur minningarspjöld. — Skrif-
stofa í Hafnarhúsinu við Geirs-
götu. Sími 4397.
V>

STÚLKA
vön afgreiðslu í vefnaðarvöru-
búð óskar efcir atvinnu. Uppl.
I síma 5749.
UNGLINGSPILT
eða fullorðinn mann, vantar í
Vetur. Uppl. í síma 5814.
SENDISVEINN
óskast frá kl. 8—12 árd. Freia,
Laufásveg 2.
REYKHÚS
Harðfisksölunnar við Þvergötu,
tekur lax, kjöt og fisk og aðrar
vörur til reykingar.
AÐALFUNDUR
Sundfjelagsins ÆGIS
verður haldinn í Varðarhúsinu
fimtud. 28. nóv. kl. 8,30 e. h.
stundvíslega. Fjelagsmenn eru
beðnir að fjölmenna. Stjórnin
l O. G. T.
ST. SÓLEY NR. 242.
Fundur í kvöld í Bindindis-
höllinni kl. Sy2. Síra Magnús
Guðmundsson talar. Upplestur:
Skemtisaga.
Nýfa framhaldssagan - ÍO. dagvxr
HAMINGJUÍiJÓLlÐ
Eftir GWEM BKISTOW
Byrfið í dag
Það, sem gerst hefir í sögunni:
Eleanor Upjohn er dóttir yfirverk-
fræöings við bygginga á stíflugarði í
Missisippi og er ritari hjá föður sínum
í tjaldbúðunum við fljótið. — Kester
Larne er sonur óðalseigandans að Ar-
deith óöali, þar skamt frá. Þau hafa
mætst af tilviljun. Kester kynt hana
fyrir foreldrum sínum. Síðau hittast
þau daglega.
Þó fami Eleanor greinilega,
að Larne-fjölskyldan gat í raun
og veru • leyft sjer svona fram-
lcomu, því að fólkið í fjölskyld-
unni var viðfeldnara en annað
fólk, fólk, sem hafði brotist á-
fram og barist ti! þess að sætta
sig við ástand binna nýju tíma.
Þau voru falleg, en dálítið
heimsk, fanst Eleanor. En bún
átti bágt með að gera sjer grein
fyrir, hvers vegna lienni fanst
hún sjálf svo langt liafin yfir lífs-
skoðanir þeirra. Hún spurði því
Kester hvað lionum fyndist um
þetta. En varð eiginlega ekkert
hissa, þegar hún uppgötvaði, að
hann hafði aldrei hugsað urn það.
★
Iíann elskaði bómullina sína,
liafði yndi af því að fylgjast með
er ,hún byrjaði að blómstra, sjá
þegar blómin urðu hvít og síðan
ljósrauð og fjellu loks af, svo að
litlu, grænu hnapparnir komu í
ljós og opnuðust síðar og hið fið-
urljetta og hvíta innihald þeirra
sást. Hann elskaði að sjá hinar
hvítu akurbreiður, er bó'mullin
var fullþroskuð. Og hann elskaði
þessa bláleitu febrúardaga, er nv-
plægð moldin angaði á móti hou-
um. Hann hlakkaði til sumarsins,
er jörðin vaknaði upp og blómstr-
aði í öllu sínu almætti, svo miklu,
að mennirnir urðu að vinna og
vinna, ekki til þess að örfa vöxt,-
inn, heldur til þess að lialda hon-
um í skefjum. Og hann elskaði
að fara á veiðar, dansa og synda
og vera í góðum vinahóp.
„En þjer vitið líklega alls ekki,
hvort yður finst gaman að hugsa
eða ekki“, sagði Eleanor. „Þjer
hafið aldrei reynt það“.
Þau voru á heimleið frá Ardeith
og Eleauor var með fangið fult
af blómum. Hún var að flýta sjer
heim til þess að hafa eftirlit með
því að Randa legði fallega á borð,
þar sem von var á tveimur verk-
fræðingum til matar.
★
Kester sendi henni gletnislegt
augnaráð, er hann svaraði’:
„Og um hvað ætti jeg svo sem
að hugsa spurði hann.
„Finst yður ekki gaman að
hugsa og komast að raun um
hvers vegna fólk er eins og það
er?“, spurði Eleanor.
„Nei, það finst mjer satt að
segja ekki. Fóllc er nú einu sinni
eins og það er. Jeg gæti ekki gert
það öðru vísi“.
„En viljið þjer ekki gjarna
skilja fólk?“
Hann leit aftur til hennar og
var íbygginn á svip, er hann
svaraði; „Eleanor. Jeg skil fólk
miklu betur en þjer getið nokkurn
tíma skilið það“.
„Nei, það gerið þjer ekki“.
„Jú, það geri jeg“, svaraði hann
rólega. „Sjáið þjer til. Jeg lít á
fólk sem einstaklinga, en þjer lít-
ið á það eins og dæmin, sem þjev
reikniÓ fyrir verkfræðingana“.
„Við ernm víst mjög ólík, Kest-
er“, sagði hún hugsi.
Hann kinkaði kolli.
„Já, mjög ólík“, svaraði hann.
„Þjer gerið mig hvað eftir annað
forviöa“.
„Og hvort okkar haldið þjer að
hafi á rjettu að standa?“
„O, Eleanor. Fólk hefir ekki
beinlínis rjett fvrir sjer eða rangt.
Það er aðeins ólíkt, eins og blá
augu og briin eru ólík“.
Þau voru nú komin út á veginn
á akrinum, sem lá upp að flóo-
garðinum.
„Kannske við skemtum okkur
svona vel saman þess vegna? Af
því að við erum ólík, á jeg við?“
„Það er líklega efn af ástæðim-
um“.
„Það er undarlegt. Hjer eruð
þjer og jeg — fædd í sarna ríki,
tilheyrum sama kynflokki og sömu
kynslóð, og þó erum við að mörgu
leyti svo ótrúlega ólík“. Húu
þagði um stund og bætti síðan við:
„Jeg held, að jeg viti í hverju
þetta er fólgið“.
★
„Má jeg heyra?“ sagði liann,
eins og honum þætti það eigin-
lega ekki miklu máli skifta.
„Þjer eigið lieima í Suðurríkj-
unum, en jeg er Ameríkani!“
Kester fór að hlæja. „Þjer eruð
hrífandi", sagði hann. „Og jeg er
hrifinn! Þjer áorkið sjálfsagt ein-
hverju framúrskarandi í þessu lífi.
En, þegar jeg- dey, mun standa á
minnisvarðanum: Hjer hvílir
maður, sem naut lífsins“.
Eleanor fór líka að hlæja. Þau
voru nú komin að stíflunni, og
Kester fylgcli henni að tjaldinu.
Þegar þau komu að dyrunum,
sagði hann: „Jeg kem aftur á
morgun“. Og síðan hrosti hann
til hennar og sagði: „Þjer eruð
yndisleg á að líta með fangið fult
af blómum. Þjer eruð yfirleitt al-
veg yndisleg manneskja“.
„Það eruð þjer líka“, svaraði
Eleanor.
Hún stóð lengi og horfði á eft-
ir honum, er liann klifraði fim-
lega upp stíflugarðinn. Þegar
hann var kominn alla leið upp,
leit hann um öxl og veifaði til
hennar. Elanor brosti, er hánn
hvarf sjónum. Síðan tók hún eitt
hlómið út' vendinum og hyrjaði
að reita blöðin af því. „Hann elsk-
ar mig; hann er ljettúðugur.
Hann elskar mig; hann er ljett-
úðugur . . . .“
Síðasta blaðið lenti á: „Haim
er ljettúðugur“. Eleanor fleygði
blóminu frá sjer og hugsaði með
sjer, að hún væri mesta flón, ef
hún tryði á svona vitleysu. Síða'i
flýtti hún sjer inn í tjaldið,-
★
Kester söng glaðlega á heimleið-
inni. Hann lagði það ekki í vana
sjnn að hngsa langt frarn í tím-
ann. En hann vissi, að honumr
þótti skemtilegast af öllu að vera.
með Eleanor, og hann óskaði þess-
með sjálfum sjer, að hún væri
ekki svona samviskusöm við vinn-
una, svo að þau gætu verið enn-
þá meira saman.
Hann skildi bílinn eftir fyrir *
utan aðaldyrnar og gekk inn,
Foreldrar hans sátu í dagstofunni,
og voru augsýnilega niðursokkin.
í alvarlegar viðræður, þegar hanii;
kom inn. Denis stóð fyrir fram-
an arininn, en Lysiane sat rjett
hjá lionum og horfði alvörugefin.
upp til hans. Rjett í því er Kester
kom inn, heyrði liann, að íaðir
hans sagði: „Það getur ekki við-
gengist lengui'".
Kester fleygði frakkanum sínum .
á sófann og gekk að aminum.
„Jæ.ja, hjer sitjið þið!“ sagðií
hann glaðlega.
„Hvar hefir þú verið?“ spurði
faðir lians.
„Jeg var áð fvlgja Eleanor
heim“.
„Það datt mjer í hug“, sagði
Lysiane lágt.
Kester laut niður og skaraði í
eldinum, en faðir hans leit á konu
sína og ypti öxlum. Þá sneri
Kester s.jer við, rjetti úr sjer og
horfði all þóttalega á foreldra
sína.
„Ykkur líst víst ekki sjerlega ,
vel á Eleanor, eða livað?“ sagði
hann.
s.Við erum ekkert á móti henni,-
Kester“, andvarpaði móðir hans.
„En........“
Framhald.
□ Q
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
GJ
m
——:—;ii= vmE
SMURT BRAUÐ
fyrir stærri og minni veiálur. —
Matstofan Brytinn, Hafnar-
stræti 17.
BASAR,
Þeir, sem ætla sjer að styrkja
basar Sálarrannsóknarf jelags
Islands, eru mintir á, að hann
verður haldinn 8. des. Nánar
auglýst síðar.
^HAPPDRÆTTI
Húsmæðraf jelags Reykjavíkur.
Dregið var hjá. lögmanni og
komu upp þessi númer: 979,
168, 1612, 562, 619, 2751, 988,
1623, 2067, 2225, 499, 2159,
3334, 340, 2342, 110, 1077,
1475, 2559, 1632. Handhafar
vinningsmiðanna gefi sig fram
við Kristínu Sigurðardóttur,
sími 3607.
rn\S5 7rw^u/nha^lm.u^
Edward Cotton r London átti
sjalclgæft afmæli um daginn, og
jafnvel óskiljanlegt, mælt á mæli-
kvarða íslenskrar stundvísi. Hanu
hafði verið í 60 ár á opinberri
skrifstofu og aldrei komið míu-
útu of seint nje látið sig vanta
einn eimista dag.
★
Sænskt blað segir frá því, að í
Stokkhólmi sjeu til að minsta
kosti fjórir menn, sem lieiti sama
nafni og heimskunnir menn. Þeir
heita: Stalin, Göring, Hitler og
Blum.
Stalin er bílstjóri, Göring kaup-
maður, .Blum forstjóri og Hitler
húsgagnabólstrari.
Hinn sænski Hitler var í fyrra
á ferð í Þýskalandi. En þar kall-
aði hann sig Andersson —• til þess
að forðast allan misskilning.
★
Ekki alls fyrir löngu var brjef
(sent frá Southampton í Englandi
og átti að fara til næsta bæjar,
Durley. En ógreinilega var skrif-
að utan á brjefíð, svo að það var
sent til Durban í Suður-Afríku,
og þaðan í ógáti til New York.
Loks komst það síðan í rjettar
hendur í Englandi eftir langa
mæðu. En innihald hins víðför-
ula brjefs var ekkert aunað eu
einn reikningur upp á 6 krónur
fyrir skósólningu.
★
1 fyrra var selt á uppboði í
London brjef frá Mussolini, rit-
að eigin hendi, fyrir 2000 —, tvö
þúsund — sterlingspund. En fyr-
ir skömmu var annað handskrif-
að brjef frá sama. manni boðið til
sölu á sama stað. í það bauð að-
eins ein kona. Og upphæðin, sem
hún bauð, var y2.— hálfur penny.
★
Það er óskiljanlegt, hve mörg-
um einkennilegum hlutum fólk
getur gleymt, er það ferðast I
járnbrantarlestum og sporvögn-
um. Um daginn var í London gerð
skrá yfir muni, sem höfðu verið
skildir eftir í sporvögnum horg-
arinnar síðustu ár. Þar voru með-
al annara einkennilegra muna ein-
ir hundrað gómar með gerfitönn-
um!
★
Korni það fvrir á kfnversku;
heimili, að eiginmaður slái komz
sína og hún kæi'i til yfirvaldanna,
er það algengt sumstaðar í Kína,..
að maðurinn sje leiddur út á torg,.
þar sem allir, er framhjá gangar
geta hýtt liann og smánað, uns
konan biðst vægðar fyrir hann.
★
Nýjasti lífelixír, sem * koinið
hefir á'markaðinn í Berlín, heitir
„Lugutate“ og var sagður ver®
kominn frá Indlandi. En þegar
betur var að gætt, reyndist harm
vera ómengaður sveskjulögur!
★
í líkræðu yfir öldruðum manni„
lirósaði presturinn mjög konu hin.s
látna og sagði:
„Jeg get vottað' það, að húis<
gerði ait til að stytta honuiro
stundir í banalegu hans“.
★
Auðgetið er illræmi„